"Dat is lang geleden..."

"Dat is lang geleden..."


((Wat: De laatste keer dat Miley en Caleb elkaar zagen, was toen Caleb met Nerezza de Magicschool binnen drong en iedereen aanviel. Zo kwam Miley achter zijn ware identiteit en hij achter haar heksen bestaan - die ze zelf ook pas wist. Miley was er kapot van en bovendien vermoed ze ook nog dat Nerezza Calebs vriendin is - ver zit ze er niet naast. Dan komen de twee elkaar weer tegen...
Waar: Park
Wanneer: Eind zomer
Genre: Emoties, gevoelens,...
Wie: Miley Bresh en Caleb Denvers (evt als wij mensen erbij halen, die)
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Zittend op een bankje in het park, staarde ze emotieloos voor zich uit. Het gebeuren van een tijdje terug zat haar nog altijd dwars. Zoals Vivian al gedacht had, was ze vaker verraden, had ze jongens gedumpt die ze al langer kende, maar dit maal was het anders. Het had zo goed gevoeld, haar zo veel opgebeurd! Maar dit... dit verraad, deze leugen was erger dan alle anderen! Niet alleen had hij een vriendin, maar dan was hij ook nog eens een demon, een die haar zusje aanviel en een die ze uit moest roeien - daar werd ze tenslotte voor opgeleid op Magicschool sinds een paar weken.
Ja, magie was nog niet zo bekend bij haar. Sinds de bankoverval wisten zij en Vivian het pas. Een grote, onverwachtse klap. Maar als ze nu terug keek, was die klap minder dan toen ze Caleb en Nerezza zag op Magicschool en wist wie hij was...
Zijn gedrag toen zat haar nog altijd dwars. Hij had zijn zusje aangevallen, hij liet die griet haar bijna sterven en wat deed hij om haar te redden? Niets! Hij was niet de ware zoals ze had gedacht, zoals ze eindeloos had gedroomd... Ze hadden het samen zo leuk gehad toen ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden in de winkelstraat. Ze waren samen gaan sporten in de vechtschool waar ze privé-les krijgt van Marco. Ze waren een film gaan kijken diezelfde avond en nu? Nu waren ze elkaars vijanden, totale vreemden van elkaar!
Een traan biggelde over haar wang en gauw veegde ze die weg en staarde ze weer emotieloos voor zich uit naar de grond...

Caleb liep rustig door het park. Hij moest even wat nadenken en een frisse neus halen. De laatste tijd zat hij zo vaak gewoon thuis en hij werd er bijna gek door. Telkens opnieuw haalde hij zich voor de geest wat er gebeurd was op MAgicschool. Woedend gaf hij een trap tegen het steentje en wou dat hij nooit geweest was. Hij zuchtte diep en keek om zich heen om te zien waar hij zich nu precies bevond.
"Miley !" riep hij zachtjes uit toen hij haar zag zitten op een bankje en zijn hart maakte een sprongetje. Eerst wilde hij niet naar haar toe omdat hij dacht ze hem waarschijnlijk haatte en allang vergeten was, maar toen hij beter keek, zag hij dat ze aan het huilen was. Zonder te twijfelen liep hij op haar af en hging naast haar zitten.
"Gaat het?"

Woorden van haar zusje over de 'relatie' tussen haar en Caleb speelden door haar hoofd. Ze wist wel dat ze niets officieels hadden, maar zoals ze bij elkaar waren geweest en hoe ze zich tegenover elkaar gedroegen, voelde ze diep van binnen dat het wel zo was geweest.
Naast de woorden meende ze meerdere malen de stem te horen van Caleb en ze kreeg hem maar niet uit haar hoofd, wat haar mateloos irriteerde. Zo kon ze het toch nooit verwerken? Hoe kon ze er zo beter mee om leren gaan?
De hele tijd beelde ze zich maar in dat ze hem niet echt hoorde, tot ze naast haar keek toen iemand naast haar ging zitten. Geschrokken schoof ze opzij van de bank en viel ze ernaast. Mopperend kwam ze terecht in de struiken en krabbelde ze overeind. Haar blonde, krullende haren bleven echter steken en geïrriteerd probeerde ze ze los te maken.
Toen ze eindelijk los was, stond ze voor de jongen die niet uit haar gedachtes kon blijven; Caleb...
"W-wat doe jij hier?" stamelde ze verbaasd. Ze schraapte haar keel en herstelde zich. "Moet je niet bij je vriendin zijn? Of nog meer heksen uitroeien?" zei ze boos. Ze draaide zich om, haar haar zwaaide mee in haar draai en ze liep weg. Zo kon ze er nooit mee om leren gaan... Wilde hij het haar alleen maar moeilijker maken voor de grap? Zag hij niet dat hij haar al genoeg gekweld had?!

