Speelbal van de Tijd 2: De schooltijd van Voldemort/Marten Vilijn

Speelbal van de tijd 2: De schooltijd van Voldemort/Marten Vilijn

((Wat: Enkele leerlingen van Zweinstein hebben twee eigenaardige brieven en een vreemd voorwerp (een aangepaste Tijdverdrijver, uitgevonden door een toekomstige Hermelien) gekregen.. Er staan enkele instructies op de brief die ze uitvoeren. Daardoor reizen ze terug in de tijd en komen terecht in de tijd waar Voldemort zelf nog een leerling op Zweinstein was. Wat is de reden hiervan? En hoe geraken ze terug in hun eigen tijd?
Waar: Op Zweinstein
Wanneer: Lisette, Elisabeth, Sharon, Leen en An zitten in hun vijfde jaar. Na ''Speelbal van de tijd 1''.
Genre: drama, humor, romantiek (voor sommige stelletjes)
Wie: iedereen die mee wil doen, wel logisch houden
Regels: basisregels))

Beginpost:



Na de gebeurtenissen van de afgelopen tijd was niemand van ons ook maar een beetje kalm. Vind je het gek als je opeens in het verleden zit en je niks aan de grote tijdlijn mag veranderen?
In elk geval, wij, de club van de tijdreizigers, hadden weer een brief ontvangen en daar zat ik op het moment mee in het midden van het kringetje ons-mensen.
''Oké,'' zei ik en opende de brief en begon voor te lezen.
''Hallo iedereen. Het is weer tijd om verder te reizen en gedag te zeggen tegen deze mooie tijd waarin Perkamentus nog kleurrijk haar had (en géén baard tot op z'n knieën!). Jullie mogen de 'Tijddoordraaier', zoals sommige mensen het ding gedoopt hebben, volgens instructies weer gebruiken. En een beetje tempo graag, we hebben niet alle tijd! Hup-hup! Groeten, Het Geheime Genootschap van de Tijddoordraaier.''

"AAAAAAAAAAAAAH! EEN BRIEF!" gilde ik en schudde Lisette door elkaar. daarna liet ik haar los zodat ze de brief kon lezen. Met een beetje een rood hoofd zat ik naast haar en zag Alex naar me staren.
"Ik hoop dat we naar huis mogen", zei ik met een klein stemmetje.

Sharon staarde An aan.
"Kan je nog hyperder worden?" kreunde ze. De brunette gooide haar hoofd in haar nek. "Die GGT begint me te ergeren, ik wil naar huis," mopperde ze. Verveeld wreef ze in haar ogen en vroeg ze zich af hoe lang het geleden was dat ze Nick voor het laatst zag inmiddels..

''Nou, we moeten het gewoon slikken,'' mompelde ik. ''Het goede nieuws is dat die GGT ons nog niet in echte gevaarlijke situaties heeft gedropt.''

Sharon vroeg zich af hoe lang dat nog duren zou voordat ze wel in iets gevaarlijks terecht kwamen.
"Het is toch allang gevaarlijk bijna te spelen met het verleden?" merkte Ginny op. "Waarom moeten we hier eigenlijk zijn als we niets aan mogen passen? Is het niet mogelijk gewoon via een herinnering?" Ze zweeg kort. "oké, dat klonk te Hermelienachtig! Sorry, An," voegde ze er vlug aan toe. Het was tenslotte haar zus waar ze over sprak.

''Misschien zijn degenen die ons die brief stuurden gewoon aan het opscheppen?'' merkte ik droog op. ''Zo van, 'kijk eens wat wij kunnen, dat kun jij lekker niet!'''

((Hermelien zelf zit ook bij de club!))

Ik keek naar Ginny en grijnsde enkel.
"Geeft niet", zei ik en keek toen naar Hermelien. "Misschien heeft ze het niet eens gehoord."

Hermelien had de opmerking grotendeels niet volledig beseft doordat het haar aan het denken zette. Ze keek naar Harry en herinnerde zich hoe hij en Perkamentus het afgelopen jaar bezig waren continu met het bekijken van oude herinneringen. Dat was toch veel gemakkelijker en minder gevaarlijk? Waarom niet nu dan?
"Zullen we nou maar gewoon gaan?" stelde Sharon voor.
"Ja, het is niet dat we zelf weten hoe we thuis komen. We merken het wel," voegde Ginny eraan toe.

''En hoe sneller we dit doen, hoe sneller we weer terug zijn!'' merkte ik op. ''...Hoop ik.''

Ik keek hun aan.
''Laten we het doen''
Harry knikte.

Ik knikte.
"Ja, is goed!"
Alex pakte het draadje vast.

((Ik doe gewoon alsof iedereen het touwtje heeft beetgepakt, anders duurt dit nog een eeuw.))



