Time to make your choise... again

((Wat: De twijfels van Sharon over de kanten blijft ze maar onderdrukken, maar dan gaat het fout. Een bizarre aanraking met een drankje zorgt ervoor dat ze - alsof ze er pas net achter komt dat ze een heks is - opnieuw de keuze tussen de kanten moet maken. Nog vreemder wordt het als blijkt dat alle demons en andere magische wezens - behalve haar biologische familie - er vanaf lijkt te weten en al het nodige doet om haar aan hun kant te krijgen. Kiest ze weer voor de goede kant? Of geeft ze toe aan haar verlangens naar de slechte kant?
Waar: De zolder van de Manor
Wanneer: Vijf dagen nadat ze Aaron leerde kennen, dus enkele weken na de herfstvakantie
Genre: Spanning, actie
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Gespannen voor het Drankenexamen mix ik weer enkele ingrediënten om de juiste drank te maken. Het moest lukken, ik moest en zou slagen! Ik plof weer in mijn stoel waaruit ik opgestaan was van de spanning. Ik voel het zweet over mijn voorhoofd lopen en veeg het gauw weg. Ik haatte deze stress!
Plots hoorde ik iets rinkelen en tegen mijn voet aan komen en geschrokken keek ik omlaag terwijl ik automatisch opstond. Toen zag ik dat het een of ander kristallen flesje met een vloeibare inhoud was. Verbaasd boog ik me er naartoe en vroeg me af hoe het hier kwam. Het was in ieder geval niet uit mijn drankenset die op tafel stond. Ach, misschien was het van mijn moeder dat ergens hier rond had gelegen.
Ik stak mijn hand uit om het flesje op te pakken. Op het moment dat mijn vingertoppen het flesje aanraakte, werd ik verblind door een enorm wit licht en drukte ik beide handen voor mijn ogen, maar alsnog wist de felheid door mijn oogleden heen te dringen.
Even snel als het was verschenen, was het verdwenen. Langzaam liet ik mijn handen zakken en keek ik om me heen. Niets merkwaardigs was er te zien. Wat was er gebeurd? Ik staarde naar het flesje en durfde het niet meer op te pakken en daarom schopte ik het onzeker naar de hoek van de zolder.
Wat een raar flesje. Van wie zou hij zijn en wat zou hij bevatten?

Ze moest iets opzoeken in het Boek Der Schaduwen en liep daarom de trap naar de zolder op, zich er niet van bewust dat Sharon er ook was. Ze opende de deur en liep naar binnen. Toen pas merkte ze Sharon op.
"Het liefje, wat ben je aan het doen?" vroeg ze met een glimlach en ging naast haar dochter staan.
"Ah, ben je met je drankenexamen bezig?" vroeg ze dan en keek naar alle spullen.
"Lukt het een beetje?" Ze hoopte dat Sharon zou slagen voor haar examen en keek met een glimlach naar haar oudste dochter.
"Als je wil kan ik je wel helpen, ik heb het examen nooit moeten doen, maar misschien kan ik je toch helpen...als je wil natuurlijk...", voegde ze er zachter en ook onzeker aan toe. Ze wist helemaal niet dat Sharon het vreemde flesje aangeraakt had en dat het er nog steeds was hier ...

