''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''

Ik keek me zusje aan.
''Wat is er''
Ik tilde haar op.
''Is mama boos op je geworden.''
Vroeg ik aan haar.
''En waarom?''
Vroeg ik.

Ik kijk Lisette aan toen ze naar me toe gelopen kwam en een glimlach - al wel zwakjes - verscheen op mijn gezicht toen ze me knuffelde.
"Ja, en ook allemaal zo plots... Voor het eerst sinds lange tijd - ruim een maand of twee? - hoor ik weer die namen vallen en sindsdien is er eigenlijk... zoveel verandert, teveel. Soms ten goede, soms ten slechte."
Ik keek Aaron aan en glimlachte. Hij was een van de goede dingen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Tony...
Tony...
Ik schudde mijn hoofd om bij de situatie te blijven.
"Ja, ik begrijp het. Ik - ik werd alleen een beetje chagrijnig omdat ik met een plan kom om te helpen, maar ik word genegeerd. Je moet begrijpen dat er gevolgen aan dit soort hulp zit - al hebben we daar nog niets van gemerkt..."
Ik keek naar Aaron en zag dat hij het met me eens was; hulp bieden aan familie en vrienden was nog altijd niet veilig, maar we wilden niet een keuze tussen goed en slecht moeten maken.
"Gaat het nog wel, Lis? Het moet vast als een schok aangekomen zijn... Helemaal als je nagaat wie je familie nu allemaal is!" Ik laat Aaron los en sla mijn arm om Lis' schouder heen. "Zolang je me maar beloofd niet Nerez aan te vallen zonder dat ik erbij ben! Ik heb ook nog wat met haar af te rekenen!" Ik lachte en keek Lis aan. "En je weet dat je mijn hulp altijd krijgt, je hoeft maar te gillen!"

Terwijl ik naar Elisa en Cath luisterde ik ondertussen naar wat Sharon tegen Lisette aan het zeggen was.
Cath veegde over haar ogen en was erg moe. Ze sloeg haar ene arm om Elisa's nek heen en keek haar zus toen aan.
"Cath alleen willen helpen willen !" zei ze en knikte. Ze begon terug een beetje te huilen voor ze verder ging.
"Toen mama boos worden !"
Piper sloeg haar handen in elkaar.
"Zullen we beginnen?"

Ze keek haar zussen aan. Ze was vastbesloten aan Cole te vertellen dat Lis zijn dochter was.
"Ja kom we gaan beginnen.", zei ze en ze liep naar boven, "Zullen we ook een paar spreuken klaarleggen voor als hij iets ergs gaat doen?"
Ze vroeg zich af hoe hij zou reageren en wou op elke situatie voorbereid zijn.
"Kom snel dan is dit sneller achter de rug.", zei ze.

Ze zucht en volgt Phoebe.
''Ik haat het als ik dat doe... Wat neemt ze alles toch 'goed' op... Anyway, da's inderdaad een goed idee, Phoebs.''
Ze pakt het Boek der Schaduwen en kijkt op.
"Doen jullie nog mee?'' vraagt ze glimlachend.



Ik snuif geamuseerd en geef Sharon een speelse duw.
''Ik hoef toch niet letterlijk te gillen, hmm? Ik wil niet dat jullie zo vroeg in jullie leven doof worden! Hehe. Anyways, aanvallen is meestal niet mijn stijl. Sneaky pesterijtjes daarentegen... Ik zal de 'ways to annoy' weer eens uit de kast plukken...''

Ik knuffelde Maria.
''Mama zal het zo niet bedoelt hebben''
Zei ik tegen haar.
''Waarom ga je niet met de jongens spelen''
Vroeg ik toen aan haar.
Paige knikte.
''Ja laten we dat maar doen''

Ik grinnikte om Lis en draaide me even om naar haar.
Cath was nog altijd verdrietig en schudde haar hoofd.
"Nee, niet willen ! Jongens niet lief zijn voor Cath !" zei ze nors. Toen keek ze erg lief naar Elisa.
"Cath mogen blijven bij Elisa? Elisa zus Cath zijn !"
Piper knikte.
"Ja, leg die spreuken klaar en dan kunnen we die COle even oproepen !"

Ze legde het boek neer en wees naar een spreuk.
''Deze lijkt me wel goed. Eerst eentje voor bescherming, dan roepen we 'm wel op.''
Ik ben het hier niet mee eens, maar als Phoebs denkt dat dit goed is... En het is goed voor d'r geweten. Ik hoop dat niks misgaat... En wat moet ik met Cath? Ik wil dat ze veilig is, maar ze maakt het me behoorlijk moeilijk. Nu concentreren op de spreuk...

