''Bent u gek, meneer de DNA-specialist?''

ik bleef rustig staan.,
ik had geen behoefte me hiermee te bemoeien.,
daarnaast kon ik ook niet naar Nerezza.,
caleb was bij haar en dat was goed genoeg..,
ik keek op en zuchtte diep..
ik liep naar mijn vader..,
''ga je nog meer kinderen verpesten''
zei ik half vragend half opmerkend..,

Cole keek met een dreigende uitdrukking op zijn gezicht om die enkel zijn zoon kon zien.
"Bemoei je er niet mee," snauwde hij en hij keek weer met een neutraal gezicht voor zich naar Lisette.
Hij zocht naar vragen, maar kon er niet zo gauw een bedenken, een die de moeite waard was. Sinds Phoebe het vertelde, spookten honderden vragen door zijn hoofd, maar welke moest hij uitkiezen.
"Ben je er zelf achter gekomen? En hoe... hoe is dit mogelijk?" Hij keek van Lisette naar Phoebe. Toen nam hij zijn gloednieuwe dochter aandachtiger op. "Heb je Demonkrachten?"

Ik trek eerst een wenkbrauw op naar Dominique en 'mijn vader'. Erg liefhebbend vader-zoon zijn ze niet. Dan kijk ik alleen naar Cole.
''Ja, ben er zelf achter gekomen,'' zeg ik zachtjes. ''Wou een stamboom hebben, ben dus een DNA-test wezen doen. Sjee! Je had m'n gezicht moeten staan toen JOUW naam opeens op dat blaadje stond in plaats van Jason's!''
Ik moet omwillekeurig grijnzen als ik mijn gezicht voor mijn gedachten hou.
''Moet er vast belachelijk hebben uitgezien,'' gniffel ik, om dan te fronsen bij de laatste vraag.
''Geeeeeeen idee. Nooit gemerkt. Ik gebruik trouwens liever mijn koppie, maar goed. Ben je nu klaar met vragen stellen? Ik vind het niet leuk om zo in de spotlights te staan... dat laat ik liever aan Shar over ofzo.''
Sorry, Shar. Maar als je niet in de spotlights staat wordt je ook lekker met rust gelaten in plaats van telkens ontvoerd te worden.

Een lichte grijns speelde op bij Cole, een eigenaardig en onheilspellend gezicht voor een gevaarlijke Demon als hij. Even leek zijn huid rood te kleuren, alsof hij zou veranderen in Belthazor, maar dat was niet zo...
Met een angstaanjagend gezicht voor anderen nam hij Lisette nog aandachtiger in zich op en balde hij zijn hand tot vuisten in zijn gewaad.

Sharon keek naar de zolder.
Waarom heb ik het gevoel dat Lisette mij noemt?!

Plots haalde Cole uit. Hij greep Lisette en verdween met haar in vlammen na een knikje naar zijn zoon gegeven te hebben. Ze verschenen weer in de Onderwereld, zijn kantoor, een plek waar Lisette niet ontsnappen kon.
"Zo, nu kunnen we rustig praten. De enige spotlight is nu hier."

Ze schrok.
"LIS!", riep ze.
Ze keek haar zussen aan.
"Wat nu?", vroeg ze.

ik zuchte en kwam van de muur af..,
ik liep naar Phoebe toe..,
''nu?'' zei ik..,
''nu ben ik de schoonmaker die de troep weer moet opruimen''
mompelde ik..,
''ik haal der wel terug.., hopelijk is ze niet bang voor me''
zei ik maar kon niet echt een reden bedenken om bang van mij
te worden.., niet als mijn zusje er niet was..,
''of in het donker'' voegde ik eraan toe en ging in Phoebe's schaduw
staan om te verdwijnen..,

''Ben je doof? Ik HOEF geen spotlights!'' snauw ik tegen Cole, zo snel mogelijk achteruit stappend.
''Je weet toch wel dat dit practisch een ontvoering is, hè? En trouwens - nu blijkt dat ik jouwn en mijn mam's dochter ben, ben ik opeens interessant?! Nou ja zeg! In plaats van me te ontvoeren had je me ook gewoon een cadeautje voor mijn volgende verjaardag kunnen sturen ofzo, zoals NORMALE vaders!''

Cole grijnsde en begon te lachen.
"Ontvoeren in de Magische Wereld is een gewoonte, dat weet jij nog beter dan mij," zei hij kalm. Zijn gezicht stond tevreden.
"Verjaardagscadeautje? Je cadeau is dat ik je laat leven!" Hij snoof en draaide zich om en liep naar zijn bureau.
"Het enige wat ik daarvoor terugvraag... is wat antwoorden en je zo nu en dan zien zonder meteen aangevallen te worden." Hij keek haar weer aan.