Verdwaasd tuurde ik nog altijd naar de plek waar het drankje tussen stapels spullen was verdwenen. Een rilling ging over mijn rug en ik kreeg een heel naar gevoel dat er iets te gebeuren stond, iets heel belangrijks.
Geschrokken keek ik om toen ik mijn moeder hoorde en stootte bijna een flesje van mezelf om, maar wist hem net op tijd op te pakken.
"Hoi, mam. Nee hoor, maar toch bedankt. Ik - ehm - ben net klaar, ik was van plan even te rusten nu ik helemaal voorbereid ben of ik wordt nog knettergek ervan," gaf ik haar mijn antwoord. Gauw begon ik alles bij elkaar te stoppen en passeerde ik ermee mijn moeder terwijl ik de zolder uit liep. Op de trap dacht ik nog even na aan wat er gebeurd was, maar ik snapte nog altijd niet wat er aan de hand was.
Ik opende met mijn elleboog mijn slaapkamerdeur en liep naar binnen zonder de deur te sluiten. Ik zette mijn spullen op mijn bed en opende mijn verborgen magie-kast achter mijn boekenkast, waarna ik alles weer oppakte en op begon te bergen op de juiste plaats.
Eindelijk klaar liep ik naar mijn bureau om de computer op te starten en haalde ik uit een lade uit het kastje ernaast een schrijfblok waar ik de juiste bladzijde zocht. Terwijl ik achter de computer ging, had ik nog altijd niet door dat ik mijn deur open had laten staan en dat - opgeborgen in mijn kast - het symbool op mijn Book of Magic begon te brandden...

Bezorgd keek ze haar dochter na en vond dat ze nogal afwezig was. Wanneer Sharon de zolder uit was gelopen, keek ze naar de plek waar Sharon, toen ze net binnen kwam, naar keek.
"Wat zou er met haar zijn?"
Plots hoorde ze Chrisje huilen en ze snelde de zolder uit, bang dat één of andere demon hem wilde ontvoeren. MEteen was ze de plek waar Sharon naar keek vergeten en ook datgene dat ze in het boek wilde gaan opzoeken. Ze tilde Chrisje op en keek onzeker om zich heen, maar zag niets verdachts.
"Wat is er, lieverd?" vroeg ze haar zoontje en begon hem dan te troosten. Na een tijdje stopte hij met huilen en ze ging met hem op de bank zitten en begon zich af te vroegen wat er precies met Sharon aan de hand was.

Teruggekeerd van haar gezellige winkeluitje met Kira, liep ze naar de Manor toe en opende ze de deur. Ze moest nog oefenen voor haar examen Dranken brouwen en kon misschien samen met Sharon de laatste voorbereidingen gaan treffen.
Ze gooide haar jas, tas en sleutels bij het kastje neer en ging toen naar boven - zonder te merken dat Piper samen met haar zoontje op de bank in de woonkamer zat. Haar pas was nogal gehaast doordat ze zo veel mogelijk in korte tijd nog wilde doen. Haastten was dus noodzakelijk.
Ze liep door naar de zolder waar ze Sharon verwachtte aan te treffen, maar toen dat niet gebeurde, liep ze terug de zoldertrap af in de richting van Sharons kamer.
"Sharon, ben je daar?" klopte ze op de slaapkamerdeur. Ze opende voorzichtig de deur verder en keek naar binnen, waar ze Sharon achter de pc aan trof. "Hé!" Ze liep naar binnen en duwde de deur voor haar gevoel dicht terwijl hij in werkelijkheid op een kiertje open bleef staan. "Wat ben je aan het doen?" Sharon reageerde eerst niet, maar legde even later uit dat ze aan het schrijven was en niet veel later zaten ze samen in de twee magische boeken (Book of Shadows en Book of Magic) te studeren op het bed zonder door te hebben dat de deur nog op een kiertje open stond...

Hij schemerde de gang voor Sharon's kamerdeur binnen en keek onzeker om zich heen. Niemand te zien ! Dan keek hij naar Sharon's deur en liep er onzeker naar toe.
Zou het echt waar zijn ? Zou Sharon weer opnieuw tussen goed en slecht moeten kiezen? Hij stond voor haar deur en nam de klink beet. Hij duwde de klink naar beneden en merkte, tot zijn grote verbazing, ging de deur vanzelf open. Meteen stapte hij naar binnen en zag daar Billy en Sharon. Even bleef hij verbijsterd staan, maar dan zei hij:
"Hallo beiden !" Hij sloot de deur achter zich en liep dan de kamer verder in. Vlak bij het bed bleef hij pas staan en wachtte op hun reactie.