Caleb keek geschrokken naar Miley toen ze viel en wilde haar overeind helpen, maar kon zich plots gewoon niet bewegen. Zijn ogen bleven maar op haar plakken en hij besefte dat zij de reden was geweest dat hij de laatste tijd zo onrustig was. Hij wilde niet dat ze wegliep ! Hij wilde niet verder zonder haar.
"Miley wacht !" riep hij uit en sprong op. Zijn stem had smekend en paniekerig geklonken. Hij merkte het niet eens op, maar rende achter haar aan. Zijn hand omsloot haar arm en hij draaide haar om zodat ze hem aankeek.
"Alsjeblieft, laten we hier over praten !"

Haar tranen wist ze met moeite eindelijk in te houden en terwijl ze vastbesloten wegliep van Caleb, veegde ze de sporen van haar tranen weg. Ze moest eroverheen zien te komen, hem vergeten, en dat ging niet als hij nu weer in haar leven kan. Hij had haar tenslotte verraden, op meerdere terreinen en hij viel haar vrienden en Vivian aan, dat kon ze niet toestaan!
Haar hart zei haar dat ze het uit moesten praten, indien dat mogelijk was tenminste, maar haar gevoel speelde met haar verdriet en onzekerheid en vertelde haar dat ze hem moest proberen te vergeten...
Calebs stem drong maar nauwelijks tot haar door, maar ondanks dat ze zijn stem uit probeerde te bannen, hoorde ze het toch nog zacht en werden haar ogen weer wat wazig.
Plots werd ze omgedraaid en stond ze oog in oog met de jonge demon.
"Wat valt er dan nog te praten? Je... je viel mijn school binnen - goed, ik zat er pas net - viel mijn vrienden en zusje aan, je blijkt een vriendin te hebben die me bijna vermoordde! Ik zie niet hoe dit uit te praten is!"
Vooral het laatste niet... Hoe had je dan toe kunnen staan dat ze me bijna doodde? Als An er niet was geweest, leefde ik niet meer, niemand van de aanwezigen - op Sharon na dan, die op tijd weg was gegaan voor hulp...

Pijnlijk vond hij deze confrontatie, maar hij wilde haar niet laten gaan.
"Wat wil je dat ik zeg?" vroeg hij na een stilte. Spijt van wat hij gedaan had, had hij niet, wel spijt om hoe het gelopen was en dat hij en Miley nu niet meer hadden wat ze gehad hadden. Niet dat het ooit met zoveel woorden gezegd was,m aar toch had hij haar tijdens de tijden dat hij bij haar was, beschouwd had als zijn vriendin en wat ze hadden was erg speciaal. Het had iets in hem geraakt en hij was niet van plan het op te geven. Nog steeds had hij haar bij haar arm vast omdat hij bang was dat ze anders zou gaan lopen.

Verward keek ze Caleb aan. Had ze het nou goed gehoord? Vroeg hij wat ze wilde dat hij zou zeggen?!
Mannen...! Ze zijn echt onuitstaanbaar! Ze snappen niets van vrouwen! Ik zei toch net tegen hem dat ik niet zag hoe dit goed te praten was en als ik zeg wat ik wil horen, komt het niet recht uit het hart! En dat is een van de belangrijkste dingen bij het goed maken, vind ik dan weer...
Ze probeerde haar arm los te rukken en glimlachte zwakjes en onzeker naar de mensen in de verte van het park die toekeken wat er aan de hand was.
"Caleb, laat me gaan! Ik zei toch net dat ik niet zie hoe dit uit te praten valt?! Je vriendinnetje vermoordde me bijna en wat deed jij? Niets! Als An er niet was geweest, was er helemaal niets te praten, dan lag mijn lichaam ergens in een graf weg te rotten!" zei ze fel.
De greep op haar arm begon haar te irriteren en ze herinnerde zich een les van Marco. Ze maakte een combo van verschillende bewegingen en eindelijk kwam ze los. Ze keek nog een maal naar Caleb - in zijn ogen - wendde toen haar blik was en rende toen weg, zo hard als ze kon. Terwijl ze sprintte, veegde ze de tranen in haar ogen weg en baande ze zich een weg richting huis, die echter best ver weg was nog...

