A Ghost Whisperer Time

A Ghost Whisperer Time


((Wat: Titel is afgeleid van de serie ^^ Maar voor de duidelijkheid: Sharon heeft steeds minder zich gericht op de mogelijke gevolgen als ze als onpartijdige naar haar vrienden en familie gaat aan een van de kanten en zich ermee bemoeid. Gevolgen hebben al plaatsgevonden, maar ze wist niet dat dat gevolgen waren. Nu komt echter een gevolg waar ze niet omheen kan: Ze belandt in een diepe coma waar ze alleen uit komt als ze haar besluit over de kanten genomen heeft... Ze dwaalt als geest rond, denkend over het antwoord. Het moet vanuit zichzelf komen en het zeker weten, anders komt ze er niet meer uit. Lukt het om eruit te komen voordat het ziekenhuis besluit dat het tijd is om de stekker eruit te halen en ze komt te overleiden?
Waar: Ziekenhuis
Wanneer: Vlak na de Kerstvakantie
Genre: Emoties, gevoelens, keuzes, spanning, overleven,...
Wie: Zeker Sharon en de mensen die belangrijk voor haar en haar keuze zijn...
Regels: Basisregels. Lezen als je mee wilt doen, wel logisch!.))

Beginpost:


Hij had zijn handen in elkaar gevouwen en staarde naar de grond terwijl hij paniekerig terugdacht aan het moment vlak hiervoor. Sharon had tijdens het eten in de boomhut in het bos het bewustzijn verloren, zonder enige aanleiding en haar ademhaling was zwaar en moeizaam geweest. In hevige paniek had hij haar opgetilt en naar het ziekenhuis gebracht en nog altijd wachtte hij op de uitslag terwijl hij onder enorme druk in de wachtkamer moest wachten.
Hij keek naast zich, waar Cody zat.
"Zijn ze niet te lang bezig? Hoe lang zitten we hier nu al? Een half uur? Een uur?"


Hij zuchtte.
"Kom op. Sharon is een taaie. Ze redt het wel. Ze moeten alleen nagaan wat er is en dat neemt tijd in beslag. Bovendien zijn er nog meer mensen die geholpen moeten worden..." reageerde hij geruststellend, maar diep van binnen had hij hier een naar gevoel over.
Terwijl ze daarstraks - na zo ver mogelijk met Sharon meegegaan te zijn - terugkeerden naar de wachtkamer, hadden ze beiden enkele mensen - die hun wel vertrouwden of waar ze het zelf tenminste zo zagen - gewaarschuwd over de onbekende status van Sharon, zoals Chris, Jeremy, Thomas en Matthijs. Hun vertrouwden ze beiden en mocht dat niet genoeg zijn, hadden die anderen kunnen waarschuwen. Ze hadden echter geen zin gehad om iemand te waarschuwen die hun niet vertrouwden, daarom dat hun keuze beperkt was geweest...
Hij keek op en staarde met lege ogen voor zich uit. Daar zaten ze dan. Twee van de drie onpartijdigen, de twee jongens... Wat was er aan de hand?!

Piper wist niet wat er aan de hand was met haar dochter omdat de jongens haar niet hadden verwittigd. Toch was ze al heel de dag onrustig, maar kon ze niet verklaren hoe dat kwam.
Kleine Chris voelde wel dat er iets met zijn zus aan de hand was en kwam huilend de keuken binnen gelopen.
Grote Chris keek Shadow aan toen hij het nieuws hoorde.
"Ik moet gaan ! Sharon ligt in het ziekenhuis! " Hij orbde naar een plek dicht bij het ziekenhuis en liep toen naar binnen en ging op zoek naar de 2 jongens die hem gecontacteerd hadden. Thomas had ook het nieuws vernomen via telepathie en kwam niet veel later dan Chris het ziekenhuis binnen gelopen.

