Onmogelijke Samenwerking

Onmogelijke Samenwerking


((Wat: Voor een schoolopdracht worden Bobby en Tiffany aan elkaar gekoppeld als duo. Het onderzoek dat uitvoerig gedaan moet worden in enkele weken tijd, is naar een mutantenthema. Ze besluiten Magneto en zijn aanhangers te kiezen gezien ze beiden mutanten daar kennen. Het hoofdonderwerp van Magneto's groep is zijn aanhang; hoe weet hij er zoveel te krijgen? Wat is hij van plan? Lukt het onderzoek zonder dat de twee elkaar in de haren vliegen er nare gebeurtenissen gebeuren?
Waar: Xaviers school
Wanneer: Lente, schoolperiode.
Genre: Actie, spanning, gevoelens... we zien wel!
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Bobby keek vol ongeloof met een open mond naar het bord waar de koppels van het komende onderzoek stonden.
"Ik en... Tiffany?!" mompelde hij zachtjes. Dit kon gewoon niet waar zijn!
Hij keek even om zich heen, op zoek naar zijn 'partner' en zag hoe de andere koppels duidelijk blij waren met hun samenstelling. Waarom moest dit nu weer hem overkomen?
Nors stond hij op en liep hij in de richting van het meisje dat zijn aandacht getrokken had. Met een plof nam hij plaats in de stoel naast haar.
"Zo, wij zijn dus een koppel," zei hij neutraal zonder Tiffany aan te kijken.
"Wat gaan we doen?"
En gaat dit ons wel lukken...? Wie heeft dit in hemelsnaam bedacht?!
Hij had het gevoel alsof dit een onmogelijke opdracht kon gaan worden. Nee, beter gezegd; het is gewoon een onmogelijke opdracht, de samenwerking tussen hun is 0,0%! Nee, onmogelijk was hun samenwerking en zo dus de opdracht...

ik keek vrolijk naar de opdracht
"Samenwerken met jouw hé..."
lachte ik vrolijk mijn mp3 half in
"Dat word interesant"
grijnsde ik opgewonden
hehe dit wordt lachen en misschien haat hij me minder als ik mijn best doe
"hé we kunnen een projectje doen over het broederschap jeweetwel over Magneto en zen team"
zei ik opgewonden

Bobby knikte nors tone hij Tiffany hoorde praten.
"Mag die mp3 uit? Deze opdracht is belangrijk," was het eerste wat de jongen zei.
Hij staarde naar het bord en keek meerdere malen naar zijn naam. Vurig hoopte hij dat het een droom was. Enkel het allereerste moment dat hij Tiffany tegen kwam, vond hij haar aardig, daarna kelderde dat en kan hij niet met haar opschieten, totaal niet!
Hij keek haar aan toen ze een voorstel deed voor het project.
"Klinkt goed," zei hij toen tevreden.
M-misschien word dit toch nog wat...
"Maar we moeten wel iets specifieks als hoofdthema kiezen, anders zijn we veels te lang bezig... Zijn aanhang?" stelde hij voor.

Ik glimlachte
"Ja dat lijkt me een goed plan"
zei ik vrolijk en ik keek hem nadenkend aan
"Mijn mp3 uit doen?...ok dan"
zei ik aarzelend en toen ik hem uitdeed krimpte ik een beetje in elkaar door al de mensen hun rumoer en opgewonden bespreken van het project
Natuurlijk vraagt hij om mijn mp3 uit te doen, hé maar ben ik echt zon ramp voor hem dat het gedacht aan samenwerken met mij hem doet hopen dat dit alles maar een nachtmerrie is
ik zuchte zachtjes mijn uitdrukking wrd een beetje droevig

Op Bobby's gezicht verscheen een glimlach, niet honderd procent vrolijk, maar zeker niet zwak. Tevreden. Ja, tevreden.
"Alles in orde?" vroeg hij plots.
Misschien kunnen we onze meningsverschillen tijdens dit project oplossen, misschien is de vriendschap die ik voelde bij onze eerste ontmoeting toch nog niet verloren...
Hij keek om zich heen en besefte het lawaai.
"Als je wilt, kunnen we best vragen ergens anders te mogen werken tijdens deze uren. Ons onderzoek zal toch als een van de weinigen niet in de boeken zitten, maar uit onze eigen kennis en praktijk."

