Verleden VS Heden VS Toekomst

Verleden VS Heden VS Toekomst


((Wat: Een klein drankongelukje op zolder als Sharon op bezoek is in de manor zorgt ervoor dat de aanwezigen daar een vreemde strijd krijgen. Op het moment dat de rook opgetrokken is, blijken er meerdere versies van zichzelf te zijn. Zo zijn er van Sharon ineens haar 6-jarige (slechte) versie, haar heden versie natuurlijk (zichzelf) en dan ook nog eens haar 25-jarige versie uit de toekomst! Ook Wyatt's toekomstige versie is er, maar daar hebben ze geen problemen mee. Een oude vriend kan weer begroet worden. Maar die andere versies, van bijvoorbeeld Sharon, geven nogal problemen. Zij zijn anders dan haar en geven haar ontwikkeling weer. Zij kunnen het verleden, heden en toekomst compleet veranderen! Kunnen ze in toom gehouden worden of zorgen ze dat alle versies van dezelfde persoon compleet veranderen met vreselijke gevolgen?
Waar: Manor - zolder
Wanneer: Paar dagen na Kerst
Genre: Spanning, emoties, persoonlijke ontwikkelingen, eigen gevoelens,...
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is!
Extra: Jongere en oudere versie: Sharon, Lisette, Paige, An, Elisabeth, Aaron
Toekomstige versie only: Wyatt, Maria, Cicaro, Emily, Jacob, Ashley))

Beginpost:


"Wyatt! Pas toch op! Het is geen speelgoed!" waarschuwde ik gehaasd mijn broertje en haalde hem weg bij de set toverdrankspullen op de tafel. "Dat mag je niet doen, dat weet je toch wel? Kom, dan gaan we met Aaron en Ashley spelen..." Ik pakte zijn kleine handje vast en liep met hem naar de banken waar Aaron met Ashley zat.
Ik zette mijn broertje naast Ashley op de bank neer en liep terug naar de tafel waar ik begon op te ruimen. Zachtjes begon ik tegen mezelf te mompelen, zo zacht dat zelfs ik het nauwelijks kon verstaan en horen, laat staan iemand anders.
"Waar blijft de rest? Ze hadden beloofd te helpen... En waar blijft Cody met Matthijs?!"
Ik ruimde verder op, gooide bijna een vreemd uitziend flesje om, maar ving hem net op tijd op. Zuchtend van opluchting zette ik hem terug bij de andere spullen en schoof ik het geheel zo ver mogelijk van de rand van de tafel vandaan.
Ik draaide me om en keek naar de zolder. Het voelde vreemd aan, misschien door de lange tijd van afwezigheid hier. De hut voelde inmiddels veel vertrouwder aan, maar dat was best logisch. Mijn blik viel op het Book of Shadows en onzeker bleef ik ernaar staren. Sinds ik hier was, durfde ik er niet bij in de buurt te komen, bang voor het effect dat het op mij zou hebben. Ik wilde niet weten wat het van mij dacht, maar eigenlijk ook weer wel, maar ik durfde niet. Ik zuchtte en liep naar Aaron toe en plofte naast hem neer.
Wyatt klom van de bank af en liep weer naar de tafel. Ashley had het door, haalde hem haastig in en bracht hem terug naar de bank en gaf hem zijn teddybeer. Samen begonnen ze te spelen terwijl Aaron Sharons hand vast pakte en ze samen toekeken...

Ik orbde de manor binnen. Sharon, Aaron, Ashley en Wyatt merkte ik nog niet eens op.
"Mama ! Elisa !" riep ik hard en rende naar de standaard waar het BoS op lag. Meteen sloeg ik het open en begon erin te bladeren. Een moment stopte ik ermee en riep weer.
"Mama ! Elisa !" Deze keer was het nog een beetje harder.
Piper stond in de keuken en schudde haar hoofd toen ze mijn geroep hoorde.
"Zelfs rond kerst vallen demons ons aan !" zei ze nors. "Natuurlijk begrijpen die niets van het hele vrede-op-aarde-gedoe !" Ze dacht even na en besloot om toen toch maar eens te gaan kijken of ze kon helpen. Ze legde het mes waarmee ze de groenten aan het snijden was, neer.




klik erop en help me !!!

Ik zit in de woonkamer een boek te lezen als ik An hoor roepen.
Ik mopper even, leg 't boek weg, klop triest op de kaft en loop naar zolder, om binnen te vallen. Letterlijk.
Ik ben namelijk stompzinnig gestruikeld over de drempel. Ik kijk stomverbaasd vanaf de vloer naar iedereen.
''Heh...'' grijns ik onschuldig en krabbel overeind. ''Ik dacht, ik val eens binnen...''
Ik kuch en ga bij Sharon en de kids zitten.

Jacob rende de zolder binnen, om zich achter een stoel te verstoppen.
''Verberg me!'' piepte hij nog, grijnzend, om zich heel stil te houden.

Ik transporteerde binnen.
''An wat is er aan de hand.''
Vroeg ik haar. Ik zag Paige binnen orben met Maria en cico.
''An wat is er aan de hand.''
Vroeg ze toen.
''Heeft een demon je aangevallen''
Probeerde te raden.