Ik was toevallig in de manor toen Chris aan kwam rennen, zo de keuken in.
Ik volg hem bezorgd, bereid om hem te troosten. Ik zie tante Piper en kniel evengoed bij kleine Chris neer.
''Hé, Chris... wat is er aan de hand?''
Er zal toch niks aan de hand zijn? Wat als ie ziek is, of gevallen, of dat er een demon hem probeerde te pakken!
Ik zie allemaal vreselijke dingen voor mijn ogen en kijk Chris aan.
''Toch niks ergs, hoop ik?''

Hij keek regelmatig om zich heen of hij de dokters of andere bekenden zag, maar steeds niets. In de stress vergat hij steeds wie ze geïnformeerd hadden, maar hij vermoedde dat degenen die ze geïnformeerd hadden, anderen zouden informeren en die ook weer anderen, zodat eigenlijk al gauw iedereen ervan zou weten...
Hij keek naar Aaron, die er behoorlijk slecht uit zag van bezorgdheid. Hij zuchtte en staarde weer voor zich uit zonder er iets van op te vangen. Waarom duurde het zo lang?!
Toen drong een stukje uit het beeld waar hij naar keek wel tot hem door en legde hij zijn hand op Aarons schouder om hem ook uit zijn gedachtes te halen.
"Kom!" zei hij. Ze liepen in een snelle pas naar Matthijs, die binnen enkele seconden al gevolgd werd door Chris en Thomas. Jeremy had eerst nog gauw Mitchell, Noah, Brad en enkele andere jongens van Magicschool geïnformeerd, waarna hij al gauw het ziekenhuis binnen liep en zich bij de groep jongens mengde.
"Wat is er gebeurd?" vroeg Jeremy.
"Geen idee! En de dokters zijn al zeker een half uur met haar weg..." reageerde Aaron zacht.
Mitchell greep naar zijn mobiel en belde het mobiele nummer van Lisette.

''Huh?'' mompel ik verbaasd als ik m'n mobiel hoor afgaan. Wie belt me nu weer?
Ik glimlach rustgevend naar Chris en kijk naar het schermpje van mijn oude mobieltje.
''Mitchell?'' mompel ik en neem op.
''Hé Mitchell! Tis?''
Ik houdt mijn ogen op Chrisje gericht. Klaar om hem te knuffelen en te troosten. Ik kan er niet TEGEN als mensen huilen...

shadow:
''Chris?.. eh Chris'' roep ik nog, maar hij is al weer weg 'ik kreeg
niet eens een kusje' ik zucht, en besloot maar achter hem aan
te orben.., in het ziekenhuis haalde ik hem weer in.. 'niet eens
een kusje..., tss' zeg ik plagerig al merk ik al snel dat ik beter
geen grapjes kon maken.

Piper keek bezorgd naar haar zoontje, maar zag dat Lisette bij hem knielde en daarom bleef ze met de handdoek in haar handen staan kijken.
"Shalon au heeft !" zei hij toen en bego nte huieln.
Noah nam zijn mobiel en belde naar Elisa om haar te vertellen wat er met Sharon was .
Thomas liet An in gedachten weten dat Sharon in het ziekenhuis was. Nog geen vijf minuten later kwam ze het ziekenhuis binnen gelopen.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze in paniek.
Chris keek Shadow aan en was erg bezorgd.
"Wa- wat zei je?" vroeg hij verward.

shadow:
''ehmm. niks... wat is er aan de hand hier??
waarom ligt sharon in het ziekenhuis''
vroeg ik wat verward aan Chris terug

Hij wist zelf ook niet wat er gebeurd was en kon daarom ook geen antwoord meer geven op waarom ze in het ziekenhuis lag. Angstig keek hij steeds achterom, op zoek naar de dokters en zusters die met Sharon meegegaan waren, maar nog altijd zag hij ze niet.
Het werd steeds drukker en meer kon hij niet hebben. Tegelijk met Aaron draaide hij zich om en namen ze plaats op dezelfde plek in de wachtruimte waar ze daarstraks nog hadden gezeten. Hoe lang zou het nog duren? En wat was er gaande dat het zoveel tijd in beslag nam?
Mitchell zuchtte opgelucht toen Lisette opnam en terwijl hij telefoneerde, maakte hij zich klaar voor een reis.
"Hey, Lis! Alles in orde? Zo te horen wel... Gelukkig maar. Ik zeg je wel maar meteen waarom ik belde: Sharon schijnt in het ziekenhuis te liggen. Ik ga erheen, dus ik kom je zo ophalen bij de Manor, oké?"

