Zomernarigheid

''Hermelien, je bent super,'' deel ik haar mijn mening mede. ''En Gin, daarom ga ik het ook niet vertellen. Wat niet weet wat niet deert. Fred en George zijn vaak genoeg weggesneakt. Ze hebben erna wel straf gekregen, denk ik, maar ze hebben hun doel wel bereikt en dat is ook mijn doel! Als Shar daar niet is, zeggen we het tegen de volwassen. We zijn denk ik niet zo stom om het in ons eentje te gaan oplossen. Sterker nog, ik ga vanavond naar Shar's huis om te kijken of ze er is of niet. Zo ja, maar als er iets is laat ik zo snel mogelijk van me horen. Zo ook als ze er niet is. En wie mee wil... sorry. In je eentje heb je meer kans dat je niet ontdekt wordt.''

Ginny sprong op, met zo'n vaart dat Hermelien geschrokken achterover op het bed viel en haar toverstok trok. Gauw borg ze hem met een nog rodere kop weer op en nam ze Ginny bezorgd in haar op.
"Ik ga mee!" riep Ginny vastbesloten uit. Uitdagend keek ze naar Lisette.
"En ik ga mee, ook al heb je volgens jou minder kans ontdekt te worden als je alleen bent!" voegde ze eraan toe voordat Lisette iets kon opmerken. "Ik moet gewoon bij haar thuis ook kijken! Oh, en natuurlijk weet ik waar ze woont en heb ik een bezem... Ik weet niet of jij dat ook hebt? Tenzij je midden in de nacht het huis van haar ouders wilde binnenvallen met brandstof..." Ze snoof.
"Bovendien ben ik minder... struikelachtig dan jou, dus mij kan je erbij hebben."
Ze richtte nu een strenge blik naar haar broers.
"En oh wee als jullie dit tegen pa en ma zeggen!"

''Eigenlijk was ik wél van plan om midden in de nacht Sharon's huis binnen te vallen met Brandstof...'' mompel ik schaapachtig. ''Maar... een bezem is ook goed. Zolang jij stuurt, want ik ben er een oen mee. Ik knal vast tegen de Big Ben, zelfs al staat die heel wat verderop... Oh en Gin? Ik krijg je terug daarvoor.''
Ik glimlach.
''Weet je wat, als ze het vertellen krijgen ze met ons te maken! PLUS dat ze waarschijnlijk op hun donder krijgen dat ze 's avonds laat uit bed zijn om d'r op de hoogte te stellen... Jongens, jullie vertellen niks, hè? Gin, oké, maar zullen we vanavond dan bij Shar langsgaan?''

Hij was wat in paniek.
''maar wat als er iets met haar is?''
Vroeg hij toen.
''Het is mijn zus''

Ik beet op mijn lip. Die gedachte was ook al door mijn hoofd geschoten, al meerder malen, en ook ik werd lmet de dag banger, maar we mochten niet wanhopen! Dat zou niemand helpen, haar niet en ons niet.
"Ik weet het... Iedereen is bang! Maar we moeten blijven hopen en we gaan haar vinden!"
Jack keek Elisa onzeker aan.
Ron keek naar de tweeling.

Ginny wierp kort een strenge blik naar haar broers, een die verdacht veel op die van haar moeder leek.
"Waag het niet," siste ze. Ze haalde haar toverstok uit haar zak tevoorschijn en sommeerde haar bezem. In plaats van één bezem, verschenen er vier; die van haar broers en die van haar zaten samen verbonden. Ze zuchtte en begon ze van elkaar los te maken, de hare apart gehouden.
"Of neem je je eigen bezem?" vroeg ze aan Lisette, wijzend naar de drie overige bezems zonder haar broers aan te kijken.
Hermelien keek onzeker naar de anderen. Moesten ze de twee meisjes wel alleen laten gaan?
"Waarom gaan we dan gewoon niet met z'n allen? Dan halen we eerst Harry op zeggen we gewoon op veldtocht te zijn; dan hebben we alle tijd!" probeerde ze.

