"Het is een simpele jongen om op te passen."

''Alle hulp is welkom...'' mompel ik tegen Elisabeth om dan naar het plafond te kijken. ''Niet goed,'' zeg ik en storm gelijk naar boven, An achterna.
Die jongen wil dan zo graag volwassen zijn, laat hem zich dan volwassen gedragen! Jared zijn voorbeeld, met DAT gedrag? Jared is zo'n beetje honderd procent volwassener! Nee, honderdtien, wel realistisch blijven.
Ik mopper nu mompelend verder.
''Wat boffen wij dat Jared tenminste volwassen doet... Dat mensen nog LEVEN met Joey... Ik snap niet hoe ze het doen. Echt waar... Ik wou dat we op Jared moesten passen, die is tenminste aardig...''
Dit positieve gedoe doe ik niet eens expres, maf hè?

Joey's gedachten waren overal, behalve bij de werkelijke omgeving waar hij zich bevond. Hierdoor merkte hij niet dat hij uiteindelijk op de zolder terecht kwam en dat hij niet zijn naam hoorde roepen en dat twee van zijn oppassers achter hem aan renden.
Hij keek pas op toen hij zijn voet stootte tegen het miniatuurpoppenhuis van de Manor. Hij bukte zich door zijn knieën en bewonderde het werk. Zijn handen haalde hij uit zijn zakken en hij tilde het op, liep naar de oude sofa en ging er zitten, met de mini-Manor naast zich.
Bewonderend bekeek hij het en wenste hij dat hij dat ook kon maken, zo gaaf vond hij het. Hij opende het huisje, bekeek de inhoud en sloot het weer. Toen viel zijn oog op de ingang van de miniatuurmanor en zag dat hij open stond en er iets niet leek te kloppen met wat er nu was, maar hij wist niet wat.
Hij wilde de deur dicht drukken, maar op het moment dat zijn wijsvinger de deur raakte, verscheen er een felle flets. Toen de flits weg was, was Joey ook verdwenen...
"Hé! Hallo?!" riep Joey, verbaasd om zich heen kijkend. Hij liep door een leeg halletje en kwam tot zijn verbazing uit in de woonkamer van de Manor, maar er leken dingen anders te zijn. Zijn ogen werden groot en gehaasd rende hij naar de ramen. Zijn angst voor wat er gaande was, kwam uit; hij was in de mini-Manor!
"HELP!!!"

(( Lol, Jared is - heb hem niet gemaakt, ooit misschien nog wel - onze leeftijd. En dan op hem passen? XD ))

Ik stamp naar boven en kijk eerst alle kamers na op de eerste verdieping. Als ik Joey daar niet vindt vloek ik even en kijk met een rot-voorgevoel naar zolder.
''Oh nee...'' kreun ik, om dan als een kamerolifant de trap op te stormen en de zolder in te komen stampen.
Niemand. Er zijn wel sporen dat Joey hier is geweest. Het oude poppenhuis is een beetje verschoven. Dat zie je aan een schoon randje bij het poppenhuis.
We moeten hier vaker stoffen...
Ik houdt mijn hoofd scheef. Waar is Joey? Zeker niet naar beneden gegaan, dan had ik hem gezien! Maar waar is ie dan?
De enige clue is een verzet poppenhuis! Ik loop langzaam naar het poppenhuis, kniel ernaast, til het op en draai het een paar kanten op. Niks. Ik frons.
Hoe ga ik dit Joey's moeder uitleggen... Hé, hoort die deur van het poppenhuis open te staan?
Ik haal mijn schouders op en til mijn hand op om het deurtje dicht te duwen. Zodra mijn hand ermee in aanraking komt verdwijn ik en valt het poppenhuis terug op de grond.
Volgens mijn handelsmerk verschijn ik weer in het piepkleine halletje, maar glijdt door over de grond tot ik tot stilstand kom, ondersteboven tegen een muur aan.
Ik kijk slechtgehumeurd rond vanaf mijn plaatsje en heb snel door dat dit NIET de echte manor is.
''Bugger.''

Ik kwam net na Lisette de zolder binnen gerend en zag de speelgoedmanor op de grond vallen.
"huh?" vroeg ik verbaasd en keek om me heen. "GEen Joey, geen Lisette,m aar wel een poppenhuis dat op de grond valt ..." Onzeker liep ik er heen en gaf een zacht tikje met mijn voet tegen het ding.
"Ok, dus niet vervloekt!" Ik tilde het op en bekeek het. Ik haalde mijn schouders op en liep ermee nar Leen en Elisabeth. Onzeker vertelde ik hen wat ik gezien had... Niets dus behalve dat het neerviel.
"Maarik heb het gevoel dat het hier iets mee te maken heeft omdat ik het vanop een bepaalde hoogte zag vallen ..."

