''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''

Cole keek Phoebe aan, even denkend dat hij droomde. Hij had altijd al een kind van haar gewild, maar nu het moment daar was... Nog een puber? Zou hij dat wel aan kunnen? En dan helemaal Lisette...?!
Hij hoorde Nerezza roepen, maar hij kon nu niet weg, zijn gedachtes waren bij de situatie vast blijven hangen.
Plots verscheen zijn dochter naast hem en keek hij haar aan, totaal in de war.
"Wat - hè?" Er kon geen nuttig woord uit zijn mond komen, totaal van de kaart was hij. Zijn Demonische deel leek tijdelijk afwezig, alleen zijn menselijke helft was er en wist niet wat te doen of te zeggen.
"Je lijkt... een zusje te hebben," zei hij tenslotte.

Een koude rilling kroop over Sharons rug en haar ogen waren groot van angst.
"Please zeg me dat het niet waar is! Zeg me dat Nerezza niet hier in huis is!" zei ze smekend.

Ze wist niet wat ze moest zeggen en voelde zich niet echt opgelucht. Ze keek haar zussen aan.
"Wat nu?", vroeg ze, "Ik kan Lisette moeilijk naar hier laten komen..."
Ze keek ongemakkelijk rond.

nerez:
ik keek mijn pa wat ongelovig aan..
ik ging voor hem staan en keek hem even aan,
waarna ik hem een paar tikken op zijn wangen geef..
''word is wakker!.. je loopt te bazelen!..
hoor je wel wat je me wijs wil maken!?..
ik heb geen zus enkel een broer.., dominique weet je nog!!?''
zeg ik en lijk een beetje boos te worden..
ik pakte zijn hand en wilde hem mee trekken weg van hier
''daarbij wat doe je hier.. je hoord hier niet!, niet meer..
dit huis betekend niks goeds!''

Na de klappen die zijn dochter hem uitdeelde, kwam hij weer bij zijn positieven.
"Nerezza, luister!" zei hij. Zijn stem klonk weer als die van de bekende Belthazar.
"Je hebt een zusje, enkel niet van je moeder." Hij keek Phoebe aan.
"Ik weet wat ik je wijs wil maken, ik hoor wat ik zelf zeg. Je hebt een zusje naast je broer. Een halfzusje..." Hij twijfelde even of hij de naam moest zeggen of niet. Zelf was het langzaam tot hem doorgedrongen, zou het bij zijn kinderen ook gebeuren? En hoe moesten ze dit aanpakken?
"Het is Lisette..."

nerezza:
ik luisterde naar wat hij zei,
en bij de naam viel mijn mond letterlijk open van verbazing..
al ging de verbazing snel over in woede..
ik balde een vuist., en hief deze.,
het was duidelijk dat ik moeite had om mezelf in te houden
om mijn vader geen oplawaai te geven.

dominique:
ik keek toe, vanuit het niets..
ik hoorde ieder woord en was zelf ook wel verbaast.,
enkel ging deze verbazing bij mij niet over in woede,
wanneer mijn zusje haar vuist woest heft en deze in
pa's gezicht wil bezorgen,
wat ik persoonlijk niet erg zou vinden, maar toch,
verschijn ik vlak naast haar en pak haar bij haar pols
vast en duw haar arm rustig weer omlaag..
ik zei niks.. maar mijn blik zou genoeg zijn dat wist ik..

nerezza:
wanneer ik mijn vuist mijn pa's gezicht in wil boren
word deze ineens vastgepakt en rustig omlaag gedrukt,
ik keek om en zag dom staan..
nog steeds kookte ik.. en dat mocht duidelijk zijn..

Cole zag hoe zijn dochter er mee om ging, maar liet haar haar gang gaan.
Hij keek toen plots Phoebe aan.
"Ik wil haar zien. Ik wil dat ze haar familie te spreken krijgt," zei hij totaal onverwachts. "Onze kant van haar familie." Hij doelde op zichzelf, Dominique en Nerezza.

Sharon keek onzeker naar Lisette.
"Lis, Nerez - je zus - is er," zei ze met wat trillende stem. Ze had al genoeg met haar meegemaakt. Toen voelde ze ook Dominique en probeerde ze zich de laatste keer dat ze hun sprak te herinneren, maar het was allemaal redelijk vaag in haar hoofd.