Sharon raakte steeds meer in paniek.
Kon ik maar die spreuk waardoor ik een tekst over kon brengen via magie...! Ik kan dan wel zo'n dier oproepen om tegen Dementors te gebruiken - zoals ons vorig jaar geleerd is bij de SVP - maar niet een die kan spreken! Arggh! Owww, wat nu?
De geluiden werden luider en plots gooide het meisje het dekbed van haar af. Met een zwaai van haar stok opende haar ramen zich.
Onzeker keek ze om toen ze de bezorgde stem van haar pleegvader hoorde.
"Doe het niet, ze is hier in goede handen! Ze heeft geen -"
Een keiharde klap - alsof iemand tegen de muur aan gesmeten werd en vervolgens van de trap viel - galmde door Sharons oren en ze wilde de man roepen, maar er kwam geen geluid uit haar mond toen ze op het punt stond te schreeuwen.
Ze fluisterde en haar tas - een die ze altijd gepakt klaar had staan met haar favoriete en belangrijkste spullen - vloog naar haar toe.
Er werd aan de deur gemorreld.
Sharon begon te stressen, hees de tas over haar schouder en liep naar de hoek van haar kamer om haar bezem - die ze eens voor haar verjaardag van Draco Malfidus gehad had - te pakken. Op dat moment ging de deur langzaam krakend open en hield Sharon angstig haar adem in.
Oh nee...! Wat nu?

''Ben je gek!'' piep ik. ''Ik knal tegen de Big Ben! Of ERGER!''
Ik zeg niet wat erger zou zijn om te raken, want ik heb wat belangrijkers om over te stresskippen.
''Hermelien! Als we met zoveel gaan kun je zeker weten dat we gezien worden! Sorry, maar ik heb geen zin om bij Bellatrix op de thee te gaan! Ginny en ik gaan alleen. Kunnen we prima. Ginny is fantastisch met vloeken en op de bezem. Zij kan dat wel aan! En ik... ben goed entertainment voor onderweg. Ja. Gin, kan ik bij jou achterop...?''

Ginny trok plagend een nadenkende blik.
"De Tower Brigde? Dan neem je meteen een paar auto's mee en een natte duik maken... Oh, of Zweinstein! Dan ben je veels te vroeg op school en zeker te ver van Sharons huis..." pestte ze Lisette.
"En ja, je kan achterop," voegde ze eraan toe.
Hermelien keek smekend voor hulp naar de anderen met een blik van; 'we kunnen ze toch niet alleen laten gaan?' Ze had allang wat hulp verwacht; bovendien ging hun zusje mee, niet die van haar, maar een vriendin van haar en dat trok alsnog haar aandacht.

Ik steek eerst mijn tong uit naar Ginny voor dat gepest en straal dan.
''Fantastisch! Kom op, laten we gaan! We hebben niet de hele dag... Wie weet of het wel goed gaat met Sharsel!''

Ik beet op mijn lip.
"Harrry?" vroeg ik zachtjes. "Ben je er nog?"
Ron deed een stap naar voren, keek Fred aan en liet hem toen het woord voeren+.
"Ginny, je gaat niet! Je blijft verdorie hier! Als er ietmand moet gaan, dan zijn George en ik het! WIj zijn de oudsten!"

Ginny keek woedend naar haar broers, haar gezicht werd langzaam rood.
"Ik ga, of jullie het willen of niet! Waag het niet te zeggen; ma wordt ook woedend op jullie als jullie het verklikken omdat jullie me niet tegengehouden hebben!" barstte ze uit.
"En waarom zouden jullie gaan? Zijn jullie haar beste vriendin? Weten jullie waar ze woont? Weten jullie de weg?!"
Kwaad sloeg ze haar armen over elkaar en merkte ze dat ze opgestaan was van het bed tijdens haar 'speech'.
Hermelien keek onzeker.
"Laten we dan gewoon met ze allen gaan," probeerde ze en gauw vervolgde ze haar uitleg voordat Lisette haar weer zou onderbreken en tegenspreken, "we kunnen buiten op wacht staan en ingrijpen als het mis gaat! Anders laten we jullie niet gaan." Haar stem klonk vastbesloten.

