De Zevende?!

Ik opende de deur en liep naar binnen.
"Ja, natuurlijk kom ik op bezoek ! Het is niet omdat je niet thuis bent, dat ik je niet kom bezoeken" Ik ging naast haar op bed ztten.
"Gaat wel, maar ik maak me meer zorgen om jou ..." Ik zweeg even en bleef naar haar kijken.
"Gaat het met jou?"
Piper liet de kinderen in de keuken en volgde Phoebe.
"Alles in orde, Lisette?" vroeg ze en keek naar haar nichtje. Daarna keek ze haar zusje aan.
"Komt de dokter?"

''Ja hoor,'' beantwoord ik mijn tante, nog steeds half liggend.
In mijn hoofd zing ik een paar liedjes, om dan hardop het refrein eruit te laten: ''What about the world today... What about the place that we call home... We've never been so many... and we've never been so alone.
You keep watching from your picketfense
You keep talking but it makes no sense
You say we're not responsible but we are
we are
You wash your hands
You come out clean
Fail to regonise the enemies within
You say we're not responsible but we are
we are
we are!''
Dan heb ik door waar ik mee bezig ben en glimlach onschuldig rond.
''Oepsie...''

Ik keek An aan.
''Eigenlijk niet''
Zei ik toen eerlijk.
''De dokter zegt dat ik overspannen ben''
Ik zuchte.
''Ik weet niet wat ik moet''
Ik keek haar nog aan.

"Oh !" zei ik verbaasd en erg bezorgd. Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar.
"Meid toch, waarom heb je dat niet eerder verteld?" vroeg ik haar en keek haar weer aan.
"Je weet toch dat ik altijd vor je klaarsta?"
CHris rende de keuken uit, naar Lisette toe en kroop bij haar op de bank.
"Wat Lis zingen?"

Ik keek An aan.
''Ik wou je niet lastig vallen''
Zei ik toen.
''Jij hebt het ook druk met je kinderen''
Ik bleef haar vast houden.
''Ik kon je gewoon niet hiermee lastig vallen''
Zei ik toen onzeker.

''Eh... dat was... een deel van 'We Are' van Ana Johnson. Goeie zangeres, joh! Al ken ik alleen dat liedje van d'r, ik ben behoorlijk onder de indruk! En het leuke is dat je d'r op kan rocken! Ik hou van rock-bare liedjes!''
Ik grijns.
''En zolang ik kan meezingen. Zo ook 'Hoist the colors' en 'A Pirate's Life For Me!' van Pirates of the Caribbean! Geweldigheid!''

Ze keek Piper aan en knikte.
"Hij ging zo snel mogelijk komen.", zei ze, "Nu zal Lisette onderzocht worden! Ze is gewoon te ziek om nog te wachten!"
Ze hoorde Lisette zingen.
"Lisette maakt zich blijkbaar geen zorgen over haar gezondheid.", zei ze bezorgd.

Piper schudde haar hoofd.
"Nee, zij niet .." Ze liep tot vlak bij haar zusje en omhelsde haar. "Maar het komt wel weer goed !"
Chris keek haar vrolijk aan.
"Ook zingen !"
Ik hield ELisabeth goed vast.
"Maar ik heb het toch nooit te druk voor jou? Ik wil heus tijd vrij maken om jou te helpen ! Echt waar ! Je kan altijd bij mij terecht !"

Ik hield An goed vast.
''Dankje wel''
Zei glimlachte lichtjes naar haar.
''Je bent echt me BSV''
Zei ik wat vrolijken.
''Voor altijd''
Ik bleef haar knuffelen.

Piper keek haar zusje weer aan ens treek wat haren achter haar oren waarna ze vroeg:
"Gaat het weer een beetje?"
Ik werd een beetje rood.
"Jij bent ook mijn BSV !" zei ik toen gtegen haar haar en knuffelde haar ook. "Voor altijd !" Ik bleef haar nog een tijde vasthouden en knuffelen en keek haar toen uiteindelijk aan.
"Gaat het een beetje beter?" Even keek ik haar in stilte aan.
"Misschien moeten we iets leuks gaan doen om je gedachten een beetje te verzetteN?"

Ik keek An aan.
''Misschien''
Zei ik toen onzeker.
''Alleen de laatste tijd heb ik niet echt zin om iets te doen''
Vertelde ik toen eerlijk.
''De dokter zegt dat het door die overspanning komt''
Zei ik zachtjes.

Ik knikte en dacht na.
"Hmmm, wat zullen we doen?" vroeg ik.
"Heb je helemaal nergens zin in?" Onzeker keek ik haar aan en wist plots iets wat we konden doen.
"Zelfs niet om te gaan paardrijden?" Als ze nu niet wilde gaan rijden, wist ik wel zeker dat het helemaal niet goed met haar ging. Wat ik dan moest doen , wist ik nog niet.

