Een zomer in Hastings

Ik wordt toch niet losgemaakt, dus blijf ik maar kalmpjes op de grond zitten. Opstaan als je vastgebonden zit is niet bepaald makkelijk, weet je. Ik grommel er wel even over en merk dan dat ik bekeken wordt.
''Waaaaat? Heb ik wat tussen m'n tanden?''
Ik trek m'n lippen op en probeer naar mijn eigen tanden te kijken, want natuurlijk niet lukt.

Ik keek naar Hermelien.
"Wat was adt?" vroeg ik onzeker.
Alex keek Nick nadenkend aan.
"Euh, ik weet niet hoe we dit best aanpakken..."
Lucius keek verbaasd naar Lisette.
"WAt is ze aan het doen?"

Sharon keek om haar heen. Ze krabbelde overeind tegen de muur, maakte gebruik van de situatie dat Nick met zijn rug naar haar toe stond en zette het op een lopen. Ze moest haar broer vinden!
Nick zuchtte.
"Ik weet het ook niet meer... Daarom."
Hermelien glimlachte.
"Een boodschapper... Hopelijk komt hij aan bij Harry, ik heb het nog niet helemaal onder de knie."
Voldemort keek geïrriteerd.
"Zet haar op de stoel!" blafte hij woest.
Wat een stel idioten!

Ik steek mijn tong uit naar Lucius - en schrik daarna zo erg dat ik bijna een stukje van mijn tong eraf bijt. Voldie die zo nodig moet blaffen...
''Serieus, ik denk dat je me beter gewoon op m'n voeten kan zetten en die stoel kan laten voor wat ie is,'' zeg ik in een babbelbui tegen Lucius. Ik ben me wel ietwat bewust van de posities, hoor. Als je zit en iemand anders blijft staan, dan hebben die toch echt de touwtjes in handen bij dat bedrijf. En ik wil testen hoe ze daar op reageren.

Bellatrix negeerde Lis' ''commando'' en zette haar op de stoel.

''Hé!'' protesteer ik luid.
Hmm. Ongemakkelijke stoel. Wat is het toch met moordende maniakken en ongemakkelijke stoelen?

Ik keek hem aan.
''Als jou iets overkomt dan help ik je''
Zei ik toen.
''Ik laat je niet achter, nooit''
Harry stond moeizaam.
''Voldemort''

Jack kusteh aar+.
"Maar ik wil niet dat er jou iets overkomt!"
Fred schrok
."Ogh nee!" Hij hielp hem verder." We moeten snel zijn!"
Ik was erg angstig.
"ooo ik hoop dat iedereen in orde is!"
Ron was stil omdat hij zich zorgen maakte.
Lucius schrok ook, maar probeerde het te verbergen.
Alex zag Sharon lopen.
"Euh, Nick, misschien kunnen we beginnen met haari n het oog te houden? Ze is ervandoor..."

Nick draaide zich geschrokken om. Hij zuchtte en trok zijn toverstok.
"Sharon, kom terug!" Hij keek om naar de anderen en zette toen de achtervolging in.
Sharon slaagde erin de uitgang te vinden van de verborgen gang en keek behoedzaam rond.
Ik moet Harry en de anderen vinden...
Hermelien wiebelde op haar voeten.
Ginny leunde tegen de muur en mompelde nors dingen.
"We moeten iets doen, we kunnen niet hier blijven staan wachten! Wat als iedereen dat doet, dan vinden we elkaar nooit!" sprak ze geïrriteerd.
"Zwijg, onmens!" schreeuwde Voldemort.

((Whaaa, ik weet Voldie's scheldwoorden niet... :'( ))

Ik zie Bellatrix ook een beetje geschrokken omkijken (doe ik ook), maar die is eerder blij dat ze wordt opgemerkt.
Ik trek als eerste mijn mond open.
''Wie?'' vraag ik oprecht verbaasd. ''Hij,'' ik knik naar Lucius, aangezien ik niet kan wijzen, ''Zij,'' ik knik naar Bellatrix, ''Of ik?''

Jij, wed ik... dacht Bellatrix over Lisette. IK ben geen onmens tegen de Heer van het Duister!