Tot zijn opluchting zag hij Lisette en zo hard als hij kon begon hij te roepen en te zwaaien, maar niets had effect. Hij was gewoon te klein, nog kleiner dan hij meestal al beschreven werd en hij zich voelde. Woest schopte hij tegen de muur.
Plots begon het hele huis te schudden en vloog hij naar achteren en knalde hij tegen de muur aan. Woedend probeerde hij overeind te klimmen, maar steeds viel hij terug door het bewegen van het poppenhuis.
"Kap daarmee!" snauwde hij luid.
Hij liep naar de deur en begon eraan te rukken en te trekken, maar net als Sharons deur gaf hij niet toe. Hij begon te schoppen en te slaan, maar ook dat haalde niets uit. Hij probeerde nog een manier, eentje die hij pas sinds kort kende...
Plots kwam de miniatuur Manor met een klap op de grond en door de vaart vloog hij de lucht in en kwam hij met een klap tegen het plafond aan. De klap kwam pijnlijk aan en met een luide, pijnlijke plof kwam Joey weer op de grond terecht, buiten bewustzijn en met een wond op zijn hoofd...

Ik vloek nog een aantal keer, zo op de kop tegen de muur aan en rol me dan om zodat ik op de gewone manier kan zien.
Alles is van plastic en ik moet onwillekeurig aan het poppenhuis denken.
Alles is mogelijk, niks verbaast meer.
Ik ben te laat naar binnen gezogen om Joey's plof te kunnen horen, dus begin ik doelloos door het huisje heen te lopen, tot ik iemand op de grond zie liggen.
Oh shit, denk ik en ren erop af om dan te schrikken.
''Joey!''
Ondanks dat Joey een bitch is kniel ik naast hem neer, scheur een stuk van mijn katoenen shirt onder mijn trui af en verbind zijn hoofdwond er amateuristisch mee. Hoofdwonden kunnen akelig bloeden, weet ik...
''Joey?'' spreek ik hem aan. ''Joey! Kom bij bewustzijn, jong!''

Joey had een vreselijke nachtmerrie en het werd alsmaar erger. Eerst moest hij weer naar een oppas, toen bleek het niet de gebruikelijke twee te zijn, werd zijn humeur steeds slechter, kwam hij in een speelgoedpoppenhuis terecht op miniformaat en raakte hij ook nog eens gewond! Brr, hij moest er niet aan terugdenken.
Zijn hoofd bonkte als een gek; het leek wel of er duizenden paarden in galoppeerden, om gek van te worden! Hij greep zijn naar hoofd en ging overeind zitten, op zijn ene hand steunend. Hij wilde zijn ogen openen, maar zag alles zwart. Wanneer eindelijk zijn zicht verbeterde, duizelde alles voor zijn ogen.
Hij kneep ze dicht en opende ze langzaam. Hij zag Lisette en schrok.
Maak me wakker!

Ik luisterde heel goed naar wat An vertelde.
''Raar allemaal ja''
Ik bleef hun aankijken.
''Misschien moeten we het poppenhuis maar even goed gaan bekijken''
Stelde ik toen voor.
''misschien hebben we een vergrootglas nodig.''
Ik transporteerde een vergrootglas naar mij toe.

Als Joey opeens rechtop gaat zitten haal ik even opgelucht adem. Dan, als ie z'n ogen opendoet en ik de blik in zijn ogen zie als hij me ziet snuif ik.
''We zitten in 'tzelfde schuitje, meneertje,'' zeg ik tegen hem en sta op om naar een raam te lopen en naar buiten te kijken. ''Of liever gezegd 'tzelfde poppenhuisje.''
Ik wordt dankzij An's meesleepkunsten van mijn voeten afgeworpen om op mijn buik door het poppenhuis te schuiven.
''Hooo!''
Ik grijp me vast aan de 'verwarming'. De buis van de plastic versie, dan. Die zit tenminste goed vast.

Ik keek An en Elisa geschrokken aan.
"Ja", zei ik, "Laten we het onderzoeken. Maar ik denk dat we momenteel beter niets aanraken van het huis en Phoebe, Piper, Paige en Prue erbij roepen."
Ik keek hen in stilte aan.
"Of is dat geen goed idee?", vroeg ik.

Ik tuurde ingespannen naar het huis.
"Ik denk dat we het zelf ook wel kunnen", zei ik toen en dachte ven om iets te zien. Toen ik dacht me vergist te jhebben, keek ik Leen aan.
"Maar als wij ook verdwijnen weet niemand waar ze zijn", zei ik toen nadenkdn. "En zullen ze ons nooit vinden ..." Onzeker keek ik naar Elisa.
"Wat vind jij ervan, Elisa?" vroeg ik haar. "Onze moeders erbij halen of het zelf proberen?"

