"Het is een simpele jongen om op te passen."

Ik knikte.
"Ik zal aan dat raam komen staan !" zei ik tegen haar en wees naar het raam vlak naastr de deur.
"Maar eerst even kijken off we wel een vergrootglas hebben !" Ik draaide me om en zag iets rood. Van schrik gaf ik een gil, struikelde naar achteren, viel en botste hard met mijn hoofd tegen de muur aan toen ik neergevallen was.
"Au !" Ik wreef over mijn achterhoofd.

Joey keek kort Lisette aan en richtte zich toen weer op de Demon. Dolenthousiast, dat was hij.
"Ze horen je niet. Hoe hard je ook gaat gillen, het lukt niet..." zei hij toen zonder zijn oppas aan te kijken.
Hij schopte plots tegen de muur aan en keek woest. Zijn eerste Demon en dan kon hij niet eens meevechten! Alleen omdat hij enkele centimeters groot was en opgesloten in een poppenhuis zat! Hij gromde.
Hij liep weer naar de spleet bij de serre en begon weer vuurballen er tegenaan te gooien, hopend dat hij snel open gaat en ze weg kunnen...

''Dan kan ik ze nog wel aanmoedigen,'' zeg ik droog. ''Dat doe je ook met je voetbalclub ofzo op tv, en die horen dat ook niet! Boeien!''
Ik spring geschrokken achteruit als Joey met vuurballen begint te smijten.
''Oi! Als we willen verbranden, was dan gaan koken! Even effectief! Pas op, straks vliegt de hele mini-Manor in de fik, met ons erin!''

Ik schrok toen An ergens van schrok.
''An gaat het?''
Ik hielp haar overeind.
''Wat was er.''
Ik keek naar de plek waar An naar gekeken had.
''Oneee''
Zei ik toen geschrokkken.

Ik schrok ook omdat An schrok en keek tegelijkertijd met Elisa naar de plek waar An naar gekeken had.
"Oh nee!", zei ik, "An! Neem de mini-manor en orb naar Paige!"
Ik keek even naar Elisa.
"Ben je bereid om samen met mij hier te blijven en te zoeken aan wie de rode lichtjes toebehoren?", vroeg ik.

Ik wreef over mijn achterhoofd.
"VOorzichtig !" zei ik tegen hen en orbde toen voorzichtig omdat de twee mensjes in het poppenhuisje niet te hard door elkaar geklutst mochten worden, als ze er tenminste echt in zaten.
"Mama !" riep ik meteen en keek onzeker naar het huis. IK hoopte dat Leen en Elisabeth voorzichtig zouden zijn. ONgeduldig keek ik om me heen en zette het poppenhuis op het salontafeltje.

Joey keek om naar Lisette.
"Als het in de brand vliegt, weten ze tenminste dat we erin zitten en dan kunnen we eruit waar het verbrand is. Ik ben niet van plan hier langer te blijven dan nodig," riep hij woest.
Hij draaide zich weer om en begon weer met vuurballen te gooien, maar viel om toen het huis opgepakt werd. Hij schopte woest tegen de muur toen ze weggehaald werden van de Demon.
Uit frustratie kwam hij weer overeind en begon nog woedender met vuurballen te smijten.
"Ga...open...!"

''Als je dat op die manier doen komen we d'r uit, ja... als verbrandde stukkies vlees!'' grom ik en slaag er net in om overeind te blijven.
''Joey! Kap met vuurballen smijten of ik bedenk een nieuwe manier om je het huis uit te krijgen - je door de ramen smijten! HOU OP!''
Ik loop wankelig naar Joey toe en grijo hem bij de polsen. Ik probeer hem te kalmeren.
''Joey. Kalmeer! Met kracht alleen komen we hier niet uit!''

Ik knikte.
''Ja dat is goed''
Zei ik toen.
''Maar hoe gaan we dat doen?''
Paige kwam eraan.
''An wat is er aan de hand?''
Vroeg ze bezorgt.

Ik wees naar het huis.
"We denken dat onze oppasjongen en Lisette daarin opgesloten zitten!" zei ik en keek van het ding naar mijn moeder.
"Leen en Elisabeth zijn nog in de keuken van de manor en er is een demon! Ik ga terug!" bang keek ik mijn moeder aan.
"Pas jij dan op het huis?" vroeg ik.
"Of ga jij en pas ik op het huis? Maar raak de deur neit aan!"

