"Dat is lang geleden..."

Caleb wist niet goed wat hij moest doen of zeggen. Ze was zo stil terwijl ze naar de grond keek. Waar is ze o ver aan het nadenkene? vroeg hij zich af. Hij wilde haar niet storen, maar maakte zich wel een beetje zorgen.
"Miley?" vroeg hij en legde zijn handen op haar schouders.
"Alles in orde?" de bezorgdheid in zijn stem klonk duidelijk door, maar dat kon hem even niet meer schelen. Het kon hem op dit moment helemaal niet schelen als hij zwak overkwam.

Ze schudde haar hoofd. Ze wist niet wat ze van dit alles moest denken. Ergens, diep van binnen, voelde ze een vleugje opwinding bij het idee dat ze een demon kon zijn. Het meeste was daarentegen was allemaal afschuw. Ze had niets tegen demons, maar tegen het feit dat alles wat ze tot nu toe geleerd had, tegen het kwade, tegen de demons, was, tegen zichzelf dus!
Ze schudde haar hoofd. Dit kon gewoon niet waar zijn! Was niets in haar leven dan waar? Het echte leven is ook vaak al een grote leugen; zie al die jongens maar die deden alsof ze geinteresseerd waren of al die mensen waartegen ze liegen voor hun eigen veiligheid vanwege de CIA. Was dan haar afkomst en wie zij werkelijk was, ook allemaal een grote leugen?!
"I-ik weet niet wa - " stamelde ze, maar ze kwam niet uit haar woorden. Hoe kon ze dit ooit vertellen als ze zelf al helemaal in de war was door haar eigen gedachtes en ideeën?

Hij merkte haar verwarring op en hij omhelsde haar.
"Ik begrijp wel dat het allemaal verwarrend is !" zei hij tegen haar en legde zijn kin op haar schouder terwijl hij voor zich uit staarde.
"Vooral omdat je aan de goede kant staat ... stond ... nou ja ... ik bedoel maar, je bent niet goed omdat je toevallig een heks bent of niet, en je bent ook niet slecht omdat je toevallig een demon bent of demonkrachten hebt !" Hij liet haar los en keek haar weer aan.
"Het is een keuze die je maakt en het heeft niets te maken met je krachten ..."

Ze was verbaasd over het feit dat hij haar begreep en tijdens zijn omhelzing voelde ze zich nog verwarder dan ze zich eigenlijk al voelde. Ze wist niet hoe ze zich hoorde te voelen op momenten als deze, maar ze wist wel hoe zij zich voelde: verward, rot en onzeker.
Hij liet haar los en ze keek hem niet aan. Ze staarde in plaats daarvan naar de grond, verzonken in haar gedachtes en verwarring. Zijn woorden deden haar echter weer naar hem opkijken en raakten haar.
Hij heeft gelijk...! Maar -
Ze knikte.
"Ja, je hebt gelijk," zei ze glimlachend. Ze keek even weer naar de grond en keek toen hem weer aan. "Weet jij een manier hoe ik dit - dit het beste aan Viv kan vertellen?" vroeg ze onzeker.

De hele tijd had hij vriendelijk naar haar staan kijken.
"Ja, natuurlijk heb ik gelijk !" zei hij met een glimlach. Hij hief zijn rechterhand op en streelde haar haren.
"Nee, daar heb ik geen idee van !" zei hij tegen haar. Zijn ogen waren oprecht toen hij het zei.
"Jij kent je eigen zus bveter dan ik, denk ik !" Hij grijnsde naar haar. "Denk je dat het beter is als ik er bij ben of juist niet?"

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht met een wat norse uitdrukking.
"Hé, niet een te hoge dunk van jezelf krijgen!" pestte ze hem lichtjes. Haar stemming ging echter weer gauw over in de sombere.
"I-ik weet niet. Ik ga het haar wel vandaag nog vertellen, maar nu is ze aan het trainen in het centrum met Mark, onze nieuwe trainer." Ze moest even denken aan haar nieuwe trainer toen ze zijn naam noemde.
Toen richtte ze haar aandacht weer op Caleb.
"Ik denk dat het inderdaad beter is als je erbij bent... Anders denkt ze dat ik het dadelijk nog verzin of gek begin te worden... Haar mening en gevoelens zijn zeer belangrijk voor me."