Hij keek haar onzeker aan.
"Dat had ik nooit laten gebeuren !" zei hij plots. "Ik had je nooit laten sterven, dat zweer ik je !" De mensen om hen heen konden hem gestolen worden. Miley was de enige waar hij iets om gaf en alleen haar gevoelens, mening en woorden waren belangrijk.
"Ik zou je nooit hebben laten sterven !" Met lege ogen keek hij haar na en wist niet of het wel een goed idee was om haar nog achterna te gaan. Toch deed hij het. Zijn hart zei hij haar niet te laten gaan hoewel zijn verstand het tegendeel beval.
"Miley wacht !" HIj begon achter haar aan te rennen. Hij was erg snel en haalde haar na niet veel tijd in.

Ze probeerde niet te luisteren naar wat Caleb zei; het deed haar alleen maar meer verdriet.
Waarom liegen ze toch altijd? En als ze niet liegen; waarom laten ze uit hun handelingen dan wat anders lijken dan wat ze erover vertellen?
Hij haalde haar in en vastbesloten veegde ze gauw de tranen op haar gezicht weg en verwijderde ze alle sporen; haar ogen waren echter nog altijd rood en wazig.
"Waar was je dan toen ze ons allemaal aanviel? Aan haar kant! Waar was je toen ze me doorboorde met zwaarden? Ergens in de duisternis, toekijkend hoe ik leed!" riep ze woedend. Dat had haar het meeste dwars gezeten van alles, meer dan het feit dat hij niet verteld had over het feit dat hij een vriendin had en dat hij een demon was - ze had tenslotte zelf nooit verteld dat ze een heks was, al wist ze dat zelf net twee weken hooguit?
Ze schudde met gesloten ogen van verdriet haar ogen en keek Caleb niet aan.
"Waarom zeg je allemaal dingen die je gedrag en acties tegenspreken? Dat helpt niet hoor!" zei ze verdrietig terwijl ze hem weer aan keek met tranen in haar ogen.

Hij greep naar zijn hoofd en schudde zijn hoofd.
"Ik weet het niet meer !" riep hij uit. "Ik was zo verbaasd dat je daar was ! Ik wist gewoon niet wat te doen !" HIj keek haar met tranen in zijn ogen aan en zei.
"Ik zou je nooit hebben laten sterven !" zei hij toen. "Echt, ik ... het..." Hij was helemaal in de war en verloor zijn kalmte. Het was de tweede keer in heel zijn leven dat hij zo verward was. Ook na de dood van zijn ouders had hij zichzelf helemaal verloren in verdriet en nu leek gewoon hetzelfde te gebeuren.
"Het spijt me !" zei hij ten slotte.

Ze keek met tranen in haar ogen naar Caleb. Ze moest terugdenken aan het moment dat ze Caleb voor het eerst zag op Magicschool. Ze had zonet nog met haar zusje en Sharon gepraat en gelachen. Toen stond hij daar met die meid, die ook nog eens een demon bleek te zijn.
M-misschien heb ik door mijn verdriet wel verkeerd geoordeeld? Dingen gemist die ik anders wel had gezien...?
Twijfelend en met een licht schuldgevoel staarde ze naar de grond. Had zij dit misschien wel allemaal veroorzaakt?
Calebs laatste woorden drongen tot haar door en ze keek op, recht in zijn gezicht. Het klonk zo oprecht, zo vol spijt en liefde...
Plots kon ze zichzelf niet meer tegenhouden en omhelsde ze Caleb voordat ze het door had. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en wilde hem niet meer loslaten. Haar gevoelens voor hem waren groter dan haar woede, haar hart vertelde haar om hem niet te laten gaan, niet om dit...
De tranen begonnen te stromen, dit maal niet van verdriet, maar van geluk. Blij omdat hij spijt had, dat hij haar terug wilde. Ja, geluk...

