Speelbal van de Tijd 4: Een kijkje in de toekomst

Speelbal van de Tijd 4: Een kijkje in de toekomst

((Wat: Enkele leerlingen van Zweinstein hebben twee eigenaardige brieven en een vreemd voorwerp (een aangepaste Tijdverdrijver, uitgevonden door een toekomstige Hermelien) gekregen.. Er staan enkele instructies op de brief die ze uitvoeren. Daardoor reizen ze terug in de tijd en nu opeens naar de toekomst. Wat is de reden hiervan? En hoe geraken ze terug in hun eigen tijd?
Waar: Op Zweinstein
Wanneer: Lisette, Elisabeth, Sharon, Leen en An zitten in hun vijfde jaar. Na ''Speelbal van de tijd 3''.
Genre: drama, humor, romantiek (voor sommige stelletjes)
Wie: iedereen die mee wil doen, wel logisch houden
Regels: basisregels))

Beginpost:



Ik werd zo langzamerhand moe van dat tijdhopsen. Helaas kon geen van ons ergens over klagen... Vooral omdat we weer een brief kregen van 'het Geheime Genootschap' en we er de kans niet voor kregen.
Wat de reden ook was (waarschijnlijk omdat ik een FANTASTISCHE voorlezer ben), ik kreeg de nieuwste brief op mijn hoofd en ik mocht hem voorlezen, aangezien er met grote letters opstond: Moet worden voorgelezen door Lisette; die leest zo lekker dramatisch voor!
''Dankje!'' zei ik vrolijk tegen de brief en ging voorlezen. ''Hallo alle aanwezigen! Al moe van het tijdreizen? Ja? Nou, PECH! Haha, deze brief lacht jullie uit, want het tijdreizen is nog niet afgelopen! Deze keer mogen jullie een kijkje nemen in de toekomst. Wees even brave kindjes en volg de instructies voor de Tijddoordraaier weer op, oké? Hopsa, tijd is geld!''

Ik keek naar Lisette.
"Daar hebben ze wel een punt... van dat dramatisch zijn... jij bent toch ook de queen van het drama zeg je zelf altijd he?" Toen ze begon voor te lezen, zweeg ik en keek nieuwsgierig.
"Oh! de toekomst." Even keek ik opzij naar Harry. "Dan kunnen we zien of we nog steeds samen zullen zijn!"

Sharon wisselde een blik met Ginny uit en keek toen naar Lisette.
"Toekomst?" herhaalde ze. Sharon keek even naar An die stralend naar haar broer keek en kreunde zeer zacht.
Jup, dan zul je merken of we de strijd winnen of verliezen...
Ze keek wat ongemakkelijk.
Nee, we zullen wel winnen. Waarom anders deze reis? Om te demotiveren? Wacht, waarom maken ze zich niet bekend? Zijn het geen Dooddoeners ofzo?
Sharon verstarde en zweeg.
Ginny gaf Lisette een por.
"En waar kijk jij naar uit? Om in de toekomst te ontdekken? De nieuwste grappen en woorden? Ontdekken of je drama queen van de eeuw geworden bent? Hoever in de toekomst eigenlijk?" Ze probeerde op het briefje te spieken.

Ik lachte maar vrolijk mee met Ginny (het helpt niemand als je gaat staan pruilen) en liet het briefje aan Ginny zien.
''Er staat niet bij hoever we in de toekomst gaan reizen... maar ik weet in elk geval niet precies wat ik in de toekomst wil ontdekken. Misschien hoe de oorlog is afgelopen...''

Ik hoorde wat Lis zei en keek wat onzeker.
"Oh", fluisterde ik schor en mijn goede humeur was in één klap verdwenen.
Alex staarde ook naar de grond.

"Ik vraag me af of het een toekomst is waar we zelf nog leven," dacht Ginny hardop.
Sharon knikte traag.
"Zullen we daar maar achter komen?" stelde ze voor.

Ik haalde de Tijddoordraaier onder mijn shirt vandaan en hield het ding (plus het touwtje) omhoog zodat iedereen erbij kon.
''Nou, pak dan maar beet.''

Alex en ik pakten het touwtje beet.
"Ik weet niet of ik daar wel wil achterkomen", zei Alex onzeker.

"het is niet echt dat we een andere keuze hebben, alex," merkte Ginny op.
Zij, hermelien en sharon pakten het touwtje beet.

Ik tikte ietwat ongeduldig met mijn voet tegen de vloer en keek veelbetekend naar degenen die het touwtje nog niet hadden vastgepakt.