Hij knikte en merkte dat ze aan haar nieuwe trainer dacht. Een beetje onzeker keek hij haar aan.
"Is er iets met die trainer?" vroeg hij toen onzeker en bekeek haar gezicht aandachtig. Even tilde hij zijn hand op en streek langs haar wang. Daarna liet hij zijn hand weer zakken en knikte.
"Goed, ik wil wel mee, maar ..." Hij zweeg even en durfde even niets zeggen. Uiteindelijk vond hij dan toch de moed en zei.
"Gaat ze me niet aanvallen?"

Ze schudde haar hoofd.
"Nee, het is gewoon dat hij anders is dan Marco, onze oude trainer. Maar dat komt ook doordat we beter worden en steeds betere trainers nodig hebben, anders valt er niets meer te leren..." Ze wilde meer zeggen, maar hield dit voor zich. Ze wist niet of ze ook had vertelt dat haar ouders bij de CIA werkten...
"Vivian en jou aanvallen? Als je zo verschijnt denk ik wel, maar als je samen met mij bent, gok van niet. Tenzij je iets bedreigends doet. Ze heeft een goed hart, maar ze is gewoon bang mij te verliezen en dat me zeer gedaan word. Wat dat betreft zijn we naast zusjes ook elkaar beste vriendin..."

Caleb keek Miley aan en glimlachte naar haar.
"Ik heb nooit gezegd of zelfs maar beweerd dat je zusje geen goed hart heeft, hé?" vroeg hioj haar.
"Het is juist heel begrijpelijk als ze mij zou aanvallen ..." HIj zweeg eeen tijdje terwijl hij in stilte nadacht.
"Maar ja ..." HIj duwde die gedachten weg en keek haar vrolijk aan. "Dus je kan heel erg goed vechten?"

"Nee, ik weet het. Het is gewoon... Ach, laat maar," glimlachte Miley.
"Ehm, zullen we gaan zitten op een bankje? Mijn benen worden nogal moe..." stelde ze voor en ze liep in de richting van het bankje waar ze eerst van weggerend was toen Caleb aan kwam lopen. Rustig nam ze plaats en genoot ze van de rustige omgeving.
"Heel goed valt mee, je weet zelf hoe goed ik ongeveer ben. Toen ik je net ontmoette, vochten we nog tegen elkaar in de sportschool, weet je nog? Daarna heb ik nogal wat trainingen gehad en ben ik wel vooruitgaan, maar het is natuurlijk steeds moeilijker. Gelukkig bestaan er steeds moeilijkere trainers om te verslaan."

Caleb glimlachte en knikte toen naar Miley.
"Ja, we gaan zitten !" zei hij en volgde haar naar het bankje. Toen zij was gaan zitten, nam hij plaats naast haar.
"Natuurlijk weet ik nog dat we met elkaar zijn gaan vechten", zei hij met een rustige, kalme stem tegen haar en nam haar hand vast. Hij kon het nog altijd niet echt geloven.
"Als je wil, kunnen we wel weer samen trainen ..."

Ze glimlachte en keek hem aan toen hij haar hand beet pakte. Wat voelde ze zich gelukkig! Eindelijk was dan toch alles weer goed!
"Het lijkt me leuk om samen te trainen! Maar dat gaat dan enkel wanneer ik niet les heb van Mark... Mijn ouders hebben hem gehuurd als privé-leraar. Viv en ik hebben zelfs gescheiden lessen," reageerde Miley op Calebs voorstel.
"Maar onze zaal is regelmatig leeg, dus we kunnen weleens gaan. Het komt overal van pas, niet alleen in deze wereld, maar ook de onze..." zei ze. Ze wist niet dat ze dichtbij zat met hoe erg handig het kon zijn, mochten zij en Nerezza ooit erachter komen... Bitchfight!