Ik keek iedereen beurtelings aan en was helemaal in paniek. Ik vroeg me af wat er met Sharon aan de hand was.
"Kan iemand me vertellen wat er aan dehand is?" vroeg ik na een tijdje nog een keer. Thomas keek onzeker naar Cody en wist zelf ook niet wat er aan dehan was.
Chris keek verward Shadow aan.
"Ik weet het nie !" zei hij toen en zijn stem trilde van de spanning. Hij keek rond en merkte toen dat zijn moeder er niet was.
"Is mijn moeder al verwittigd?"

Terwijl Mitchell onzeker zijn oor bij zijn mobiel hield, afwachtend op Lisette's reactie, zaten Cody en Aaron gestrest en onzeker op de banken in de wachtruimte. De zweetdruppels liepen over hun voorhoofden en hun handen waren helemaal bezweet van de zenuwen.
De tijd tikte voorbij en ze wisten niet wat er aan de hand was, waarom het zo lang duurde. Tegelijk keken de jongens op en in elkaars gezicht. Hetzelfde idee was hun beiden te binnen geschoten, maar was dat wel zo'n goed plan? Wat als ze ontdekt werden als ze binnen verschenen zonder logische verklaring?
Oh, fijn! Ook dit nog! Waarom hoor ik nu ook al haar stem door mijn hoofd alsof het echt -
Cody maakte zijn gedachte niet af en keerde zijn hoofd direct een kwart in de richting waar het geluid vandaan kwam. Daar stond ze, aan het eind van de gang met haar hand te zwaaien in hun richting - de anderen waren buiten haar zicht.
Aaron en Cody stonden op en renden in haar richting. Vlak bij haar stopten ze echter abrupt en gleed Cody van verbazing uit naar voren toen ze zagen hoe een dokter door haar heen liep en de verbazing op haar gezicht zagen.
Dit meen je niet! dachten de jongens beiden geschrokken. Dat kan niet! Sharon - dood?
De dokter keek verbaasd naar Cody op de grond, waarna zijn bleek naar Aaron gleed.
"Jullie waren haar vrienden, niet? Ik zou jullie graag willen spreken. Ik ben bang dat ik niet zulk goed nieuws voor jullie heb..." De stem klonk onzeker en bedroefd.
Aaron hielp Cody op te staan, waarna ze omkeken of de rest hun gevolgd was.
Sharon kwam tussen de jongens in staan.
"U gaat ons toch niet vertellen dat ik - dat ik..." ze kon het niet uitbrengen en had al begrepen dat ze een geest moest zijn. Hij had dwars door haar heen gelopen! Hoe was dit mogelijk? Het ene moment at ze nog rustig in de hut, het andere moment was ze een geest in het ziekenhuis!

Omdat de jongens onze vragen niet beantwoordden, besloot ik Chris niet te negeren en zei.
"Ik zal je moeder wel bellen !" Ik liep weg en belde eerst naar mijn eigen moeder en dan naar Elisa. Ik vroeg hen te komen.
"Nu, tante Piper nog !"
Piper keek Lisette onzeker aan.
Chris was nog steeds in paniek en vroeg zich af waar Cody en Aaron heen gingen. Toen zag hij plots Sharon en rende achter Cody en Aaron aan.
"Sharon, je bent in orde !"