Toen Billie binnen kwam, had ik het in het begin niet eens door. Ik was te druk met een nieuw verhaal en met het internet bezig, dat ik niets anders merkte. Pas toen ze me in mijn zij porde, had ik het door. Om samen wat te doen, gingen we ons nog extra goed voorbereiden voor het examen, al had ik daar al schoon genoeg van. Maarja, dan had ik in ieder geval een goed cijfer en Dranken was niet mijn beste vak...
Lekker uitgestrekt lagen we op bed te leren. Ik had mijn Book of Magic voor mijn neus, Billie het Book of Shadows. Geobserdeerd door de inhoud van de pagina voor mijn neus, een waarvan ik me niet kan herinneren dat ik hem er ooit in had geschreven, hoorde ik Thomas niet binnenkomen.
Toen hoorde ik een stem, een bekende stem. Geschrokken draaide ik me op mijn zij, tegelijkertijd met Billie.
"Thomas? Maar hoe - wat kom je doen?!" zei ik geschrokken en ondertussen ging ik recht overeind zitten. Ik drukte me naar achteren, tegen de muur aan en Billie ging iets naar achteren, maar haalde wel zo ver mogelijk de boeken bij Thomas vandaan. Wat kwam hij doen?!

Hij keek onzeker naar Sharon en dan de kamer rond.
"Ik kom gewoon even langs..." Hij wist zelf hoe stom het klonk, maar hij kon niets anders bedenken en wilde niet vertellen wat Sharon, door het flesje aan te raken, begonnen was. Alle demons die haar aan hun kant wilden, zouden waarschijnlijk langskomen... Net zoals hij, alleen wist hij niet goed of het beter was aan ze aan hun kant stond of juist niet. De laatste tijd begon hij weer te twijfelen tussen goed en kwaad en wist niet wat te kiezen. Hij begon de kamer langzaam rond te lopen.
"Je kan beter je deur op slot doen... Zo kan iedereen gewoon maar binnen komen...", zei hij na een tijdje te hebben gezwegen. Voor het raam bleef hij stilstaan en keek naar buiten. Dan draaide hij zich met een ruk naar Sharon om.
"Je moet je deur op slot doen, zeker nu !"

Mijn angst maakte plaats voor verbazing en moest mijn lach inhouden of ik lachte Thomas vierkant uit.
"Jij, gewoon langskomen? De vorige keer dat ik je zag, ontvoerde je volgens mij mijn vrienden! En met welk doel? Die weet je zelf best nog!" zei ik kwaad. Ik keek hem aan en kreeg een vreemd gevoel hierbij.
"En wat kan het jou schelen of mijn deur dicht is of niet? Jij wilt juist naar binnen, anders ben je hier niet. Dan moet je toch blij zijn?" zei ik verward. Ik keek hem aan terwijl hij door mijn kamer liep.
"En waarom juist nu? Omdat ik moet studeren voor examens?" lachte ik. Mijn lach verdween weer gauw als sneeuw voor de zon en ik keek Thomas serieus aan en stapte van mijn bed af.
"Maar zeg eens eerlijk; wat kom je doen of sodemieter op!"

Hij keek boos naar Sharon en wilde even zomaar weggaan, maar deed het toch niet.
"Ik kom je alleen maar waarschuwen dat je moet oppassen !" antwoordde hij nors. "Je hebt op dit moment beter vrienden dan vijanden om je heen !" Dan draaide hij zich plots om en beende de kamer uit, de deur achter zich dichttrekkend. Dan bleef hij ozneker staan en wist niet goed of hij het wel goed aangepakt had. De andere demons zouden zeker langskomen en proberen Sharon aan hun kant te krijgen, maar wilde hij dat zelf niet? Vroeger, toen Sharon nog bij Matthijs woonde, was het wel heel leuk geweest, maar alles was nu anders en hij wist niet wat nu het beste zou zijn. Hij zuchtte diep.
"Wat moet ik nu doen?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder en kreeg ook geen antwoord wat hij al wel verwacht had.