Ik kijk naar de box verderop waar Emily in zat. Ik stond op en liep naar haar toe. Ik tilde haar op en liep terug naar de bank zodat ze niet meer alleen was. Ik glimlachte en zette haar voorzichtig naast Wyatt neer, zodat ze beiden iemand hadden om mee te spelen toen Ashley opgestaan was.
Ashley liep glimlachend en geamuseerd naar haar zonet binnen gerende vriend Jacob. Ze begon te lachen.
"Wat heb jij nou weer uitgespookt?" vroeg ze nieuwsgierig. "Problemen met de Firestarters?" Ze begon om zich heen te kijken, maar moest nog altijd giechelen. "Ga in de kist, dat is de beste denk ik. En anders geef ik je toch dekking? Niet zo'n bang watje zijn!" Ze grijnsde.
Sharon stond op en vroeg Aaron even op Wyatt en Emily te letten terwijl ze - nog altijd verbaasd over het feit dat niemand hun scheen te bemerken - naar de paniekerige An liep.
"Ook hallo, An," zei ik simpelweg, best nors. "Mocht je ook onze hulp willen, die al aanwezig was voordat jij kwam, zeg je het maar..." Ik hield een kleine afstand en liep langs in plaats van naar haar toe. Ik wilde niet te dicht naar het boek toe gaan, nog altijd bang voor de uitslag als ik het deed.
Ik liep naar de tafel en begon weer wat spullen uit te stallen - stuk minder dan daarnet. Missschien zouden ze dan herinneren dat ze me eigenlijk zouden helpen met Dranken, mijn zwaktste punt in de magie. Sinds het moment dat een flesje mijn hele leven verandert had door een simpele aanraking, haatte ik het meer dan ooit.
Ik zag nog net op tijd iets wat me verontrustte.
"Wyatt!" zei ik al meteen streng en draaide me om. Ik liep naar mijn broertje toe en pakte het flesje dat hij naar zich toe georbd had weg. "Dat mag je niet doen! Je weet niet wat erin zit!"
Emily staarde met een scheef hoofd naar de vloeistof in het flesje en stak nieuwsgierig haar hand uit. Geschrokken trok ze hem terug toen hij - erg onmogelijk, maar toch waar - vlam vatte.
Ik liet hem geschrokken uit mijn handen vallen en blies op mijn hand die pijn deed van de hitte van de vlammen. Te laat merkte ik dat het flesje nu richting de grond ging. Gehaasd en paniekerig probeerde ik hem nog te bevriezen, maar ik was te laat. Met een knal viel het flesje aan scherven en werd de hele zolder in rook gehuld...
Hoestend van de rook sloeg ik mijn hand voor mijn mond en probeerde zo min mogelijk in te ademen.
"Lis, wat dacht je van een tornado?!" riep ik, maar zodra ik uitgesproken was, trok de meeste rook al weg en was het al gauw volledig verdwenen. Zonder om me heen te kijken, zag ik de scherven en orbde ik ze in de prullenmand voordat iemand er in zou stappen. Ik checkte mijn broertje en Emily, die er beiden prima uit zagen en keek toen om me heen. Mijn blik werd gevangen door een bruinharig meisje van een jaar of vijf/zes die naast Emily zat, duidelijk verbaasd. Mijn mond viel open van verbazing en ik wist niet meer wat te zeggen...


Hij stond op.
"Iedereen in orde?" vroeg hij en hij liep naar Sharon. "Wat is er? Alles oké?" vroeg hij bezorgd. Hij volgde haar blik en keek ook naar het meisje. Een benauwd en akelig gevoel bekroop hem toen hij de jongen achter het meisje zag. Wat was er gaande?


"WTF...?" stamelde ik vol verbazing. Het meisje stond op en wilde weglopen, duidelijk van streek, maar ik greep haar gauw bij haar armen beet. "Ik ga mooi nergens heen!" zei ik streng en ze keek me aan. Ik voelde het door mijn hele lichaam stromen; ik was het, maar jonger. Hoe was dat mogelijk?
Ik keek om me heen. Een verbaasde, maar gelukkige blik verscheen in mijn ogen en ik liet mijn verbaasde 6-jarige versie los.
"Wyatt?" Ik liep naar hem toe en omhelsde mijn broer uit de toekomst stevig. Ik liet hem weer los en bekeek hem. Toen drong het tot me door en keek ik de zolder door en sloeg mijn hand voor mijn mond.
Niet alleen mijn 6-jarige versie en mijn broer waren er, maar ook een iets jongere versie en oudere versie van Aaron die niet veel met die van nu verschilden - waarschijnlijk doordat hij een demon was - Emily en Cicaro, Ashley, Maria en nog veel meer. Toen viel mijn blik op mijn dubbelgangster, mijn toekomstige ik, mijn grootste angst over hoe ik dan zou zijn...

''En wat doen?'' brul ik nog terug als Shar me dat 'verzoek' om een tornado toeroept. ''Wervelwindje maken van rook?!''
Ik kuch en kijk rond als de rook optrekt. Mijn mond valt open. Veel meer mensen dan er eerst stonden.
''Wie heeft die extra mensen besteld?'' vraag ik droogjes en kijk naar een zevenjarige ikke, die in spulletjes aan het rommelen is.
''Oi! Kleine.... ik, Lisje!'' roep ik en ren naar kleine ik toe. Ik pak een mes af, om ernaar te staren. ''Wie heeft dat ding hier laten liggen?!''

Jonge Jacob kijkt verbaasd naar een oudere versie van zichzelf. ''Ash... heb ik echt statisch haar zoals die oudere ik aan de achterkant...?''