Hij draaide zich verbaasd en geschrokken om. Hij haalde meerdere malen zijn hand langs zijn nek in de hoop Chris te doen zwijgen terwijl Cody de dokter af probeerde te leiden van het feit dat Chris Sharon zag.
Sharon draaide zich niet om en staarde enkelweg sip naar de grond, niet begrijpend wat er nou gebeurd was en waarom. Was het een gevolg geweest? Moest ze de ultime prijs betalen omdat ze niet volledig onpartijdig was geweest? Ze was toch met beiden omgegaan en niet echt geholpen met de strijd? Ze snapte er niets van en een traan biggelde over haar wang.
"Wie is dat? Kennen jullie hem?" vroeg de dokter. Aaron draaide zich om en knikte.
"Dat is de broer van Sharon."
"Dan is het goed. Willen jullie drie dan meekomen? Ik moet jullie wat vertellen..." Hij liep een gang in, in de richting van allerlei kamers waar patiënten lagen die niet tot nauwelijks gestoord mochten worden. Ook lagen er net gebrachte patiënten, waaronder ook vermoedelijk Sharon...
Cody, Aaron en de geest van Sharon volgden onzeker.

Piper staarde Lisette aan.
"Lisette, vertel op, wat is er aan de hand?"
CHris keek even om naar Shadow en volgde toen. Hij begreep niet wat er moest besproken worden als Sharon bij hen liep, gezond en al ...
"Wat is er aan de hand?" vroeg hij zachtjes aan Cody.
"Sharon is in orde?
An hootpe dat haar moeder en nichtje snel zoude nkomen.

Hij keek weer om naar Chris, deed zijn mond open om wat te zeggen, maar sloot hem weer zonder maar een woord gesproken te hebben. Hij draaide zich weer om in de richting van de dokter, die helemaal naar het einde van de gang leek te gaan.
Sharon draaide zich om en liep achteruit met een twijfelend en onzeker gezicht. Plots stopte ze zo, dat Chris door haar heen moest lopen en het vermoedelijk zou begrijpen. Ze kneep haar ogen dicht; ook voor haar was dit nieuw en onbekend.
"Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor jullie heb. We hebben gedaan wat we konden, daarom duurde de operatie en het onderzoek zo lang. Ik ben bang dat jullie vriendin en zusje in een diepe coma is beland..." vertelde de dokter.
Sharon draaide haar nek zo snel dat ze hem bijna verdraaide - als dat al kon als geest.
"I-ik leef dus nog?" klonk haar stem hoopvol. Ze sprintte naar de kamer waar de dokter bij stond en liep door de deur heen en keek toen verdrietig, ongemakkelijk en onzeker naar haar eigen lichaam aan allerlei snoeren en draden. Een rilling kroop over haar rug.
"Ontwaakt ze nog uit de coma, dokter? En snel?" vroeg Cody.
"Om eerlijk te zijn hebben we nog niet een situatie als deze meegemaakt. Het was erg eigenaardig. Alles wijst erop dat ze springlevend hoort te zijn. Het is alsof iets haar in die coma houd, alsof dat ook de oorzaak is," reageerde de dokter. Zijn pieper ging af. "Sorry, ik ben nodig. Zorg dat ze niet te veel drukte om haar heen krijgt, dat blijft niet goed." Hij liep in een snelle pas weg en Aaron opende de deur naar Sharons ziektekamer en ging twijfelend naast het bed zitten en pakte Sharons hand vast.
Sharons geest pakte haar eigen hand vast en keek er verbaasd naar. Voelde wat ze dacht dat ze voelde of verbeeldde ze het zich maar?

Ik wapper met mijn hand naar tante Piper.
''Wat?'' zeg ik in mijn mobiel. ''Sharon in 't ziekenhuis? Wat is er gebeurd? Ik vermóórd de kwal die dit heeft gedaan als iemand haar heeft aangevallen!''
Ik knuffel Chrisje tegelijkertijd.
''Ik heb het idee dat de rest ook mee gaat willen,'' zeg ik weer in mijn mobieltje en werp een blik op de anderen in de kamer.
''Ik denk dat ze beter met de auto kunnen gaan. Tante Piper, snappie? Oh, Mitchell, ik ga wel bij de oprit wachten, is dat oké?''

