''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''

Cole grijnsde tevreden en pakte haar hand wat steviger beet, Lisette iets dichter naar zich toe trekkend.
"Daar gaan we..." zei hij en verdween met zijn dochter, zijn DOCHTER! Hij kon het nog altijd nauwelijks geloven.
Niet veel later verschenen ze weer in de Manor, in de kelder. Hij liet Lisette's hand los en keek haar aan.
"Vergeet niet wat we afgesproken hebben..."

Sharon keek om.
"Daar ben je!" zei ze opgelucht, maar meteen werd ze weer ernstig.
"Lis is weg! Belthazor..." Ze keek verward. "Wacht, Lis is terug...?"

''Tuurlijk niet,'' zeg ik afwezig, nog blij dat ik terug ben. ''Toedels!''
Ik salueer mijn pa speels en stamp de trap op, vind Shar als eerste, omhels haar alsof ik d'r in geen jaren heb gezien: ''Sharseltje!''
Ik laat Shar los, omhels dan An en vraag: ''Waar is de rest? Ik wil hen ook knuffen! ...Ik ben in een knuffelbui. Berg je, voor ik je plet.''
Ik glimlach.

Verbaasd keek ik Sharon aan.
"Waar hvbe je het over?" vroeg ik in de war.
"Is ze er nou of niet?" Toen zag ik haar en mijn mond viel open van verbazing.
"Huh? Ik volg niet meer!" Toen hapte ik naar adem.
"Lis... lucht!"
Piper keek ozneker.

Cole zag Lisette verdwijnen. Hij zei niets, hij deed niets. Verscheidene seconden stond hij daar maar roerloos in zijn eentje in de donkere kelder. Tenslotte draaide hij zich om en verdween uit de Manor...

Sharon schrok; ze merkte te laat dat haar nicht zich naar hun toe verplaatste.
"Lis!" hijgde ze moeizaam na een strakke omhelsing van Lisette. Ze hapte naar lucht en werd toen weer verward.
"Maar Cole..."

''Oh - sorry!'' zeg ik en laat An snel los.
''Leef je nog?'' vraag ik schaapachtig aan An en glimlach dan naar Sharon.
''Hij heeft me laten gaan! Ik kreeg zelfs een lift naar huis. Ik schrok me eerst wel het leplazarus, hoor! Maak je niet druk, ik ben in orde. Nou. Wat is er hier allemaal gebeurt toen ik... niet hier was?''

Ze keek Piper aan.
"Piper, Cole heeft Lis meegenomen en jij stond maar te dromen?!", zei ze, "Meen je dat?"
Ze zuchtte.

Sharon pakte Lisette beet en trok haar mee.
"Dit moeten we je moeder vertellen! Ze is vast doodongerust!"
Ze zag dat An bleef staan, liep terug met Lisette en trok beiden mee. Dit begon gauw vermoeiend te worden en tenslotte orbde ze maar met het tweetal naar de zolder.
"Look who's back!" glimlachte ze en ze stak de hand op waarmee ze Lisette's hand beet had.

''Shar, rustig aan,'' zeg ik als ik wordt meegetrokken door Shar. Dan worden An en ik meegeorbt met Shar.
Ik knipper eerst gedesorienteerd met mijn ogen en zwaai dan naar iedereen daar.
''Hi!'' begroet ik hen. ''Dus, eh... heb ik iets gemist? Heeft iemand cake uitgedeeld ofzo? Zo ja: nou jaaa, ik wou ook een stukkie. Enne... mochten jullie me willen pletknuffen, ik wil wel kunnen ademen!''

Ze keek Lis aan.
"Je bent terug!", zei ze.
Ze knuffelde haar.
"Wat wou hij van je?", vroeg ze.

''Umf! Ik zei dat ik wou ademen!'' lach ik en kijk naar mijn moeder.
''Eh... niks bijzonders. Hij stelde vragen... dat soort prut...'' mompel ik, nog niet helemaal zeker wat ik nou precies wil doen.
Ik knuffel mijn moeder even terug.
''Ik ben tenminste nog heel!''

Ze glimlachte.
"Dat wel.", zei ze.
Ze bleef Lis vasthouden.
"Laat je niet door hem ompraten!", zei ze, "Vergeet niet dat hij gevaarlijk is."

"Minder gevaarlijk dan zijn dochter," mompelde Sharon er zachtjes achteraan en trok toen meteen een neppe glimlach voor het geval iemand haar gehoord had. Ze rende naar Lisette en gaf haar nu een knuffel, in plaats van andersom.
"Blij dat je niet in hoopjes as terug in ons midden gekomen bent!" plaagde ze haar nichtje.

Ik glimlach naar mijn moeder en hoef geen antwoord te geven aangezien ik een knuffel krijg van Sharon. Ik glimlach en geef Shar een speelse duw.
''As! Er is heus wel wat meer voor nodig om mij te verASSEN!'' schep ik op en grijns. ''En de gedachte d'r aan... ik heb er één woord voor: BAH!''