Ik leg het mes HEEL hoog en ga naast mijn oudere versie staan, die kleine ik heeft opgepakt en naar de jongere kids aan het kijken is.

Toen de rook weg was keek ik rond en me blik bleef op een jong meisje hangen.
''Was ik echt zo lelijk toen ik zo jong was.''
Vroeg ik toen en dacht er niet bij na dat hun dat konden weten.
''Gelukkig zie ik er nu wat beter uit''
Ik had me oudere versie niet opgemerkt.
''Hoe kan dit.''
Ik was heel erg verbaast. Me jongere ik ging verlegen in een hoekje zitten.
Paige had verbaast toegekeken en keek toen naar haar jongere en oudere versie.
''Nee he''
Ze was niet erg gek op haar jongere ik.

Ik keek verbaasd om me heen en hoorde wat Elisa zei. Ik keek naar de kleine Elisa en keek toen verbaasd Elisa aan.
"Ze is ... ik bedoel jij ... was niet lelijk !" Ik had mijn eigen kleine versie nog niet opgemerkt en ook de oudere niet. Een beetje onzeker liep ik op kleine Elisa af en hurkte voor haar neer om haar in haar ogen aan te kijken.
"Gaat het een beetje?" vroeg ik haar en schatte haar een jaar of tien.
Mijn kleinere versie keek angstig in het rond en begreep niet hoe ze hier terecht gekomen was.
"Waar ben ik? WIe zijn jullie? Hoe ben ik hier gekomen? !" Bang liep ze naar achteren en botste daarbij tegen de jongste versie van haar moeder op, al had ze niet door dat het haar moeder was. Geschrokken draaide ze zich om en keek Paige aan.
"Sorry !"
Piper kwam de zolder binnen gelopen.
"Wow !" riep ze uit en kwam slippend tot stilstand. "Van een drukke zolder gesproken !" zei ze en zag teon dat er gewoon veel versies van iedereen was.
"Wyatt !" riep ze uit. Ze rende naar haar oudste zoon toe en omhelsde hem. "Je bent teruggekomen !"

Ik staarde naar mijn oudere versie, die alsmaar niets deed dan om zich heen kijken. Ik wreef over mijn voorhoofd, die op ontploffen stond. Dit was... niet de bedoeling, en te veel! Gehaasd greep ik weer naar de pols van mijn 6-jarige versie toen die er weer vandoor wilde gaan.
"Laat me los! Laat me gaan! Vieze heksen! Laat los! Matthijs! Thomas! Tony! Help!!!" gilde ze luidkeels.
Ik jammerde zacht. Ik zag Matthijs en Cody verschijnen - Cody was natuurlijk niet geroepen omdat die grotendeels in mijn verleden ook ontvoerd was geweest - en ik hoopte vurig dat niet Tony kwam; dat kon ik er niet nog bij hebben. Ik kon mijn jongere versie niet meer houden en ze sprintte naar Matthijs en klemde zich stevig aan hem vast.
"Haal me weg hier!" smeekte ze.
Ik sloeg met een knalrood gezicht mijn hand voor mijn gezicht. Dit kon toch niet waar zijn! Dit - gewoon te ongeloofwaardig voor woorden!
Ashley giechelde geamuseerd en slaakte een kreet van schrik toen ze van achteren gekieteld werd. Geschrokken draaide ze zich om en keek ze in het gezicht van haar toekomst. Haar gezicht ging nieuwsgierig dicht naar haar oudere versie en geschrokken deinsde ze achteruit toen ze schrok. Ze botste tegen Jacob op en viel samen met hem om.
"Sorry!" stamelde ze, nog altijd om zich heen kijkend.
Wyatt werd helemaal verrast door de knuffels en begreep niet wat er aan de hand was, maar wel dat er iets was.
"Hoi mam, Sharon... Wat is er gaande?" vroeg hij verbaasd terwijl hij rondkeek. Hij keek of hij zijn kleine broertje zag. "Chris? Ben jij er ook?"


Hij keek naar zijn jongere en oudere versie en het nare gevoel kroop zijn hele lichaam in. Dit was niet best, helemaal niet best... De toekomst wist hij niet, die had hij tenslotte nog nooit meegemaakt, maar zijn jongere versie - die qua uiterlijk niet veel van hem verschilde - was erg.
Hij greep zijn jongere versie stevig beet toen deze Emily - die naast Cicaro stond en om zich heen keek en haar blik op haar kleine versie op de bank richtte - wilde aanvallen.
"Als je dat maar uit je hoofd laat!" dreigde hij.
Kleine Wyatt klom van de bank en liep richting de zolderdeur. Hij stopte speels zijn vinger in zijn mond en keek vanuit de deurpost naar de drukte. Hij orbde alle bekende kleintjes - Maria, Emily en Cicaro - naar zich toe en keek lachend naar ze.
De grote Maria keek verbaasd om zich heen en gooide de tafel waar ze onder zat opzij, zodat ze eindelijk kon staan.
"Auw, dat was niet bepaald... comfortabel," mopperde ze. Ze keek vragend om zich heen. Waar was ze? Hoe kwam ze hier? Toen zag ze bekenden en een glimlach werd op haar gezicht getoverd. "An! Mam!" Ze baande zich een weg door de drukte, tot haar aandacht door rook verderop getrokken werd.
Aaron en Sharon vochten beiden tegen hun jongere versies die met vuurballen liepen te smijten. Gauw kwam Matthijs helpen in een poging de 6-jarige Sharon onder de knie te krijgen. Hij werd echter ruw weggeslingerd, knalde tegen Cody aan en beiden knalden hard tegen de muur aan. Aaron en Sharon keken om, maar de dader was niet te vinden in deze drukte... Wie had dat gedaan?