Hij keek vol ongeloof naar Lisette en sloeg zijn armen gekruisd voor zijn gezicht toen hij weer weggleed, in de richting van de muur. Tijdelijk kon hij er zelfs op staan, maar tenslotte viel hij weer plat op de grond, pijnlijk op zijn kont.
"Dit meen je niet!" krijste hij. Hij werd gek van deze plek.
Hij krabbelde overeind en rende naar het raam.
"Haal ons hieruit!" gilde hij naar de drie tot-nu-toe-in-veiligheid-oppassers. Hij gromde toen hij merkte dat ze hem nog altijd niet konden horen, ondanks ze nu zo dichtbij waren.
Hij rende naar de deur, die nog altijd open stond, en keek hoopvol. Plots kwam hij bij een soort krachtveld en werd hij met een knal naar achteren geblazen. Woedend keek hij op, maar gelukkig deed zijn rug dit keer niet zo zeer van de klap; hij was op de zachte bank terecht gekomen.
Hij klom weer overeind en rende naar de serre, waar als het goed is de opening van het poppenhuis hoorde te zijn en probeerde die open te trekken...

Ik staar vanaf mijn plekje naar Joey.
''Oké, dát werkt dus niet...'' mompel ik als ie achteruit wordt geblazen en op de bank terecht komt. Dan rent ie ook nog naar de serre om daar aan de opening te gaan staan trekken.
''...Volgens mij werkt dat ook niet, Joey...'' mompel ik, om in het poppenhuis rond te gaan neuzen.
Pen heb ik... nou nog iets om op te schrijven. Dat kan ik dan tegen het raam drukken! Als ze slim genoeg zijn lezen ze dat dan wel met een vergrootglas ofzo...
Uit een kastje vis ik een stuk plastic, een stuk karton en een één of ander flesje.
''Wat moet dat nou hier...''
Ik haal mijn schouders op en pak het stuk karton, plof op de bank neer en schrijf op het stuk karton (wel een beetje moeilijk, 't is tenslotte karton):
S.O.S. L & J
Dan sta ik op en loop naar het raam, om dat stuk karton met de boodschap naar buiten te zetten.

Ik bekeek het huis nog een keer terwijl ik op antwoord wachtte van Elisabeth en Leen.
"hmmm" Ik leek iets te zien bewegen en nam snel het vergrootglas en bekeek het. "Sos L & J !" zei ik toen geschrokken en keek weer op. Bijna liet ik het vergrootglas uit mijn hand vallen.
"Ze zitten erin !" TGoen zag ik dat de deur open stond. "Als we die nog wat verder open krijgen !" Mijn vingers waren al op weg naar de deur ...

Ik zag An haar hand gaan en hield haar tegen.
"Wacht!", zei ik, "Wat als jij ook in het huis terecht komt? Laten we eerst hulp halen!"
Ik keek haar gespannen aan en was vastberaden om te wachten op hulp.

Hij negeerde de opmerkingen van Lisette. Hij wist dingen over zichzelf die zij niet wist. Hij wist misschien hoe ze eruit konden komen.
Plots kneep hij zijn oren dicht van de pijn. De stemmen van de nog veilige mensen in de Manor klonken enorm luid voor hem als een klein jongetje op zo´n mini formaat.
"Houd alsjeblieft jullie koppen!" gilde hij luid, maar hij wist dat het nutteloos had.
Hij kreeg er langzamerhand genoeg van. Hij haalde zijn vuist uit naar achteren, die rood begon te gloeien en haalde toen strak uit naar voren. Zodra zijn hand stopte, schoot er een vuurbal vanuit zijn vuist en vloog als een speer in de richting van de spleetopening in de serre. Ze rode gloed van zijn hand was verdwenen op het punt dat de vuurbal verschenen was.
Hij bestudeerde de plek waarop de vuurbal de muur had geraakt en zag dat hij een stukje verder open was.
"Het is een begin..." zei hij tegen zichzelf.

Ik draai me on naar Joey met een grijns over mijn s.o.s, knipper dan een keer en kijk nog eens, om dan te staren.
Wat krijgen we...! Nogal extreem ''alles is mogelijk''!
''Eh... Joey? Ben je een demon, een heks of een magier?'' vraag ik onzeker. ''Nog belangrijker... goed of slecht?''
Ik staar naar de muur.
''Gewelddadig stukje techniek...'' mompel ik, behoorlijk onder de indruk.