Ik zuchte en keek opgelucht toen hij het voorstelde
"Het valt wel mee gewoon die herrie"
mompelde ik en focuste om alles buiten te sluiten
als het alleen lawaai was viel het nog mee maar al die beslissingen en sinds kort de bijhorende herrineringen het is zo moeilijk
opeens begon ik te glimlachen toen ik mezelf klunzig tegen Bobby zag oplopen in een flard die ik opving en besefte dat ik in zijn hoofd zat zonder dat ik het wilde
"Ja een andere locatie is best een goed iddee"
stemde ik zwakje toe

"Helaas krijg ik problemen als ik ze allemaal bevries," zei hij grijnzend. "Anders was ons probleem zo opgelost."
Bobby keek om zich heen en stond op.
Toen hij even later terug kwam, nam hij weer plaats aan het tafeltje naast Tiffany.
"We mogen tijdens deze uren buiten het klaslokaal werken, maar dan moeten we elke week laten zien hoe ver we al zijn, zodat we wel wat doen met die uren..." vertelde hij en hij ging onderuit zitten.
"Waar denk je dat we het beste kunnen werken? We zouden mijn kamer kunnen gebruiken, ik heb geen kamergenoot..."
Even moest hij met een norse uitdrukking op zijn gezicht denken aan Pyro en glimlachte zwakjes met neergeslagen ogen toen hij goede momenten met zijn oude vriend herinnerde...

ik lachte zachtjes
"Ja ik denk wel dat je dan in de problemen komt"
zei ik lacherig
"Jouw kamer lijkt me wel geschikt"
stemde ik toe en was blij toen hij zijn ogen neersloeg zodat hij de grimnas niet zag toen ik zijn herineringen opving
komaan maak je hoofd leeg zoals de prof je leerde ik kan het best

Bobby grijnsde.
"Ik kreeg vroeger al problemen als ik andermans krachtenschade probeerde op te lossen," zei hij toen en moest denken aan de keren dat hij Pyro's brandden moest blussen.
"Maar zullen we dan maar hier vertrekken? We hebben zeker nog de halve les om misschien aan een planning te werken," stelde hij voor en hij stond op. Hij liep naar zijn eigen plek en pakte zijn tas, waarna hij zich omdraaide en Tiffany wenkte te komen en het lawaaierige klaslokaal verliet.
Op de gang wachtte hij tegen de muur leunend op zijn projectpartner.

ik volgde hem gauw naar buiten en zuchte opgelucht in de stille gang
"Hoor ik niet alleen zo goed als een roofdier hoor ik ook nog de herineringen en gedachten er achter het is lastig om zoveel te horen"
mompelde ik op de stille gang

Bobby keek opzij toen hij de deur van het klaslokaal opnieuw open hoorde gaan en de lawaai van binnen de gang op ging. Toen de deur dichtviel, hoorde hij wat Tiffany zei.
"Wat bedoel je?" vroeg hij.
Herinneringen? Zou ze...-
"Laten we maar gaan voordat het uur voorbij is en we kostbare tijd verspillen aan nietsdoen," zei hij plots en stopte met het leunen tegen de muur. Hij begon de gang door te lopen in de richting van de jongensgangen.
"Moet je nog iets halen voordat we gaan beginnen? Oh, en let niet op de troep..."

"Ik bedoel dat ik als ik niet op let ik binnenkort het verleden van iedere student hier ken en het bezorgd me vreselijke hoofdpijn... ik wou dat ik beter controle had"
zuchte ik uitgeput
ik volgde hem
"Nee ik heb niets nodig van mijn kamer ofzo..."
mompelde ik en lachte zachtjes toen hij over de troep iets zei
"Ik ben ook alleen op mijn kamer en heb een enorme varkensstal gemaakt dus maak je maar geen zorgen"
glimlachte ik

Bobby knikte.
"Zijn er geen medicijnen die tijdelijk helpen? Ik ken mensen die medicijnen kregen in het begin om hun gave tijdelijk een beetje te remmen totdat ze het onder controle hadden en langzaam steeds meer kracht ervan toe lieten..." vroeg hij.
"Prima, dan kunnen we beter maar gaan. Zo'n troep zal het ook wel weer niet zijn, maar wat het zeker niet is, is netjes."
Hij liep de gang door en ging de eerste jongensgang in. Hij stopte zijn rechterhand in zijn zak en met zijn linker maakte hij een ijsbal waarmee hij in de lucht begon te gooien iedere keer zodra hij hem gevangen had.

"Het enige dat helpt is volle concentratie of op iets anders focussen vandaar de muziek..."
mompelde ik en grijnzde toen hij over zijn kamer een opmerking maakte met mijn ogen volgde ik de ijsbal

Bobby keek achterom en merkte dat Tiffany de ijsbal volgde met haar ogen die hij nog altijd steeds weer omhoog gooide zodra hij hem gevangen had.
Plots gooide hij hem naar achteren, over zijn hoofd heen, naar Tiffany en grijnsde.
Hij keek weer voor zich uit en zuchtte.
Het gaat nog goed, nu maar hopen dat aan het einde het ook zo gaat... En dat ons onderzoek lukt en slaagd zonder problemen, het onderwerp is lastig...
Hij begon na te denken hoe ze hun project het beste aan konden gaan pakken.