Caleb knikte.
"OK, tof !" zei hij vrolijk en knuffelde haar nadat hij haar hand losgelaten had omdat hij haar anders niet kon knuffelen.
"Fijn dat je ouders een leraar hebben ingehuurd !" HIj liet zijn armen om haar heen liggen en gaf haar een ksuje op haar voorhoofd.
"Zie je je ouders veel?" vroeg hij toen en kon het niet laten weer aan zijn eigen ouders te denken.

Een gelukkige gevoel stroomde door haar hele lichaam. Miley kon maar met moeite voorstellen dat ze een uur geleden nog woedend op hem gereageerd had toen ze hem hier zag.
Moet ik het hem zeggen van mijn ouders? Als hij mijn vriend is, heeft hij daar recht op... Maar ik mag het eigenlijk tegen niemand zeggen, maar wat maakt het uit? Waarschijnlijk geeft hij er niet veel om; hij is een Demon. Daar haalt de CIA niets bij uit... Maar de geheimhouding...
Ze keek op.
"Eh, valt mee. Sinds Viv en ik niet meer bij ze wonen, een stuk minder. Dat was rond de tijd van de overval in de bank."
De tijd dat ik mijn krachten leerde kennen...
"Sindsdien zie ik ze steeds minder, enkel bij mijn stage nog wel eens."

Caleb keek een beetej verbaasd. Hij zelf vond ouders erg belangrijk vooral dan omdat hij er zelf geen meer had. Zijn tantes en nonkels had hij gedood en hij kon begrijpen dat ze niet veel contact had met hen, maar ouders ...
"MAar ..." Hij vond het echt raar.
"Horen ze niet voor jullie te zorgen?" vroeg hij en liet zijn blik even door het park gaan. Hij had een beetje het gevoel dat ze door iemand in de gaten werden gehouden.

Eigenlijk wilde ze het hem dolgraag vertellen, misschien dat hij dan zou begrijpen dat haar ouders gewoon te vaak weg waren en bovendien was ze volwassen, oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. En zelf was ze vaak op Magic School, haar ouders konden daar niet komen...
"Mijn ouders reizen veel voor hun werk, dus vaak zijn ze niet thuis. Wanneer ze op het kantoor zijn, zie ik ze bijna elke dag, want ik loop daar stage en bovendien spreken we wel af, maar mijn tijd word vaak aan mijn stage, school en trainen besteed... Zelf hebben wij het dus ook druk," probeerde ze het uit te leggen.
Ze keek hem aan.
"Is er iets?" Ze keek om ze zich, zich afvragend waar Caleb naar zocht.

Caleb keek haar terug aan en schudde zijn hoofd.
"Nee !" zei hij en toverde een glimlach op zijn gezicht. "Ik nam gewoon even de mooie omgeving in me op ..." Zo mooi vond hij het hier echter niet, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij hier zo vaak kwam en elke boom, elke struik en elk grassprietje van buiten kende.
"Waarom reizen je ouders vaak voor hun werk? Wat voor werk doen ze dan?" vroge hij onzeker. "Ouders horen toch voor hun kinderen te zorgen? Behalve als ze dood zijn, dann iet!" Het was een erg gevoelig onderwerp bij hem.

Miley bleef Caleb even aankijken en haalde tenslotte haar schouders op.
Zelf keek ze ook naar de omgeving. Sinds ze in de buurt woonde, kwam ze hier regelmatig om rustig na te kunnen denken en te genieten van de stilte en de omgeving - al was dat niet altijd mogelijk geweest.
Ze keek terug Caleb aan en jammerde van binnen. Waarom moest hij zo door gaan over haar ouders?!
"Nou, ehm..." Ze keek om zich heen. Ze wilde het hem zo graag vertellen, maar hier konden ze afgeluisterd worden. Ook thuis kon ze het hem niet vertellen, mochten ze daar meeluisteren of ze het aan iemand vertelde...

Hij zag dat ze het niet erg aangenaam vond dat hij er niet over zweeg, maar hij wilde het echt graag weten. Hij zette zich wat meer scheef op de bank zodat hij haar beter aan kon kijken en nam haar beide handen vast terwijl hij haar diep in haar ogen aankeek.
"Als je wil ..." Hij keek even om zich heen en voelde niemand verdacht die in de buurt was.
"Kan je het me ook in gedachten vertellen?"

