Zomernarigheid

Hermelien ontdooide Ginny en knuffelde haar zusje.
"Het is te riskant. Als er echt iets mis is, kan je niets voor haar doen als je in dezelfde problemen beland!" zei ze tegen An.
Ginny mopperde toen vloog ook op Ron af, om haar toverstok bij hem op de grond te zoeken.
"Idioot, geef terug!" Plots zat ze bewegingloos op de grond; hoorde ze nou voetstappen?
"Stt! Luister! I-is dat... ma?" fluisterde ze.

Ik knikte. Ik glimlachte omdat ze me een knuffel gaf, nam mijn toverstok en mobiel terug en belde terug naar Harry. Teon ik de voetstappen ook hoorde, keek ik onzeker om me heen en bracht mijn mond weg van mijn mobiel voor het geval HArry opnam en hij dacht dat ikt egen hem sprak.
"Doe allemaal normaal!"
Fred was ROn aan het helpen en probeerde Lisette van zijn broer weg te trekken. Muisstil zat hij toen hij de stappen hoorde.
"WAt doen we?" Onzeker keek hij naar Hermelien. Moeste ze zeggen wat Lisette en Ginny van plan waren? Dan hadden ze misschien helemaal geen kans meer om ook nog maar iets te doen omdat Molly hen dan voortdurend in de gaten zou houden.

Ik pak snel mijn toverstok terug, pak de stoel op die ik heb omgegooid en ga er onschuldig op zitten. Ik kijk even om me heen, pak zomaar een boek van de grond en doe net alsof ik lees. Ik heb alleen niet door dat ik het boek op z'n kop houdt...

((godmode!))
Mevrouw Wemel liep buiten de deur waar iedereen zat.
''Gaat het goed daarbinnen?'' riep ze. ''Fred en George, als ik merk dat jullie daarbinnen iets hebben opgeblazen krijgen jullie zo lang huisarrest dat je bejaard bent tegen de tijd dat het is verlopen!''

Hij stond naast Ron en hoorde zijn moeder.
"Ma!", zei hij, "Alles is goed hier! En we hebben niets opgeblazen! Geloof me!"
Hij keek de anderen aan en zweeg even.

Ginny griste haar toverstok van de grond en keek niet eens om toen ze haar broers been weg had getrokken in haar actie. Ze draaide zich om, stond op en klopte de viezigheid van haar kleding af.
"Bah!" mompelde ze, om haar broers, niet de derrie.
Plots schrok ze toen ze zich iets herinnerde en sprintte op haar bezem af. Ze dook naar de grond en probeerde hem onder het bed te verstoppen.
Oh, als ma hem ziet, zijn we dood!
Als een braaf schoolmeisje ging ze tenslotte op het bed zitten, haar voeten dicht onder het bed geschoven.

Ik heb tenslotte door dat ik het boek op zijn kop houdt, kijk even verbaasd naar de kaft en draai het ding goed, om weer braafjes te gaan zitten 'lezen'.

''Ik kom naar binnen!'' brulde mevrouw Wemel. ''En als ik ook maar één slingerende UITVINDING van jullie vind, gaat die gelijk in de vuilnisbak!''
Ze kwam naar binnen en keek in het rond alsof ze een woeste neushoorn was in plaats van een klein mollig vrouwtje.
''Oh - hallo liefjes,'' begroette ze de kinderen die niet de hare was en keek toen streng naar de tweeling.
''Denk erom, maar één uitvinding...!'' brieste ze.

Hij keek zijn moeder aan.
"Ja ma", zei hij, "We weten het."
Hij zuchtte.

Ginny grijnsde naar haar moeder.
"Ik houd ze goed in de gaten hoor, mam!" zei ze met tevredenheid in haar gezicht.
"Ik ben niet van plan weer in hun suffe grappen te trappen, niet deze zomer!"

Sharon keek angstig naar de schaduwen die vanuit de gang in haar kamer vielen en beet op haar lip.
Nu was haar enige moment om te vluchtten, tenzij ze dachten dat ze al gevlucht was en weggingen... Moest ze het wagen of wachtten?

Go Gin. Go tweeling. Acteer d'r op los, denk ik en blijf 'lezen'.

Mevrouw Wemel glimlachte naar haar dochter.
''Zolang je het voorbeeld maar niet volgt van Fred en George, liefje.''
Ze wees naar de tweeling, een heel wat minder vriendelijke uitdrukking op haar gezicht dan toen ze naar haar dochter keek.
''Pas d'r op, jongens! Gebruik jullie hersens nou 'ns een keer en wees een goed voorbeeld voor jullie zusje! Nou, ik zie jullie bij het eten wel. Tot dan, liefjes. - Oh, Ron...''
Ze draaide zich naar haar jongste zoon.
''Je hebt een vlek op je kin. Ik zal 'm wel even...''
Ze veegde de vlek weg, keek tevreden en liep de kamer uit. Je kon de voetstappen naar beneden horen gaan.

Fred zuchtte dramatisch.
"Mam, waarom denk je altijd dat wij het zijn die iets verkeerd doen? Ron en Ginny zijn hier ook nog hoor!"
Ron gromde.
"Bah!"
Fred lag op de grond van het lachen.
Ik probeerde niet te gaan lachen.

Hij lachte.
"Ron je had je gezicht moeten zien! Echt hilarisch!"
Hij moest moeite doen om recht te blijven staan.