Piper werd lijkbleek en voelde al het bloed uit haar hoofd wegtrekken. Ze werd duizelig en hapte naar adem.
"Wat?" hakkelder ze. "Wat is er dan met haar gebeurd? !" Ze draaide om zich heen, op zoek naar iets dat ze moest meenemen, maar herinnerde zich helemaal niet meer wat enb keek haar nichtje weer aan.
"We moeten er meteen heen !"
An bleef wachten.
Chris wilde siltstaan omdat hij dacht dat hij tegen Sharon zou opbotsen, maar ging plots dwars door haar heen.
"Sharon !" zei hji geschokt en begreep het toen. Voor heel even dacht hij dat ze dood was,m aar hoorde toen wat de dokter hem zei. Hij wist gewoon niet wat zeggen al had hij wel het gevoel dat hij iets moest zeggen. Hij volgde hen naar de kamer en bleef een ogenblik gewoon geschokt staan in de deuropening toen hij zijn zusje daar zo zag liggen. tranen sprongen in zijn ogen en hij wist dat hij dit beeld nooit meer zou kunnen vergeten. Hij hoopte maar dat alles goed zou komen en liep toen uiteindelijk toch naar het bed toe. Onzeker bleef hij staan en wist niet of hij haar hand wel mocht vasthouden.

Hij keek van Sharons lichaam naar Sharons geest. Hoe was dit op te lossen? Wat was er gebeurd?
Plots stond hij woedend op voordat iemand er erg in had.
"Slecht een paar demons kunnen hier verantwoordelijk zijn..."
Belthazor, Barbas en Zankou... Ik krijg de verantwoordelijke wel!
Hij wilde direct naar de eerste toe gaan, maar Cody hield hem tegen.
"Nee, niet doen. Dadelijk word je nog betrapt! Bovendien..." Hij draaide zich om naar Sharon. "...kan jij beter zeggen wat te doen."
Sharon stopte met het staren naar haar hand en keek met een rood hoofd de jongens aan. Zuchtend haalde ze haar schouders op.
"Geen flauw idee. Ik voel me goed en mijn status ziet er ook goed uit. Ik hoor wakker te zijn, dat zei de dokter al. I-ik weet het niet..." Ik staarde wat sip naar de grond en voelde me beroerd. Ik kon niets doen, niet eten, kon niets aanraken, niets! Ik wilde woedend tegen mijn bed schoppen, maar in plaats daarvan ging ik er dwars doorheen, wat mijn humeur alleen maar ergerde maakte.
Mitchell hing op en met een drankje ging hij op weg naar de Manor, waar hij al bijna direct op de oprit verscheen...

Shadow:
Ik had een tijdje staan wachten toen Chris met 2 van de andere afwezige weg was
gegaan, ik hat besloten hem niet te volgen, aangezien ik tog geen directe familie
van Sharon was.. Maar toen het een tijdje duurde besloot ik toch maar is naar Chris
te gaan zoeken.., Een aantal keer kwam ik een dokter tegen die me eigenlijk tegen
had willen houden.., maar ik schakelde 1 van mijn oude gewoontes in, ondaks dat ik
wist dat het fout was, en schakelde hun gedachtes om zodat ze gewoon doorliepen.
Toen ik de kamer van Sharon had gevonden bleef ik even in de nog open deur
opening staan en klopte zachtjes tegen de deurpost.., Wat twijfelend bleef ik staan,
en merkte dat ze maar al te graag een paar demons wilde opzoeken.. Wat
twijfelend liep ik naar Chris.. en pakte zijn hand beet.., ''misschien kan ik helpen?''
vroeg ik zacht en twijfelend..,

''Ja, we moeten nou gaan, dus ik ga alvast de deur uit -''
Ik voeg de daad bij woord en zie Mitchell staan.
''Zohee! Jij bent d'r snel!'' zeg ik en loop naar hem toe, kus hem op z'n wang en glimlach naar hem.
''Goed, de rest komt eraan!'' zeg ik. ''Weet jij wat er precies is gebeurt? Ik ga de verantwoordelijke zó ontzettend rechtstreeks door een raam trappen... Of een deur. Of een muur. Of iets dat harder is dan die bij mekaar.''