Ik zag me jongeren ik, An aankijken.
''Ik wil naar huis toe''
Ze begon te huilen.
''Wat was ik toen emotioneel''
Zei ik over me jongere versie.
''Rustig maar er zal je niets gebeuren.''
Ik had me oudere versie opgemerkt.
De jonger paige liep naar beneden om wat drinken te pakken

Toen de oudere Elisa zich met de jongere bezig hield, draaide ik me om. Ik had een bekende stem gehoord die ik al lang niet meer gehoord had, te lang al niet meer.
"Maria !" riep ik uit en rende naar haar toe om haar om de hals te vliegen. "Wat ben ik blij om je te zien !" Nog steeds had ik mijn andere versies niet opgemerkt.
Mijn kleine versie begon ook hard te huilen.
"Ik wil hier niet zijn !!!!!!"
Kleine CHris orbde binnen en keek verbaasd om zich heen.
Piper keek Wyatt vrolijk aan.

Geschrokken keek ik om me heen om te zien wie Matthijs weg deed vliegen, maar iedereen gedroeg zich normaal en was verbaasd. Iemand moest acteren, maar wie? Wie was slecht, net als deze twee kleintjes hier? Ik baalde flink en toen ik erover nadacht dat mijn toekomstversie de dader kon zijn, meer dan ooit.
De kleine Sharon ontsnapte, sprintte langs iedereen heen en rende de zolder uit. Jonge Aaron deed hetzelfde en de toekomst Aaron volgde ze. Sharon en Aaron keken elkaar aan en sprintten toen gehaasd achter die andere versies aan, bang voor de gevolgen. Kleine Sharon bleef maar roepen om Thomas en Tony, de twee die ze al eerder geroepen had maar nog niet waren komen opdagen. Ze voelde zich hier niet op haar gemak tussen al die heksen, ze moest hier weg!
"Als Tony komt of Mike of weet ik veel wie, kan dit nogal slecht aflopen!" zei ik paniekerig tegen Aaron, die duidelijk ook van streek is.
"Je weet niet hoe ik was toen ik klein was! Dat wil je niet meemaken!" zei hij en beiden renden ze door, maar de kleintjes renden de Manor al uit, de wijde wereld in...
Op zolder gaf Emily een vrolijk kneepje in Cicaro's hand en liet hem daarna los om mensen die ze al tijden niet meer gezien had te begroeten.
De grote Ashley lachte vrolijk en grijnsde naar haar vriend Jacob terwijl hun jongere versies op de grond lagen en duidelijk verbaasd en van streek waren. Dit was hilarisch!
Maria omhelsde An ook vrolijk. Ze had zich hier al tijden op verheugd. Goed, in haar eigen tijd was ze er ook, maar dat was toch weer anders, zeer anders. Toen zag ze achter An de versie uit haar tijd en liet ze An los...

Thomas schemerde binnen en zag toen een hele grote chaos. Zijn blik viel toen op kleine Sharon en zijn mond viel bijna open van verbazing.
"Sharon, niet Tony roepen !" zei hij en legde zijn hand overhaar mond, maar het was al te laat. Tony verscheen.
Grote Chris orbde ook binnen en viel bijna om.
"Maria? ! Wyatt? ! Wat doen jullie hier?" Toen zag hij kleine Sharon. "Het is niet waar hé? !"
De kleine An raakte steeds harder in paniek en bleef achteruit lopen tot ze tegen de muur aanstond. Ze was zes jaar en had helemaal niet door wie al die mensen waren en hoe ze hier gekomen was. Plots werd het haar teveel en rende ze naar de deur van de zolder toe om hier weg te geraken.
Piper was ondertussen naar beneden gegaan omdat ze Paige weg had zine gaan. het was een veel jongere versie van haar zusje en ze was best nieuwsgierig.
"Paige?" vroeg ze en kwam de keuken binnen. "Gaat het met je?"
De grote An, die uit Maria's tijd, keek haar zusje nors aan en keek toen met duistere ogen in het rond op zoek naar Elisa.
"Elisa !" mompelde ze.
Ik, de mij uit het heden, keek vrolijk naar Maria en draaide zich toen om naar haar moeder. Ze trok Maria mee naar haar toe en had niet door naar wie Maria aan het kijken was.
"Mama, Maria is er !" zei ik vrolijk en keek toen weer om me heen. "Is Cico er ook?" vroeg ik en zag hem niet meteen.

Ik zag me jonge ik achter de jonger An aanlopen.
''Nee wacht hierblijven''
Ik wou achter haar aangaan.
De grote ik keek naar An.
Ik ben hier
Zei ze in gedachten tegen de grote An.
Paige keek naar de grote Maria.
''Wow Maria je bent er weer''
Ze omhelsde haar.
De jonge Paige keek Piper aan.
''Ja het gaat goed''
Ze nam een slok van de biertje die ze had gepakt.