Ze keek naar de spreuk die Prue aanwees en knikte.
"Ja die is inderdaad goed.", zei ze, "Kom we zullen snel nog een beschermingsspreuk doen. Piper, Paige! Komen jullie?"
Ze ging klaarstaan en probeerde zich enorm hard te concentreren. Laat Cole alsjeblieft niet boos worden!

Ik knuffelde Cath.
''Ja je mag wel bij mij blijven''
Zei ik toen tegen haar.
''Wil je anders even slapen''
Ik zag dat ze moe was.
Paige liep naar phoebe en prue toe.
''Ja laten we die maar doen''
Zei ze toen tegen hun.

Cath straalde en keek naar Sharon, Lisette en mij. Toen zei ze met een trotse stem tegen ons.
"Cath mogen blijven bij Elisa !"
Ik glimlachte, maar zat met mijn gedachten bij onze moeders.
Piper knikte.
"Ja, ik kom !" Ze ging naast haar zussen staan.
"LAten we het maar doen dan !"

Ze glimlacht naar haar zusjes en wijst de goede bladzijde aan.
''Eerst deze voor bescherming...''
Ze wijst naar een andere.
''En dan die om Cole op te roepen. Gewoon allebei gelijk achter mekaar maar? Zijn we d'r ook weer vanaf...''



Ik glimlach naar Sharon, An, Eli en Cath.
''Dat zie ik, Cath,'' grijns ik.

Ze keek Prue aan.
"Ja dat is goed.", zei ze, "Ik wil dit snel achter de rug hebben."
Ze keek haar zussen aan en glimlachtte dankbaar.
"Dankje dat jullie me willen helpen.", zei ze, "Wat zou ik zijn zonder jullie?"

Cath keek vrolijk naar Lis en blee flekker bij Elisa zitten.
"Niet slapen !" zei ze, maar was wel echt heel moe.
Ik grijnsde.
Piper bekeek de spreuk.
"Dood?" merkte ze toen op. "Of de koningin van de Onderwereld, daar ben ik nog niet helemaal uit ... Laten we nu mar de spreuk doen voor ik me bedenk !" zei ze en keek even haar zussen aan. Toen begon ze de spreuk o pte zeggen.

Ik wiegde Cath een beetje heen en weer.
''Het hoeft ook niet''
Zei ik en bleef haar wiegen.
Paige knikte.
''Ja laten we het maar snel doen.''
Zei begon ook de spreuk op te zeggen.

Ze glimlacht nog even naar Piper voor die opmerking en doet mee, niet helemaal gerust.
Wat als het misgaat? Als Cath nou ook maar niet TE boos is... Ik haat 't als ik haar zo aan 't gillen krijg...
Ze blijft doorgaan met de spreuk opzeggen en hoopt dat alles goed gaat.



''Weet je?'' vraag ik, totaal uit het niets. ''Ik houdt van de 'ways to annoy'-delen van fanfiction.net... Ah, de evile ideeen die ik eruit haal...''
Ik kakel lichtjes.

Vol vertrouwen begon ze de spreuk mee op te zeggen. Ze was heel hard overtuigd dat ze het moest zeggen.
Als Cole maar niet te slecht reageerd. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met de anderen gebeurd maar ik moet het hem gewoon zeggen.
Ze begon de spreuk luider en duidelijker op te zeggen zodat de spreuk zeker zou lukken.

Ik pakte Aarons hand weer vast en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik had hier een slecht gevoel bij, maar probeerde het niet aan Lis te laten merken, wat voor mijn gevoel redelijk slecht ging; voor het eerst dat acteren mij niet mee zat!


Hoe hard hij ook tegenwerkte, het lukte de Macht van Vier om hem op te roepen. De Macht van Drie had hij misschien nog kunnen weerstaan, maar dit was te sterk, te krachtig. Zeer chagrijnig verscheen hij in de manor met een energiebal in zijn hand. Toen zag hij Phoebe en de kracht van de energiebal verzwakte even, waarna hij volledig verdween.
"Ik hoop voor jullie dat jullie een goede reden hiervoor hebben," zei hij nors. Hij veegde de stofjes van zijn net nieuwe pak af; hij had straks nog een zeer belangrijke vergadering.

Ze schrok toen ze Cole zag verschijnen met een energiebal maar zuchtte opgelucht toen die verdween.
"Cole we moeten dringend praten.", zei ze kalm, "Ik heb net een ontdekking gedaan en ik vind dat je dit moet weten."
Ze keek Cole aan, deed een poging kalm en serieus te zijn en zuchtte even.
"Ik denk dat je maar beter even kan zitten want wat ik je moet vertellen is ernstig.", zei ze.