Verbaasd keek ik toe hoe Thomas weg wilde lopen, maar toch bleef. Wat had hij? Meende hij het goed? Ik slikte en luisterde naar zijn waarschuwingen die hij riep voordat hij mijn kamer uit ging.
Met half open mond keek ik Billie aan en wist niet wat te zeggen. Zij zat duidelijk met hetzelfde probleem.
"Beter vrienden dan vijanden om me heen? Goh, wat logisch. Dat is altijd zo, niet alleen op dit moment," zei ik verward. Ik begreep er niets van. Wat was er met Thomas? Wat kwam hij doen en wat bedoelde hij?
Hoe langer ik er over nadacht, hoe minder ik ervan begreep. Ik besloot me maar weer op het examen te focussen na gekeken te hebben of de deur dit maal wel dicht was ((beveiliging werkt dus zolang hij dicht is, maar hij is niet op slot)). Met het examen voor de deur kon ik geen verwarring gebruiken, laat staan afleiding.

Nors draaide hij zich weer om en keek naar de gesloten deur van Sharon's slaapkamer. Als de andere demons zouden weten dat hij Sharon zojuist had proberen te waarschuwen, zouden ze zeker woedend zijn op hem.
"Verdomme, wat moet ik nu ? !" Hij wilde helemaal niet dat er Sharon iets zou overkomen wanneer ze haar probeerden slecht te maken, maar wilde ook niet dat ze goed bleef. Hij zuchtte diep en schemerde dan toch maar weg omdat hij besloot dat hij zich er beter niet mee kon bemoeien. Hij slaakte een gefrustreerde kreet en liet zich op de bank vallen. Met gesloten ogen bleef hij een tijdje liggen en dacht diep na, maar het enige dat het opleverde was dat hij er een zware hoofdpijn van kreeg. Op dat moment orbde Chris voor Sharon's slaapkamerdeur en klopte op de deur.

Billie en ik waren maar weer aan de slag gegaan met het leerwerk voor ons Drankenexamen van de volgende dag en al gauw waren we het voorval alweer bijna vergeten. Goed, Billie was het bijna helemaal vergeten, maar in mijn hoofd spookte het nog rond. De woorden die Thomas had gezegd, de waarschuwing, de trilling in zijn stem, het klonk zo echt, zo bang. Was het waar? Wilde hij me echt waarschuwen? Maar... waarvoor?
Ik werd ruw uit mijn gedachtes geschud door het kloppen op de deur. Geschrokken en behoedzaam ging ik overeind zitten en keek ik naar de nog altijd gesloten deur. Wie zou het zijn? Iemand waar Thomas voor gewaarschuwd heeft? Of Thomas zelf weer?
"Wie is daar?" Een lichte trilling van onzekerheid was niet weg te krijgen uit mijn stem terwijl ik sprak en onzeker staarde ik naar de deur met mijn handen in de aanslag. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ook Billie er klaar voor was...

Hij stond geduldig voor Sharon's gesloten kamerdeur staan en wachtte tot ze open zou doen.
"IK ben het, Sharon !" antwoordde hij.
"Chris, je broer ! Mag ik binnen komen?" vroeg hij en legde zijn hand al op de klink van de deur om naar binnen te gaan.
Ik hoop maar dat alles in orde is met haar ! Hij had iets opgevangen en hoopte dat het maar één of andere gerucht was en het helemaal niet waar was. Anders zou het wel eens kunnen dat Sharon in heel erg groot gevaar was.

Ik stond op, maar bleef paraat. Wie weet was het een of andere demon vermomd als mijn broer, dat zou niet de eerste keer zijn. Ik legde mijn deur op de klink en wilde hem van het slot halen, maar merkte dat hij weer niet op slot zat. Ik gromde zacht en opende de deur en zag Chris.
"Eh-"
Ik trok hem mijn kamer binnen, deed mijn deur dicht en draaide hem op slot. Toen bekeek ik aandachtig Chris.
"Hoe weet ik zeker dat jij echt Chris bent?" vroeg ik, lichtelijk achterdochtig. Ik bekeek hem, maar ondanks ik me achterdochtig gedroeg, voelde ik toch een band, naar mijn idee de broer-zussen band. Ik hoopte maar dat het zo was, want wie had ik anders mijn kamer in gehaald.
"Wat kom je doen?"