Mijn adem stopte even toen ik voor het eerst sinds tijden Tony weer zag. Gauw wendde ik mijn blik van hem af.
"Aan de kant!" riep ik luid en passeerde hem samen met Aaron, achter de kleintjes aan rennend. "Sharon, kom als de sodemieter hier!" Ik trok een vreemde blik, maar dat lijkt me logisch als je jezelf roept. Ik hoopte vurig dat niemand zou komen, want hoe legde je dit uit aan niet-magie-bekenden?
De toekomstige Sharon was gestopt bij de ingang van de Manor en had lachend toegekeken toen Thomas had geprobeerd te voorkomen dat haar jongste versie Tony riep. Haar lach klonk geamuseerd, maar ook lichtjes hatelijk. Haar uiterlijk verschilde niet veel met die van de versie uit het heden, maar toch waren er duidelijke verschillen, echter verborgen.
"Zo Thomas, weer goed?" vroeg de toekomstige Sharon grijnzend. "Mij als 6-jarige... Te bizar voor woorden..."

Hij zette een sprint in en wist eindelijk de twee kleintjes in te halen, die vurig tegenspartelden.
"Als jullie je nu niet gedragen, horen jullie niet wat er aan de hand is!" zei hij streng. De twee keken elkaar aan, van elkaar voelend dat ze aan dezelfde kant stonden en keken toen nieuwsgierig naar de twee versies uit het heden.
"Wij zijn jullie, alleen ouder, dus gedraag je alsjeblieft. Dan zul je zo merken wat er aan de hand is!"
Please, laat niet nu demons komen met al die kleintjes! En... oh, waar is mijn toekomstige versie? Als die...
Hij keek om zich heen en pakte - net als Sharon bij de hare deed - de hand van zijn jongere versie beet en begon terug te lopen naar de Manor.
Maria lette niet op wat An zei, ze had niet eens door dat haar moeder haar omhelsde. Haar blik was al die tijd gericht op haar zus, de versie uit haar eigen tijd.
"An..." zei ze, meer kon ze niet uit brengen. Ze bleef gefocust naar haar zus kijken zonder door te hebben wat er in de rest van de omgeving gebeurde.
Emily keek zoekend rond naar Sharon en andere bekenden en liet teleurgesteld haar hoofd zakken. Ze liep terug naar Cicaro, pakte hem bij zijn hand en trok hem mee.
"Kom! We zijn nu terug en moeten ervan genieten! Kom nou!" lachte ze vrolijk en ze wrong zich langs een ongemakkelijke weg tussen al die mensen.
Wyatt zag zijn kleine broertje, liep op hem af en sloeg op zijn schouder.
"Zo, daar zijn we weer!" lachte hij. "Ik weet niet wat er gaande is en hoe en wat, maar het is een... enorme chaos!"
Ashley keek om zich heen en zocht een slachtoffer. Ze tikte Jacob aan en gebaarde van: 'En? Wat is onze volgende stap? Wie, wat en hoe?'

''Ik háát 't als ik onder druk wordt gezet...'' jammert mijn oudere versie als ze letterlijk onder druk wordt gezet door kleine Lisje. Lisje klemt zich namelijk HEEL erg stevig vast, een soort wurggreep, om maar niet te vallen.
Ik grijns en pak Lisje over.
''Shhh...'' mompel ik. ''Ik ga je heus niet laten vallen. Mariël zou me vermoorden, om mam en mezelf niet te noemen... Kalm maar.''
Lisje legt haar hoofd op mijn schouder en kijkt rond. Ik kijk ook rond, helemaal trots dat ik mijn eigen vertrouwen heb gewonnen - huh, dat klinkt raar.

Grote Cicaro glimlacht en knuffelt Emily.
Kleine Cico pakt een speeltje van de grond en houdt dat uit naar kleine Wyatt met een glimlachje.
''Spelletje over ol - orrr - orben?'' vraagt hij met een paar pogingen om de r goed te krijgen.

Jacob grijnst naar Ashley en wijst onopvallend voor de rest naar Piper.
'Uitdaging,' zei hij zonder geluid tegen Ashley.

Piper schrok toen ze zag wat Paige deed. Ze trok het bierflesje uit haar hand en keek haar streng aan.
"Paige, foei !" zei ze. "Ik dacht dat jeh et drinken afgezworen had na ... na ... jeweetwelwat?" vroeg ze.
Ik liet mijn blik door de kamer gaan en zag toen kleine Lis.
"Hihi ! Schattig !" zei ik. Ik keek Maria weer aan en zag dat ze de hele tijd naar een bepaald iemand keek. Toen zag ik mijn moeder van tien jaar later zag. Grijnzend keek ik haar aan en zei toen plagend.
"Je hebt al meer rimpels over tien jaar !" Ik keek even naar Maria en dan mijn moeder weer aan. "Ja, normaal, na tien jaar met Maria !" Ik was erg vrolijk en hoopte dat ze niet kwaad werden voro wat ik zeiden. Voor de zekerheid deed ik toch maar een stap naar achteren terwijl ik mijn blik opnieuw door de kamerliet gaan.
Thomas keek grote Sharon onzeker aan en wist niet zeker aan welke kant ze stond. Hij zag kleine An en Elisa er vandoor gaan en schemerde vlak voor An, greep haar bij de arm en hield toen de kleine Elisa tegen.
"Ho, hier blijven !" zei hij en hield de twee goed vast.
Grote An keek even nors in de richting van Thomas en liep toen naar de grote Elisa toe.
"We moeten onze kleintjes zien te krijgen en hier weg te geraken !"