Ik sputter.
''We worden opgemerkt - mevrouw Wemel gaat ons horen - we gaan dooood!'' piep ik.
''We zijn met een te grote groep om samen te gaan, jongens! Hermelien, kom op! Je was toch zo slim?''
Ik ga bij Ginny staan.
''We kunnen niet met z'n allen gaan. We worden door mevrouw Wemel opgemerkt, zij hakt ons in mootjes en we gaan dood. Einde verhaal.''
Ik kijk naar Ginny. Eerst fluister ik het volgende:
''We knijpen er snel tussenuit. Ik tel tot drie. Eén... twee... DRIE!''
Het laatste zeg ik wat harder.

Ik lag op bed.
Harry knikte.
''Ja ik ben er nog''
Zei hij toen.

FRed en Ron schoten op hetezlfde moment naar voren om Lisette en hun zusje beet te grijpen, maar ze botsten tegen elkaar op.
"Au!" Fred herstelde snel en greep Ginny bij haar pols beet. "WIe zegt dat we jullie niet tegenhouden?"
Ron greep Lisette beet.
"Hebbes!"
Ik haalde opgelucht adem.
"Gaat het wel?"

Ginny keek verward van de één naar de ander. Ze werd bij haar pols beet gegrepen en direct trok het meisje haar toverstok.
"Laat los of ik spreek de Vleddervleervloek over je uit! Je weet hoe goed ik daarin ben..." zei ze met een dreigende ondertoon.
Hermelien stond op en rende naar haar zusje; misschien kon zei iets doen.
"An, je moet helpen Ginny en Lisette tegen te houden; ze willen nu samen er opaf gaan en vertikken het een van ons mee te laten gaan!"

Sharon slikte en handelde snel. Ze deed haar tas op haar rug, stapte op haar bezem en vloog naar het plafond, zich deels schuil houdend boven haar kast.
Als ze maar niet omhoog kijken...
Ze hield haar toverstok paraat, klaar om iemand te vervloeken of het raam open te laten vliegen en te verdwijnen.
De stemmen bleven op de gang, maar de deur stond deels open. Moest ze het nu wagen?

''Verdorie, jongens!'' snauw ik, zet gewoon een voet achter Ron's benen neer en duw Ron achteruit zodat ie wel moet struikelen. Ik spring snel achteruit, pak zelf ook mijn toverstaf en zet me schrap.
''Jullie kunnen ons beter laten gaan!'' dreig ik. ''Hoe langer we hierover lopen te zeiken, wie weet wat er met Sharon aan de hand is tegen de tijd dat we er zijn! Geen gedoe, geen discussie, klaar uit! Houdt je ons tegen, krijg je een vervloeking naar je hoofd, duidelijk?!''

Ik schrok en liet bijna mijn mobiel uit mijn handen vallen.
"Harry, ik bel je terug!" Ik hing op, gooide mijn mobiel naar Hermelien en rende naar boven.
"Lis, Ginny! Wacht! Ik ga mee!" Ik richtte mijn toverstok die ik net had getrokkenb op Fred en zei.
"Paralitis!" Daarna rende ik naar Ginny en Lisette.
"Klaar?"

Hermelien ving onhandig de telefoon op en rende achter haar zusje aan.
"Jij gaat nergens heen!" zei ze streng. "Niet zonder mij!" Ze hield haar toverstok paraat. "Als jij meegaat, ga ik ook mee."
Tijdens het rennen had ze vliegensvlug Harry teruggebeld, in de hoop dat hij eventueel de rest op orde kon brengen.
Harry, kom vlug... Naar hem luisteren ze meestal wel.
"Kunnen we anders met z'n allen niet Harry ophalen en daarna naar Sharon gaan?"
Ginny jammerde en keek naar Lisette; het woord zou ze maar aan de expert overlaten.