''HALF-zus!'' zeg ik met nadruk. ''Ik mag haar niet, zij mag mij niet, we staan quite! Ik ga NIET naar d'r toe, ik wil mezelf graag heel houden, dank je.''
Ik doe mijn armen over elkaar.
''Had ze maar aardiger tegen ons moeten doen. Ik geloof niet dat ze me opeens liefdevol omhelst alleen omdat ik d'r net-ontdekte halfzus ben!''

nerez: kwaad kijk ik naar dominique,
maar boos op hem worden werkte toch
niet hij was de kalmte zelf, ik zucht en
kijk vervolgens phoebe woedend aan,
als mijn blik had kunnen doden was ze
dood geweest, maar dat kon mijn blik niet
''waarom kon je het niet gewoon voor
jezelf houden of vind je dit soms leuk??''

dominique: ik hield me weer op de achtergrond
en verdween onopgemerkt om naast sharon
en lis weer tevoorschijn te komen.. ''boe''

Vreemd genoeg schrik ik niet.
''Schrik,'' zeg ik heel droog. ''En wie had jou toestemming gegeven in het midden van ons gesprek binnen te vallen?''
Ik sla mijn armen over elkaar en ga wat dichter bij Sharon staan.
''We zijn even aan het babbelen. Zou je zo vriendelijk willen zijn even op te lazeren?''
Ik zeg dat op een heel erg vriendelijk toontje om mijn irritatie te verbergen.

Ze keek even verbaasd naar Cole en knikte.
"Ik zal haar gaan halen.", zei ze.
Daarna hoorde ze Nerez en zag dat Nerez woedend was.
"Denk je nou echt dat ik DIT leuk vind?!", zei ze, "En ik heb dit niet voor mezelf gehouden omdat Cole het recht heeft om te weten dat hij de vader van Lis is!"
Ze voelde dat ze boos aan het worden was.

nerezza:
''alsof pa zit te wachten op een kind dat toch vermoord moet worden''
schreeuw ik woedend niet snappend waarom mijn pa daar zo zat als een
zoutzak.. wat moeddeloos keek ik naar hem om.. ''ze zal nooit mijn
familie zijn'' schreeuw ik en verdwijn vervolgens in vlammen met een betraande
blik op mijn pa, niet veel later zit ik bij caleb uit te huilen

dominique:
''je ma ging je halen en ik had geen zin om in de spanning op zolder te blijven
dus dacht ik ik kom even bij mijn andere halfzusje kijken..'' zeg ik en zucht diep
''magoed ongewenst kom ik altijd'' zeg ik met nog een zucht en sta vervolgens
niet veel later een stuk van mijn pa verwijdert weer op de zolder, niet bepaald
vrolijk

Cole liet Nerezza haar gang gaan en wachtte op Phoebe af.

Sharon knikte.
"Ik geef je groot gelijk, Lis. We hebben al genoeg zonder dit nieuw met hun te maken gehad," reageerde ze op haar.
Van binnen schrok ze toen Dominique naast hun stond, maar van buiten knipperde ze alleen met haar ogen. Voordat zijzelf iets had kunnen zeggen, was hij alweer weg.
Ze keek om zich heen naar de anderen in de woonkamer.

Ze zuchtte even en probeerde te kalmeren. Ze keek even naar haar zussen en liep daarna naar beneden.
"Lis?", riep ze, "Kan je even komen?"
Ze wou dat dit niet nodig was, maar Cole had het recht om haar te zien.

Ik kijk op als ik mijn moeder hoor roepen en zucht. Dan kom ik naar de kamer toegesjokt waar ze zijn, om te zien dat de hele kamer nogal druk is.
''Wat is dit, een volksverhuizing?'' vraag ik, lichtelijk grijnzend aan mam. Dan zie ik WIE er precies allemaal is. ''...Of een reünie?''

Ze keek haar dochter aan.
"Je vader wil je spreken.", zei ze.
Ze zuchtte even.

Cole keek tevreden op en een lichte grijns verscheen op zijn gezicht.
"Zo, en daar is dan... Lisette," zei hij. Ergens in zijn stem was een mysterieuze ondertoon te horen, maar of het een goed of slecht teken was, was niet te horen.

