Margaretha ging alle muiren af. "Nee!" zei ze toen. "Er is helemaal geen raam..." Ze zuchtte diep. "Ligt hier nog iets anders?" "Naar hsui", zei Steven. "We gaan straks naar haar toe!" Peter sliep nog.
Ze kon helemaal niet tegen opgesloten zitten. ''Ik wil hier weg'' Ze moest dan denken aan haar verkrachting. ''Nu'' Ze begon te hyperventileren. ''Alsjeblieft'' Smeekte ze.
Margaretha merkte dat Maya het heel moeilijk begon te krijgen. "Ja, ik doe het!" zei ze en rende naar de deur. Ze begon er met haar schouders tegenaan te beuken. "Kom op, ga open!" Ze nam steeds een grotere aanloop, totdat ze natuurlijk niet verde achteruit kon. Haar schouder brandde uiteindelijk van de pijn en de deur was nog niet open. Toen probeerde ze het door, nadat ze haar rok wat opgetild had, tegen de deur te trappen.
Ze bleef hyperventileren. ''Ik wil hier weg'' Ze begon te huilen. ''Alsjeblieft'' Ze bleef huilen. ''Ik wil niet verkracht worden'' Ze schrok zelf dat ze dat had gezegt.
Margaretha was opgehouden toen ze het hoorde en liep terug naar Maya. "Je wordt niet verkracht!" zei ze op een vastbesloten toon. "IK ben bij je en er zijn hier geen jongens dus niemand gaat je verkrachten!" Ze knuffelde haar. "Ik krijg ons hier wel weg!" Ze begon weer met haar schouder tegen de deur te beuken. "Het lukt me wel!"
"Het komt goed!" zei ze. "Echt waar!" Uiteindelijk begaf de deur het en viel ze buiten. "Ja, gelukt!" riep ze vrolijk, sprong op en rende weer naar binenne toe. Ze omhelsde haar zusje even. "Kom, we kunnen hier weg!" Ze nam haar hand vast. "Snel!" Ze trok haar mee naar buiten toe. "VOor ze terugkomen!"
MArga bleef haar hgoed vasthouden en negeerde de pijn in haar schouder van tege nde deur te bonken. "Geeft niet!" zei ze en bleef Maya nog steeds vasthouden. "Ik begrijp het!" DE soldaat was teruggekeerde met zijn vriend. "Oh nee, ze zijn vrij!" Hij keek hem aan. "Wat nu?"
Ze bleef Marga vast houden. ''Het geeft wel'' Zei ze toen. ''Ik had niet zo mogen flippen'' De soldaat keek de andere aan.. ''Ze weer vangen'' Zei hij toen.
Margaretha glimlachte. "Maya, zit er niet mee!" zei ze. "Ik begrijp waarmo je flipte en waarschijnlijk zou ik zelf ook geflipt zijn als ik in jouw situatie had gezeten!" Ze glimlachte. "Maar nu moeten we hier weg!" Ze wilde haar wegtrekken toen plots de soldaat weer voor haar stond. "Verdomme!" Ze wilde hem een klap geven, maar haar schouder deed teveel pijn en met haar andere hand had ze Maya's hand vast. Daardoor was ze te laat en had hij haar al bij haar pijnlijke schouder gegrepen. Ze kromp in elkaar. "Au" "Verdomme, de deur is gemold!"
Ze was erg bang. ''Waarom doen jullie dit?''' Vroeg ze bang. ''Laat ons toch met rust'' Ze begon te huilen. ''Stil'' Zei de soldaat May bleef huilen. Opeens sloeg hij May neer met zijn pistool.
Margaretha gaf een gil van schrik. "Nee!" riep ze uit en het lukte haar om uit de greep van de soldaat die haar vastgreep, los te raken enzich bij haar zusje op de grond te werpen,. "Maya!" De tranen stroomden over haar gezicht. "Word wakker!"Ze schudde haar een beetje door elkaar. De andere soldaat keek zijn vriend weer aan. "Terug opsluiten?"
