Een onmogelijke missie?

Een onmogelijke missie?


((Wat: De X-men en een paar toekomstige X-men die als zeer ervaren mee mogen, krijgen de opdracht van de professor een nieuwe mutant te rekruteren. Ze is na een tijd eindelijk gelokaliseerd en de X-men vliegen erheen. Een 14-jarige overtuigen mee te gaan, helemaal alleen zonder ouders en alles, zag er als een simpele klus uit, maar niets is minder waar als ze eenmaal begonnen zijn. En zijn ze wel de enige met interesse in haar of komen ze nog bekende tegen?
Waar: Te beginnen in de jet op weg naar Kaley's huis, erna in Kaleys buurt
Wanneer: Overdag, lente
Genre: Actie, spanning, gevoelens, overtuiging...
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Kaley keek uit het raam van het huis van haar ouders op de 6e verdieping van een luxe flat, de flat waarin haar moeder vermoord was. Ze wist het, maar eigenlijk hoorde ze het niet te weten, maar toch deed ze het. Zo wist ze ook inmiddels dat ze ontvoerd was en zo bij het pleeghuis terecht gekomen was. Ja, ze wist nu veel dingen die ze niet hoorde te weten en dat allemaal dankzij haar gave. Ze was een van de vele mutanten.
Zij had echter een voordeel; zij wist veel. Dingen op het gebied van kennis, maar ook over personen en gebeurtenissen. Zo wist ze nu dat ze onverwachts bezoek zou krijgen, van mutanten en tevens de eersten die wisten dat zij ook een mutant was. Wat ze precies van ze kon verwachtten, wist ze niet, maar ze was voorbereid... en goed.


Bobby controleerde zijn riem en probeerde gemakkelijk in de stoel in de jet te blijven zitten. Ze waren inmiddels al even op weg.
"Dus," begon hij, "we hoeven alleen een tiener over te halen naar de school te komen?" vroeg hij nogmaals. Hij kon niet geloven dat ze dit moesten doen, het leek zo simpel!

Ik zuchtte en keek naar Bobby.
"DOe even kalm wil je, je werkt me op de zenuwen!" De laatste tijd was ik niet erg goedgezind. Dat kwam vooral door Adriaan. Met een lege blik in mijn ogen keek ik doorh et raampje naar buiten en maakte me eigenlijk geen zorgen om de missie die we hadden. Dat zou pas komen als we er ook echt mee bezig waren.
"Is het nog ver?" vroeg ik na een tijdje en liet mijn blik over alle aanwezigen in de jet glijden.

Ze had haar riem omgedaan.
''Dit word leuk''
Zei ze toen vrolijk. Ze keek naar An.
''An wat is er?''
Vroeg ze toen.
''je bent de laaste tijd zo slechtgezint''
Ze keek bezorgt.

Kaley stopte met uit het raam te staren en liep de grote ruimte terug in. De kamer was groot en bestond uit de keuken, eetkamer en woonkamer in een. Er waren ook nog een badkamer, twee slaapkamers en een werkkamer aan vast.
Het meisje liep naar de boekenkast, pakte een boek met een lege kaft beet en bekeek hem even. Nadat ze hem weer teruggezet had, schoof de kast plots opzij en werd een verborgen kamer zichtbaar. Ze liep naar binnen en meteen schoof de boekenkast weer voor de ingang.
Haar hand tastte over de muur naast de ingang en knipte het licht aan. Automatisch gingen de schermen van de computers ook weer aan en werden er allerlei beelden van het flatgebouw zichtbaar.
Ze liep naar de comfortabele bureaustoel en nam plaats. Ze zou wachtten met uitzoeken waarom ze kwamen, tot ze in de lift waren. Een trap was er niet, dus die zouden ze wel moeten nemen en dan zou ze hun reden van bezoek ontdekken...


Bobby keek An aan en sloeg zijn armen over elkaar. Al gauw had hij er genoeg van, maakte hij zich los en liep hij naar voor in de jet waar hij op de stoel achter Scott ging zitten en zich vast maakte.
"Is het nog ver?" vroeg hij, maar hij vermoedde dat ze dichter bij waren dan hij zou verwachten. Dit kwam natuurlijk door de ongelofelijke snelheid van de jet.

Ik had Bobby even nagekeken en zo tijd gewonnen voor ik moest antwoorden op Angela's vraag. Ik wist dat ik het niet langer kon uitstellen en keek haar toen maar aan.
"Sorry dat ik zo vervelend doe", zei ik toen maar omdat het geen zin had om het te ontkennen.
"Geen idee waardoor het komt", loog ik en hoopte dat niemand zou merken dat ik loog.

Hij zat mee in de jet en kreeg hoofdpijn.
"Willen jullie alsjeblieft wat stiller zijn?", vroeg hij nadat hij zijn riem had vastgemaakt.
Ik zuchtte en maakte mijn riem ook vast.
"Logan we zijn allemaal zenuwachtig.", zei ik, "Laat ons dan zeuren."
Logan keek me aan.
"Ik heb hoofdpijn en zeuren maakt dat alleen maar erger.", zei hij.
Storm zat naast Scott en draaide zich om.
"We zijn er bijna.", zei ze, "Blijf maar rustig."