Iedereen had ondertussen het touwtje beet. Even gebeurde er niks... en toen leek de omgeving snel voorbij te trekken, alsof we in een trein zaten. Maar dan in een zeer snelle trein en zonder schokken. Dit duurde amper een minuut voor de omgeving tot stilstand kwam.

Sharon liet het touwtje los toen ze zeker wist dat alles stil stond.
"Goed, en waar zijn we nu?" vroeg ze zacht.
"Moeten we nog andere kleding regelen?" merkte Ginny op. Ze bestudeerde de omgeving.

Ik keek om me heen en merkte op dat we weer voor de poort van Zweinstein stonden, net als bij de eerste keer.
''Denk van niet,'' zei ik. ''Als het uniform in Perkamentus' schooltijd hetzelfde was als wij hebben, dan zal die nu toch ook wel hetzelfde zijn?''
Ik glimlachte en borg de Tijddoordraaier weer op. ''Dus... zullen we aankloppen?''

"Ja, of we vragen het aan een van die jongens daar!" merkte Ginny op en ze wees naar een stel Zwadderaars.
"Denk je niet dat ze al meteen doorlopen als ze ontdekken dat we allemaal Grifjes zijn?" vroeg Sharon.
Hermelien zweeg en bestudeerde de omgeving, schattend waar ze waren, wanneer ze waren.
Tom liep daar rond met wat Zwadjes.

((Is Voldie in het Nederlands nu Maarten of Marten?))

Een rilling liep over mijn rug.
"Pfff ik hoop dat alles goed komt!"
Alex keek ook wat rond.
Ron keek naar Hermelien.

''Dan lopen ze maar weg,'' mompelde ik en stapte vervolgens rechtstreeks op de jongens af. ''Hallo!'' begroette ik ze opgewekt. ''Het lijkt erop dat ik met mijn vergeetachtige kop de datum van vandaag ben vergeten! Zouden een stel knappe, slimme jongens zoals jullie een meisje zoals ik misschien het jaartal, de maand en de dag kunnen vertellen?''

Geschrokken keek ik Lisette na, maar bewonderde haar moed. Ikzelf zou het niet gedurfd hebben om
zomaar naar die jongens toe te stappen en naar de datum te vragen. Je meost ook wel toegeven dat het
best een rare vraag was.

Tom staarde zijn vrienden aan. Zijn klassenoudste badge schitterde op zijn mantel. Toms vrienden barstten in lachen uit.

"Ben je geraakt door een Beuker ofzo?" krijste de een.

"Misschien moet je maar naar de ziekenzaal gaan voor wat hulp!"

In tegenstelling tot wat de jongens leken te verwachten (ik die jankend wegholt) deed ik iets wat de meeste meisjes in deze tijd niet zouden durven dromen: ik zette een grote mond op en gaf een goeie reactie terug.

Ik glimlachte naar de jongens die me belachelijk wilden maken.

''Nou nou, jongens...'' zei ik kalmpjes. ''Ik weet zeker dat ik een goed oefenpunt ben, maar kom op, zo charmant zijn jullie heus niet. Vooral jij, met je snotneus. Ik, in tegenstelling tot jullie, hoef mijn hoofd niet te laten onderzoeken op, ah, letsel. Ik ga wel op zoek naar een kalender als jullie zo, ahem, charmant zijn dat je niet eens een meisje de datum wilt vertellen. Ah - goeie dag!''

En zonder verder nog een woord te zeggen draaide ik me om en maakte aanstalten om weg te marcheren.

Wat onzeker keek ik naar Lisette en keek daarna de anderen aan.

De vrienden van Tom schaterden het uit. Tom bleef echter kalm, ijzig kalm.
"1941, misschien heeft die Dreuzelse oorlog je van de tijd af geholpen."
Een andere zwadderaar rolde met zijn ogen. "En als ze niet weet dat het bijna voorjaarsvakantie is, dan is ze gewoon geflipt door..." hij zweeg en beende met zijn vriend weg met een grote grijns bij het zien van een ravenklauwer.

''Dankje!'' zei ik vrolijk, nu ik mijn info had. ''Dag, hè! Pas op voor Beukers!'' Ik zwaaide nog even vrolijk en liep terug naar de rest om te vertellen wat ik zojuist had ontdekt.

Ik was eens benieuwd.

Ik stapte op de rest af en ging tussen iedereen in staan.

''Mensen... we zijn in 1941. Bijna voorjaarsvakantie. Ik verwacht dat jullie weten wat dit betekent?''

Ik wierp een veelbetekende blik op Harry en Sharon, wees vervolgens op mezelf en maakte een gebaar voor 'vader' en een duim naar beneden.