Een zomer in Hastings

Ron ging snel naast Hermelien staan.
"Als bescherming dienen tot jullie je toverstok hadden genomen !" zei hij en keek strak voor zich uit.
"Maar dan gaan we bij de anderen t aan !" Ik trok Elisa mee naar Hermelien, Ron en Harry oe.
"Zijn het er veel?" vroeg ik en voelde mijn hart in mijn keel bonzen. "Waar zou Lisette zijn?"
Fred bleef bij Leen.
Alex keek om naar George, maar ging toen bij Hermelien en de anderen staan. "Laat mijn moeder er nie bij zijn", zei ze erg zachtjes.

Hermelien schudde haar hoofd en ging paraat staan. Ze draaide haar hoofd om naar de mensen binnen.
"Beveilig alle ramen en deuren. Dat moet ons toevluchtsoord worden!" riep ze en ze richtte zich weer tot de vijand.
Nick voelde zich eenzaam, genegeerd. Het kon door de situatie zijn of men mocht hem gewoon niet..
Ginny holde ondertussen zo snel mogelijk de trap op met haar toverstok stevig in haar hand.
"Sharon, kom daar af! Het is te gevaarlijk!" riep ze. Even later stond ze bij het zolderraam en herhaalde ze haar woorden.
"De Dooddoeners kunnen toch niet vliegen. Komen ze toch, dan daal ik meteen. Maar vanaf hier kan ik de vijand goed zien, van alle kanten!" protesteerde Sharon koppig.

Ik trok Fred mee naar de anderen en zette me schrap.
"We moeten ons hieruit zien te vechten!", zei ik, "Iemand moet de leraren van Zweinstein waarschuwen en de schouwers!"
Ik keek de dooddoeners aan.
"Ik denk dat Harry zo snel mogelijk het terrein moet verlaten en de leraren moet waarschuwen.", zei ik, "Tenzij iemand anders wil..."
George kwam ook bij de anderen staan.
"Ik blijf hier.", zei hij, "Ik blijf vechten."

Ik probeerde zo goed mogelijk de dooddoeners bij ons weg te houden.
''Ja maar wie is er iemand die kan verdwijnselen?''
Vroeg ik toen.
''Dan kan diegene beter gaan''
Harry schudde zijn hoofd.
''Dat duurt te lang als ik ga''
Zei hij toen.

Lucius keek Bellatrix aan.
"Gaan wij ook mee aanvallen?" vroeg hij.

Fred knikte.
"Ik blijf ook hier om te vechten !" Hij keek even naar boven en zag toen Ginny en Sharon.
"Ga naar binnen !" riep hij en merkte dat Nick er niet was. "Nick? !" riep hij uit en keek om zich heen. Hij wist niet dat Nick binnen was.
Ron dacht na.
"Iemand moet er gaan !" Hij keek een beetje angstig om zich heen.
Jack bleef dicht bij Elisabeth.
"Het komt goed! " zei hij zachtjes tegen haar en zou haar beschermen tot het einde.
Ik keek een beetje bang en ging naast Hermelien staan.
Alex keek in paniek naar de dooddoeners en probeerde te ontdekken of haar ouders er tussen waren. Ze zag haar moeder niet en kon er niet aan doen dat ze zich een beetje teleurgesteld voelde. Wat ze echter niet door had, was dat haar vader plots achter verschijnselde, haar bij haar arm greep en teon met haar terug naar het huis van de Malfidussen ging. Hij duwde haar voor de voeten van Bellatrix neer en geschrokken keek ze op.

''Ugh...'' doe ik het derde woord voor de letter U, totaal verveeld. Ik kap maar met het spelletje en staar de kamer rond.
''Saaaaaaaaaaai... ik verveel me. Waar zijn handsokken als je ze nodig hebt...''
Ik ga wat rechter zitten en houdt mijn handen omhoog, om ze in bekjes te veranderen, al zijn ze zonder handsokken.
''Hi,'' laat ik de ene hand tegen de andere zeggen met een hoog piepstemmetje.
''Hoi!'' zegt de ander terug.
''Dus, verveel je je?''
''Ja!''
''Wil je je niet meer vervelen?''
''Ja!''
''Goed, ik ook. ...We zijn al op de goeie weg.''

Bellatrix schudde haar hoofd naar Lucius.
''Ik ben hier volmaakt gelukkig -''
Op dat moment wordt haar dochter voor haar voeten neergeduwd en ze kijkt omhoog naar haar man.
''Rodolpus, doe eens voorzichtig met je dochter,'' zegt ze dan na een korte pauze.

Ik keek Jack aan.
''Ja het komt goed''
Zei ik toen.
''Maar ik hoef niet beschermd te worden''
Harry zag nu waar shar was.
''Sharon pas wel op''
Meer zei hij niet.