Caleb had veel verschillende reacties van Miley verwacht, maar deze... Nee, echt niet ! Daarom bleef hij ook een tijdje stilletjes staan om haar dan voorzichtig te omhelzen. Met een lichte glimlach keek hij naar haar. Zijn armen liet hij om haar heen liggen en zijn geluk verdween een beetje toen hij aan Nerezza dacht. Hij sloot zijn ogen en besloot even gewoon niet aan haar te denken en zich bezig te houden met Miley en zijn gevoelens voor haar.
"Gaat het weer een beetje?" vroeg hij toen en hoopte maar dat Nerezza dit nooit zou ontdekken en ook dat Miley hem nooit meer zou zien wanneer hij bij Nerezza was.

Na wat wel een eeuwigheid leek te duren, liet ze pas Caleb los en veegde ze de tranen en haar sporen weg uit haar gezicht.
"Ja, i-ik denk het..." reageerde ze, nog nasniffend. Ze keek Caleb gelukkig aan, maar al gauw veranderde haar blik in een streng gezicht.
"Maar de volgende keer, mocht die komen, ben ik niet om te krijgen! Dus als er dingen zijn die ik nog moet weten, vertel het me alsjeblieft..." Ze smeekte half, maar wist het te verbergen.
"En... en is die griet, die demon, echt je vriendin?" voegde ze er twijfelend aan toe. Ze wist niet wat ze ervan moest denken en hoopte dat ze Vivian eindelijk eens ongelijk kon geven. Haar zusje had al die tijd gelijk gehad, maar misschien niet volledig...

Hij keek haar een tijdje onzeker aan.
"Wel... Ze ..." Hij keek even naar de grond om Miley daarna aan te kijken en verder te gaan.
"Ze is de dochter van De Bron Van Al Het Kwade !" zei hij. ZIjn ogen zochten die van Miley.
"Misschien is het beter als we elkaar niet meer zien", zei hij toen en keek met tranen in zijn ogen naar de grond.
"Ik ..." Hij keek op. "Ik wil niet dat jou iets overkomt of dat iemand jou pijn zal doen !" zei hij en nam haar handen beet. Hij bleef haar in haar ogen aankijken en zag er echt zielig uit. "Als de demons te weten komen dat ik een relatie heb met een heks..." Hij zweeg even. "Weet je zeker dat je dat alles zal aankunnnen?" vroeg hij. "Ik wil echt niet dat jou iets overkomt ! Je bent het belangrijkste in mijn leven !"

Onzeker en twijfelend of ze het wel had moeten vragen, keek Miley Caleb aan terwijl hij stotterend naar het juiste antwoord zocht. Ze keek hem nogal vragend aan, niet begrijpend wat er zo moeilijk aan die vraag was. Een simpele 'ja' of 'nee' gaf het antwoord al. Vond hij het zo moeilijk om haar te vertellen dat hij al een vriendin had.
Zodra hij eindelijk haar zijn antwoord gaf, viel haar mond bijna van verbazing open en werden haar ogen groot van verbazing. Ondanks ze nog steeds niet lang op Magicschool les had, wist ze natuurlijk wel wie 'De Bron' inhield.
"D-dochter van de - de B-bron?" stamelde ze zachtjes, niet verstaanbaar voor Caleb. Ondanks ze dan een machtig persoon moest zijn, zag ze het verband niet met haar vraag. Toen gaf hij die haar.
Tranen schoten in haar ogen toen ze zijn woorden over 'elkaar niet meer zien' opvatte als het uitmaken. Eindelijk was het weer goed, kon ze ermee leven, dacht ze, maar dan maakte hij het uit! Wat - wat kwam hij dan in hemelsnaam doen? Ze begreep het niet.
Een traan biggelde over haar wang en Caleb vervolgde zijn verhaal. Ondanks hij in haar ogen keek, sloot zij de hare van verdriet; waarom maakte hij het uit als hij haar eindelijk weer zag en het uit wilde praten?! Uiteindelijk keek ze weer op.
"W-wie weet ben ik wel geen heks. Misschien Vivian ook niet... Tijdens de overval in de bank...," begon ze onzeker, "toen overviel het ons plots. Het is niet van onze ouders, het is geheel nieuw bij ons..." Ze zuchtte en keek Caleb nog altijd niet aan. "Bovendien... Ik heb je nog niet verteld dat mijn ouders - " Ze kapte haar zin af. Ondanks ze Caleb vertrouwde, was het niet handig om te zeggen dat haar ouders bij de CIA werkten. "Mijn ouders zijn ervaren vechters en ik leer het ook al sinds ik klein was, dat heb je wel gemerkt in de sporthal toen we elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Ik leer magie misschien net en heb mijn krachten nog niet door, maar ik weet wel dat ik een krachtveld kan creëeren en dat ik uit mezelf bijna direct genees. En verdedigen kan ik mezelf wel indien nodig..."
Voor het eerst keek ze Caleb weer aan. Haar ogen waren niet wazig meer, nog wel altijd een beetje rood en haar blik was vastberaden, nog nooit zo sterk geweest...