Sharon keek verbaasd naar Lisette.
"Ga je er zomaar heen? Lis!" Ze wilde haar nicht achterna rennen, maar wist niet zo goed of ze dat wel moest doen; de Charmed Ones waren daar, Cole aka Belthazar, Nerezza en Dominique... Niet zo'n goed idee gezien het om Lis draaide.
Ze zuchtte, stopte halverwege de gang op de eerste verdieping en leunde tegen de muur. Ze bleef wel voelen hoe het er op zolder aan toe ging...

''Ja, da's mijn naam, ja,'' zeg ik, totaal droog. Ik kijk naar mijn moeder en wijs naar de deur.
''Kan ik nu weg? Ik - eh - heb nog... huiswerk! Ja!''
Ik lieg dat ik barst, maar nu ik door heb dat de kamer nogal vol is, wil ik WEG. Daarbij, mijn 'vaders' toon bevalt me niks.

Ze keek haar dochter aan.
"Als je hier niet wil zijn moet je hier niet zijn.", zei ze, "Ga maar huiswerk maken als je wil."
Ze wist dat ze loog maar deed alsof ze dat niet wist.

dominique:
ik hield me op de achtergrond en en stond tegen een raam aan geleund waar
ik door naar beneden staarde., wat droevig..,
ik wilde mijn zusje weg bij mijn vader., maar had geen idee hoe dat te doen.
en ik wist niet zo zeker of deze bijkomstigheid me ermee helpen zou..
ik zuchtte diep en sloot hierbij mijn ogen even om dan weer op de straat neer te kijken

Cole liep rustig en met een uitdrukkingloos gezicht op Lisette af, zijn 'nieuwe' dochter, zijn dochter van Charmed One Phoebe! Een droom?
"Ben je een lafaard, Lisette?" vroeg hij geamuseerd en een grijns speelde op.
"Zo bang voor je eigen familie dat je graag huiswerk wilt maken? Kom op, leugens werken niet bij mij, ik herken ze maar al te goed..."
Met een doordringende blik nam hij zijn dochter in zich op en bekeek hij haar aandachtiger dan ooit tevoren.
Inmiddels stond hij nog maar een paar stappen van Lisette verwijdert...

Ik trek een wenkbrauw op en doe gelijk een aantal stappen achteruit.
''Goed, ik heb geen huiswerk. Maar ALS ik dat had, dan zou ik graag huiswerk maken, want als ik dat NIET doe, heb ik een probleem met mijn lerares. En heb je dat mens wel eens ontmoet?! Fjoei! Die kan boos zijn, eng gewoon!''
Ik ril.
''Maar ik ben GEEN lafaard! Dat je dat weet! Ik wil gewoon niet het middelpunt van alle aandacht zijn, zoals andere mensen die we kennen. Mam, ik ben de kamer uit. Meneertje 'pappie' draaft door met vaderlijk proberen te zijn.''
Ik moet even grijnzen om die bewoording en maak aanstalten de kamer te verlaten.

Ze knikte.
"Ok Lis.", zei ze, "Ik wil je straks wel even spreken als het voor je lukt..."
Ze keek haar aan.

Cole liet de kans zijn dochter 'te leren kennen' niet mislukken en greep haar stevig beet bij haar bovenarm voordat ze er vandoor kon gaan.
"Wees dan geen lafaard en blijf, of stuur wat van je andere familieleden weg..." zei hij. Ergens in zijn stem klonk wat uitdaging.
"Wat wordt het? Een bang schaap, of even praten?"

Sharon voelde onzeker aan hoe het er op zolder aan toeging en hoopte dat er niets fout zou gaan...

''Zoals ik het zie heet nu weglopen 'gezond verstand'!'' protesteer ik. ''Laat me los. Praten is prima, maar dan wil ik dat je uit mijn buurt blijft!''
Ik trek mijn arm uit Cole's greep en doe een paar stappen achteruit.
''Mam, ik blijf nog even. Straks babbelen is geen probleem,'' zeg ik tegen mijn moeder. ''Nou. Praten maar, 'pap','' zeg ik, nu zelf uitdagend.

Ze keek Cole aan.
"Daag haar niet zo uit!", zei ze, "Als ze niet wil praten, wil ze niet praten."
Ze liep naar hen toe.
"Het heeft geen zin om haar te dwingen om met je te praten.", zei ze.
Ze keek haar dochter aan.
"Je moet niet blijven als je niet wil.", zei ze.