Spoorloos verdwenen

Chris knikte.
"Maar ... ik weet niet of dat veel gaat oplossen ..." Hij zweeg en keek wat Sharon nu deed.
Kleine Chris keek Sharon aan en knikte.
"Ja!" zei hij toen.
"Chlis weten!"
Grote Chris keek hoopvol op.

Ik keek zwakjes glimlachend naar mijn broer en keek wat onzeker uit mijn ogen. Toen keek ik weer vrolijk glimlachend naar mijn kleine broertje.
"Zou je ons dan zo bij hem komen brengen? Hij vroeg mij te komen, maar ik weet niet waar ik hem vinden kan..." vertelde ik Chrisje.
Ik keek weer naar Chris, mijn kleine broertje nog altijd beethoudend.
Ons dan maar laten brengen naar 'Jonathan'? Of wat?
Ik bleef mijn broer aankijken, op een antwoord wachttend. Ik kon niet mijn moeder of tantes of iemand anders waarschuwen, dat kon gewoon niet. Het enige waar ik wel voor moest zorgen is dat ze wist dat we achter hem aan waren zodat ze ons konden zoeken als we te lang wegbleven en dat ik niet weer te woedend zou worden en de macht over mijn lichaam zou verliezen...

Chrisje knikte.
"Ja!" zie hij toen en wilde met Sharno wegorben. Toen het niet lukte, begon hij te huilen.
"NIet kunnen olben!
Grote Chris knikte en liep net in de richting van Sharon.
"Eindelijk helpt hij!" zei hij opgelucht.
Piper keek onzeker.
"Kan iemand helpen?"

Ik probeerde mijn broertje te troosten.
"Rustig maar. Ik hef de beveiliging op en dan kun je ons erheen orben, rustig maar grote jongen," zei ik geruststellend. Ik liep het laatste stukje naar Chris en pakte met een hand zijn hand beet, zodat hij ook kon helpen.
Oh, wacht!
Gauw maakte ik een briefje met telekinese met uitleg wat we gingen proberen en schoof dat onder de deur door en pakte Chris' hand weer beet. Erna liet ik met een simpele knik telepathies de deur van het slot gaan.
"Oké, Chris. Nu kan je," zei ik glimlachend, beide Chris stevig beethoudend; de een in mijn arm, de andere zijn hand.

Chrisje werd meteen rustig toen hij greote jongen werd genoemd en wreef met zijn handjes over zijn oogjes zodat de tranen verdwenen.
"Ja, nu?" vroeg hij vrolijk en orbde toen naar Jonathan.
JOnathan hoorde wat en draaide zich om.
"Huh?" vroeg hij veraasd.
Piper gooide gefrustreerd haar handen in de lucht, stond op en liep naar beneden. PLots zag ze een briefje liggen toen ze vorobij de deur van haar dochters kamer kwam en nam het op. Zodra zehet gelezen had, riep ze.
"Paige!"

Ik glimlachte naar Chrisje toen hij schijnbaar het fijn vond 'grote jongen' genoemd te worden, iets dat ik eigenlijk al een tijd wist - logisch als je zijn grote zus bent.
"Ja, nu kan je," antwoordde ik op zijn vraag en keek even onzeker naar grote Chris.
Plots stonden we in de ruimte bij 'Jonathan' en keek ik even twijfelend naar Chris naast me. Nu waren we er wel, maar wat nu? Daar had ik niet echt bij stilgestaan!
"Hallo, 'Jonathan'. Mag ik misschien mijn nichten terug?!" vroeg ik toen boos. "Oh, en onderschat ons maar niet! Dat hebben er al te veel gedaan!"
Ik hield mijn kleine broertje stevig beet, niet bereid hem zomaar af te staan. Eigenlijk wilde ik 'Jonathan' tegen de muur aan smijten, maar ik was bang dat Chrisje dat niet echt op prijs zou stellen...

Ik was aan het hyperventileren.
''Hoe komen we hier weg''
Ik was erg bang.
Paige orbte naar Piper.
''Piper wat is er?''
vroeg ze toen.