Toen hij de traan over haar wang zag biggelen, was hij even van plan geweest om die met zijn duim weg te vegen. Toch deed hij het niet.
"Maar je bedoelt dus dat je bereid bent om dat alles te trotseren als we een relatie beginnen?" vroeg hij. "Ik hou echt waar heel veel van je en wil niet dat er je iets overkomt ! Dat is de enige reden waarom ik je niet meer zou willen zien ! Ik hou te veel van je om je iets te laten overkomen !" zei hij en nam nu ook haar andere hand vast terwijl hij haar bleef aankijken.

De traan glinsterde nog altijd op haar wang en bleef hangen aan haar kin, maar Miley merkte daar echter niets van. Ze keek Caleb aan.
"Ik heb sinds de gebeurtenis op school er constant over nagedacht, in een dip gezeten? Denk je dat ik dat nu weer mee wil maken?" vertelde ze vol ongeloof.
"Er is echter nog een ding waar ik antwoord op moet hebben voordat ik je vertel dat ik er wel tegen kan - als jij het ook wilt."
Voordat ze haar vraag stelde, staarde ze even naar de grond en haalde ze adem, waarna ze hem aankeek.
"Is die vriendin ook echt je vriendinnetje?"
Ze was klaar voor de waarheid!

Caleb was de traan met zijn ogen gevolgd en merkte dus wel dat ze aan haar kin hing. Hij liet haar linkerhand los en veegde met zijn hand de traan weg. Hij wist het niet en bleef haar aankijken. Even kon hij het niet meer aan om haar aan te blijven kijken en keek voor een moment naar een punt in de verte.
"Nee !" antwoordde hij toen en wist niet of hij nu gelogen had of niet. Hij zat erg in de knoop met zijn gevoelens. Op dit moment wist hij dat hij het meeste van Miley hield, maar wanneer hij bij Nerezza was en zijn demonische helft het overnam, was zijn gevoel veranderd. Dan was plots zijn liefde voro Nerezza veel groter. Wanneer hij alleen was, wist hij het gewoon niet. Omdat hij dan ook nog eens hoofdpijn kreeg en helemaal in de war raakte wanneer hij probeerde te ontdekken van wie hij het meeste hield, dacht hij er niet meer over na.

Ze sloot haar ogen op het moment dat Caleb haar aanraakte om de traan weg te vegen. Ze bereidde zich voor op het antwoord; of haar gedachte van eerst zou bevestigd worden of het zou een enorme opluchting zijn.
Ze opende haar ogen weer en keek Caleb in zijn ogen aan en wachtte onzeker op zijn antwoord. De vraag waar ze al zo lang het antwoord niet wist, zou eindelijk beanwoord worden na al die tijd!
"Nee!" Zo luidde zijn korte, maar krachtige antwoord.
Toen Caleb zijn antwoord aan haar gaf, had ze naar de grond gekeken. Na zijn reactie keek ze hem echter met schitterende ogen van geluk weer aan.
"Echt? Maar..." Ze wist niet wat ze moest zeggen, niet eens wat ze van plan was te zeggen met haar 'maar'. Haar gedachtes lagen compleet in de war. Alles wat haar de afgelopen tijd had dwars gezeten, was nu opgelost, verdwenen en dat in zo'n korte tijd! Sprakeloos, dat was ze.

Hij knikte.
"Ja, echt !" zei hij tegen haar en glimlachte. Geduldig en met een vriendelijke glimlach keek hij haar aan en wachtte rustig af tot ze zou weten wat ze wilde zeggen. Toen hij zag dat ze compleet sprakeloos was, glimmlachte hij nog meer.
"Ik hou van je, Miley !" zei hij en boog zijn hoofd naar haar toe. Even bleef hij met zijn gezicht vlak voor haar gezicht hangen en keek haar diep in haar ogen aan. Daarna drukte hij een zoen op haar lippen.

