''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''

''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''


((Wat: Na al die jaren denken dat haar pleegouders haar echte familie waren en opeens ontdekken dat ze een heks is met Phoebe Halliwel als moeder en Jason Dean als vader wil Lisette niets anders dan haar stamboom uitpluizen. Ze besluit een DNA-test te doen, met verrassende gevolgen...
Waar: Manor, straat, eventueel onderwereld
Wanneer: Na de kerstvakantie, weekend
Genre: Spanning, actie, avontuur, gevoelens,...
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:



Al is het geen vakantie meer, ik loop vrolijk door de straten van San Fransisco, in m'n uppie. Op weg naar de DNA-specialist voor mijn afspraak. Nee, ik ga niet naar de dokter, hoe kom je erop. Nee, ik heb GEEN afspraakje met die DNA-specialist, wat denk je wel! Ik heb Mitchell toch!
Ik ga naar die DNA-specialist voor een DNA-onderzoek op afspraak, die ik een paar dagen geleden heb gedaan. Nu kan ik de resultaten komen ophalen. Ik heb mezelf beloofd de enveloppe pas thuis te openen, dus als ik binnen kom en de receptionist mijn naam afroept pak ik mijn envelop met een vriendelijk glimlachje en een bedankje aan en loop de deur uit, want het was lekker gratis. Nieuwe zaak en alles.
Ik loop terug naar de manor en plof in een stoel, om grijnzend naar mijn enveloppe te kijken. Hier zit mijn volledige stamboom in!
Ik open het en kijk naar mijn naam, zie die van mam en kijk naar die van pa, Jaso-
Ik voel mijn mond openvallen als ik naar de naam op de plaats van 'vader' kijk.
''Cole Turner?!''

Ik was in de manor want ik had iets opgezocht over hoe ik Diesel kon verslaan. Ik liep naar beneden toen en zag Lisette.
''Hey Lisette.'' Zei ik vrolijk tegen haar.
Ik zag haar verbaast aankijken.
''Lis is er iets''
Vroeg ik toen aan haar.
''Waarom kijk je zo verbaast.''
Ik liep naar haar toe.

Ik open en sluit mijn mond een paar keer als een vis en blijf naar het papier staren. Dan kijk ik er boos naar alsof het de schuld van het papier is, leg een duim onder Cole's naam en keer het papier naar Elisa toe zodat ze het kan lezen.
''Moet je kijken! Denkt die DNA-specialist soms dat ie leuk is?!''
Ik grom.
''Waar is mam? Een kijken wat die hier op te zeggen heeft... MAM! Mama!''
Ik geef een mep tegen het papier.
''Kan ik net zo goed iedereen roepen, vind je niet?'' vraag ik droog. ''IEDEREEN!''

((*zit in mediatheek op school*))

Ik keek op het papier dat Lis me liet zien.
''Wat dat kan niet''
Riep ik toen uit.
''Is Cole je vader''
Ik keek haar aan.
''dat kan toch niet''
Zei ik nog een keer verbaast.

De laatste tijd lapten Aaron, Cody en ik steeds vaker de mogelijke gevolgen aan onze laars en bevonden we ons bij vrienden. Op wat gebeurtenissen na - die ook gebeurd konden hebben als we aan de goede kant stonden - was er nog altijd niets van te merken, gelukkig maar.
Zodra Lisette riep, keek ik de jongens aan, die hun schouders ophaalden en de keuze aan mij over lieten. Ik glimlachte, gaf Aaron een snelle zoen en orbde toen weg naar de Manor.
Ik verscheen op het moment dat Elisabeth van verbazing iets uitriep. Verstond ik het nou goed? Ik schudde mijn hoofd en hield de gedachte voor me dat ik het me maar verbeeld had.
"Heey!" zei ik vrolijk en sloeg mijn armen om Elisa en Lis heen. "Wat is er aan de hand? Ik mag er dan wel zijn, maar ik kan beter niet met alles helpen..."
Gezien die misschien wel direct bestraft worden...
Mijn blik gleed naar het papier dat Lis beet hield en ik keek ernaar.
"Hé, je hebt de uitslag binnen! En?" Zonder op antwoord te wachten keek ik. Mijn ogen werden groot.
"Wat? Is hij -" Ik haalde diep adem. "Ik dacht dat Jason Dean je vader was! Maar je bent het halfzusje van Nerezza en Dominique?!" Ik greep naar mijn hoofd voordat ik flauw viel. Tot mijn grote ergernis moest ik voor het eerst sinds tijden weer aan die twee denken. Zo lang had ik niets van hun gehoord en dan... nu dit?!
Ik jammerde zachtjes.
"Aaron!" riep ik luid. "Kom even, wil je?" Ik keek mijn nichtjes aan. "Hij is de zoon van de rechterhand van je 'pa', misschien weet hij meer? Van je 'pa' z'n kant dan..." legde ik gauw uit voor als ze me niet begrepen. Die 'pa' beelde ik steeds tussen aanhalingstekens uit met mijn handen, een gewoonte.

