Time to make your choise... again

Ik ging op handen en knieën en keek rond.
"Waar is dat stomme ding?!" Ik kon er niet echt tegen.
"Kom op!" klaagde ik. Toen keek ik op naar mijn moeder.
"Ik heb vanmorgen een vreemd flesje gezien. Hij is ergens weggerold voordat ik naar mijn kamer ging..." legde ik uit en ging verder zoeken naar het flesje. Ik wilde het flesje niet naar me toe orben, bang wat dit keer zou gaan gebeuren als ik het aanraakte.
Hoe lang is het inmiddels wel niet geleden dat ik het aanraakte? Vier uur ofzo? Wat voor werking geeft het en voor hoe lang? Waar wachten de demons eigenlijk op? Op iets speciaals? Ik snap er niets van...!
Ik mopperde en Aaron dacht ondertussen na.
"Ik weet niets dan erachter komen wat ze precies van plan zijn. Ik weet maar enkele dingen tot nu toe, zoals dat het een goed plan blijkt te zijn en er veel bekenden van Sharon bij betrokken zijn, ook hoge demons. Ze zagen me echter voordat ik meer kon weten en ze vertrouwden het niet helemaal doordat ik er niet hoorde te zijn..."

Piper liep dichter naar haar dochter toe.
"Lieverd, heb je het aangeraakt ofzo?" vroeg ze bezorgd en was binnen een paar tellen bij Sharon. ONzeker wachtte ze af tot Sharon het flesje zou vinden.
"Je gaat het toch niet aanraken, hé?" vroeg ze wat onzeker.
"LAat mij het anders zoeken, het is niet de bedoeling dat ik het aanraak, dus dan heeft het mùisschien geen effect op mij !" zei ze en ging op haar knieën naast Sharon zitten. CHris zuchtte diep.
"Ik wou dat ik wat meer te weten gekomen was..."

Ik stopte onzeker weer met zoeken en keek mijn moeder twijfelend aan.
"Ja, ik dacht dat het een van onze flesjes was, gezien het er exact hetzelfde uitzag," zei ik twijfelend.
"En ik wil het niet aanraken!" reageerde ik, iets te fel.
"Daarom wil ik het ook niet naar me toe orben... Omdat ik het dan aanraak..." Ik zuchtte.
Plotseling kreeg ik het nare gevoel bekeken te worden en dat ieder moment de demons wat aan hun plan gingen doen. Maar wat was dat? Wat waren ze van plan?
Aaron zuchtte.
"Ik ook. Misschien dat ik kan kijken of mijn vader meer weet, maar ik denk het niet..." Hij wilde liever dat niet doen, maar als hij geen keuze had, zou hij het doen.

"Laat mij het dan zoeken, Shar !" zei ze en schrok even toen Sharon zo fel reageerde.
"Sorry", mompelde ze onzeker en was even van haar stuk.
"Gaat het wel met je?" vroeg ze na een tijdje en keek haar dochter bezorgd aan.
Chris dacht even na.
"Alleen als we geen andere manier meer hebben... Toch denk ik dat we Thomas erbij moeten halen, ik denk echt dat hij wel wil helpen !" zei hij en kon bijna niet geloven dat hij het zei, maar Thomas had wel zijn leven gered...

Ik ging onzeker weg van de plek waar ik was en keek achterdochtig om me heen. Op geen enkele manier wist ik mezelf te bevrijden van het akelige gevoel bekeken te worden, alsof iets - of iemand - stond te wachten op het perfecte moment om toe te slaan! Ik rilde.
Waarom ik?!
Ik baalde meer dan ik had gedaan en wou dat ik het over kon doen, niet het flesje aan te raken, maar dat was onmogelijk en ik moest maar zien door te komen. Maar hoe lang en wat veroorzaakte die aanraking met het flesje?
Aaron wist het niet meer.
"Ik ken die Thomas niet zo goed. Kies jij maar..." Hij ging niet meer naar zolder gezien hij wist dat Piper wel Sharon in de gaten kon houden, maar ondanks dat bleef hij haar in de gaten houden. Als ze plots weg zou orben zou hij haar kunnen volgen en niet haar moeder. Of had hij het mis en was er onwetend nog iemand op zolder?

Piper nam de plaats van haar dochter in en begon te zoeken naar het flesje. Ze merkte niet dat Sharon het gevoel had dat er nog iemand op de zolder was.
Ze bleef zoeken naar het flesje en uiteindelijk voelden haar vingers iets kouds. Ze greep het flesje vast en haalde het naar zich toe.
"Is dit het?" vroeg ze onzeker terwijl ze het flesje bekeek, maar was dit wel het flesje dat Sharon bedoelde of was het iets anders? Onzeker keek ze haar dochter aan.
Chris zuchtte en wist het niet meer.
"Ik weet het niet !" zei hij en masseerde zijn voorhoofd.

Ik keek wat onzeker en angstig om me heen. Het gevoel bekeken te worden beangstigde me. Normaal was het heel gewoon, maar nu de situatie anders lag... voelde het ook anders aan. Wat waren ze van plan? Was hier - onwetend - iemand naast mijn moeder en ik?
Ik keek geschrokken naar mijn moeder toen ze iets vroeg en verborg voor haar het nare gevoel dat ik van binnen voelde. Ze moest zich niet al te veel zorgen maken of ze nam van die maatregelen dat ik me nog erger ging voelen.
Ik bekeek het flesje en schudde mijn hoofd.
"Nee, dat is een van die flesjes waarmee ik mijn Drankenexamen heb geoefend... Blijkbaar is die gevallen. Kijk maar, er staat 'DE' op de zijkant, dat staat voor 'Dranken Examen'," antwoordde ik zuchtend. Ik keek weer om me heen. Ik voelde me steeds onzekerder en onveiliger, alsof iets op het punt stond te beginnen...
Aaron had plots een idee. "Weet die vriend van Thomas aan de goede kant het niet? Die - hoe heet hij nou ook al weer? - die Jeremy? Nee, dat was hem niet... Ohja, die Cody!" Hij hoopte vurig dat zijn vader hier niets mee te maken had...

Piper bekeek het flesje eens goed en zag toen ook dat er DE opstond. Met een zucht zette ze het flesje op de grond neer.
"Je hebt gelijk !" antwoordde ze. Onderzoekend bekeek ze het gezicht van haar dochter en vroeg zich af welke gevoelens en gedachten nu door haar heen gingen. Toen ze geen gedacht ervan kreeg, keek ze weer naar de grond.
"Wat nu?" vroeg ze.
Chris knikte.
"We kunnen hem wel roepen !"