Een zomer in Hastings

Ik had Harry's hand vast en keek om toen ik gegil hoorde.
"Harry, kunnen we wel weg?" piepte ik, maar wilde ook Harry niet in gevaar brengen.
fred keek onzeker.
"Leen, kom ook mee!"
Ron bleef dicht bij Hermelien. Hij vuurde spreuken af op iedereen die in de buurt kwam.
Jack rende mee met Elisa.
Alex vloekte toen ze Nick hoorde gillen. Ze rende erheen en liet haar moeder achteruit vliegen ... of dat probeerde ze toch.
"LAat hem met rust!" riepz e woedend.



Lucius Malfidus keek nors.
"Ze zijn niet opgewassen tegen al die dooddoeners. Absoluut niet!"

Bellatrix deed haar dochter na met een raar hoog stemmetje: ''Laat hem met rust!'' en kakelde toen.
''Nee!'' lachtte ze luid, terwijl ze Nick met een handig spreukje een flink eind van zich afwierp en hem tegen een muur liet knallen. ''Oeps,'' zei ze vrolijk. ''Wat onhandig van me! Haha!''

Alexandra werd er woedend van. Ze richtte haar toverstok op haar moeder, zei een spreuk en slingerde haar zo naar achteren.

Bellatrix landde niet al te hard, aangezien ze rolde, en rolde zo door tot ze met een handig sprongetje weer op haar benen stond.

Haar glimlach was verdwenen en ze hief resoluut haar toverstok richting haar dochter.

''Crucio!''

Alexandra had nooit verwacht dat haar moeder dat echt zou doen. Ze was te laat om de spreuk tegen te houden en viel gillend van de pijn op de grond. Haar toverstok viel op de grond.

Bellatrix kakelde, hield toen onverwachts op en stapte naar haar dochter om haar bij de arm beet te pakken en haar ruw door elkaar te schudden.

''Dat zal je leren om je moeder te vloeren, kind!''







Ik keek om en had nu echt genoeg gehad. We waren ver in de minderheid, niemand wou weg en ik was het ZAT.

Ik stampte naar Bellatrix en Alex, gaf Bellatrix een knal tegen haar hoofd en sleurde Alex mee om haar naar Fred te slingeren.

''GA!'' brulde ik tegen Fred, die natuurlijk ook een paar anderen aan zijn laars had hangen. ''NU! Of ik wordt HEEL kwaad!'' Ik keerde me naar George. ''En waar wacht jij op, slome gans?''

Alex schrok erg, maar was blij dat haar moeder ophield. Ze kreeg amper de kans om iets te zeggen toen ze meegesleurd werd door Lisette.
"Lis, laat los!"
Fred schrok en verdwijnselde met diegenen ddie met hem mee moesten.

Sharon grijnsde.

"Je onderschat ze, dat doen jullie altijd!" sprak ze vol vertrouwen.

Draco ging op een randje zitten, spelend met zijn toverstok in zijn handen.



Ginny vuurde de reducto-spreuk op verschillende dooddoeners af.

Hermelien holde naar Nick die slapjes in elkaar lag tegen het muurtje en probeerde met wat heelspreuken hem te helpen, maar er kwam geen beweging in de jongen.

Ik had genoeg gehad. We waren aan het verliezen, en goed ook, en niemand wou zich terugtrekken - behalve de paar die ik bijna gedwongen had te Verdwijnselen. Ik hoopte dat Fred snel zou terugkomen, schold George nog eens uit voor 'slak!' - en sprong vervolgens bovenop een Dooddoener, sloeg hem tegen de grond en liet hem daar liggen, mezelf voorspoedend naar Hermelien en Nick, om voor hen te gaan staan en als een wilde wervelwind een paar spreuken af te ketsen, te gooien etc. om hen te beschermen.

''GEORGE!'' brulde ik ertussendoor. ''GA! Kom daarna terug voor de rest!''