Jack glimlachte.
"Nee, maar voor het geval dat het toch zou moeten, ben ik hier !" zei hij toen tegen haar.
Ik keek ook evne naar Sharon en keek toen weer naar de dooddoeners. Mijn hart bonkte nog steeds als een gek en toen ik weer even om me heen keek, vroeg ik me af of de anderen ook zo bang waren. Mijn blik bleef wat langer op Harry hangen en ik hoopte dat ze hem niet zouden gevangennemen. Niemand mocht gewond raken, behalve dan de dooddoeners.

Alex krabbelde overeind en keek geschokt naar haar moeder.
"Is Lisette hier?" vroeg ze toen en was van plan haar hier weg te halen. ze hield haar toverstok goed vast.
Rodolpus keek nors naar zijn vrouw.
"Ze handelt anders niet als onze dochter ! Ze gaat om met modderbloedjes! "
Alex keek boos naar haar vader, maar weigerde om zich boos te maken. ze moest haar hoofd erbij houden zodat ze Lisette kon bevrijden.

Ik ben allang gekapt met het dialoog tussen mijn handen en staar naar het plafond.
''Ik zie een vorm van... een aap! En... oh, een lasso!'' mompel ik.

''Logisch als ze niet als onze dochter handelt, wij hebben d'r nou niet bepaald kunnen opvoeden,'' zegt ze tegen haar man en kijkt dan naar Alex.
''Of de welp hier is? Dat is voor jou een vraag en voor ons een weet.''

Ik zag de Dooddoeners het huis omsingelen en wachtte tot ze aan zouden vallen. Mijn aandacht werd getrokken door beneden en voorzichtig keek ik omlaag. Ik zag nog net hoe Alex meegenomen werd en slikte. Was deze omgeving niet beveiligd?!
Angst nam nu wel bezit van mij. Ik had aangenomen dat ze hier niet konden verschijnselen en dus alleen naar mij toe konden komen als ze plots konden vliegen! Weg hier!
Ik zocht naar een plek om omlaag te kunnen klimmen; een stuk lastiger dan omhoog...
"Wat doe je?" riep Ginny. Ze keek omlaag toen ze Harry naar Sharon hoorde roepen, kreeg een kleur en wendde gauw haar gezicht weer af naar Sharon.
"Ik zoek een plek om terug naar binnen te kunnen!" reageerde ik en zocht de juiste plek.
Nick hoorde zijn naam en rende met opgetrokken toverstok naar buiten.
"Wat is er aan de hand?" vroeg hij geschrokken, nogmaals. Toen merkte hij dat Sharon er niet was. "Waar is Sharon?"
Hermelien dacht na over een plan.
"Harry, mag ik Hedwig lenen? Dan stuur ik haar naar professor Perkamentus," zei ze toen.

Fred legde Nick uit wat hij wist.
"Sharon is boven !" Hij wees naar waar Sharon was en keek toen weer aandachtig om zich heen.
"Waar is Alex?" vroeg Ron plots en keek geschrokken om zich heen toen hij haar nergens zag.
Ook Jack keek onzeker om zich heen.
"Niet hier ..."

Alexandra keek haar moeder woedend aan en begon toen in de richting van de deur die naar de kelder leidde, te lopen.
Lucius schrok.
"Bella, houd haar tegen, ikm oet de anderen gaan helpen !" Hij verschijnselde toen naar zijn kameraden toe.

''99 bottles of rum on the wall, 99 bottles of rum! Take one down, pass it around, 98 bottles of rum on the wall!'' zing ik, en ga zo door, keiluid.

Bellatrix stond snel op, pakte haar toverstaf en sprak een spreuk uit waardoor Alex terug werd getrokken, om haar dan in een stoel neer te laten ploffen en haar daar vast te binden.
''Ziezo. Alex, ik vind dit echt heel vervelend, maar je mag je natuurlijk niet bezeren bij het spelen,'' grijnsde Bellatrix.

Ik keek omhoog naar Sharon.
"Hoe staat het daar?", vroeg ik, "Ziet onze situatie er nog slechter uit?"
Ik vroeg me af waarom de beveiliging van mijn ouders niet werkte als ze hier niet waren.
"De beveiliging werkt niet zonder men ouders!", riep ik, "Ik wou dat ze hier waren!"
George keek angstig rond op zoek naar Alex.
"Sharon waar is Alex?", vroeg hij, "Ze verdween opeens!"