Ik moest lachen om wat An zei.
''Goeie An''
Ik glimlachte.
De oudere Paige liep naar de An van het heden.
''Met jou wonen is ook niet gemakkelijk''
Ze ze toen en keek naar de grote An en Elisa. Daarna keek ze naar Maria.
De jongere paige keek Piper aan.
''Geef terug''
Ze pakte het bierflesje weer van piper af.
De kleine Elisa bleef proberen bij Thomas weg te komen.
''LAAT ME GAAN''
Huilde de jongere ik hard.

Met veel moeite wisten we met z'n vieren terug thuis te komen in de Manor. Great, precies dit als ik kort thuis ben... Had dit soms te maken met de gevolgen? Om te zien wat er gebeurd? Of was dit al een gevolg? Ik rilde en schudde de gedachte van me af.
Bij de deur zag ik Thomas die An en Elisa tegen hield - de kleintjes dan - en achter hem zag ik Tony. Meteen gleed mijn blik naar de grond - ik kon hem nog altijd niet aankijken, het was te pijnlijk na al die jaren dat ik hem kende.

Emily omhelsde Cicaro vrolijk terug en keek toen om zich heen.
"Zullen we je zus zoeken?" stelde ze voor en in stilte hoopte ze dat niet de vader van Cico zou komen...
Ashley ging naar beneden, waar ze Piper heen had zien gaan ((keuken toch?)) en trok Jacob met zich mee. De Ashley uit het heden keek hun verbaasd na, stond op en trok haar vriend Jacob mee.
"Kom! Ik wil weten wat ze gaan doen!" Haar gedachtes waren vrolijk. Ze leefde nog in de toekomst! En ze was nog altijd goed bevriend met Jacob! Haar dag kon niet meer stuk.
Maria's aandacht bleef op An en Elisa gefocust, maar de opmerking die haar 'zus' over haar maakte, drong wel tot haar door.
"Hé! Wie zegt -" begon ze, maar meteen keek ze weer naar An en stapte op haar af. "Wat gaan wij doen?" zei ze uitdagend met een norse blik. Ze wist niet dat de twee kleine versies van hun beneden waren, bij de uitgang van de Manor, maar zij waren hier, op zolder...
Wyatt glimlachte vrolijk en orbde een klein knuffeltje naar Cicaro en Emily keek met grote ogen toe.
De grote Wyatt probeerde de aandacht van zijn broertje te trekken doordat hij maar geen reactie gaf.
"Chris!"


Hij keek Sharon aan en legde zijn vrije hand op haar schouder en knikte bemoedigend. Ze liepen naar binnen en probeerde een goede weg te vinden om velig langs Thomas te komen zonder dat een van de vier kleintjes zou ontsnappen. Hij keek rond, op zoek naar zijn grote versie, maar zag hem maar niet. Waar was hij? Was hij waar hij voor vreesde? Was hij te laat? Had hij het niet kunnen voorkomen?
Toen zag hij zichzelf - iets ouder, hooguit een jaar qua uiterlijk - achter de toekomstige Sharon verschijnen en zijn hand op haar schouder leggen en wat in haar oor fluisteren. Dat stelde hem wat gerust; hij kon in ieder geval nog met haar opschieten. Beiden kwamen plots op hun afgelopen.
"Kunnen we helpen?" vroegen ze op een behulpzame en aardige toon, te aardig naar zijn idee. Achterdochtig keek hij hun aan en keek toen naar Sharon, die ook twijfelend en onzeker keek, vermoedelijk bang voor hoe ze in de toekomst zou zijn. Bovendien merkte hij op dat ze koste wat het kost oogcontact met haar ex kreeg. Hij wist hoeveel moeite het haar had gekost om eroverheen te komen, zoveel gaf ze om hem...
"Nee, het gaat wel," zei hij toen vastbesloten en sloeg de hulp van de twee toekomstigen af. Hij keek opzij naar Sharon en zag toen dat ze Thomas probeerde te helpen met kleine An en Elisa. Hij was blij dat hij viel op iemand die veel om kinderen gaf. Ze was natuurlijk oppas van velen geweest, dus misschien kon ze ze wel kalmeren...


Ik glimlachte naar de twee jongere versies van mijn nichten.
"Hallo daar," zei ik vrolijk. "Jullie hoeven niet bang te zijn. Ik ben Sharon en dit is... een goede vriendin van mij." Ik zag mijn jongere versie aandachtig An en Elisa bestuderen, maar niet vijandelijk gedrag tonen tot mijn opluchting. "We zullen jullie zo naar huis brengen, maar dat moeten we bij meer mensen doen. Als jullie mee naar boven gaan naar mijn kamer, zal ik jullie de ruimte geven om wat te spelen met de speelgoed van mijn oppaskinderen, oké?" Ik stak rustig en vriendelijk mijn vrije hand uit en wachtte af tot ze hem beet zouden pakken.
"Ik wil ook spelen!" jammerde kleine Sharon.
Ik glimlachte.
"Ja, jij mag ook ermee spelen. Er is genoeg."

