doubt's about the future and feelings

Caleb glimlachte.
"Nee, je bent de dochter van de Bron !" zei hij met een glimlach en drukte een kusje op haar lippen.
"Ik begrijp wat je bedoelt !" zei hij tegen haar en keek haar aan.Geen spoortje angst of iets anders was er bij hem te bemerken.
"Ik ben dan wel niet zo krachtig als jij, maar ik heb ook al een paar keren gehad dat ik bijna zo ver was dat ik nooit meer terug zou kunnen komen !" Hij keek even weg en dacht aan zijn ouders.

''zo zou je het kunnen vergelijken''
zeg ik wat twijfelend.. ''hmm.. toch
is het anders..'' zeg ik even later
wat zuchtend.. ''Ik weet het niet
Caleb.., ik heb geen idee wat het
lot nog voor mij in petto heeft, maar
veel goeds verwacht ik niet..'' Ik
was weer op mijn rug gaan liggen
naast hem met mijn handen onder
mijn hoofd starend naar het plavond
tussen de palen van mijn hemelbed
door..

Hij bleef de hele tijd naar haar kijken, zelfs toen ze een nogal lange tijd - het leek hem toch lang te duren - zweeg. Daarna ging hij op zijn zij liggen op het bed en keek naar haar.
"Misschien moet je het wat positiever bekijken! " zei hij." Trouwens, goed is voor ons toch niet zo goed, aangezien we slecht zijn?" Hij strekte zijn arm en streelde liefdevol met zijn hand over haar wang als een troostgebaar.
"Maar je moet niet liggen wachten op het moment dat er je iets slechts kan overkomen ! Alleen het hier en nu telt en je moet gewoon genieten ... wat er ook nog zal komen, je kan er niets aan veranderen en het haalt niet uit om er nu over te piekeren, want je weet toch niet wat voor iets het gaat zijn ... Dat is allemaal zinloos !" Hij stond op van bed en strekte zijn hand naar haar uit.
"Dus, zullen we samen iets gaan doen om je gedachten een beetje te verzetten? We hebben genoeg zitten treuren ! Wat moet komen, komt wel en wat genbeurd is, is gebeurd en daar kan je nu of later nooit meer iets aan veranderen !"

''ik bedoelde het in de zin van dat het goed is
voor ons..,'' mompel ik zachtjes.. en luisterde
half naar wat hij zei.., ik vond dat hij makkelijk
praten had.., niet dat zijn leven er nou zo
geweldig uit zou zien als hij wat verkeerd deed,
maar toch.., hij hoefde zich niet druk te maken
over dat hij bron zou worden mocht mijn vader
het loodje leggen.., hij had simpel gezegt een
makkelijker leven om te leiden.., in mijn ogen
teminste.. Ik staarde even naar zijn hand, en
kwam dan uiteindelijk overeind en pakt zijn
hand vast om me van het bed te trekken.., ik
leunde even met mijn hoofd tegen zijn schouder,
sloeg mijn armen om zijn nek en bleef even zo
staan.. ik wist niet wat ik moest wat ik met
caleb moest.., ''Caleb? ik... wat...'' ik wist niet
hoe ik de zin moest formuleren.. en ik besloot
te zwijgen..

Verbaasd keek hij nbaar Shadow en wist niet goed wat hij nu moest zeggen. Hij had wel gemerkt dat ze het niet echt eens was met wat hij zei, maar hij wist gewoon niet wat hij anders nog moest zeggen of wat hij kon doen. Hoewel hij het wel wilde doen voor haar, toch kon hij haar last niet overnemen, zelfs niet lichter maken.
"Laten we iets gaan doen om onze gedachten te verzetten !" zei hij tegen haar en gaf haar een kus.
"JIj mag zeggen wat !"

ik liet hem los..,
''dat is misschien wel een goed idee''
zei ik niet helemaal overtuigt..
''een strandwandeling?''
vroeg ik twijfelend

Caleb zag dat ze niet helemaal ovretuigd was, maar hij zweeg erover. Met een glimlach stond hij op en stak zijn hand naar haar uit.
"Een strandwandeling klinkt geweldig!" zei hij op een zachte, lieve toon die niemand van hem gewend was. HEt was afkomstig van zijn mensenkant, van zijn ziel, die de laatste jaren te vaak onderdrukt was, maar die gelukkig altijd was blijven staan.

ik pakte zijn hand met een glimlach vast
het was vreemd aan de ene kant was ik blij.,
zo blij had niemand me ooit gezien of
misschien mijn broer voor mijn verandering.,
aan de andere kant was ik depri., depri over
dingen die zouden gaan gebeuren., depri over
dingen die mogelijk zouden gebeuren..
ik probeerde die depri gedachtes weg te stoppen
onder mijn blijdschap..,
''laten we gaan'' zei ik vrolijk