Tijd om je talent te uiten

Tijd om je talent te uiten


((Wat: Vivian is de laatste tijd weer druk bezig met gitaar spelen; de relatie tussen Miley en Caleb heeft haar inspiratie gegeven en ze is zelfs al een paar keer haar privélessen met Marco vergeten (haar favoriete bezigheid in feite)! Miley wilt iets terug doen voor al haar steun en wilt zorgen dat de wereld ziet hoe muzikaal haar zusje is...
Waar: Het huis van Miley en Vivian
Wanneer: Eind winter
Wie: Vivian & Miley Bresh, Caleb Denvers,...
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Vivian zat op haar kamer op haar bed. In haar handen hield ze haar gitaar beet en voor haar lag een notitieblokje waar een boel lijnen getrokken waren en hier en daar al wat noten ingevoerd. Bovenaan de pagina stond de titel van het liedje: 'Say it'.
Ze begon weer rustig te spelen en heel zachtjes ook wat te zingen, al had ze daar een hekel aan; ze kon niet zingen - vond ze zelf en bovendien was ze te onzeker over haarzelf om het ooit goed te vinden. Geregeld stopte ze weer om aantekeningen te maken op haar blaadje en soms bladerde ze ook terug om eerdere liedjes te bekijken.


Miley stond te luisteren bij de deur en had haar ogen gesloten. Het klonk zo goed!
Na een tijdje sloop ze weer naar beneden en plofte ze op de bank. Ze vond het zo jammer voor Vivian dat ze te onzeker was om in te zien hoe goed ze kon zingen! Dan zou de haat ervoor vast wel verdwijnen, in ieder geval afnemen.
Ze kreeg de neiging om iets voor haar zusje terug te doen, na alles wat ze voor haar had gedaan, maar hoe kon ze dat doen? Ze wist dat ze Vivian nooit zover zou kunnen krijgen op te treden in P3 - als ze Piper Halliwell al zover kreeg - zonder anderen en dan al was het of ze haar angst de baas kon zijn. Tja, Vivian was niet bang in gevaar bij Demons of andere gevallen, niet snel tenminste, maar als het ging over gitaar spelen, zingen en dat soort dingen in het openbaar, was ze te onzeker en angstig...
Ze zuchtte.

Caleb belde aan bij Miley's huis. Hij was liever gewoon binnen geschemerd, maar wist dat ze dat niet zo graag had... of dat dacht hij toch. Vrolijk wachtte hij tot ze zou opendoen. Hij kon gewoon niet wachten om haar gezicht te zien.
"Miley", mompelde hij. "Doe nu open..."

Vivian keek op, gestoord in haar concentratie. Verwilderd keek ze om haar heen.
"Mile, doe jij open?" riep ze vanaf boven. Ze las haar aantekeningen en begon opnieuw te spelen.


Miley stond op.
"Ik neem hem wel!" riep ze, tegelijkertijd toen haar zusje vroeg of zij open wilde doen. Een grijns van plezier verscheen op haar gezicht en ze deed de deur open.
"Caleb!" zei ze verrast. "Kom binnen!"
Even keek ze onzeker schuin naar boven; hoe kon ze Viv helpen?

Caleb grijnsde.
"Graag!" antwoordde hij. Met een glimlach stapte hij naar binnen en drukte en kusje op haar wang.
"Hoe is het?" vroeg hij vriendelijk.

Miley glimlachte en gaf Caleb een tedere zoen terug. Ze sloot de deur waarna ze Caleb voorliep naar de woonkamer waar ze weer op de bank plofte.
"Met mij wel goed... Ik zit alleen in over Vivian..." bekende ze wat onzeker. Ze keek weer op.
"Met jou?"

Caleb genoot van haar zoen. Daarna volgde hij haar naar de woonkamer en ging op het salontafeltje zitten.
"Goedgoed! Zeker nu ik bij jou ben", zei hij vrolijk tegen haar. "Maar wat is er dan met Viv?" vroeg hij haar bezorgd. "Ik wil je best helpen... als ik dat zou kunnen he..."

Miley glimlachte en pakte zijn hand.
"Ze heeft zoveel voor mij gedaan en ik wil gewoon graag iets terug doen. Ze is de laatste tijd zo druk weer bezig met muziek en het is zelfs zo erg dat ze al een paar keer haar lessen met Marco vergeten is, terwijl ze dat vroeger voor geen goud wilde missen, zelfs niet als ze ziek was!" vertelde ze en ze zuchtte.
"Maar het probleem is dat ze door haar onzekerheid en angst niet inziet hoe goed ze is... En voor haar is dat haar enige angst; al het andere waar normaal iemand bang voor is, valt bij haar reuze mee..."

Caleb luisterde aandachtig en knikte af en toe begripvol. ZIjn ogen waren ietwat donker terwijl hij nadacht. TOen ze uitgesproken was, zei hij een lange tijd niets.
"Wat zou je dan precies willen terugdoen?" vroeg hij toen en al enkele ideeën begonnen vorm te krijgen in zijn hoofd.

Vivian stopte met spelen, legde haar gitaar neer op haar bed en liep naar haar bureau waar een glas casis klaar stond. Ze begon te drinken terwijl ze op een toets van haar computer drukte en het scherm weer aan ging. Ze ging zitten en begon wat filmpjes op youtube te kijken.


Miley keek nadenkend naar Caleb.
"Tonen hoe goed anderen haar vinden, wat zelfvertrouwen aan haar geven. Echter is het lastig om haar zover te krijgen, laat staan om iets te regelen dat ze het ook kan doen als ze de moed heeft..." Ze zuchtte.