Ik had Lisette horen roepen en orbde na een tijdje pas naar haar toe. Ik was bezig Hendrik in bed te leggen. Snel liep ik naar beneden en vroeg Ric op mijn zoontje en dochtertje te passen om dan weg te orben. Vrolijk keek ik naar Elisa, Lis en Sharon en vond het leuk dat ze allemaal hier waren. Eindelijk nog een keer met z'n vieren samen. Beurtelings keek ik hen aan.
"Wat is er aan de hand? Je zal me wel niet gewoon geroepen hebben omdat we samen iets leuks gaan doen?" vroeg ik. Toen zag ik Sharon flauwvallen en rende geschrokken naar haar toe. Mijn hoop op een gezellige activiteit was nu helemaal vervlogen.
"Ok, vertel me maar snel wat er is ! Dan hebben we dat ook al weer gehad !"

Ze hoorde haar dochter roepen en liep naar haar toe.
"Wat is er lis?", zei ze en keek Lis aan, "Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien."
Haar oog viel opeens op het blad dat Lis in haar hand had.
"Wat is dat Lis?", vroeg ze en ze liep dichter naar Lis toe.
Ze schrok toen ze zag wat er op het blad stond en keek iedereen geschrokken aan.

Ik flapper hysterisch met mijn handen en laat het papier vallen.
''...Oeps...'' mompel ik om onder de bank te duiken en het papier weer te pakken. ''Dude! Dit is wel het raarste ooit! O, Shar, als iemand het recht heeft om flauw te vallen ben IK het... Ik zag je wel naar je hoofd grijpen!''
Ik laat het papier aan An zien.
''Moet je kijken! Totaal idioot... mama!'' ik keer me naar m'n moeder. ''Heel raar, denk je dat ene Jason Dean je vader is, blijkt door zo'n stomme DNA-test dat je dromen aan diggelen vallen...'' mompel ik droog. ''Klopt dit?''

(*zit buiten eigen schooltijd in mediatheek* *heeft tegen ouders gezegd: ''Ik heb nog werk te doen!'' Klopt. Dit IS werk, plus hiervoor heb ik nog een bron gemaakt...)

Ik las de brief en werd likjbleek.
"dat kan niet ! Dat kan toch niet zijn?" vroeg ik en jammerde. Toen keek ik Lisette erg verbaasd aan.
"Maar dan moet je toch demonkrachten hebben?" vroeg ik. "Het moet een vergissing zijn, Cole zal de uitslag veranderd hebben ! Zolang je geen demonkrachten hebt, kan je zijn dochter niet zijn..." Ik keek rond en zweeg even.
"Toch?"

"Wie heeft die test gedaan Lis?", vroeg ze nog steeds geschrokken, "Er is totaal geen kans dat Cole je vader is!"
Ze keek onzeker rond maar was daarna wel vastbesloten dat het niet kon.
"Lis ik heb nog nooit gemerkt dat je demonkrachten had en dat zou ik toch wel gemerkt hebben?", zei ze, "Iemand moet die test vervalst hebben. Het kan gewoon niet. Je hebt geen demonkrachten. We moeten uitzoeken wat er gebeurd!"

Ik flapper weer hysterisch met m'n armen, om dan snel het papier op de tafel te leggen.
''An! Waarom zou Cole ons willen laten geloven dat ik z'n dochter ben? Ik ben niks bijzonders! Juist omdat ik amper actieve krachten heb en jullie wel!''
Ik begin heen en weer te lopen als een gekooide tijger en zet m'n nieuwe bril wat hoger op m'n neus. Die glazen zijn ook zo verdomde smal, vooral van boven naar beneden! Lijkt wel een leesbril, vind ik. Maar ja, 't is natuurlijk een extra smal model.
Ik denk even terug naar de dag dat ik m'n nieuwe bril ophaalde, gister pas. De verkoopster zei dat ik mooie ogen had, amandelvormig en alles, hihi, denk ik, maar wordt dat terug gebracht naar het heden.
Ik frons.
''De test is gedaan door een DNA-specialist, mam. Die maakt heus geen fouten...'' grom ik. ''We hebben al keilang niet met Cole gevochten...'' mompel ik, nog steeds ijsberend. ''Hoe kan zijn DNA dan op 't monster van de mijne terecht komen?''
Ik ijsbeer nog steeds en mompel in mezelf.
''Natuurlijk heb ik nooit gemerkt demonkrachten te hebben, want ik heb dat nooit geprobeerd, wat voor de hand lag, want ik had alleen 't idee dat ik alleen maar een paar krachten van mam had overgenomen en die ene wervelwind-dinges... Wind...''
Ik pieker door.
''Wind... Lucht... zuurstof is één van de drie kanten van de vuurdriehoek... Toeval?''
Ik bijt op m'n lip en kijk naar de rest.
Ik doe mijn mond een paar keer open en dicht als een vis.
''...Proberen?'' vraag ik dan onzeker.