''Géén discussie! Geen onderhandelingen!'' roep ik. ''En we gaan EERST naar Sharon! Punt! Daar ging het immers om! Voor mijn part gaan jullie Harry halen, maar Ginny, An en ik gaan naar Sharon! En jullie spreken me niet tegen!''
Als ik An laat meegaan hebben we in elk geval één bondgenoot meer... En drie is nog niet zo heel erg opvallend.
Ik houdt mijn staf op zo'n beetje iedereen gericht.
''Gin, pak je bezemsteel. An, jij ook, snel,'' commandeer ik zachtjes. ''Wie het waagt en probeert ons tegen te houden krijgt mij op z'n dak. Duidelijk?!''

Onzeker keek ik naar Hermelien.
"Het spijt me", zei ik zachtjes en omhelsde haar snel. Ik liet mijn bezem naar me toevliegen.
"Gaan jullie naar Harry, dan gaan wij naar Sharon! We spreken hier weer af? We gaan Harry ook nodig hebben!"
Ron sprong op.
"Blijf toch alsjeblieft!"

Ginny verstevigde haar greep om haar bezem.
"Ik ben er klaar voor," fluisterde ze.
Toen maakte Hermelien een onhermelienactie.
"Expelliarmus!" riep ze, wijzend op de drie jongere meisjes. De toverstokken vlogen door de lucht en ze slaagde erin - soms wat onhandig - ze alle drie te vangen.
"Ik kan jullie niet zomaar laten gaan! Ik heb daar een slecht gevoel bij! Of we gaan allemaal of jullie gaan niet!" Ze hief haar toverstok wat dreigender op. "En denk maar niet dat ik desnoods een andere spreuk gebruik jullie hier te houden, ik weet er genoeg."

Ik schrik wel even als ik even later zonder toverstok sta.
Ik zucht en kijk even naar de grond.
Wat moet ik nu doen? Ik ben toverstokloos... mijn tegenstander is slim en zal niet zomaar onze toverstokken teruggeven. En ik geef niet toe! Misschien als ik... Ach, proberen kan altijd.
Ik besluit toneel te spelen en kijk weer naar de grond.
''Oké dan... jullie kunnen mee...'' mompel ik zacht, pauzeer even en spring vervolgens onverwachts naar Hermelien, snaai de toverstokken terug, geef die van An en Ginny aan hen en ben niet van plan me nu nog te laten ontwapenen.
''Maar nu niet!''
Ik spring achterop Ginny's bezem.
''Weg, weg, weg!''

Ginny wilde opstijgen, maar werd zo stijf als een plank.
Hermelien hield nu haar toverstok dreigend op Lisette en An gericht.
"Jullie gaan nergens heen..." zei ze. Ze gebaarde dat ze wel wat hulp van de tweeling en Ron kon gebruiken.
Waarom doen ze zo? Ik wil niet zo handelen, maar anders... wie weet wat er met hun gebeurd? Wat als er echt iets met Sharon is en hun hetzelfde overkomt? Dat mag niet gebeuren!
"Wil je zo graag een familiereunie, Lisette?"

Ik keek Hermelien even nadenkend aan en zuchtte toen.
Ze heeft vast gelijk! Ik liep naar haar toe en gaf haar mijn toverstok in een verzoenend gebaar. Onzeker keek ik haar aan en vroeg me af of ze boos was.
"Ja, sorry, je hebt gelijk... Ik blijf hier wel..."
Ron richtte zijn toverstaf op zijn zusje en Lisette.
"Expelliarmus!" Hij probeerde beide stokken te vangen, maar enkel die van Lisette kreeg hij te pakken.

''Ik wil geen familiereunie!'' roep ik boos. Ik trap woest tegen een stoel zodat die omvalt en vloek als een zeeman als mijn toverstok weer wordt afgepakt door een spreuk.
''Goddamn! Blijf nou 'ns een keertje met je poten van mijn toverstok af!'' snauw ik, zie maar één oplossing en vlieg Ron aan, proberend om mijn stok terug te pakken.