Ginny dook meteen naar de grond en pakte haar bezem tevoorschijn.
"Ik ga."
Ze wilde op haar bezem gaan zitten nadat ze het raam open gedaan had.

Sharon voelde haar hart bonken in haar keel. In haar handen had ze nog stevig haar bezem beet en ze voelde hoe zweterig haar greep was. Een persoon liep naar binnen en ze kreeg een brok in haar keel en ze durfde geen adem meer te halen... Draco's vader!

Ik grijns breed en spring naar Ginny.
''Ik ook!''
Ik zorg voor rugdekking en sta klaar om achterop Ginny's bezem te springen.

Ik keek naar hen.
"succes", zei ik toen maar met een zucht. "Wees alsjeblieft voorzichtig!"
Ron keek zijn broer wat onzeker aan.
"Echt zo grappig?"
Lucius was binnen gekomen en keek om zich heen.

Hij bleef lachen.
"Jep, zo grappig!"
Hij keek naar Ron.

"Ronald!" Hermelien verkocht Ron en vervolgens ook de tweeling een mep. "Laten jullie ze zomaar gaan?"
Ginny keek vluchtig naar Lisette. "Houd je vast!" Ze zette zich af aan de grond en vloog vlug uit het raam voordat iemand het tweetal tegen kon houden. "Oh, en sommeer even nog wat eten voor onderweg, wil je?"

Sharons ogen volgden vol spanning Lucius' bewegingen en vervolgens ook die van de andere Dooddoener die verscheen.

Ik hou me stevig vast met één hand, pak mijn staf met de andere en zwaai ermee.
''Accio lunchpakket!'' roep ik. Terwijl de bezem doorvliegt komt er een lunchpakketje achter ons aanvliegen - die vang ik. ''Ha! Gotcha!'' grijns ik triomfantelijk, om daarna dramatisch naar de lucht te wijzen. ''Naar de sterren... en daar voorbij!''

Lucius keek naar Sharon en zodra hij haar zag, verscheen er een gemene grijns op zijn gezicht.
Ik keek hen na.
het lunchpakket had eerst een omweg gemaakt door tegen Rons hoofd aan te vliegen. Verbaasd wreef hij over zijn hoofd.
"Au!" Daarna keek hij naar Hermelien.
"Jij kent Ginny nog niet goed zeker?" vroeg Fred boos.
"Inderdaad, haar kan je niet tegenhouden", zei Ron. "Ze had toch een manier gevonden."

Hermelien verkocht de jongens nog een tik en trok haar toverstok.
`Dan laat je ze toch alsnog niet alleen gaan!´ bromde ze ongeloofwaardig. ´Waar zijn jullie bezems?´ Ze keek niet uit naar de vlucht, maar het moest maar.

Ginny grijnsde en boogde zich lichtjes voorover.
´Meebuigen, Lis! We moeten vaart maken! Als ze achter ons aan komen...`

Sharon schrok en nam haar besluit. Vliegensvlug zette ze zich af aan de muur en met een simpele spreuk zorgde ze ervoor dat haar ramen open gingen.

''Ik buig toch mee?'' roep ik verward terug. Dan daagt het me als ik Ginny de precies-tegenover-gestelde richting uit zie meebuigen. ''...Oh.''
Ik imiteer Ginny dan maar.

Lucius sprong naar voren en versteende Sharon.
Ik keek onzeker toe.
Ron keek boos.
"Ik kreeg al een klap van het lunchpakket, was dat niet genoeg?"

Sharon maakte net op tijd een zwaai en de spreuk raakte het raam.
"Van onderen!" gilde ze toen ze recht op de Dooddoeners afvloog zonder enige optie. Ze kneep haar ogen dicht, recht op de deur af.
Hermelien verkocht hem weer een klap en ze hield een geamuseerde glimlach voor hem verborgen. "Pak nou je bezem! En waar wachten jullie op?" Ze keek de anderen vol ongeloof aan. "Wie weet is er wel iets mis en hebben ze gelijk. Laten jullie dan die twee alleen het gevaar aangaan?"

''Schiet-op-schiet-op-schiet-op,'' mompel ik snel achter mekaar, bijna van de zenuwen van de bezem vallend.

Ron liet zijn bezem snel naar zich toevliegen.
Ik keek wat onzeker.
Lucius schrok.

Sharon vloog recht op Lucius en de Dooddoeners af en toen blijkbaar niemand iets deed, vloog ze rakelings langs hen heen, de gang in. Haastig probeerde ze zich te herstellen en maakte ze van deze schrik gebruik om nog een poging tot ontsnappen te wagen. Als niet het hele huis vol zat met Dooddoeners kon ze wellicht via de voordeur nog ontsnappen.Sharon boog direct naar voren om meer vaart te maken met haar bezem.
Hermelien keek nors naar de anderen en wist gewoon niets te zeggen, behalve dat ze ingedachten nogal kwaad werd en ze hun idioten noemden. Hoe konden ze twee meiden overlaten aan hun lot? Sharon liet vast niet niets voor niets van zich horen, dus of ze was verscholen of ze was in gevaar en dan brachten Ginny en Lisette zichzelf ook in gevaar. Ten slotte sprak ze deze gedachtes uit aan de rest, zonder moeite te doen om zich in te houden.
"Kalm aan!" riep Ginny boven de wind uit. "Het is een oude bezem! Wees blij dat-ie ons houdt!"