Grootse plannen

Grootse plannen

((Wat: Steven wil Maya en Margaretha ontvoeren en losgeld vragen. Loopt dit allemaal goed af? Raken de meisjes gewond?
Waar: IN de omgeving van het kasteel
Wanneer: Na oorlog
Genre: Spanning, gevoelens
Wie: Iedereen zolang het maar logisch blijft
Regels: alleen de basisregels ))




Hij stond al een tijdje de twee meisjes gade te slaan. Ongeveer een half uur geleden was hij in een boom geklommen en daar zat hij nu nog steeds. Het ene meisje met haar lange blonde haren, was hem het eerst opgevallen en hij betrapte zichzelf erop dat hij zijn ogen niet van haar kon afhouden. Hij gromde en schudde zijn hoofd. Dit mocht niet ! Hij moest zichzelf eraan herinneren wat hij van plan was te doen.
MArgaretha had al de hele tijd het gevoel bekeken te worden. Samen met Maya zat ze aan de kant van de rivier die een eindje van de stad verwijderd was en waar ze vroeger al dikwijls geweest was.
"Zullen we maar teruggaan?" vroeg ze aan Maya en stond op, haar handen afvegend aan haar rok. Dat was een oude gewoonte van haar dat ze maar niet afgeleerd kreeg. Met een rood geworden gezicht keek ze naar haar rok die nu best smerig was. Wat zullen ze in het paleis weer beginnen te zeuren. Ze wist zelf ook best dat ze die mooie kleren niet mocht vuil maken, maar ze had al vaak genoeg gevraagd of ze geen kleren mocht dragen die ze vroeger altijd droeg.

Ze stond ook op.
''Ja laten we terug gaan''
Zei ze vrolijk.
''heb jij ook het gevoel dat we bekeken worden''
Fluisterde ze tegen Marga. Ze keek naar Marga haar rok.
''Zal ik zorgen dat niemand het ziet?''
Vroeg ze toen.

Margaretha knikte naar Maya.
"Ja, dat gevoel heb ik inderdaad ook !" Ze wierp nog eens blik in het rond, maar zag niet meteen iemand. Toch nam ze het serieus, nu ze gehoord had dat ook haar zus dat gevoel had.
"Hoe ga je het doen?" vroeg ze toen verbaasd en was even afgeleid van de mogelijke begluurder.
Steven dacht na en nam toen een besluit. Hij sprong uit de boom.
"Hallo dames !" zei hij toen.

Ze keek Marga aan.
''Laat dat maar aan mij over''
Zei ze vrolijk en haalde een nieuwe rok tevoorschijn uit haar tasje.
''Alsjebliefd''
Ze schrok van de jongen.
''Wie ben jij''
Vroeg ze onzeker.

Margaretha's ogen begonnen te stralen toen ze de schone rok zag.
"Je bent geweldig !" zei ze vrolijk en draaide toen ook geschrokken haar hoofd naar de onbekende stem.
Steven glimlachte.
"Ik ben Steven, aangenaam !" Hij liep naar hen toe.
"En als ik zo onbeleefd mag zijn om te vragen wie jullie zijn?" vroeg hij en bleef op een klein afstandje van hen staan.

Ze keek naar de jongen.
''Ik heet Maya''
Zei ze toen.
''Waarom bespied je ons''
Vroeg ze boos.
''Waarom laat je ons niet met rust.''
Ze keek Marga aan.
''Zullen we gaan''

Zijn vermoeden was bevestigd: hij stond voor de twee prinsessen. Toch besloot hij te doen of hij het niet wist.
MArgaretha zei ook haar naam, maar bleef hem nors aankijken.
"Wonen julllie hier in de buurt?" vroeg hij. "Ik kom namelijk van ver en zoek een plek om te overnachten", legde hij uit. "Dat is ook waarmo ik jullie niet met rust laat... Ik zou het echt erg fijn vinden als jullie mij naar een herberg ofzo zouden kunnen brengen ... Jullie kennen de streek hier waazrschijnlijk best goed, of vergis ik me?"

Ze keek naar Marga.
''Wat vind jij?''
Vroeg ze aan haar zusje.
''We moet snel zijn anders word pap boos''
Ze had afgesproken dat hun niet laat terug waren.
''Wat zullen we doen?''

Marga haalde nors haar schouders op.
"Kan mij niet schelen !" zei ze en wist dat het bot klonk, maar ze vertrouwde die jongeman voor geen haar.
"Laten we maar gewoon gaan !" zei ze en liet haar blik van de jongen naar haar zus glijden.
"Hij heeft ons wel de hele tijd bespied !"
Steven keek naar de grond."
Sorry", zei hij.

Ze keek Marga aan.
''je hebt gelijk''
Zei ze toen.
''Laten we maar naar huis gaan''
Ze liep richting het paleis.
''Je moet nog wel die rok aan doen.''
Zei ze tegen haar zusje.