Ik keek naar harry en porde hem met mijn vrije hand.
Alex keek naar Ginny.
"Maar wie weet hoelang ze hier nog mee doorgaan! Misschien moeten we gewoon een keertje niet doen wat ze zeggen..."

"We hebben geen keuze, Alex," merkte Hermelien op. "We weten niet hoe we thuis komen zonder hun hulp."
"En hoeveel verder kunnen ze ons nu nog sturen?" zei Ginny.

''En heeft iemand gemerkt dat we vooruit in de tijd gaan?'' merkte ik opeens op. ''Kijk maar, de eerste was Perkamentus' schooltijd, de tweede was... Vilijn's schooltijd... en de derde was die van Sirus en Harry en Sharon's vader etcetera! Zouden we nu nog dichter naar onze tijd gaan, of gelijk naar onze tijd? Misschien komen we nu wel weer terug in onze tijd! Kom op, mensen, pak dat ding beet, ik wil kijken of dat klopt!''

Ginny keek Lisette ongelovig aan.
"Lis, er staat toch dat we naar de toekomst gaan?"
"Mensen, ik krijg een slappe arm," merkte Sharon op terwijl ze het touwtje beet hield.

''Ohja. Woeps,'' lachtte ik. ''Sorry, ben een beetje afwezig. Nou, kom op, iedereen vastpakken, dan heeft Sharon geen last meer van d'r slappe arm!''

ik pakte het vast.
''Ik vraag me af hoever we in de toekomst gaan''
Ik miste Jack.
Harry pakte het ook vast.
''we zullen zien''
Zei hij tegen An.

Ik pakte het ook vaste n keek naar Harry.
"wat als we niet meer samen zijn of ..." Dat laatste durfde ik niet uit te spreken.
Alex pakte het ook vast.
"Misschien zie je Jack daar, Elisabeth."
Ronb pakte het ook vast.

Iedereen had onderhand het touwtje wel vastgepakt en voor de zoveelste keer had ik het gevoel alsof we in een snelbewegende trein waren gestapt die amper schokte. Wij stonden ondertussen op ons gemakje te wachten tot de beweging zou stoppen - en ja hoor, binnen de kortste keren was het voorbij en stonden we ergens.
''Eindelijk!'' zei een stem achter ons. ''Daar zijn jullie dan. Ik dacht al dat het eeuwen zou duren!''
Geschrokken draaide ik me om en zag... een oudere versie van mezelf naast een paar andere mensen staan.
''Raar...'' mompelde ik.

Ginny en Sharons adem stokte in hun keel toen ze naar een volwassen Hermelien staarden die naast een volwassen Lisette stond. Was één Lisette niet genoeg voor voldoende problemen?
"Nounou, Lisette," lachte de volwassen Hermelien, "het was hooguit een paar minuten. Misschien was het voor hun wel een hoop weken."
Sharon keek nieuwsgierig rond waar ze waren.

''Eigenlijk duurde het drie maanden voor ons,'' piepte ik.
''Zie je wel?'' zei mijn toekomstige versie tegen de oudere versie van Hermelien. ''En eigenlijk weten wij dat ook, want wij zijn hen - oh, m'n hoofd. Dit is wiskunde in 't kwadraat!''

Ik knikte.
''ik hoop het ik mis Jack''
Had ik tegen An gezegt.
Harry had An gekust.
''het komt goed''

Wat onzeker keek ik naar hen.
"Maar euh... waarom zijn jullie maar met z'n tweeën?" vroeg ik. "Waar is de rest van.... van ons?" Ik legde mijn armen om harry heen.
Ron dook plots op achter Hermelien.
"Héhé, ik ben er ook wel hoor!" Hij keek naar en.
Rons mond viel op en en teon hij van zijn verbazing bekomen was, zei hij.
"Hé, dat ben ik!"

De oudere Hermelien klopte Lisette op d'r schouder.
"Ze zijn er nu, dat is wat telt." Ze keek lachend om naar Ron.
"Wat doen we hier in deze tijd?" vroeg de... jongere Hermelien. 'De Hermelien uit het heden' was ze niet.
Ginny kreunde extreem zacht.
"Ja, met nog zulke flauwe streken als nu," fluisterde ze tegen iedereen die het wilde horen en niet binnen het bereik van Ron stond.
Sharon kreeg een krop in haar maag.

''Rondkijken,'' zei de toekomstige ik vrolijk. ''En je verbazen over dat magnifieke stukje techniek dat mijn jongere ik daar vasthoudt. Ik heb het natuurlijk over de Tijddoordraaier.''

Ron was te druk met verbaasd te zijn om Ginny te horen.
Ik grijnsde naar haar.
"Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken he!"