Ik ving de bal op en lachte zacht
"Ja het word inderdaad lastig"
mompelde ik en besefte onmiddelijk dat hij het niet luidop zei
"Sorry"
mompelde ik zo rood als een tomaat
ik liet draaien tussen mijn vingers terwijl ik ernaar keek

Bobby zuchtte en liet nog een balletje in zijn hand verschijnen, zodat ze er nu beiden een hadden.
"Beloof me één ding; probeer uit mijn hoofd te blijven, oké?" vroeg hij. Hij hoopte dat het haar zou lukken, want sommige dingen hoorden gewoon persoonlijk te blijven en niet gedeeld te worden als het niet nodig was.
"Proberen en je best ermee doen, dat is wat ik vraag. Ik weet dat nieuwe gave's lastig kunnen zijn, vraag me niet hoe vaak ik mensen bevroren heb of andere ongelukjes had toen ik hier nog niet zo lang was met mijn gave..." Hij begon te lachen en begon weer met het balletje te gooien.
"Maar probeer het dus in ieder geval."

"Geloof me dat probeer ik echt waar ik haat het om in iemands hoofd te zitten... oh ja die avond sorry daarvan"
mompelde ik zachtjes
"ik zat toen best wel veel in je hoofd maar zo overleefde ik tot dan"
mompelde ik zachtjes en beschaamd

Bobby stopte met lopen, ondanks zijn kamer maar enkele deuren van de twee studenten verwijdert was. Hij draaide zich om en keek Tiffany aan. Hij was gestopt met het gooien van het balletje.
"Zullen we anders opnieuw beginnen? Kijken of dat gaat werken..." stelde hij geheel onverwachts voor. Nooit had hij gedacht ooit met haar nog op te kunnen schieten, maar de laatste minuten hadden het tegendeel bewezen; deze kans kon nu het beste gegrepen worden, misschien wel de laatste kans die ze zouden krijgen om ooit nog met elkaar goed op te kunnen schieten.
"Hai, ik ben Bobby, Bobby Drake. Beter bekend als Iceman," stelde hij zichzelf glimlachend voor en hij stak zijn vrije hand uit.

Ik keek hem even verbaasd aan en nam zijn hand
"Tiffany Creed aangenaam om kennis te maken en noem me maar Tiffy"
grijnsde ik blij
"Nou dan een project voor school samen maken Bobby?"
vroeg ik lachend ik had zo een iddee dat dit best wel eens leuk kon worden

Bobby glimlachte.
"Ja," zei hij tevreden en liep weer door. De ijsbal was inmiddels grotendeels gesmolten in de warmte van zijn hand.
En nu maar hopen dat we zo met elkaar blijven omgaan en niet elkaar in de haren gaan vliegen, he Tif? dacht hij.
En dan zal je zien dat ze dit weer niet opving, dacht hij lachend.
"Mijn kamer is twee deuren verderop," legde hij uit en liep erheen en haalde de deur van het slot. Tot zijn opluchting was zijn kamer niet zo'n bende als het meestal was.

ik hoorde wat hij dacht en grijnsde
"Als je ooit wil dat ik meeluister denk gewoon mijn naam en dan is het voor mij net alsof je me roept en ja niet in mekaars haren vliegen is een goed plan...daarbij je vriest dan waarschijnlijk toch mijn armen in"
lachte ik terwijl ik zijn kamer binnen ging

Bobby grijnsde.
Dus ze hoorde het wel... Het zou al ironisch zijn geweest als ze juist dat niet hoorde...
Hij wilde een opmerkingen maken over het bevriezen, maar wist hem in te slikken op het laatste moment. Die opmerking moest hij uit zijn hoofd zien te krijgen, want die zou de opnieuw beginnende vriendschap weer naar het verleden sleuren en verpesten.
Hij nam plaats op de stoel bij zijn bureau en haalde wat bladen tevoorschijn en een pen.
"Hoe gaan we het project aanpakken?" vroeg hij terwijl hij enkele dingen vast opschreef.

ik negeerde de beelden in zijn hoofd zo goed als ik kon
ik slikte even en keek naar de ijsbal hij was al bijna gesmolten en mijn hand was lekker koel erdoor dus ik legde het op mijn voorhoofd en zuchte blij
"Hmm we zouden concreet kunnen beginnen met aan kennisen uit Magneto's groep te vragen hoe ze daar terecht zijn gekomen wat hun overtuigde zich aan te sluiten bij Magneto"
stelde ik voor maar aarzelde onmiddelijk
"Hoewel een gesprek met mijn vader me niet zo een goed iddee lijkt"
mommpelde ik

Bobby keek haar aan en grijnsde.
"Wil je een nieuwe of verfrissing?" vroeg hij geamuseerd. Hij begon wat koele lucht de kamer in te blazen voordat hij weer over het project begon.
"Nee, inderdaad. We zouden wel kunnen beginnen met leerlingen die aanhangers van Magneto kennen en hun kennis op te schrijven," zei hij toen nadenkend.
"Maar jouw vader of Pyro lijken me bijvoorbeeld als lastige personen om aan te spreken." Hij herinnerde de poging Tiffany te ontvoeren van Sabertooth nog goed, net als het gevecht tussen hem en Pyro de laatste keer...