Verbaasd werd hij door Sharon binnen getrokken en hij keek om zich heen.
"Eh... Ik weet niet,waarom ben je zo achterdochtig?" vroeg hij en keek om zich heen. Hij zag Billy en keek haar even verbaasd aan.
"Wat moet ik je vertellen, Shar? Hoe moet ik je overtuigen dat ik je broer ben? Vertellen hoe we elkaar ontmoeten en die ontmoeting nog een keer overdeden door je nieuwe kracht..." Hulpeloos keek hij Sharon weer aan en wist niet wat hij nog moest vertellen.
"Waarom ben je zo achterdichtig? Is er iets gebeurd?" Meteen was hij bezorgd.

Ik zuchtte en plofte weer naast Billie neer op het bed. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen er om heen. Ik zuchtte en staarde over mijn armen heen naar de grond.
"H-het is Thomas. Hij was net hier. H-hij deed heel raar," vertelde ik onzeker.
"Hij zei iets over - over... weet ik veel." Ik vertelde mijn broer over wat er was gebeurd, samen met de hulp van Billie.
"Ik weet niet. Ik vond het zo raar. Ik snap het niet... Hij was heel raar bezig en gauw weg. Hij leek bezorgd, verward en nog veel meer. Te veel tegelijk..." Ik keek onzeker voor me uit en wist niet wat te doen en wat te denken ervan. Ik keek Chris aan.
"Wat moet ik doen? Wat moet ik ervan denken?"

Hij dacht zwijgend na voor hij antwoordde.
"Ik weet niet ... Ik heb alleen in de onderwereld enkele geruchten opgevangen dat enkele demons een manier hebben gevonden om jou aan hun kant te krijgen ofzo... Ik weet het niet precies... Maar ik denk dat Thomas er meer van weet... Zal ik anders naar hem toegaan en hem proberen uit te horen?" Hij keek Sharon aan terwijl hij op antwoord wachtte. Ondertussen was hij ook zelf in gedachten verzonken.
"Ondertussen is het ook het beste dat je telkens je deur op slot doet ! Ik zal mama ook inlichten zodat ze extra goed erop kan letten dat er geen vreemde types rond het huis hangen... Je weet nooit wat ze nu weer verzonnen hebben !"

Ik keek Chris met open mond aan terwijl hij vertelde wat hij opgevangen had.
"Ha, nee hè? Zijn ze daar weer mee bezig?! We hebben morgen Examen Dranken! Dan kan ik dit absoluut niet erbij gebruiken!" klaagde ik. Ik moest meteen weer denken aan het drankje van Zankou van tijden terug. Het zou daar toch hopelijk niets mee te maken hebben? Of met het stomme, slechte pak dat in haar kast verborgen is en waar ze maar niet vanaf kan komen, op geen enkele wijze? Ik slikte.
"Ik wil dit echt niet meer!" Ik zuchtte en begroef mijn gezicht in mijn armen. Waarom dit? Waarom ik? Waarom?! Ik voelde me net weer wat beter sinds Aaron in mijn leven was gekomen en moeten ze meteen mijn geluk weer verpesten?
Misschien moet ik Aaron maar inlichten of vragen... Misschien weet hij meer...
Ik keek onzeker naar Chris en begon te twijfelen of ik hun nou al verteld had wie Aaron precies was. Ik dacht echter van niet...

"Blijf gewoon zoveel mogelijk bij mensen die je helemaal vertrouwt zodat ze je kunnen beschermen ! Het komt echt wel in orde !" zei hij bemoedigend.
"Ik zal Shadow zeggen dat ik een tijdje hier logeer tot we weten wat er precies aan de hand is !" Bezorgd bleef hij naar zijn zusje kijken en hoopte dat het de demons niet zou lukken om haar aan hun kant te krijgen.
"Is er nog iets?" vroeg hij toen hij Sharon hem weer zag aankijken. Hij had echt het gevoel dat er nog iets was dat ze hem nog niet verteld had.

Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, niets. Ik zal Cody vragen ofzo of hij meer weet... En de mensen die van mijn magie weten, zoals van Magicschool en Martijn, waarschuwen. Mochten zij iets weten, dan hoor ik dit meteen," loog ik.
Waarom nu? Waarom ik? Waarom alles?!
Ik baalde meer en meer en zag Billie opruimen.
"Wat doe je?" vroeg ik verbaasd.
"Opruimen. Ik ken het, jij al helemaal en we hebben wel wat anders om ons op te richten. Ik vraag het bij Kira en enkele anderen na," antwoordde Billie en ze verliet de slaapkamer, maar kon de deur achter zich niet op slot draaien...
Ik keek haar na en voelde me ellendig. Had dit met mijn twijfels te maken?

"Ok !" zei hij en keek onzeker om zich heen. Hij had nog steeds het gevoel dat Sharon iets voor hem achterhield, maar als ze het niet wilde zeggen, was er niets dat hij zou kunnen doen.
"Dag Billy, alvast bedankt !" zei hij en keek dan weer ongemakkelijk Sharon weer aan.
"Zal ik nog even bij je blijven of wil je graag even alleen zijn?" vroeg hij, maar hoopte wel dat hij bij Sharon zou mogen blijven omdat hij echt bang begon te worden dat de demons weer iets van plan waren. OP één of andere manier wist hij dat dit een heel erg goed plan zou zijn en dat ze goed zouden moeten opletten zodat Sharon zeker niet slecht zou worden.

Ik glimlachte naar mijn broer.
"Bedankt, maar nee. Ik -" Ik werd stil en zocht even naar de juiste woorden.
"Zou jij voor mij willen uitzoeken wat ze precies van plan zijn? I-ik heb geen zin om daar te laat - als je begrijpt wat ik bedoel - achter te komen. Dan kan ik me misschien voorbereiden." Toen barstte ik zowat uit.
"En waarom ik? Waarom willen ze mij nou weer slecht van alle heksen, lichtgidsen en andere wezens die er zijn?!" Ik plof weer op bed neer en zak achterover. Ik keek naar mijn mobiel naast me op bed en schrok wanneer het hele bed begon te trillen toen mijn mobiel over ging. Gehaast nam ik op.
"Hallo?"
Geen antwoord. Opgehangen.
Verbaasd keek ik naar mijn mobiel, hing op en legde hem weg.

Hij knikte.
"Ja, ik zal wel eens gaan rondhoren om er meer over te weten te komen." Hij wilde zich omdraaien en de kamer uitgaan toen Sharon plots uitbarstte. Geschrokken keek hij naar Sharon en probeerde een antwoord op haar vraag te formuleren.
"Ik weet het niet, Sharon, ik weet het echt niet !" Hij zuctte diep en schrok zelf ook toen Sharon schrok van haar mobiel. Zwijgend keek hij naar Sharon. Net wanneer hij wilde vragen wie het was, klapte Sharon haar mobiel dicht.
"Wie was het?" vroeg hij gespannen en bleef Sharon aankijken.

Ik zuchtte en staarde naar mijn mobiel tot Chris tegen me begon te praten.
"Onbekend, opgehangen," antwoordde ik simpelweg.
Tringelingelingelinge....
Ik schrok me weer rot en kukelde bijna van mijn bed af toen mijn mobiel weer over ging. Gauw pakte ik hem en nam op.
"Met Sharon-" begon ik.
"Met Aaron. Is de kust veilig om te komen? Het is dringend!"
"Nou, mijn broer is er -"
Toen verscheen Aaron al in mijn kast en zag ik hem, hopelijk Chris niet. Gauw maakte ik een neptelefoongesprek.
"Wat? Oké, straks. Tot dan. Daag." Toen keek ik Chris weer aan, maar zag vanuit mijn ooghoeken dat Aaron niet alleen was. Wat was er aan de hand?