Ze had een bloedende wond op haar hoofd. ''Marga'' Ze begon een beetje bij te komen. ''Au mijn hoofd'' Ze legde haar hand op haar hoofd. ''Het doet zeer'' Ze had heel erg last van haar hoofd. De andere soldaat knikte.
Margaretha haalde opgelucht adem toen ze haar zusje zag bijkomen. "Shhht, blijf maar lekker liggen", zei ze zachtjes. "Het komt allemaal wel goed!" zei ze tegen haar. Haar hart klopte in haar keel en ze was doodsbang, maar toch kon je dat niet aan haar zien, vooral niet toen ze opkeek naar de soldaten en vol durf zei. "Jullie moeten haar verzorgen! We zullen meegaan, maar zorg er alsjeblieft voor dat het terug goed kotm met haar!"
Ze begon te huilen. ''Ik wil naar huis toe'' Huilde ze toen. ''Mijn hoofd doet z'n pijn'' Huilde ze toen. De soldaat schudde zijn hoofd. ''Jullie gaan zoiezo mee''
Margaretha stond op en rees in haar volledige lengte. Haar ogen verkregen langzaam een donkere gloed en ze zwaaide haar haren naar achteren waardoor haar twee ogen, brandend van woede, opkeken naar de soldaat. "Denk je dat, jij onozele oerkwal?!" vroeg ze woedend. "Dat zullen we dan nog wel een keer zien!" De andere soldaat moest lachen. "Ze is best grappig!"
Ze had het gevoel dat haar hoofd ging barsten. ''Mijn hoofd'' Huilde ze toen. ''Het doet z'n pijn'' De soldaat knikte. ''Ja heel grappig'' Zei ze toen.
Margaretha stond op het punt van ontploffing zoals een ballon die elk moment kon springen wanneer iemand er teveel lucht in wilde blazen om toch maar een erg grote ballon te kunnen hebben. "JIj idioot ventje!" gilde ze. "Denk je dan echt dat vrouwen niet kunnen vechten? ! Wel, ik azl je het tegendeel bewijzen!" Ze had wel een jurk aan waardoor ze zich niet goed kon bewegen, maar gaf hem toch een harde trap op zijn gevoeligste plek.
Margaretha schrok en draaifde zich om. "MAya!" Ze liet zich op de grond naast haar vallen en wist niet wat te doen .ZE durfde haar zusje niet alleen laten om hulp te laten, maar kon toch ook gewoon hier blijven? ONzeker keek ze om. "Laat ons gaan of jullie gaan eraan!" zei ze teon op een dreigende toon en draaide zich om naar de soldaten. "En ik meen het!"
Ze was nog bewusteloos. De agente ging weer gewoon staan. ''Jullie gaan nergens heen' Hij richte zijn pistool op Maya. ''Jullie gaan met ons mee'' Zei hij toen. ''Nu''
Margaretha schrok en ging voor het pistool staan. "Ok!" zei ze snel. "We gaan mee!" Haar ogen waren op het pistool gebrand en ze had haar handen als een kalmerend middel wat omhoog gestoken. "Maar je wil toch geen dood op je geweten?" vroeg ze onzeker. "Kan je niet voor een beetje hulp voor mijn zusje zorgen?" vroeg ze zachtjes. "Alsjeblieft?"
Ze verloor aardig wat bloed. De soldaat keek haar aan. ´´Ik help haar zometeen´´ Zei hij toen. ´´Maar eerst ga jij mee´´ Hij keek de andere aan. ´´We gaan ze splitsen´´
Margaretha gilde en wierp zich op de grond. "Nee, haal ons niet uit elkaar, alsjeblieft, we zijn al bijnah eel ons leven apart geweest ..." De tranen stroomden over haar wangen en ze huilde zoals ze nog nooit , behalve bij de dood van haar moeder, in haar leven gehuild had. "Alsjeblieft, doe het niet..." Ze bleef huilend op het lichaam van Maya liggen met haar armen. DE soldaat knikte. "Zal ik die gewonde al meenemen?"
Index 
Portal 
Viavia's 
za 30 mei - 13:38