Piper had het gevoel dat ze ging flauwvallen en duwde het briefje in haar zusters hand.
"Dit kan niet waar zijn ! Waarom zijn ze er zonder ons vanvoor?" Ze zette haar hand tegen haar voorhoofd.
"Ik kan er niet meer tegen..." Ze ging huilend op de grond zitten.
An keek onzeker naar Elisa.
"Geen idee ..." PLots leek ik iets te horen.
"Wacht eens!" Ik legde mijn oor tegen de deur aan.
Jonathan keek woedend.
"Je kent de voorwaarden!" ezi hij nors. "Dus als jij je nichten wil, moet je eerst Chrisje aan mij geven!"
Grote Chris deed grommmend een stap naar voren.
KLein CHrisje was erg vrolijk en begon op Sharons haar te zuigen.

Ik was te gefocust op op Jonathan dat ik niet eens door had wat mijn kleine broertje in mijn handen met mijn haar deed.
"Hoe weet ik dat je ze hebt en dat ik ze ongedeerd terugkrijg?" vroeg ze toen. Normaal was ze niet zo achterdochtig tegenover Demonen, maar deze vroeg er gewoon om, net als de situatie.
Toen Chris grommend een stap naar voren deed, hield ik zijn hand nog altijd stevig beet en liep met hem mee, niet van plan hem kwijt te raken.
"Wat wil je eigenlijk met hem?" vroeg ik.
Waarom zegt hij trouwens niets over dat ik Chris mee heb? Of wilde hij dit eigenlijk?

Klein Chrisje zag plots JOnathan en herkende hem aan zijn stem. Vrolijk wees hij naar hem.
"Spelen!"
Jonathan stak zijn kin in de lucht.
"Dat is voor mij een weet en voor jou een vraag!" zei hij en deed een stap richting haar.
An had Sharon gehoord.
Hopelijk komt alles goed!

"Ik wil eerst mijn nichtjes zien!" riep Sharon woedend.
"En doe niet zo bijdehand met je stomme alledaagse uitspraken!" vervolgde ze geïrriteerd.
"En eigenlijk heb ik wel het recht om te weten wat je met mijn broertje wilt en anders Chris hier wel! Het gaat tenslotte om hem!" riep ik plots uit en hield kort de hand omhoog waarmee ik mijn oudere broer stevig beet hield.
Toen richtte ik me weer op mijn jongere broertje.
"Nu even geen tijd om te spelen, grote jongen," fluisterde ik zacht.

Verbaasd keek Chrisje Sharon aan.
"WAalom niet, Shalon?" vroeg hij aan zijn zusje en keek een beetje onzeker van haar naar JOnathan. Hij merkte wel dat het niet goed tussen hen klikte en dat vond hij niet zo leuk. Hij begon te huilen.
JOnathan zuchtte.
"Ze zitten opgesloten!" Hij wees naar een deur.
Chris keek onzeker.

Sharon keek achterdochtig naar Jonathan. Ze liet haar gedachtes los op de deur en voelde daar inderdaad haar nichtjes. Ze vloekte in gedachten.
"Maar wat g-" begon ze, maar ze stopte toen klein Chrisje begon te huilen.
"Hé!" begon ze en het meisje probeerde hem te troosten.
"Wat is er, grote jongen?" vroeg ze bezorgd. Het was lastig kijken; met één hand hield ze hem beet, met haar andere haar grote broer.
Is dat doordat ik ruzie met Jonathan? Oh nee he? Ik kan hem moeilijk uit gaan leggen dat ik hem hier bij hem achterlaat en misschien niet meer weerzie...
Woedend keek ze naar Jonathan, maar voor haar broertje probeerde ze dit te verbergen.
"Maar wat wil je nou met hem? Chris vertrouwd mij nog altijd, dus waarom mag ik het niet weten? Laat het hemzelf anders weten!"
Ik moet tijdrekken. Vertel je plan aan Chris hier, toe... Hoe haal ik ons hier allemaal weg, veilig en wel?!

((ff opnieuw gepost om te uppen))