"Ik zou het niet proberen Lis.", zei ze, "Wie weet wat je kan doen."
Ze ging zitten en dacht een tijdje na.
"Waarom nu?", fluisterde ze tegen zichzelf.
Ze stond terug recht en begon te ijsberen.
"We moeten Cole op 1 of andere manier naar hier lokken...", zei ze, "Maar op welke manier?"
Ze keek Lis aan en gaf haar een knuffel.
"Kan ik je even spreken?", vroeg ze ze liep naar een andere kamer.

''Spreuk?'' stel ik nog voor en wordt opeens door mijn moeder geknuffelt. Niet dat ik dat erg vindt.
Ik glimlach en volg m'n moeder naar de andere kamer. Ik steek mijn hoofd nog om de deur naar de rest.
''Zoeken jullie die spreuk dan even op?'' grijns ik. Ik loop naar mijn moeder toe.
''Mama?'' vraag ik twijfelend. ''Wat is er? Dat gebroken glas was niet mijn schuld!''
Leugenaar! denk ik tegen mezelf. Wat? denk ik terug, ook weer tegen mezelf. Het WAS niet mijn schuld! Ik liet 'm per ongeluk vallen!

"Lis, ik wil het niet over dat geroken gals hebben.", zei ze op een serieuze toon, "Blijf bij Cole uit de buurt! Probeer geen vuurballen te maken en vooral geen demonkrachten te gebreuken."
Ze ging zitten en keek Lis serieus aan.
"Wat ik je nu ga vertellen zal je niet leuk vinden.", zei ze en ze zweeg even.

Ik wapper weer met m'n handen.
''Tuurlijk blijf ik bij Cole uit de buurt! Ik ben niet levensmoe! Ook al ben ik kennelijk z'n dochter, wie zegt dat ie me niet dolgraag van een klif wil gooien? Zo 'waardevol' ben ik natuurlijk niet!''
Ik grom.
''Waardevol zijn Shar en An en Eli!'' snif ik dan. ''Ik kan alleen maar heel af en toe de toekomst zien, niet eens zo vaak als jij, en wat gebeurt er als ik overvallen wordt door veel emoties van andere mensen? Ik val flauw! Wat heb ik als actieve kracht? Een saai briesje!''
Ik kijk mijn moeder aan, binnenvetter dat ik ben, met tranende ogen.
''Mama, zij worden altijd ontvoerd, dat heb jij toch ook gemerkt? Jullie en ik mogen ze weer redden. Ik zeg niet dat ik jaloers ben omdat ze telkens ontvoerd worden, maar de demonen maken wel duidelijk wie het krachtigst en het meest gewild zijn!''
Ik schudt mijn hoofd en snuif cynisch.
''Zelfs al HAD ik krachten van Cole geerfd, ik heb die toch nooit opgemerkt? Ik - ik ben niet krachtig of wat dan ook. Zelfs ALS ik iets goeds doe is 't meestal per ongeluk, ik heb de neiging om binnen te vallen.''
Ik glimlach bij een paar herinneringen en kijk dan weer serieus.
''Na al dat gedoe kan ik elk slecht nieuws aan,'' zeg ik dapper en schuif die verloren gevoelens van me af.

"Wel, Lis...het is mogelijk dat Cole je vader is.", zei ze en ze zuchtte, "Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen. Cole weet zelfs niet dat hij je vader kon zijn. Nu weet ik zeker dat je vader Cole is. Zeg het niet tegen Cole en probeer hem ook niet te contacteren. Ik weet niet hoe hij zal reageren."
Ze keek Lis even aan en staarde daarna naar de grond.
"Wat moet ik nu doen?", vroeg ze zichzelf luidop af.