Lucius keek onzeker.
Ik keek Ginny aan.
"En als iedereen gaat zoeken, vindt niemand elkaar en lopen we allemaal kans om gepakt te worden!"
Jack keek rond.
"Hoe pakken we dit het best aan?"
Fred zag een boodschap op Harry afkoemn.

Ik keek jack aan.
''Ik wil ook niet dat jou iets overkomt''
Zei ik toen.
Harry zag de boodschapper ook

Nick riep de twee anderen in de hoop dat ze als groep tenminste bij elkaar bleven zo en Sharon sneller tegen konden houden. Sharon rende echter zo snel als ze kon en hoopte vurig dat ze niet weer een aanval kreeg door Voldemort.
Harry, waar ben je? mopperde ze in gedachten. Ik wil niet ook hem kwijt!
"Ik ben niet bang!" riep Ginny met over elkaar geslagen armen, in een van haar handen haar toverstok klemmend.
Hermeliens Patronus slaagde er net op tijd in de positie van het viertal over te brengen voordat deze uiteenspatte.
Hermelien beet op haar lip.
"Oh, waarom heb ik die Patronus gestuurt?" jammerde ze. "Als hij in verkeerde handen valt, zijn we erbij!"
Ginny's mond viel open toen ze Sharon voorbij zag sprinten. Ze knipperde met haar ogen, wreef met haar handen in haar ogen en keek om de hoek. Nick rende haar voorbij, achter Sharon aan.
"Sharon!" riep ze en sloot zich aan bij de achtervolging.
"Ginny!" riep Hermelien geschrokken, klaarwakker uit haar eigen bezorgdheid.

"Zwijg, onmens!" riep Voldemort nogmaals en stond woedend op. "De enige die praat, ben ik. Dus zwijgen jij!" riep hij naar zijn dochter die als enige praatte naast hem.

Ik houdt mijn grote mond voor nu even.
Ik moet mijn mond dus houden, hè. Prima. Maar nu ben ik opeens een onmens? De vorige keer was ik géén teleurstelling, nu ben ik dat weer. Wat ben ik de volgende keer? En wat bén ik eigenlijk in hemelsnaam... Ik raak in de war van dit gedoe. Sjee, Harry had wel es mogen zeggen dat die man zo'n kletskous is en dat ie niet wil dat anderen door 'm heen babbelen.
Ik knipper met mijn ogen en verlies langzaam mijn aandacht voor mijn vader, aangezien die nu toch niks meer zegt en ik een korte aandachtsspan heb. Ik kijk naar 't plafond, waarna ik gelijk een niet-al-te-zachte mep tegen mijn achterhoofd krijg van Bellatrix om me te melden dat ik beter mijn aandacht erbij kan houden.
Ik praat niet, maar ik trek wél een gekke bek naar Bellatrix. Ha!

Ik keek verbaasd.
"Ooooo...."
Alex kwam voorbij gerend en zag hen.
"Blijf hier, we komen zo snel mogelijk terug naar hier!" ZE rende achter Nick en Sharon aan.
Fred grijnsde.
"KOm, Harry!"
Jack kuste haar.
"Laten we gaan, samen!"
Lucius hield wijselijk zijn mond.
"Wat doen we?"

Ik kuste hem terug.
''Ja''
Harry knikte.
''Ok''

Hij was nog steeds versteend.
Ik liep Alex, Sharon en Nick achterna.
"Er komen nog meer dooddoeners aan!"
Ik hield mij klaar om aan te vallen voor als er een dooddoener aan kwam.

Sharon bleef doorrennen en dook plots een zijgang in. Plots merkte ze op dat ze in de richting ging van waar het begonnen was. Harry moest er wel zijn! Ze begon nog harder te rennen.
Nick hijgde en baalde soms er wel van dat zijn vriendin zo snel kon rennen.
Ginny, die niet al zo lang rende als hem en eindelijk de actie door haar lichaam voelde stromen, haalde Nick in, al maakte de afstand tussen hun en Sharon nauwelijks verschil.
"Waar rent ze eigenlijk weg? Wat is er aan de hand?" vroeg ze verward.
Hermelien keek bezorgd naar Ron, bang dat hij uit zijn stekker ging omdat Ginny er vandoor ging om achter Sharon aan te rennen.