Joeys ogen werden plots groot toen hij wat zag door de raampjes van het miniatuurhuisje. Hij stopte met vuurballen te gooien - negeerde ondertussen het gebabbel van Lisette doordat het geluid langs hem heen ging en hem niet eens bereikte - en liep naar de ramen toe en drukte zijn gezicht er tegenaan.
Paniekerig keek hij om en verschool hij zich achter Lisette als een klein bang kind. Hij keek omhoog naar haar en zijn stem trilde wanneer hij sprak.
"D-de D-demon... hij hier!" gilde hij uit. "Hij voor ons. Hij komt voor ons!!!"
Zijn ogen flitsten alle kanten op, op zoek naar een uitweg.

Ik kijk verward achter me naar Joey.
''Wat sta je nou te bazelen - wat moet ie nou met jou?''
Ik kijk ook naar de ramen.
''...Oh. Eh... Da's niet goed...''
Heel slim. Briljant gewoon. Denk er eens aan naar de universiteit te gaan voor STUPIDITEIT!
''Joey... als ik nu zeg ren je naar een afgesloten kamer, voor mijn part de kast ofzo. Daar is het relatief veilig. Als je het ook maar WAAGT me een grote mond te geven vind ik dat niet erg leuk. Snappie? Ik leid de kwal wel af. En gehoorzaam voor deze ene keer! NU!''
Ik ren naar het raam en ga gekke bekken staan trekken in de hoop dat de demon zich kwaad maakt over mij en Joey voor nu even geen aandacht schenkt.

Joeys wilde Lisette tegenspreken, maar kon het niet. Zijn angst was hem de baas geworden; voor het eerst in zijn leven was hij doodsbang. Zijn eerste Demon viel hem zeer tegen en nu wilde hij helemaal alles leren.
Het jongetje keek paniekerig om zich heen, op zoek naar een plek om zich te verschuilen. Toen trok Lisette zijn aandacht en rende hij naar haar toe en deed hij een poging haar weg te trekken van het raam.
"Hij is te groot - nu nog in ieder geval - om naar binnen te kunnen! Je kunt niets eraan doen als hij het huis meeneemt met ons erin! Kom, samen verstoppen! Huis is groot!" Hij probeerde haar mee richting de trap te trekken.

''Hé! Meneer grote demon daarbuiten was misschien wel zo kwaad geworden dat ie ook naar binnen was gekomen, dan hadden we kans gehad hem te verslaan! Nu zijn we in handen van een stomme veel te grote demon die misschien het hele poppenhuis wel van een klif gooit, met ons erin! Joey! Laat me los!''
Ik spartel tegen, een beetje pathetisch, aangezien het joch zelfs kleiner is dan ik en ik sterker hoor te zijn dan zo'n jochie.

Ik bleef naar mijn moeder kijken.
"Mama?" vroeg ik haar en keek om me heen. Onzeker luisterde ik en had een vreemd gevoel. Uiteindelijk draaide ik me weer naar mijn moeder om en schudde haar door haar bij haar schouders beet te pakken.
"MAma, ben je er nog?" Ik zuchtte en liet mijn blik opnieuw door de ruimte gaan."
VOlgens mij hebben we niet veel tijd meer!"

Ik keek rond.
''Laten we gaan kijken.''
Paige keek rond.
''Ja ik ben erg nog''
Zei ze toen.
''Maar volgens mij is er nog iemand hier''
Zei ze toen.

Abrupt liet Joey Lisette los en keek droevig naar de grond.
"Sorry..." zei hij zacht en draaide zich om. Hij liep naar de trap en liep met een snelle vaart en luide voetstappen de trap op.
Hij liep door de lange gang op de eerste verdieping. Even bleef hij staan bij een deur die op een kier open stond en liep naar binnen. De plek herkende hij, maar de kamer zelf niet; in deze tijd was het de kamer van Sharon, zijn gebruikelijke oppas, maar nu... Ja, wat was het?
Hij hoorde luide stemmen van buiten het huis en keek geschrokken om. Direct stopte hij met het spelen van een nieuwsgierig aagje en rende hij verder de gang door tot hij nog een trap opgerend was en op de zolder terecht was gekomen. Met een klap liet hij de deur dichtvallen en barricadeerde hij de ingang. Vervolgens keek hij nieuwsgierig door de glas-in-loodramen naar buiten met zijn gezicht tegen het glas aan.

Ik wil eerst achter Joey aanhollen, de trap op, maar ik weet niet hoe hij gaat reageren op wat hij een 'stalker' zou noemen, dus blijf ik beneden. Als de luide stemmen te horen zijn ga ik naar het raam en kijk erdoor. Ik kan het niet erg goed zien, ik kan het niet erg goed verstaan, en ik heb dus geen idee wat er gaande is. Ik grom gefrustreerd, houdt mijn mond en probeer me op buiten te concentreren.