Nick hield zijn toverstok paraat en keek regelmatig naar boven of daar alles goed ging.
"Moeten er niet wat mensen naar Ginny en Sharon toe?" stelde hij bezorgd voor.
Ginny keek bezorgd toe hoe ik onzeker een bepaalde plek probeerde.
Ach, wat! Ik ga gewoon vliegen. Een simpele spreuk...!
Op het moment dat ik mijn bezem wilde sommeren, werd er vanaf beneden geroepen en keek ik onzeker omlaag.
"Ze naderen en omsingelen ons! Ze hebben zonet Alex gekidnapt! Volgens mij haar vader!" riep ik terug en keek om me heen. Ik zat op handen en knieën.
Toen ging er een schok door mijn hele lichaam en bleef ik roerloos zitten.
Lucius Malfidus! Maar Draco... Nee, hij heeft er niets mee te maken! Hij is er niet eens! Misschien ongelukkig toeval... Of verraad van zijn vader door hem te volgen?
Ik schudde mijn hoofd en keek weer omlaag.
"Ik denk dat ze ook Lis hebben! Kijk eens wie er is!" riep ik en wees in de richting van Lucius, maar trok al gauw mijn vinger terug. Ik kon het nog altijd niet geloven dat ze Dooddoeners waren, Draco's vader en jarenlang buren geweest! En bovendien goede vrienden van mijn pleegouders...!

Ik schrok toen ik Sharon hoorde zeggen dat de dooddoeners ons aan het omsingelen waren.
"Hermelien, wat moeten we doen?" gilde ik bijna.
Ron keek onzeker om zich heen.
Lucius liep dichter naar het groepje toe en een gemene grijns was om zijn lippen gekruld.

Alex schrok hard en keek woedend haar moeder aan.
"Ja, je vindt dit vast erg vervelend! " Haar ogen vlamden van woede en ze probeerde haar tobverstok op haar moeder te richten om dan een spreuk uit te spreken.
"Ik haat je!" gilde ze.

Bij 60 bottles of rum on the wall heb ik het wel gehad. Ik teken figuurtjes op de grond met mijn vingers en verveel me dood.
''Ik ga nog eens dood door die verveling...'' mompel ik. ''Zo saai...''
Ik laat mijn hoofd tegen de muur vallen.
''Auw...'' doe ik, ga rechtop zitten en wrijf over mijn hoofd. ''Dat was niet wat je noemt slim... Oké...''
Ik krabbel overeind en kijk naar de deur.
''Genoeg gelanterfant. Ik wil die deur open hebben... toverstok is niet afgepakt, dus...''
Ik haal mijn staf uit mijn zak en richt die op de deur.
''Man, stom dat ik hier niet eerder aan heb gedacht... Alohomora!''
De deur gaat niet open.
''...Logisch... awww, waarom draag ik geen haarspelden, dan kon ik hieruit...''

Bellatrix lachtte lichtjes.
''Ik hou ook van jou, liefje,'' zei ze droog, om weer op de bank neer te ploffen.

Ik drukte angstig mijn lippen op elkaar en hield zo stevig mogelijk mijn toverstok beet in mijn hand. Mijn knokkels werden zelfs spierwit.
Ginny keek angstig omlaag, schudde haar hoofd en keek weer naar boven.
"Sharon, kom omlaag! We moeten de anderen helpen en alleen daarboven is veels te gevaarlijk!" herinnerde ze haar vriendin aan de feiten.
Ik schudde mijn hoofd en zocht naar de plek om af te dalen. Ik koos uiteindelijk voor de plek bij het raam waar ik ook omhoog geklommen was, maar de daling beangstigde me een beetje. Tenslotte kroop ik voorzichtig naar de plek toe en begon ik langzaam en uiterst voorzichtig de afdaling. Mijn gevoel zei dat dit wel enkele minuten kon duren, maar ik had geen zin om te vallen.
Ginny keek toe hoe Sharon aan de afdaling begon en hield alles scherp in de gaten, klaar om een spreuk af te vuren om haar te helpen wanneer ze mocht vallen.
Hermelien lette niet meer op boven, maar de val waarin ze zaten.
"Allemaal naar binnen! Daar kunnen we ons beter verzetten! Zorg dat ze niet naar binnen kunnen!" riep ze. Ze sprintte naar binnen en ondertussen bladerde ze in gedachten allerlei boeken door op zoek naar de juiste spreuk.


Ondertussen was hij weer bij zijn eigen huis aangekomen, niets vermoedend dat Lisette hier vastgehouden werd en dat Leen ook hierheen ontvoerd was na zijn vertrek.
Met een klap viel de voordeur achter hem dicht en liep hij naar de trap...

Ik rende ook terug naar binnen, maar struikelde doordat Lucius een spreuk gebruikte die me liet vallen. Plat op mijn buik bleef ik liggen en vloekte luid.
Fred trok ondertussen Leen mee naar binnen.
Ron liep vlak achter hem en keek bezorgd naar Ginny en Sharon.
"Wees voorzichtig!" zei hij zachtjes.
Jack trok Elisa mee naar binnen.
Alex keek woedend naar haar moeder.
"Nee, je begrijpt het niet! Ik haat jou ec ht ! Er is niemand die ik zoveel haat als jij en ik heb vaak gewenst dat je in die stomme gevangenis gestorven was ! Ik ben zo dankbaar dat jullie opgepakt zijn zodat ik niet bij jullie moest opgroeien !"

