"Dat is lang geleden..."

Miley stond op en liep naar Caleb toe. Ze legde haar warme hand op zijn schouder en keek hem glimlachend aan. Ze begreep dacht ze zijn interesse; hij had meerdere malen gezegd dat ouders voor hun kinderen moesten zorgen, behalve als ze dood waren... Ze had zo'n vermoeden dat zijn ouders dat waren.
"Gaat het wel?" vroeg ze toen.
"Als je erover wilt praten, moet je het zelf maar zeggen. Anders kunnen we ook ergens heen gaan, iets doen behalve enkel te praten," stelde ze voor. Haar maakte het niet zo zeer veel meer uit op dit moment. Ze was allang blij dat alles weer goed was tussen hen.

Caleb schrok een beetje toen hij de hand voelde al had hij die al wel verwacht. Toen hij de warmte voelde, ontspande hij en sloot voor een moment zijn ogen om de wind doro zijn haren te voelen spelen. Daarna draaide hij zich naar haar om en haalde diep adem.
"Ik wil erover praten", zei hij toen en keek even om zich heen. "Maar niet hier..." Hij voelde zich plots niet meer zo op zijn gemak in het park en nadat hij even om zich heen had gekeken, keek hji haar weer aan.
"LAten we iets gaan drinken ..."

Miley had niet echt verwacht dat Caleb erover wilde praten, maar ze wist uit ervaring dat erover praten hielp; zo had ze eerder dingen beter te verwerken, maar in tegenstelling tot die gebeurtenis wilde ze dat niet over Caleb doen, waardoor ze daarmee juist weer wat meer moeite had. De meesten wisten toch wel wat er aan de hand was zonder dat zij een heel verhaal erover ging houden.
"Oké, is goed. Wil je op een terrasje iets drinken, of bij mij thuis, of waar..?" vroeg Miley. Ze keek om zich heen en vroeg zich af wat er aan de hand was. Steeds keek hij om zich heen en keek hij ongemakkelijk. Werden ze bespied? Waren er Demons in de buurt? Ze wist het niet, maar het enige dat ze wel wist, was dat het haar verontrustte...

Caleb keek haar aan.
"Is bij jou thuis goed?" vroeg hij haar onzeker en legde zijn armen nog even om haar middel.
"Ik wil niet dat er mensen zouden zijn die ons kunnen horen ..." Hij wilde niet dat iemand buiten Miley hem zou horen op zo'n zwak moment. Toen hij merkte dat ze was ongemakkelijk werd, glimlachte hij lichtjes en had niet door dat het kwam omdat hij zo vaak om zich heen keek. Hij gaf haar een klein kusje.

Miley glimlachte zwakjes, maar het ongemakkelijke gevoel verdween niet; het werd juist sterker...
"Dan niet. Vivian is waarschijnlijk thuis of komt thuis zodra haar lessen afgelopen zijn..." zei ze toen onzeker. "En dan is een terrasje of iets ook niet handig..."
Miley dacht na en kon niet zo snel iets bedenken. De enige plaats waar ze zelf altijd vrijuit kon spreken, was op het CIA-kantoor in speciale ruimtes, maar daar konden ze moeilijk heen; Caleb hoorde van niets af te weten en bovendien is het enkel voor werk...

Caleb keek haar aan
"Zullen we dan naar mijn huis toegaan?" vroeg hij met een zachte stem die hij niet gewoon was om te gebruiken.
"Daar kan niemand ons storen ... want .... het is in de onderwereld" Als er een andere plek zou zijn geweest, zou hij haar niet mee naar zijn huis hebben genomen omdat het er nogal rommelig was -hij had al jaren niet meer opgeruimd en hij was niet echt een net persoon - en omdat er misschien dingen lagen die zij een beetje vreemd zou vinden.

Miley keek Caleb verward aan. Haar gedachtes waren naar het ongemakkelijke gevoel afgedwaald en ze had even niet echt opgelet.
"Oh, ehm, oke..." zei Miley toen. Ze was nog nooit naar de Onderwereld geweest en had geen idee wat ze kon verwachten.
"Maar dan moet ik wel Vivian waarschuwen, zodat ze zich geen zorgen maakt... Want misschien laat ze anders een lichtgids naar me voelen en ik heb geleerd dat dat niet mogelijk is in de Onderwereld?"

Caleb glimlachte lichtjes naar haar en was in zijn hoofd al aan het denken over wat hij zou kunne nzeggen.
Zij zal het wel begrijpen ... Hij was erg bang om afgestoten te worden en keek met een lege blik in zijn ogne in de verte. Toen hij haar iets hoorde vragen keek hij een beetje verward op, maar zodra de vraag tot haar doorgedrongen was, antwoordde hij.
"Goed idee, want dat kunnen ze inderdaadniet!"