De grote mij keek Maria kwaad aan.
"Wij gaan niets doen !" zei ze en legde de nadruk op het woordje wij. "Elisa en ik daarentegen gaan wel iets doen !"
Ik zag nu pas mijn grote ik en liep onzeker naar hen toe. Ik ging naast Maria staan en keek naar mijn grote ik en naar de oudere Elisa.
De mij uit de toekomst keek ELisa grijnzend aan en zei.
"We hebben de hele kleintjes niet nodig !"
Ik werd plots door haar aan mijn arm naar haar toegetrokken en plots darkorbde ze, nadat ze ELisa's hand vastgenomen had, naar de Elisa van deze tijd. Toekomst An liet de hand van Elisa uit haar eigen tijd los en greep Elisa van mijn tijd vast. Daarna zei ze tegen Elisa. "Volg me !" en verdween met mij en ELisa.
Ondertussen keek mijn jonge ik nog een beetje bang Sharon aan. Ze was al blij dat de enge jongen (Thom) haar arm losgelaten had. Onzeker keek ze Elisa aan en zou doen wat zij zou doen.
Tony wist niet goed of hij nou moest blijven of weggaan.
Piper trok nog een keer het flesje uit Paige's handen.
"Jij raakt geen druppel alcohol meer aan, begrepen?" vroeg ze en hield het flesje nu heel st evig beet. Om er zeker van te zijn dat Paige het niet meer dronk, liep ze naar de gootsteen en goot de inhoud van het flesje weg.
"Als je dorst hebt, er staan genoeg niet-alcoholische dranken in de ijskast !"
Zankou had vernomen dat er in de manor nogal wat chaos was en hij was van plan eens een kijkje te nemen. Want chaos betekende onoplettendheid en dan kon hij zijn kinderen misschien ontvoeren. Zijn ogen glinsterden al bij de gedachte eraan. Zonder Cassie te verwittigen dat hij even weg was, schemerde hij naar de zolder van de manor en had een paar minuten nodig om te bevatten wat hij allemaal zag. Zijn blik ging een aantal keren door de kamer en bleef hangen op zijn zoon en zijn vriendin. Ze knuffelden ! Plots ontstoken door woede, rende hij naar hen toe en was de rest van zijn kinderne even vergeten.
"Cico, laat haar los !" riep hij nors uit en trok hen uit elkaar zodra hij vlak bij hen stond.

Ik uit het heden probeerde los te komen.
''Laat me gaan, nu meteen''
Mijn toekomstige ik schemerde achter de toekomstige An aan.
Me jongere ik keek Shar en de rest bang aan.
''Hoe weet ik dat jullie te vertrouwen zijn''
Zei de jongere ik toen.
De jongere Paige keek Piper aan.
''Als ik alchohol drink dan moet ik dat zelf weten''
Zei ze boos.

Ik zuchtte.
"Dat kan ik je niet vertellen, dat voel je zelf van binnen. Je moet afgaan wat je hart je verteld en ik zal het jou niet vertellen, niemand kan je dat vertellen, behalve jijzelf," vertelde ik rustig met een glimlach. Kleine Sharon werd eindelijk heel rustig en keek half bewonderend toe.
Achter mijn rug keek de toekomstige Sharon glimlachend toe. Zo kende ze zichzelf, beide versies, twee compleet verschillende Sharons, maar nog altijd haar.
Aaron keek nog altijd nors naar zijn jongere versie en keek om zich heen. Iets zei hij dat hij veel voor de toekomst kon betekenen nu, meer dan hij anders al deed... Nu nog contact met de juiste mensen.
Maria riep woedend allerlei woorden waarvan nauwelijks de helft verstaanbaar was. Ze trok echter wel de aandacht van de meesten op zolder.
"AN!!!!!!" gilde ze zo hard als ze kon. Ze rende naar haar moeder. "Mam, An heeft An te pakken! En Elisa Elisa!"
Emily schrok zich rot toen ze ruw weggeduwt werd van haar vriendje. Ze jammerde zachtjes in gedachten; haar angst was uitgekomen, hij was er weer.
Nee, hè.

Mijn kleine versie's mond viel open van verbazing toen ze Sharon dat hoorde zeggen en was vol bewondering.
"Oh !" zei ze alleen maar en keek toen Elisabeth aan. Toen zag ze nog een Sharon, die er erg hard op leek. "Is dat je zus?" vroeg ze en wees naar de oudere Sharon.
Tony kreeg plots weer hoop. Als hij die kleintjes zou kunnen ontvoeren, zou hij ervoor kunnen zorgen dat Sharon misschien terug bij hem kwam. Zijn hart zorgde ervoor dat hij niet meer helder kon nadenken en hij schemerde plots voor Sharon. Zijn ogen werden geel en hij keek de Sharon uit zijn eigen tijd aan waardoor ze in slaap viel en de kleintjes wel zou moeten loslaten. Vliegensvlug zorgde hij ervoor dat hij de zesjarige Sharon en An en de tienjarige Elisa beethad om dan met hen te verdwijnen naar zijn huis toe.
Piper draaide zich om en liep terug naar Paige toe.
"Luister, ik weet niet wat de reden is dat je weer drinkt, maar ik weet wel dat jij zo niet bent ! Jij hebt geen drank nodig om je beter te voelen ! Paige, alsjeblieft, je weet zelf dat je ouders niet willen dat je drinkt ! Wil je dan niet dat ze trots op je worden? Dat kan je nog altijd doen, zelfs nu ze dood zijn want ze zijn de hele tijd bij je ! "
Zankou keek nors Cico aan en schudde zijn hoofd. Veel zou het niet uithalen. De enige manier om dit te vermijden was door de toekomst te veranderen ! Hij schemerde vlak bij kleine CIco en tilde hem meteen op.
"Dat is al 1 !"
Chris was nog altijd overdonderd door zoveel verschillende tijd versies. Toen had hij door dat Wyatt hem iets wilde vragen of zeggen.
"Eh wat? Sorry !"
Ik nam voor de zekerheid Elisa's hand vast en keek onzeker om me heen.
"Waar zijn we nu weer?" vroeg ik en probeerde weg te orben, wat natuurlijk niet lukte. "Wat willen jullie?" vroeg ik bang en wist dat ze osn niet zouden doden omdat zij mij was. Plots vond ik dit alles niet meer zo leuk.
"Laat ons gewoond gaan !"
Mijn oudere versie keek Elisa's oudere versie aan.