''Nou. Het goeie nieuws is dat ik die DNA-specialist kan vertellen dat ie niet gek is...'' zeg ik droog. ''Daarbij, ik ben er nu eenmaal aan gewend dat ik meestal de redder-in-nood ben en dus niet de damsel-in-distress. Godzijdank. Damsel is ZO absoluut geen woord voor mij.''
Ik glimlach naar mam.
''Als jullie Cole toch gaan oproepen wacht ik wel in de keuken ofzo! Ik maak voor iedereen wel een fruitmilkshake,'' zeg ik dan, grijnzend. ''Wat JIJ moet doen, daarentegen... IK heb geen idee! Dat is allemaal JOUW feestje om te plannen en te dansen!''
Ik zie opeens mijn boek van drie delen van In de Ban van de Ring op een stoel liggen en ik staar ernaar.
''Hoe ben jij hier gekomen, Precious...?'' mompel ik en pak het boek op. ''Wie heeft mijn boek gepakt en niet gezegd dat ie 'm wou lenen!''
Ik grommel en druk het boek tegen me aan.
''Arm ding!''
Nu ben ik dus blij met m'n trui met buidelzak aan de voorkant. Ik schuif mijn boek erin, ook al lijkt mijn trui nu heel raar op te zwellen. Ik haal mijn schouders op.
''Ik leg 'm straks wel op m'n kamer...''

Paige wou een lekkere ovenschotel maken maar had het recept niet.
''Phoebe heeft die wel misschien''
Ze orbt naar Phoebe toe.
''Phoebe heb jij het recept''
Toen zag ze ook Lis.
''O sorry stoor ik.''
Vroeg ze toen aan hun.

"Oh Paige je komt als geroepen!", zei ze, "Kan jij Piper en Prue halen? Ik wil Cole oproepen. Lis heeft net een ontdekking gedaan en ik moet dit aan Cole vertellen."
Ze keek Paige aan.
"Paige, Lis haar vader is Cole.", zei ze, "Lis heeft een DNA-test laten doen en nu blijkt het dat Cole haar vader is."
Ze keek van Lis naar Paige en wist echt niet wat ze moest doen.

Ze keek haar zus verbaast aan.
''Cole is Lis haar vader?''
Vroeg ze verbaast.
''Ja ik haal ze wel''
Ze orbt naar Piper toe.
''Piper ben je er''

Piper was aan het werk in P3 en draaide zich om naar haar zusje toen ze haar stem hoorde.
"Hey Paige !" Toen begreep ze dat het waarschijnlijk niet om iets leuks ging. Ze zette het glas dat ze vasthad neer.
"Vertel het maar meteen !"
An was helemaal van de kaart en keek Elisa aan.
"Cole... Lis' vader..."

Ze keek Piper aan.
''Phoebe wil Cole oproepen''
Zei ze toen.
''Blijkbaar is hij de vader van Lis''
Ze was nog steeds erg verbaast.
''Ja''
Zei ik alleen maar.

Piper bleef enkele seconden staan kijken zonder met haar ogen te knipperen. Toen knipperde ze een aantal keren kort achter elkaar.
"Ah zo !" zei ze alleen maar en tilde het glas weer op. Ze draaide zich om en zette het op de juiste plaats. Ze dacht even na over wat ze ging zeggen. Daarna draaide ze zich terug om naar Paige.
"Is het wel een goed idee om hem op te roepen?" vroeg ze. "Hij weet het toch niet?" Plots daagde er iets bij haar.
"Dus Phoebe heeft vroeger al met Cole ...?"

Ze knikte.
''Blijkbaar''
Zei ze toen.
''Phoebe wou dat ik jou en preu haalde''
Zei ze toen.
''Ga je mee''

Piper zuchtte erg diep.
"Je wil dat ik Cole ga oproepen? Je wil dat ik de Bron van Al Het KWade in ons huis binnen breng? ! Mijn kinderen in gevaar brengen enw aarom ... ? Om Cole te vertellen dat hij een dochter heeft? ! Hij kan het toch beter niet weten? Kijk naar al de kinderen met een demonische vader ! Ze worden voortdurend ontvoerd, wil je dat dat ook met Lisette gebeurd?" vroeg ze. "Ach ja, waarom niet !" Ze schudde har hoofd en zuchtte. "Alleen omdat Phoebe het wil !" zei ze toen. "Al zou ik het nooit vertellen !" Ze zweeg even. "Wacht eens, dan is ze familie van Nerezza en hoe noemt haar broer ook al weer? Dit kan niet waar zijn ! Weet je niet zeker dat we beter kunnen zwijgen tegen Cole?"