Ik keek An aan.
''Ik weet het niet''
Ik had eigenlijk alleen zin om in bed te liggen.
''Ik wil hier eigenlijk blijven liggen''
Zei ik toen.
''Ik wil rusten.''
Ik zuchte.

Ik glimlach en zak nog meer onderuit op de bank, doe mijn ogen dicht en blijf lekker liggen. Ik wordt opgeschrikt als de bel gaat.
''Aah! Verstop me!'' doe ik overdreven, til Chris op en zet hem voor me, om me achter hem te verschuilen.
''Ssst! Ik ben er niet!''

"Ooo, ELisa !" zei ik en keek haar met grote ogen aan.
"Je bent heeel erg overspannen !" Ik zweeg even.
"We moeten iets doen !" zei ik en knikte.
"We gaan wel paardrijden !" Ik wilde haar overeind trekken. "Je zal er plezier van hebben achteraf !"
Chris begon te lachen.
"Lis weg !"

Ik schudde me hoofd.
''Ik heb echt geen zin''
Zei ik toen.
''Ik wil niets doen''
Ik ging weer liggen.
''Ik ben moe''
Zei ik toen zachtjes.

Ik dacht na.
"Maar ... maar ... "Ik zuchtte en wist het niet meer. Daarom liet ik me naast haar op bed vallen en keek haar aan.
"Ik blijf bij je !" zei ik vastbesloten.
"Want het moet goedkomen !" zei ikt egen haar.
"Je moet maar wat gaan slapen !" zei ik tegen haar.
"Ik blijf wel hier !"

Ik knikte.
''Ok''
Ik deed net alsof ik sliep maar kon eigelijk niet slapen.
''Weltrusten''
Zei ik zachtjes.
''Je bent mijn BSV''
Zei ik nog.

Ik begon te stralen.
"Jij bent ook mijn BSV !" zei ik vrolijk tegen haar.
"En dat zal noooit veranderen !" Ik zelf was best moe en begon in slaap te vallen hoewel ik dat niet wilde.
"Slaap maar lekker !"
Chris draaide zich om naar Lisette.
"Lis bang doktel?"

Toen An sliep deed ik me ogen open.
''Hehe''
Zei ik toen.
''Waarom kan ik niet slapen''
Ik gaapte wel omdat ik moe was.
''Het lukt maar niet''
Zei ik tegen mezelf.

Ze knikte en draaide zich dan met een zucht om naar de deur.
"Dat zal vast de dokter zijn", zei ze en liep naar de deur.
Ze opende de deur en zag dat het inderdaad de dokter was.
"Goedendag dokter.", zei ze, "Komt u maar binnen."
Ze sloot de deur toen de dokter binnen was en draaide zich om.
"Lisette!", riep ze, "De dokter is er! Kom maar hier!"

''Ik ben er niet!'' roep ik terug, om een hand voor mijn mond te slaan en me achterover te laten vallen.
''...Dat was stom...'' mompel ik en leg een hand over mijn gezicht heen. ''Die was echt te stom voor woorden, nou kom ik er niet onderuit...''
Ik ga rechtop zitten.
''Goed, goed, je hebt me betrapt, ik kom al!''
Ik sta met tegenzin op en loop naar de hal, om de dokter een hand te geven. Ik ga tegen de muur aan staan leunen, met lichtelijk verzet tegen dit gebeuren.

"Misschien kunnen jullie beter in de woonkamer gaan zitten.", zei ze, "Daar is plek genoeg..."
Ze keek met een zwakke glimlach naar Lisette en liep dan naar Piper.
"Blijf je hier?", vroeg ze, "Of ga je liever naar Chris, Elisa en An?"

Ik loop mee met de dokter, onhoorbaar mopperend, vloekend en algemeen protesterend over de oneerlijkheid van deze situatie.
De dokter zet me op de bank en begint met zijn onderzoek.
Ik kijk ondertussen een beetje verveeld rond, nog steeds onhoorbaar mopperend.
De dokter knikt en mompelt tijdens zijn onderzoek, krijgt dan hele wijde oogjes, maar glimlacht dan. Het lot weet dat hij denkt dat ik wat ouder ben dan bijna achttien...
''Nou, jongedame, ik heb goed nieuws voor je,'' zegt hij glimlachend en neemt mijn hand in de zijne. ''Je bent niet ziek!''
Ik kijk hem een beetje raar aan.
''Goed!'' zeg ik dan na een pauze. ''Wat heb ik dan wel?'' vraag ik verward.
Hij straalt, dat zweer ik je, en schudt mijn hand.
''Gefeliciteerd, meisje, je bent zwanger!''
''WAAAAAAT?''
De dokter laat mijn hand snel los en springt geschrokken achteruit.

Ze was Lis en de dokter gevolgd naar de woonkamer en hoorde wat de dokter zei. Ze schrok en moest meteen gaan zitten.
"Wat?!", zei ze, "U meent dat niet! Dat kan gewoon niet! Dat mag niet! Lis!"
Ze keek van de dokter naar Lis en voelde zich teleurgesteld.