Bobby keek naar achteren naar Logan en keek toen weer voor zich.
"Waarom gaan we eigenlijk met zo'n grote groep als we enkel een 14-jarige moeten overhalen om les te nemen op de school? Ik snap niet dat we zo goed voorbereid moeten zijn voor... dit," zei hij toen verbaasd en onzeker tegelijk.
Plots greep hij zich vast aan zijn leuningen toen de daling ingezet werd en ze met een lichte schok op de grond terecht kwamen.
Bobby maakte zich los en liep de jet uit en zag tot zijn verbazing dat deze onzichtbaar was. Hij begreep wel direct waarom; een jet bij een flat, hoe luxe ook, was verdacht en vreemd.
Hij keek naar zijn kleding. Hij was blij dat hij zijn pak niet aangetrokken had, want dat had behoorlijk vreemd gestaan! Hij liep alvast naar de ingang van het gebouw, de rest zou vast gauw volgen...


"Daar komen ze..." zei ze zachtjes terwijl ze Bobby in de richting van de ingang zag lopen. Ze drukte op een van de vele knoppen en liet de deur open zwaaien; zo hoefden ze niet eerst ergens aan te bellen.
"Laat ze maar komen."
Plots keek ze woest naar de hoek.
"Ik weet wat ik doe! Je hebt me gewaarschuwd, de rest regel ik wel," zei ze boos. "Ik ben geen peuter meer!"


Bobby keek verbaasd toe bij het zien hoe de deur uit het niets open zwaaide. Hij verminderde zijn pas tot hij stilstond en keek er aandachtig naar, wachtend op de rest.

Ik was blij toen ik merkte dat de daling ingezet werd en ik even geen vragen moest beantwoorden.
"We zijn er!" Ik deed mijn riem los en stond op. Snel liep ik de jet uit en keek even om me heen. Ook ik had me de volgende vragen gesteld als Bobby, maar had niet de zin gehad om er antwoorden o pte zoeken. Al zou het een goede afleiding zijn geweest.
"Dat is raar!" zei ik toen de deur zo plots openzwaaide. "Weet ze dat we komen?" vroeg ik onzeker.

Hij was ook de jet uitgelopen en keek Bobby aan.
"Pas goed op Bobby.", zei hij, "Dit ziet er niet goed uit."
Ik was de jet uitgelopen en ging naast An staan.
"Dit gaat nog spannend worden!", zei ik.
Storm knikte. Ze was inmiddels ook bij ons komen staan.
"Dit gaat moeilijker worden dan we gedacht hadden.", zei ze, "Laten we maar naar binnen gaan."
Ze liep in stilte naar binnen.

Bobby volgde piekerend Storm naar binnen.
"Hoezo moeilijker?" vroeg hij niet-begrijpend.
"We moeten enkel een meisje overhalen zich bij de X-men te voegen! Wat is daar lastig aan? Zolang Magneto en zijn groep zich afzijdig houden, is er toch niets lastigs aan?"
Hij nam de binnenkant van de flat in zich op.
"Men, ze moet wel van rijke afkomst zijn! Dit is een zeer luxe flat! Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien! Zeker een gigantisch appartement dat de hele verdieping in beslag neemt!" Hij liep naar de brievenbussen en zag tot zijn verbazing weinig adressen. Grote kans dat hij gelijk had dus...
Hij keek om zich heen, op zoek naar de trap, maar die was er niet.
"Dan maar met de lift," zuchtte hij en hij drukte op de knop. Direct schoven de deuren open en liep Bobby naar binnen.

Ik was een beetje onzeker omdat ik dit absoluut niet vertrouwde, maar natuurlijk ook omdat ik vaak onzeker was.
"Bobby, ik denk echt dat er hier iets achter zit!" zei ik tegen hem en zuchtte. Daarna keek ik Leen aan en knikte.
"Dat denk ik inderdaad ook!" Ik glimlachte evne naar haar en keek toen om om te zien of Angela er ook was.
"Angela?"

Ze was meeglopen.
''Ik ben hier An''
Zei ze toen.
''Ik denk dat je gelijkt hebt''
Zei ze toen.
''Dat gevoel heb ik ook.''
Zei ze daarna.

Kaley zat nog altijd in de verborgen ruimte achter de boekenkast en hield de groep beneden scherp in de gaten via de camera's. Haar bel was 'stuk', dus aanbellen ging niet...
Ondertussen rende er echter wel een meisje die verdacht veel op Kaley leek naar de lift en stapte in bij Bobby en drukte op de knop van de verdieping onder Kaley's. Niemand zou dit echter merken; niemand wist hoe Kaley eruit zag...


Bobby keek verbaasd naar het meisje en bekeek haar.
"Ben jij Kaley?" vroeg hij toen hij besefte dat ze het wel eens kon zijn gezien haar leeftijd. Het meisje schudde haar hoofd.
"Kaley woont boven mij... Ik ben Kelly," reageerde het meisje glimlachend. Ze leunde tegen de muur toen meer mensen de lift in stapten.