Miley keek glimlachend naar Caleb.
"Ik zal wel maar niet bellen, want dan kan ze het misschien weer verkeerd opvatten," zei ze zuchtend.
"We zullen eerst langs mijn huis moeten."
Ze keek er met lichte tegenzin tegenaan, maar het moest gebeuren. Vivian zou blij voor haar zijn, maar zou misschien wel bang zijn dat Miley weer achter gelaten zou worden door Caleb, maar dat is uit liefde. Miley begreep dat goed. Zij zou waarschijnlijk hetzelfde doen in haar situatie.
"Ga je mee?" Ze keek hem twijfelend aan. Ze wist niet hoe ze zouden gaan, gewoon lopen of anders, zijn manier?

Caleb knikte.
"Het lijkt me een goed idee om gewoon langs te gaan", zei hij en stond op. Met een glimlach stak hij zijn arm naar haar uit zodat zij die kon vastpakken en hij haar overeind zou trekken.
"Ik ga mee, ja, maar ik weet niet of ik wel blijf wanneer je ook met haar aan het praten ben... Dan ga ik misschien eventjes een wandeling maken ofzo." Hij glimlachte.

Miley glimlachte.
"Wat jij wilt, al zal ik het persoonlijk fijner vinden als je bij me bleef," bekende ze met een lichte onzekerheid in haar stem.
"Dan begrijpt Vivian het misschien beter en ziet ze dat ik het me niet verbeeld. Anders denkt ze dadelijk nog dat ik aan het halucineren ben of zoiets!" vertelde ze.
Miley liep het park uit met Caleb en voelde zich gelukkig. Dit gevoel moest ze onthouden wanneer ze weer eens verdrietig was of bang. Ja, wanneer ze ooit bang mocht zijn, zou hij voor haar er zijn.

Caleb lachte en streek even over haar haren.
"Dan blijf ik bij je!" zei hij vriendelijk tegen haar. Een glimlach speelde om zijn lippen en hij vond het vreemd dat hij na al die jaren van zijn gevoelens onderdrukken toch nog zo gemakkelijk gelukkig kon zijn.
"Gelukkig ben je niet aan het halucineren", zei hij en drukte een kusje op haar haren. Op dit moment maakte hij zich nergens zorgen over. Hij was erg gewoon veel te gelukkig voor.

Miley glimlachte en pakte zijn hand beet.
"Zullen we dan maar gaan? Anders ben ik dadelijk pas morgen thuis," lachte ze en ze liep richting huis met een vrolijk gevoel naar binnen.
Ze belde aan en Vivian deed open.


"Daar ben je! Ik dacht al dat je nog een eeuwigheid wegbleef. Ik -" begon Vivian, maar ze viel stil toen ze Caleb zag.
"Wat doet hij hier?" vroeg ze bezorgd en geschrokken tegelijk. Ze herinnerde zich nog maar al te goed wat hij haar zus aangedaan had.


Miley schudde haar hoofd, duwde haar zusje naar binnen en trok Caleb mee zodat de deur gesloten kon worden.
"Het is in orde, Viv," zei ze kalm.


Vivian keek van de een naar de ander. Ze merkte dat haar zus straalde en gelukkiger was dan ooit, dat maakte haar vrolijk, maar ook achterdochtig. Ze wilde niet dat Caleb haar zus nog eens zoveel pijn deed, geestelijk of lichamelijk, maakte niet uit.
Ze keek naar Caleb.
"Kan ik jou even apart spreken?" vroeg ze kortaf en ze liep naar de keuken, Miley achterlatend bij de deur van de woonkamer bij de gang.

Caleb was rustig meegelopen met Miley. TOen haar zusje de deur had opengedaan had zijn hart toch even stilgestaan om daarna veel sneller dan gewoon was, te gaan kloppen.
"Eh ja... natuurlijk", antwoordde hij en keek Miley even onzeker aan. Hij was niet vaak bang, maar nu was hij het wel. Wat als zij helemaal tegen hun relatie zou zijn, zou Miley het dan uitmaken? Als Vivian haar zou dwingen om te kiezen, voor wie zou ze dan kiezen? Hij hoopte dat Viv het gewoon niet zou doen.

Miley knikte naar Caleb dat hij haar volgen moest. Haar mening was ontzettend belangrijk voor haar en daarom was ze blij dat Vivian op deze manier reageerde en niet bijvoorbeeld een paar Halliwells erbij riep.


Vivian hees zichzelf op het aanrecht en bleef zitten tot Caleb in haar gezichtsveld verscheen en ze de deur achter hem dichtdeed en weer op haar plek plaatsnam.
"Goed, jij en mijn zus mogen dan weer bij elkaar zijn en ik ben blij voor haar. Maar waag het niet nog eens haar te kwetsen, of ik kom je persoonlijk opzoeken om je te vermoorden," zei ze achterdochtig.
Als een donderslag klaarde haar gezicht hierna op.
"Zolang je het niet zover laat komen, heb ik er niets meer op tegen. Zorg wel goed voor haar."