Hij trok verbaasd zijn linker wenkbrouw op. Phoebe roept hem op en nu moet ze hem ook nog eens iets vertellen? Waar kon hij nog meer van opkijken? Alles van wat hij verwachtte dat het niet meer zou gebeuren, vond vandaag plaats! Hij zou geen verbazing meer meemaken... dat dacht hij althans.
Hij liep naar de oude sofa op de zolder en plofte neer. Hij sloeg zijn armen over de leuning en ging comfortabel zitten. Misschien zat er straks nog meer in, maar dat kon hij beter afwachten.
Even werden zijn ogen volledig duister op het moment dat er een grijns op zijn gezicht verscheen, maar de grijns evenals de duistere blik verdween vrijwel direct en was onopvallend geweest. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt.


Ik keek op.
"Belthazor is er..." fluisterde ik zachtjes, meer voor mezelf dan voor anderen. Als hij er was, waren Nerezza en Dominique er ook vaak in de buurt. Jikes!

Ze zuchtte nogmaals en ging wat dichter bij de sofa staan.
"Cole, Lis heeft een DNa test gedaan...", begon ze, "En daaruit blijkt dat jij haar vader bent."
Ze probeerde kalm te blijven maar dat luktte niet zo goed.
"Blijkbaar ben jij dus de vader van mijn dochter.", zei ze.

Ik verbleek lichtjes als ik toevallig Shar's gefluister opvang. Ja, hij is m'n vader, maar hij is verdorie ook nog eens de Bron plus twee andere gevaarlijke kinderen! Ik ben gek, maar niet goed - eh, omgekeerd.
Ik bijt op m'n lip en kijk om me heen naar afleiding.
Niks... Ik doorzoek m'n zakken naar iets dat me kan afleiden.
Touwtje... Pen... Rolletje plakband... Blaadje papier... Stressbal? Stuiterbal... Wat doet die daar nou weer?
Ik haal de stuiterbal uit mijn zak en ga ermee van de ene naar de andere hand overgooien. Eén keer gooi ik heel hoog en laat hem net niet vallen. Ik kan geen hard geluid gebruiken, dus ik kap er maar mee.

Hij keek Phoebe vol ongeloof aan zonder ook maar een woord te zeggen. Hij keek naar de omgeving en onderzocht het aandacht, alsof hij op zoek was naar iets speciaals, een voorwerp...
Toen keek hij - zeer plots en onaangekondigd - weer naar Phoebe met een nogal verwarde blik.
"Oké, wat is het plan waar ik in moet trappen? Dit is volkomen nutteloos, weet je dat?" zei hij hoofdschuddend. Hij en Phoebe een dochter? Hij had ervan opgekeken terwijl hij nog zo gedacht had dat niet te doen, dat wel. Maar het was volkomen onlogisch! De Magische Machten wisten dondersgoed wat hij voor Phoebe voelde en dat hij een kind van haar wilde - wat bijna ook gebeurde - maar dat het werkelijk zo was, is onlogisch.
Ik kan toch niet een dochter van 17 hebben...?! Niet nog een puber?!

Ze keek geschokt naar Cole.
"Denk je nou echt dat ik over zoiets zou liegen!", zei ze en ze begon boos te worden, "Niet te geloven!"
Ze keek Cole aan en schudde haar hoofd dan ging ze naast Piper staan.
"Jullie hadden gelijk.", zei ze, "Het was een stom idee om hem op te roepen en het hem te zeggen."
Ze liep geërgerd heen en weer.
"Ik ben toch zo dom!", zei ze en ze draaide zich terug naar Cole, "Cole, denk je nou echt dat ik zo liegen tegen je over het feit dat jij vader bent van mijn dochter?"

Nerezza:
Ik liep zuchtend door een gang van de onderwereld.., met mijn broer die me op de
voet volgde.. ''pa..?'' riep ik op normale toon sterkte.., ''ej.., PA!'' roep ik wat harder,
maar uiteraard reageerde hij niet.., al wist ik niet waarom.., Ik stormde naar zijn
kamer., die ik leeg aantrof.., leeg van geen personen.. ik mopperde.., Ik keek dom
even aan.., en die snapte wat ik bedoelt had.. hierna verdwijn ik een een vlam en
kom na even zoeken op de aardbodem vlak naast mijn vader leunend tegen de
zijleuning van de stoel weer te voorschijn.. ''hier was je dus..'' zeg ik nog steeds
wat boos

Dominique:
Ik liep achter mijn zusje aan.., en moest bijna zachtjes rennen om haar bij te
houden.., Ik wist ook niet waar onze vader was.., en ik werd er niet blijer op toen
ik zag dat hij niet in zijn kamer was.. Ik zuchte even na nerez haar blik en
verdween in haar schaduw.. en werd voor nu niet zichtbaar meer