Joey keek om naar Lisette.
"Hè? Wat?" zei hij. "Wat denk je zelf als ik een leerling van de Magic School ben? Mijn moeder is een heks, mijn vader weet ik niet. Waarom zou ik een Demon zijn en waarom doe je er zo verbaasd over? Je lijkt wel zo'n... iemand die nog nooit magie heeft gezien met eigen ogen!" stamelde hij verbaasd. Hij begreep haar opmerkingen en verbazing niet.
"En bedankt. Ik wil hier graag weg," zei hij terwijl hij zich weer richtte op de spleet. Hij concentreerde zich, haalde weer uit en ook bij deze aanval begon de spleet wat losser te zitten.
Hij draaide zich om naar Lisette.
"Of weet jij een andere manier om hier zo snel mogelijk uit te komen? Ik ben kleiner dan ooit!"

Ik keek Leen een beetej onzeker aan en knikte.
"Ok", zei ik toen. Ik keek weer naar het huis en probeerde Lisette en Joey te zien in de mini-manor.
"Lisette? Joey?" vroeg ik onzeker en keek weer nieuwsgierig naar de deur.
"Maar misschien krijgen we hem wel verder open zodatze er uit kunnen !" zei ik en mijn hand was alweer op weg naar de deur die een klein beetje openstond. "het ergste dat kan gebeuren is dat ik er ook in vast geraak, maar dan halen jullie ons er wel uit!"

"Ok.", zei ik, "Maar wees voorzichtig!"
Ik keek An onzeker aan.
"Ik wil niet dat er nog meer mensen iets overkomt!", zei ik.
Ik keek naar het huis en zocht naar enig teken van Lis of Joey.

Ik zet mijn vuisten op mijn heupen als hij uitlegt dat hij een heks is.
''Ik wist niet dat je daar een leerling bent, meneertje!'' zeg ik. ''En ik zie nou niet bepaald elke dag een oppas-jongen van Shar magie gebruiken! Excuseer me dat ik daar een beetje verbaasd over ben! Pah...''
Ik laat mijn vuisten op mijn heupen.
''Wachten tot de rest een oplossong heeft gevonden, natuurlijk,'' zeg ik rustig. ''Dan hoeven we hier niet alles te slopen, aangezien we niet weten of we inderdaad eruit kunnen - en ons eigen formaat terugkrijgen - als jij daar een scheur maakt en we eruit kruipen. Bovendien, de volwassenen kunnen elk moment komen!''

Joey begon te lachen.
"Geef jezelf een applaus. Je bent de eerste die me magie ziet gebruiken! Maar wat verwacht je anders als mijn moeder een heks is en mijn broer bij jullie in de klas zit?!" zei hij spottend en begon te lachen. Hij leek echter niet bepaald vermaakt.
"Niemand heeft me magie zien gebruiken, ik kan het ook pas sinds kort. En misschien heeft Sharon wel oppaskinderen van Magic School en erbuiten? Wat denk je dan van haar broertjes? Helaas werken niet al mijn krachten..."
Plots greep hij naar een houdvast toen er een trilling door het huisje heen ging, een die ook door de hele manor ging maar voor de anderen onvoelbaar was; er was iemand verschenen in de Manor...
Joey sprintte naar het raam en probeerde de oorzaak te vinden en gromde toen hij niemand zag. Hij begon rondjes door het huisje te lopen tot hij vond wat hij zocht.
"Gaaf!" riep hij vol bewondering uit. "Mijn eerste Demon! De eerste die ik zie!" Hij beet vrolijk op zijn onderlip van enthousiasme en keek naar de rode ogen van de Demon die enkel zichtbaar waren terwijl hij in de schaduw van de keuken stond...

((De rode ogen is dus alles dat te zien is en bovendien voelden enkel de twee verkleinden die trilling, want voor de rest is het te klein om het te kunnen voelen))

Ik snuif als ik naar het bijdehante joch luister om Joey dan snel te volgen.
''Demon?'' piep ik. ''Da's niet goed! Helemaal niet goed! Go meiden, hak die kwal in de pan!''
Ik wapper met mijn armen.
''Dit is absoluut niet cool! Dit is een groot probleem! Dit begint cliché te worden, altijd maar problemen...''

Mijn hand stopte op enkele milimeters van het huis en toen trok ik hem weer terug en keek onzeker Leen aan.
"Zou het helpen als ik in het huis terecht kwam? Dan weten jullie ten minste wel waar ze zijn ..." Ik dcht na.
"We moeten eerst misschien een manier vinden om contact te houden ...", zei ik tegen haar en Elisa. Ik zuchtte diep en snapte niet veel van deze situatie. Ik wist niet weer of ik nu wel of niet de deur moest proberen dicht te doen.

"Hmm, ja misschien.", zei ik, "Welke manier kunnen we gebruiken? Als jij verkleint in het in huis terecht komt, kan je echt niet veel doen."
Ik dacht verder na.
"We kunnen wel een vergrootglas gebruiken...", zei ik, "Dan kunnen we je tenminste al zien..."
Ik wou dat Piper, Paige, Prue en Phoebe er waren en wist echt niet wat te doen.