Caleb knikte en de ideeën vervaagden.
"We zouedn haar ergens heen kunnen lokken en dat ze haar plots op het podium roepen om op te treden? OF zou ze daar nog van weglopen?" Onzeker keek hij Miley aan.
"Anders moeten we het opnemen en daar iets mee doen?"

Vivian begon rustig mee te zingen met de liedjes die ze op Youtube luisterde en meldde zich aan op onder andere MSN...


Miley keek Caleb aan.
"Als ze de kans had, zeker wel ja. Ze - ze haat zingen, omdat ze denkt het niet te kunnen, maar de enige keer dat iemand het zei, was op de lagere een school een pestkop die in het stiekem weer op haar was bleek achteraf. Toen was ze nog niet zo goed, maar nu wel. Ze is gewoon te bang..."
Ze keek haar vriendje aan.
"Hoe wil je het opnemen dan?"

Caleb haalde zijn schouders op.
"Daar zijn we l manieren voor... Met magie... dat we het opnemen als ze begint te zingen wanneer ze op haar kamer is..." Hij keek een beetje onzeker.
"Of denk je dat dat niet gaat lukken?"

Vivian verstuurde wat mailtjes, zong nog even wat mee uit automatisme en liep toen weer naar haar bed waar ze het net geschreven liedje bekeek. Ze begon het te spelen en hier en daar te verbeteren.


Miley zuchtte.
"Tenzij jij spreuken kan uitspreken, is het geen optie; Viv noch ik kunnen spreuken gebruiken. Vreemd genoeg werken ze dan nooit..." mopperde ze. Ze liet haar hoofd in haar handen rustten.

Caleb sloeg zijn arme om haar heen en knuffelde haar.
"Ik wil het wel doen", zei hij met een glimlach. "Ik ben er niet zo ontzettend goed in, maar ik kan hetb est proberen!" Hij dachte ven na. "Alleen moeten we zien hoe we het precies gaan deon."

Miley keek vragend naar Caleb op.
"Kan jij spreuken uitvoeren?" vroeg ze verbaasd.
"Ik wist niet dat Demons dat konden..."
Ze keek weer omhoog toen ze heel lichtjes het gitaarspel van haar zusje hoorde. Ze keek weer naar haar vriendje.
"Ze is nog altijd of weer bezig... Maar ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. Operaties plannen voor missies lukken de laatste tijd ook niet optimaal; ik ben gewoon inspiratieloos..." Ze zuchtte en mokte in zichzelf over alles bij elkaar.

Caleb glimlachte.
"Ik ben niet zomaar een demon!" zei hij toen en gaf haar een kusje op haar wang.
"Hmmmm ik weet nietgoed wat we moeten doen..." Hij sloot zijn ogen en dacht na.

Vivian was tevreden met het lied en haar vingers begonnen te protesteren van het spelen. Ze borg alles zorgvuldig op op hun gebruikelijke plaatsen en liep haar kamer uit om haar glas te vullen in de keuken beneden.


Miley hoorde het niet en keek nog altijd naar Caleb. Ze zuchtte.
"Misschien moeten we gewoon alles opnemen en later iemand de nutteloze stukken eruit laten knippen," mompelde ze.

Caleb nikte.
"Ja", zei hij zachtejs en dacht na. "Of anders moeten we er gewoon even met haar over gaan praten?" stelde hij onzeker voor. Hij wist niet of het zou werken, maar ze konden het in ieder geval proberen...

Miley keek twijfelend naar Caleb.
"Het kan, maar ze kan supereigenwijs zijn wat dat betreft. Ik schat de kans klein is dat ze het wilt proberen..." Ze zuchtte.
"We zouden het kunnen proberen, maar ik heb het al eens gedaan enkele jaren terug, met mijn ouders, en zonder enig succes..."


Vivian liep de trap af en wilde naar de keuken lopen toen ze verderop Caleb bij Miley zag. Even bleef ze staan en liep tenslotte toch door naar de keuken om haar glas te vullen.

Caleb dacht na.
"Ik weet niet wat we moeten doen dan", zei hij zachtejs en zuchtte diep. "Waarom is het zo moeilijk?"

Miley legde haar hoofd tegen hem aan.
"Dat krijg je als ze bang is voor gek te staan en plankenkoorts heeft..." zei ze.
"Ach, ik kan het haar niet kwalijk nemen. Als iemand tegen mij zou zeggen dat ik mijn instrument moest bespelen - als ik die had - dan zou ik ook onzeker worden."


Vivian bleef wat drinken in de keuken en ging tenslotte weer naar boven met haar glas nog in haar handen.

Caleb grijnsde plots.
"Of als we nou eens met een spreuk die angst en plankenkoorts wegnemen?" vroeg hij. "Als ze dan éé keer een goed optreden heeft gehad, zou dat het ijs niet breken? Zou het daarna dann iet beter gaan?"

Miley glimlachte.
"Ik zei toch net dat Viv noch ik spreuken kan doen? Dus dan zou jij degene moeten zijn die dat doet, maar ik gewoon bang dat de spreuk dadelijk terugvuurt... Ze zeggen op school - tja, ondanks ik er niet toe in staat ben, krijg ik er wel les in - dat persoonlijk gewin altijd verkeerd uitpakt."


Vivian nam nog een slok en zette haar glas weg. Ze ontspande haar vingers en kon het niet laten nu achter haar keyboard te kruipen, al vond ze de gitaar nog altijd leuker.

Caleb gaf zeen klein tikje tegen Miley's wang.
"Alleen als je een goede heks bent", zei hij met een glimlach. "Maar dat ben ik niet."

Miley maakte zo'n standaard Prue gezichtje en glimlachte.
"Ach, daar heb je wel gelijk in," lachte ze. Ze gaf hem een por.


Vivian liet haar vingers over de toetsen van haar keyboard glijden.