Een enkele glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem aankeek. Ze wist nog altijd niet wat ze moest zeggen, maar dat scheen Caleb helemaal niet erg te vinden. Hij glimlachte zelfs nog meer!
Zijn woorden verrastten haar compleet. Een blos verscheen op haar wangen en ze sloeg haar ogen neer. Toen hij dichter naar haar toe kwam, keek ze hem echter weer aan, diep in zijn ogen.
Het moment leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk liet ze hem los en glimlachte ze. Deze verdween echter al gauw toen ze aan iets moest denken en twijfelend beet ze op haar onderlip. Haar zusje...
"Ik hou ook van jou!" zei ze en ze verborg haar twijfels hoe ze dit aan Vivian moest gaan vertellen.

Voor hem duurde het moment te kort en hij gflimlachte. Hij had de twijfels in haar ogen opgemerkt en vroeg zich af of ze wel zeker was van haar liefde voro hem.
"Je weet het toch zeker, hé?" vroeg hij toen ozneker.
"Jij en ik samen?" Hij moest en zou het zeker weten.
"Weet je zeker dat je bereid bent voor al die demons die misschien tegen ons zijn en zo?" vroeg hij.
"Weet je dat echt zeker? Ik hoop maar dat ze je zusje met rust laten..."

Verbaasd keek ze Caleb aan en ze begreep niet een, twee, drie waar ze het niet zeker over moest zijn. Waar had hij het over.
"Hoe - wat bedoel je?" vroeg ze twijfelend. Toen drong het tot haar door en de twijfel verdween.
"Ja, natuurlijk! Dat is het niet..." Ze wist dat Caleb het had over haar liefde voor hem, of ze zeker was of ze het wel aan kon en dat kon ze, maar wat anders zat haar dwars.
"Ja, ik weet het zeker!" Toen begon hij over haar zusje, Vivian... Ze moest hem vertellen wat haar dwars zat!
"Het is gewoon - ik weet niet hoe ik dit Vivian moet vertellen. Ze weet hoe dwars dit me allemaal gezeten heeft, maar... ze wilt niet dat het weer zo eindigd denk ik."
Toen wist ze pas dat Vivian ook misschien gevaar liep. Haar zusje gevaar lopen dankzij haar? Goed, Vivian was beter in vechten dan haar, genas ook en zou het wel willen voor haar geluk, maar ze moest het wel aan haar vragen, dat was ze verplicht!
Wacht eens... Genezen, is dat niet een demonkracht...? bedacht ze zich plots. Ze keek Caleb aan.
"Wacht eens, is uit jezelf genezen geen... demonkracht?" vroeg ze twijfelend.

Hij probeerde te begrijpen wat er in haar hoofd omging. Caleb wist wel dat ze van hem hield, dat wist hij goed genoeg, maar hij wist ook dat hun relatie veel problemen zou opleveren. Dat was zeker !
"Eh ... " Hij dacht even na over de vraag die hem gesteld werd en knikte na een tijdje toch aarzelend.
"Ik denk wel dat het een demonkracht is !" zei hij toen onzeker. Zijn ogen bleven op haar gezicht hangen terwijl hij aan NErezza dacht. Wat was dit allemaal een grote puinhoop !

Ze keek Caleb aan. Wacht even... Haar gedachtes begonnen op topsnelheid te werken.
Oké, hoe zit dit? Uit jezelf genezen, nog aardig snel ook, is een demonkracht? En ik bezit die? En Vivian sinds kort ook? Maar dan - zijn we dan niet...
Ze staarde al de tijd dat ze haar gedachtes en vermoedens op een rijtje probeerde te zetten naar de grond en haar blik werd steeds onzekerder en verbaasder. Ze wreef met haar hand over haar voorhoofd, die nogal pijnlijk voelde van het vele denken.
Maar als ik een demonkracht heb, zijn onze andere krachten dan niet ook demonkrachten? Ben ik... een demon?
Ze slikte en keek twijfelend op. Deze gedachte en het idee was compleet nieuw van haar. Het enige goede voordeel was, dat als ze echt een demon was, Caleb geen verraad pleegde om bij haar te zijn, maar wat moest zij? Zij kon totaal niet zich gedragen als een demon, laat staan er een zijn!
Pap en mam weten niets van magie, maar stam ik dan af van een of andere demon...? Hoe zit dit?!