Voldemort stak zijn hand uit.
"Lucius, mijn toverstok," beval hij, Lisette niet uit het oog verliezend met zijn slangengezicht.

Lucius schrok op uit zijn gedachten en overhandigde de toverstok aan zijn Meester.
Ron keek geschrokken Ginny na.
"Moet achter haar aan!" Hij rende weg.
Ik beet op mijn lip en keek van de ene naar de andere kant.
"Wat doen wij?" vroeg ik aan mijn zus.
Fred begon te rennen.
"Kom!"
Jack hield haar hand goed vast en begon te lopen.

Oh shit, wat gaat-ie doen? piep ik in mijn hoofd en houdt mijn vaders toverstok wantrouwend in het oog.

Sharon bleef doorrennen, gedreven door angst en Nick en Ginny volgden.
Hermelien baalde dat ze in deze positie stond.
"Laten we er maar achteraan gaan," zei ze met tegenzin. "We moeten hier niet met z'n tweeën achterblijven." Ze begon te rennen met haar toverstok nog altijd in haar hand.
We keren later wel terug ALS Harry mijn bericht gehad heeft.

Voldemort grijnsde tevreden bij het zien van de reactie van zijn dochter en bekeek zijn toverstok. Hij snoof.

Alleen doordat ik zo op mijn hoede ben hoor ik mijn vader snuiven, waarna ik er ook op reageer - stomme, domme Lis, dat ben ik...
''Ja, ik zou ook snuiven als míjn toverstok zo onder de vingerafdrukken zat als de jouwe,'' flap ik eruit en sla mezelf dan mentaal voor m'n kop.
Leer es je kop houden, Lis! Leuke opmerkingen zijn niet bepaald handig als je in leven wilt blijven! ...Waarom pakte ie z'n toverstok nou...?
''Eh - sorry. Flapte eruit. Ik rits m'n lippen nu dicht...''
Ik grijns onschuldig en houdt iedereen nauwkeurig, wantrouwend en op mijn hoede in de gaten.

Hij vloekte innerlijk omdat hij nog steeds versteend was.
Ik bleef achter de anderen aan rennen.
"Sharon! Zo kan je niet helpen! Je put jezelf uit!"

Alex bleef ook rennen.
"KOM TERUG!"
Geschrokken keek ik Hermelien na en keek weer naar de andere kant.
"Maar Harry dan?" vroeg ik zachtjes en bleef staan.
Lucius gromde om Lisette en keek naar Voldemort.

Sharon hijgde, maar stopte niet met rennen.
"Harry! Harry!!" riep ze in een poging hem te vinden. Ze hield haar toverstok paraat en zo stevig dat er vonken uit sprongen.
Nick werd moe, maar weigerde op te geven. Ginny zette een sprintje in.
Hermelien stopte en keerde terug. Ze wilde liever dan niet met z'n tweeën achterblijven en met z'n allen bij elkaar zijn, maar ze kon An niet alleen achter laten.

Voldemort keek met zijn bloeddoorlopen ogen Lisette aan en deed een lichte stap naar haar toe. Hij strekte zijn toverstok uit en bracht deze tot op enkele centimeters afstand van haar keel. Hij zei niets, maar keek voor zijn doen peinzend. Nagini cirkelde in grote bogen rond en siste vermakelijk.

Ik kijk een beetje scheel omlaag, aangezien ik mijn hoofd niet erg ver kan buigen door die touwen. Ik flip echter niet uit, zoals ik graag gewild had - die vent staat met z'n toverstok tegen m'n keel aangedrukt! - want ik kan natuurlijk geen vin verroeren. Zelfs al zou ie me vermoorden of martelen, ik zou er absoluut niks tegen kunnen doen.
Ik grom zachtjes - ik vind die gedachte absoluut niet leuk. Dus, mij zijnde, reageer ik die frustratie af met een opmerking.
Opgedonderd, met die toverstok bij m'n keel vandaan of ik bijt in je vinger!
Goed dat ik dat niet hardop zei, hmm? Ik zei niet dat ik die opmerking ook uit zou spreken.

Ik keek rond.
''Die kant op''
Zei ik toen en trok Jack mee.
Harry rende zo snel mogelijk mee.