Miley keek Caleb aan en merkte hoe haar handen lichtjes trilden in Calebs handen.
"Hoe -" begon ze, maar ze kreeg al een vermoeden wat hij bedoelde.
"Ik kan dat niet!" fluisterde ze toen.
"Ik kan geen telepathie!"
Ik wil het hem wel vertellen, ondanks dat het niet mag... Maar als ze ons afluisteren! Ik wil niet dat de geruchten uitkomen! Bovendien als hij het weet, snapt hij ons waarschijnlijk meer en bovendien zal hij er niets slechts mee doen...

Caleb glimlachte lichtjes.
"Ok, denk dan gewoon wat er met je ouders is en dan zal ik even, als ik jou toestemming heb natuurlijk, je hoofd binnendringen en dan kan je het me wel vertellen", stelde hij toen voor en liet één hand los. HIj legde die toen tegen haar wang aan en glimlachte.
"Als je het wil, natuurlijk en ik heb nog nooit eerder je gedachten binnengedrongen als je dat nu zou denken ...."

Miley glimlachte zwakjes en moest terugdenken aan de lessen. Het gevoel merkte ze in het begin erg, maar het was al steeds minder. Nu merkte ze het minder en was het ook een minder ongemakkelijk gevoel.
"O-ké," zei ze tenslotte. "Maar sorry alvast als ik je pijn doe! We leren juist je gedachten te blokkeren... En ik doe het tijdens de lessen geregeld automatisch..."
Mijn ouder zijn vaak voor hun werk weg, o-omdat ze bij de CIA werken. Daarom leer ik ook dat vechten en alles, omdat ik mezelf als hun dochter moet kunnen verdedigen. Bovendien was het ook eens een droom dezelfde baan als hun te krijgen en daarom loop ik daar 'stage'. Het is meer een soort opleiding om echt een agente te worden voor de CIA. Maar mijn ouders hebben wel goede redenen om weg te zijn, zo zijn ze weleens naar Europa om de wereld te helpen. Snap je? Eigenlijk mocht ik dit niet vertellen vanwege de geheimhouding, maar je hoort het te weten vind ik...

Caleb was erg verbaasd. Dit was wel het laatste wat hij verwacht had. Onzeker verliet hij haar hoofd voordat ze hem pijn zou doen.
"Oh", zei hij toen en zweeg een lange tijd om het goed tot hem te laten doordringen.
"Dit ... had ik niet echt verwacht", zei hij toen eerlijk en probeerde een beetje te glimlachen.
"Maar ... ouders horen er toch voor hun kinderen te zijn? "vroeg hij zachtjes. "Behalve als ze dood zijn ..."

Miley glimlachte vrolijk.
"Ze zijn er ook, alleen soms niet hier. Als ik ze nodig hebben, zijn ze bereid hun opdracht te onderbreken om hierheen te komen. En soms doen ze het voor ons om weg te blijven, anders worden wij dadelijk een doelwit om hun te krijgen. Ze zijn er echt wel voor ons en we betekenen veel voor ze, dat weten we..." legde ze uit. Ze wist niet hoe ze het beter kon vertellen.
"Ik vind het lastig uit te leggen, maar ze zijn er wel. Wanneer mijn opleiding voltooid is, werken we misschien wel samen of worden ze dadelijk mijn baas. Zij zorgen er in ieder geval voor dat ik goed verzorgd word, mezelf kan verdedigen en dat ik niets tekort kom, ook niet aan hun liefde. Zo nu en dan zijn zij mijn trainers en dat is heel wat anders dan gewend..."

Caleb luisterde aandachtig.
"Ok", zei hij toen zachtjes en probeerde een beetje te glimlachen naar Miley, maar het lukte hem niet goed."
Sorry", zei hij plots ens tond op. Hij liep een eindje weg en bleef met zijn rug naar haar toestaan. Hij staarde voor zich uit en dacht weer na over zjin eigen ouders. Van tijd tot miste hij ze vreselijk hard en deze dag was er één van. Hij hoopte dat hij er niet over moest beginnen tegen Miley, al zou dat hem misschien wel goed doen.