Piper was snel al haar kinderen gaan halen en liep naar buiten toe met hen.
"Zullen we gaan?" vroeg ze en het kon haar niet schelen hoe hard haar stem trilde van angst. Ze probeerde het niet eens te verbergen. Ze keek Mitchell gespannen aan.
Chris schrok op toen hij plots een hand voelde en draaide zijn hoofd. Hij glimlachte toen hij Shadow zag en gaf een zacht kneepje in haar ahnd. De hele tijd was hij stil geweest, maar nu zei hij, nadat hij zijn keel geschraapt had:
"Misschien wel, je kan het eens aan de anderen voorstellen..."

Hij wilde Sharon helpen, haar troosten, maar hoe? Hij kon haar niet aanraken, hij moest al blij zijn dat hij haar kon zien als demon, dat was al een wonder op zich. Normaal konden demons geen geesten zien, maar nu wel. Alleen dat verklaarde al dat het een vreemd geval was.
Sharon kookte van woede. Haar humeur was op een laag pitje, maar ook voelde ze haar kracht langzaam wegstromen. Plots hoorde ze een stem.
Tijd voor een keuze... Maak er een...!
Verbaasd keek ze om zich heen, maar ze scheen de enige zijn die hem hoorde, de stem van een oude man leek het.
Kies een kant...! Voordat het te laat is...! De dood luurt om de hoek...!
Toen drong het tot haar door. Haar gezicht trok wit weg en angstig staarde ze voor zich uit. Haar keuze, de keuze over de kanten! En de dood? Moest ze nu een keuze maken of de dood wachtte op haar?! Als ze geen geest was geweest, was ze waarschijnlijk flauwgevallen.
Kies snel, maar met je hart...!
De stem verdween en een angstige Sharon bleef doodstil staan.

Mitchell glimlachte.
"Ik weet het ook niet precies. Ik hoorde het van Jeremy. Hij is er al met een hoop mensen, maar het schijnt allemaal nogal vreemd te zijn..." Zijn blik ging over de aanwezigen. Gingen ze er vanuit dat hij hun allemaal kon brengen? Hij zuchtte. Hij had geen auto of iets, dus dan maar via de drankjes, die op begonnen te raken...
Hij gooide hem kapot op de grond en ze verschene in een steegje achter het ziekenhuis, waarna Mitchell Lisette's hand beetpakte en haar de steeg uit trok, het ziekenhuis in.

Piper volgde Mitchell en Lisette naar binnen toe. Ze bibberde helemaal van paniek en hoopte snel meer antwoorden te krijgen. Wel positieve antwoorden natuurlijk.
Klein Chrisje scheen niet te begrijpen wat er aan de hand was, en dat deed hij ook niet. Hij wist alleen dat er iets mis was met zijn zus.
Chris las de paniek in Sharons ogen.
"WAt is er?" vroeg hij bezorgd aan haar. Hij vond het nog steeds raar om haar als een geest te zien.

Hij gaf nog een geruststellende kneep in Sharons hand en zag vanuit zijn ooghoeken dat Sharons 'geest' naar haar hand keek. Ze voelde het dus! Hij begon het allemaal steeds vreemder en vreemder te vinden, maar vooral verdachter.
"Het klopt niet..."

Sharon keek op en keek twijfelend haar broer aan.
"A-Aaron heeft gelijk. Het is niet natuurlijk," stamelde ik onzeker. Ik hield even een pauze voordat ik verder ging.
"Iets of iemand doet dit," zei ik tenslotte, zachter dan normaal. Ik vertelde ze wat ik zonet gehoord had van een onbekende stem. Ik verzweeg enkel het feit dat de stem me bekend in de oren klonk.

Piper vroeg op welke kamer Sharon lag.
"Mag ik naar haar toe?" vroeg ze onzeker.
An liep naar haar tante, nichtje en Mitchell toe. Haar gezicht was nog bleek door de bezorgdheid.
Chris werd een beetje rustiger.
"Dan moet je kiezen !" zei hij vastbesloten. " Het maakt niet uit welke kant want dan leef je tenmisnte ..." Hij zweeg even. "Je kan later toch nog veranderen of als je nu kiest, is het dan ... is het dan definitief?"