''...Wat zit ik nou te zeuren? Als 't niet direct werkt, doe het dan minder direct!''
Ik bestudeer de deur, laat mijn hand over de deurkruk gaan en pieker even.
Oké. Er zit een slot op en het slot gaat niet open met Alohomora. Eén manier... Ik zal het slot eruit moeten snijden...
''Diffindo!'' zeg ik en richt op het ijzeren gedeelte dat de deur gesloten houdt. Er gaat een miniscuul klein stukje vanaf.
''Diffindo! Diffindo! Diffindo!'' herhaal ik en langzamaan... begint 't te lukken.

Bellatrix haalde nonchalant haar schouders op.
''Oké. Heb je nog meer te praten?''

Ik keek Fred aan nadat hij me mee naar binnen had getrokken.
"Nu zitten we zeker in de val!", zei ik, "Men ouders zijn er niet dus de bescherming werkt niet en ik weet geen andere uitgang!"
Ik probeerde niet te panikeren. George was ook naar binnen gelopen en maakte zich zorgen om Alex. Sneep verschijnselde naast een paar dooddoeners en liep mee richting het huis.

Ginny hield mij nauwlettend in de gaten terwijl ik langzaam en uiterst voorzichtig naar beneden klom, voet voor voet. Onzeker keek ik twijfelend omlaag en even duizelde alles voor mijn ogen, een lichte hoogtevrees speelde op.
Sinds wanneer heb ik hoogtevrees? Sinds ik... mijn bezem mis?
Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn aandacht bij het afdalen te houden, maar ik moest even kijken hoe bijna iedereen naar binnen ging. Harry stond nog buiten, maar tot mijn opluchting kwam Hermelien terug naar buiten en trok ze Harry mee naar binnen.
"Sharon!" riep Ginny.
Ik keek weer omlaag. Ik was nog altijd bij het eerste stukje van de afdaling, heel vervelend. Klimmen was veel sneller geweest, waarom was ik ook al weer naar boven gegaan?
Ik haalde diep adem, concentreerde me en begon verder met de afdaling.
Nick rende ook naar binnen en keek iedereen aan. Zijn knokkels waren spierwit met rood, zijn greep was krachtig op zijn toverstok.
"Oké, en wat nu?"

Ik keek de anderen aan.
''We moeten hier weg''
Ik raakte een beetje in paniek.
''Maar hoe?''
Harry keek naar Sharon.
''Ben je in orde?''
Vroeg hij toen.

Fred keek onzeker.
"Maar nu kunnen we ons beter beschermen !"zei hij en hield zijn toverstok goed beet.
Lucius keek om zich heen.
"Naar binnen ! We grijpen ze! Maar onthoud: iedereen mag dood, behalve de jongen en Sharon !"
Snel rende ik naar Harry toen hij binnen getrokken werd door HErmelien.
"BEn je in orde?"
Ron keek naar zijn zusje.
"We moeten hulp proberen te roepen !" zei hij toen en keek naar LEen. "Heb je een open haard? Dan kunnen we, of toch zeker Harry en Sharon zichzelf al in veiligheid brengen en de Orde waarschuwen!"

Alex begon plots te huilen.
"Mama, laat me gaan, doe dit alsjeblieft niet ..." Ze zag haar vader woedend naar haar kijken en snel keek ze weer naar haar moeder. Ze was bang voor haar vader, niet voor haar moeder, maar wel voor haar vader.
"Ik haat je niet", zei ze toen zachtjes en keek snel naar de grond toe omdat ze zich ervoor schaamde.

''Kom op... kom op... ga open, jij rotdeur!'' mopper ik, rammelend aan de deur. Ik heb het slot al voor het grootste gedeelte doorgesneden, maar er hangt nog een klein stukje.
''Kom OP!''
Ik trap een aantal keer tegen de deur, voor ie openknalt.
''YES!''

Bellatrix keek even naar haar dochter.
''Ik... kan je niet laten gaan...'' zei ze zacht, anders dan altijd. ''Het mag niet. Je zukt hier moeten blijven, Alex...''

Ik keek Harr onzeker aan, wachtend op een antwoord, en liet mijn blik even naar Hermelien gaan.

Alex huilde nog.
"Maar ... maak me los ... neem mijn toverstok maar, maar maak me alsjeblieft ... alsjeblieft los ..." smeekte ze.
Haar vader gromde nors.
"WAt een huilebalk!"