Me toekomstige ik keek de toekomstige An aan.
''Jullie gaan nergens heen''
Zei ze toen tegen de elisa en An uit het heden.
Wat moeten we nu doen.
Vroeg ik aan An uit mijn tijd.
De jonger ik begon hard te huilen.
"'LAAT ME GAAN''
Huilde ze hard.
Paige keek verbaast.
''Zijn hun slecht''
Paige keek Piper aan.
''Ik bepaal zelf wel wat ik doe''
Ze moest weer denken aan wat er was. Huilend rende ze de manor uit.

Ik glimlachte naar de twee kleine versies van mijn nichtjes. Ik wachtte tot ze antwoord zouden geven. Ze moesten me vertrouwen en daarvoor zou ik geduldig moeten zijn.
"Ja, eh - zoiets ja," lachte kleine Sharon onzeker. Ze bekeek haar oudere versie en glimlachte. Ze wist van magie, al haar hele leven, en ze leken zoveel op elkaar, dan moest het van daarnet wel de waarheid zijn. Ze was in de toekomst! Ze beet op haar onderlip van enthousiasme en keek toen rond.
Plots, voordat ik het doorhad, keek ik naar iets geels. Ik wist meteen wat het was en vloekte in stilte, maar ik reageerde te laat.
"Nee, Tony..." kon ik alleen nog maar heel zachtjes uitbrengen voordat ik het bewustzijn verloor en door mijn benen zakte. Ik viel met een klap op de grond en bleef zo liggen.
Emily riep vanalles uit paniek om iedereens aandacht op Zankou te richten en Wyatt handelde snel. De kleine had te laat zijn krachtveld groot genoeg kunnen maken om hem, Emily én Cicaro te kunnen beschermen, maar de grote kon nog wel net op tijd kleine Cicaro uit Zankou's armen naar zich toe orben.
"Sorry man, dit gaat je niet lukken!" zei hij met een norse blik. Hij was nog maar net terug of er waren al problemen waar hij mee kon helpen!


Zo snel als hij kon liep hij naar Sharon toe en legde hij wat onder haar hoofd. Hij keek zijn kleine versie aan, die vol verbazing toe keek. Aaron schudde met zijn hoofd en keek hem toen aan.
"Ga naar boven en vertel iedereen dat kleine Sharon, An en Elisabeth meegenomen zijn door Antony. Doe dit en ik vertel je hoe je bent in de toekomst, op dit moment. Oké?"
Hij zag de twinkeling in de ogen van kleine Aaron, die wegschemerde en op zolder vertelde in het algemeen - zo luid als hij maar kon - wat hij moest vertellen. Een tevreden blik was van zijn gezicht af te lezen, waarna hij even rond keek en erna weer terug ging naar beneden.
"Gedaan? Goed zo! Ik zal je zo alles vertellen..." reageerde Aaron tevreden en hij legde zijn hand op de schouder van zijn kleine versie. Samen tilden ze Sharon op en brachten ze haar naar de woonkamer, waar ze haar op de bank neerlegden.
De grote Aaron uit de toekomst vloekte zacht. Nu Tony Sharon had laten slapen, zou de versie uit het heden niet meer uit haar buurt te krijgen zijn en bovendien vertrouwde hij zichzelf niet in de toekomst, ten goede.
Ladies, waar zijn jullie? Ik weet dat jullie ook hier zijn... zei hij telepathies tegen zijn partners.
Hij glimlachte naar de toekomstige Sharon toen deze hem aankeek en gaf haar een bemoedigend knikje.
"Komt wel goed," zei hij en ze liepen naar de woonkamer. Hij bleef echter op een afstand voordat zijn jongere versies hem te verdacht zouden vinden, te vreemd...


Kleine Sharon keek rond en trok zich los uit Tony's greep. Ze herkende hem niet meteen, maar toen ze het deed, omhelsde ze hem stevig.
"Tony!" gilde ze vrolijk. Toen liet ze hem van achterdocht los en sloeg ze boos haar armen over elkaar.
"Waarom liet je mij slapen?!" vroeg ze met haar kleine kinderstem en ze keek hem boos aan.
Maria keek haar moeder aan.
"Waarom denk je anders dat ik zeg dat ze zichzelf ontvoerd hebben?" Ze rolde met haar ogen en liep naar haar echte moeder toe - de versie uit haar eigen tijd dan. "Mam! An en Elisabeth hebben zichzelf ontvoerd!" In haar achterhoofd hield ze de woorden van kleine Aaron bij zich. Dit ging slecht, zeer slecht. De kleine versies bij Antony, een demon, de versie uit deze tijd bij de slechte versies uit haar eigen tijd. Kon het nog slechter?!