MArgaretha liep mee.
"Ja, maar zodra we uit de buurt zijn van die griezel !" zei ze erg zachtjes en keek vaak even achterom.
Steven voelde zich afgewezen en gekwetst. Hierdoor werd hij woedend omdat het hem deed denken aan zijn vader.
"Nu weet ik zeker dat ik mijn plan zal uitvoeren !" Met een ruk draaide hij zich om en liep in de richting van het bos.

Ze knikte.
''Ja ben het helemaal met je eens';'
Ze keek om.
''Je kan hem aandoen hij is weg''
Zei ze toen.
''Dan kunnen we daarna gaan.''

Hij liep woedend door het bos. Omdat hij zo boos was, liep hij ook veel sneller. Tegen dat hij bij zijn slaapplaats aangekomen was, was hij dan ook buiten adem. Hij ging zitten en nam iets om te eten. Hij begon al een plan uit te werken.
Margaretha knikte en wisselde snel van rok.
"Zo, klaar !" Ze nam haar vuile rok op en bleef er een beetje onhandig mee in haar handen staan.
"Wat moeten we hier mee doen?"

Ze pakte de vuile rok en deed die in haar tasje.
''Ik zal die thuis wel wassen''
Zei ze toen.
''Laten we maar gaan''
Ze begon weer richting het paleis te lopen.
''Papa zal wel weer vinden dat we te lang weg waren''
Zuchte ze.

"Dankje !" zei ze nog een keer en was erg dankbaar voor alles dat haar zus voor haar deed. Waarom kon ze zich dan niet gewoon thuis voelen in het paleis? Ze bleef zichzelf maar voorhouden dat na verloop van tijd ze zich er wel goed zou voelen. Het had gewoon tijd nodig.
"ja, maar hij is altijd kwaad ... of we nu vijf minuten of 5 uur weg zijn geweest !" zei ze met een zucht.
"Vind je niet dat hij wat overdrijft soms?"

Ze knikte.
''Ja echt wel''
Ze zuchte even zachtjes.
''Ik ben al blij dat ik het paleis uit mag''
Zei ze toen.
''Voordat ik jou kende mocht ik niet eens naar buiten.''
Ze liep het paleis binnen.

Margaretha knikte.
"Ja, we mogen van geluk spreken dat we het paleis buiten mogen !" zei ze en zuchtte. Vroeger was ze bijna heel de dag buiten. Waarschijnlijk kwam dat ook wel omdat hun huis niet zo erg groot was.
"Ik ben blij dat ik je heb leren kennen !" zei ze vrolijk.
"Echt waar ! Ik was op zoek naar mijn vader en ik kreeg er dan ook zomaar een zus bij !" zei ze vrolijk.
Steven ging alles klaarmaken.

Ze was erg vrolijk.
''Daar ben ik ook blij om''
Zei ze toen blij.
''Ik heb de allerbeste zus.''
Zei ze toen.
''Echt waar.''
Ze glimlachte.

Margaretha schudde glimlachend haar hoofd.
"Nee, jij bent de allerbeste zus !" zei ze en keek nog een keer achterom, bang dat ze gevolgd werden door die rare snuiter. Nog steeds vond ze het allemaal heel erg vreemd en vertruwde ze hem voro gezen haar.
"We zijn er !" zei ze toen ze bij het kasteel aankwamen.
"Hopen dat vader niet te kwaad wordt !"
Steven was slechtgezind.

Ze keek Marga aan.
''Laten we maar naar binnen gaan''
Ze liep naar binnen toe en zag haar vader.
''Hoi pap''
Ze keek hem aan.
''Hoe is ie.''

Hij keek zijn dochter aan en glimlachtte.
"Hoi Maya.", zei hij, "Alles is goed. Waar was je eigenlijk?"
Hij keek haar bezorgd aan.


(Mijn excuses dat ik hem godmod maar hij moest echt in de RPG komen)

Ze keek haar vader aan.
''Marga en ik waren bij het meer''
Zei ze toen.
''Het was heerlijk buiten''
Ze hoopte niet dat haar vader boos werd omdat ze laat terug waren.
''Ik ga naar mijn kamer toe''
Zei ze toen.

"Hmm ok.", zei hij, "Maar kom volgende keer niet zo laat thuis."
Hij gaf haar snel een knuffel en draaide zich om.
"Oh ja.", zei hij, "Je kan nog wat eten vinden in de eetzaal voor als je honger hebt en voor Margaretha natuurlijk ook."

Margaretha stond buiten nog een beetje om zich heen te kijken en was er niet op gerust. Die jongen van daarnet maakte haar een beetje bang.
"Ach, Marga, wat beeld je je nu weer in?" zei ze uiteindelijk tegen zichzelf en liep hoofdschuddend nar binnen.
"Maya?" vroeg ze en bleef staan. Ze wist niet waar haar zusje was en zuchtte diep. TOen zag ze haar zusje en liep snel naar haar toe
"Wat zei papa?"

Ze keek Marga aan.
''dat we voortaal nietzo laat thuis moeten komen''
Ze zuchte.
''Hij is altijd zo bezorgt.''
Ze haatte dat.
''En er is eten te vinden in de eetzaal''
Ze liep er al naartoe.