Caleb keek nog een keer om en liep uiteindelijk de keuken binnen. Onzeker bleef hij staan toen hij binnen was en probeerde zo ontspannen mogelijk eruit te zien. Of dat lukte... wel daar laten we Vivian maar over oordelen. Hij luistede aandachtig. Toen glimlachte hij.
"Je mag gerust zijn, dat ik niet laten gebeuren." Hij hoopte dat hij zich aan zijn woord zou kunnen houden.
"Ik zal zeker goed voor haar zorgen!"

Vivian glimlachte, maar haar ogen namen haar zus' nieuwe vriend aandachtig op. Hij had wel iets betrouwbaars dat hij uitstraalde, vermoedelijk door zijn liefde voor Miley en dat stelde haar gerust; als hij van haar hield, zou hij haar koste wat het kost beschermen.
Ze opende een kastje naast haar en pakte een paar glazen eruit.
"Iets te drinken?" vroeg ze en ze schonk al twee glazen in. Wat Miley wilde, wist ze wel.


Miley liep naar de woonkamer en nam plaats op de bank. Uit nieuwsgierigheid waar de twee anderen het over hadden, zat ze niet lekker, zeker niet meteen en nam ze meerdere houdingen op de bank aan tot ze de juiste had gevonden.
Viv, wat denk je er nu van?

Caleb keek verbaasd. Plots vertrouwde ze hem. Hij was natuurlijk blij dat ze dat deed, maar toch... Hij hoopte maar dat het ook echt waar was en ze niet maar deed alsof. Snel dacht hij na over wat hij wilde drinken. Hij had eigenlijk geen dorst, maar wilde dat niet zeggen.
"Eh... doe maar gewoon wat water", zei hij toen en schonk haar een onzekere glimlach. Hij vond het moeilijk om te functioneren onder mensen omdat hij het gewoon was onder demons te zijn en daar was hij altijd de baas geweest.

Vivian merkte dat Caleb dingen achterhield en zich lang niet zo op zijn gemak voelt. Met een plof zette ze de twee gevulde glazen met cassis op het aanrecht naast haar.
"Zeg, als je wilt dat ik je blijf vertrouwen, moet je niet dingen achterhouden. Gewoon eerlijk zeggen wat je dwars zit of denkt. Ik weet niet wat Miley in je ziet, maar dat kan ook gewoon aan mij liggen; ik ben nog jong en vriendjesloos. Maar jij maakt haar gelukkig en zij vertrouwd je en dat is alles wat ik nodig heb. Dus zolang je je normaal gedraagd en haar gelukkig maakt - en me dus niet de indruk geeft dat je dingen achter houd - wie ben ik dan om je te wantrouwen?"
Ze vulde een derde glas met water zonder van haar plaats te komen en hield het uit naar Caleb.
"En ik wil wel graag weten als jullie in de Onderwereld of iets zijn, want dat verklaard dan waarom ik haar soms niet vinden kan."

Caleb beet op zijn lip. Hij kon zich nog net tegenhouden om niet te hard te bijten waardoor zijn lip zou beginnen te bloeden.
"Eh... ok", zei hij toen zachtjes. Een tijdje keek hij naar de grond terwijl hij nadacht over zijn woorden. Daarna richtte hi jzijn hoofd op en keek Vivian aan.
"Ik ben het niet gewoon om tussen de mensen te zijn... Heel mijn leven heb ik al doorgebracht tussen de demons en zij... wel... ik was de baas over hen..."

Vivian zette het glas op de tafel naast Caleb neer en keek hem vervolgens vragend aan.
Komt er nog wat van...? Ah, ja, daar is het!
Ze luisterde aandachtig naar de... korte uitleg van de jongeman.
Ze begon te lachen en sloeg haar armen over elkaar.
"Wij zijn het juist gewend tussen de mensen; slechts een paar maanden tussen de heksen, dus jullie komen er vast wel uit. Al zou ik maar niet proberen Miley's baas te zijn, daar kan ze absoluut niet tegen; ze wilt zichzelf blijven en daar kan niemand iets aan veranderen, zelfs mijn ouders lukten het niet."

Caleb grijnsde en knikte.
"Daar kan ik haar wel gelijk in geven!" Hij glimlachte en vond Miley geweldig. Dat was ook in zijn ogen te lezen.
"Zullen we nu teruggaan?" vroeg hij zachtjes. Hi jvoelde zich al veel beter op zijn gemak bij hen.
"Of wil je nog ergens over praten?"