Sharon kreeg een naar gevoel van binnen; ze voelde Lisette niet meer op zolder. Direct duwde ze zich weer overeind tegen de muur en sprintte ze de eerste verdieping door, de trap af.
"An! Elisa!"

''Oh woepie, je laat me leven!'' zeg ik op een raar toontje. ''Antwoorden - prima, maar dat je me kan zien zonder meteen aangevallen te worden kan ik niet garanderen en dat WEET je!''
Ik doe mijn armen over elkaar.
''Sterker nog, dat je me nou hebt ontvoerd is nou niet bepaald een vrij-van-aanvallen-ticket! Als je me nu terug brengt ben ik best bereid te praten, maar laat me dit even duidelijk zeggen: ik blijf aan de kant van mam en mijn tantes! Snappie?''

Ze keek dominique na.
"Oh waarom moest ik Cole vertellen dat Lisette zijn dochter is!", zei ze, "Hoe kon ik zo dom zijn!"
Ze keek haar zussen aan.
"We moeten haar terughalen.", zei ze.

met een zucht kwam ik in een hoek van mijn vaders kantoor
te voor schijn en liep rustig naar lisette toe..,
''klaar om naar huis te gaan zusje?''
vroeg ik kalmpjes terwijl ik naast haar ging staan en haar
mijn hand aanbood..,

Cole grijnsde.
"Dat antwoord uit jouw mond verbaasd me niets..." zei hij kalm. "En ik had ook niet anders verwacht; je bent nou eenmaal een Halliwell." Hij grijnsde toen hij terugdacht aan vroeger, toen hij nog normaal om kon gaan met de Charmed Ones.
"Maar, Lisette," vervolgde hij en kort leek er een teleurstelling in zijn stem hoorbaar te zijn, "ik bracht je hier om meerdere redenen. Hier zijn je tantes niet om je heen, dus ben je niet het middelpunt - dat wilde jij. En voor mezelf - ik zal niet ontkennen dat dat punt ook aanwezig is - zodat we rustig konden praten, geen afleidingen."
Cole keek naar zijn zoon en zijn ogen vernauwden tot spleetjes.
"Ik kan haar best zelf wegbrengen, bejaard ben ik nog lang niet," snaude hij. "Ga maar kijken hoe het je zuster vergaat."

Sharon rende de begaande grond door, op zoek naar haar nichten.
"Ehm, hallo?!"
Zelfs Aaron was nergens meer te bekennen, vermoedelijk weggegaan toen zij en Lisette naar boven waren gegaan en het misschien te gevaarlijk kon worden voor hem.

((Arghhh! Na de toetsweek moet ik echt even seizoen 4 gaan kijken, want ik vind Cole echt niet zichzelf... Te lang geleden dat ik hem zag.))

Ik grijns eerst naar Dominique, om dan naar mijn pa te kijken.
''Maar ik bedoelde gewoon dat ik er niet van hou om het middelpunt van alle AANDACHT te zijn, niet het middelpunt van de mensen, want dat boeit me niet! En weet je, dat jij nou niet tegen afleiding kan, dat kan ik begrijpen, maar SOMMIGEN van ons kunnen zich dus WEL concentreren op iets. ''
Ik kijk symphatiek naar mijn gloednieuwe broer, maar zeg niks, om dan met een hoopvol lichtje in mijn ogen naar mijn pa te kijken.
''Dus je brengt me terug naar huis?''

ik naar mijn vader.,
''ik neem geen orders van jou! al sinds mijn 6de niet meer''
zei ik fel..,
''Nerezza is veilig als je wil weten hoe het met haar is ga je
zelf maar kijken!''
bromde ik verder en keek daarna vriendelijk naar Lisette
''nadat hij je uitgehoord en gehersenspoelt heeft
waarschijnlijk wel ja'' mompelde ik even zachtjes

Cole negeerde wat Lisette zei, op het laatste na.
"Ja, ik breng je terug," zei hij kalm en wierp toen een woedende blik op zijn zoon. Hij pakte Lisette beet en schemerde met haar weg.
In plaats van in de Manor terug te verschijnen, verschenen ze ergens anders, maar wel op Aarde. Het tweetal stond in het oude huis van Cole, waar hij nog samen met Phoebe gewoond had. Nog altijd was het compleet ingericht en onbewoond.
"Hierna breng ik je terug, maar je moet me één ding beloven: als je een keer een briefje ontvangt met een tijd en ondertekend met C.B., moet je de betreffende tijd hierheen komen. Dan kunnen we praten zonder argwaan van je familie en geef ik je mijn woord dat ik dan alleen kom, om te praten. Als jij problemen hebt, moet je me hier roepen; hier is het veiligst voor ons beiden om te ontmoeten."
Hij nam Lisette goed in zich op en had sinds tijden Belthazor in zich niet zo ver gevoeld. Een kleine glimlach verscheen zelfs op zijn gezicht.
"Beloof je me dat?"

''Ik weet niet...'' mompel ik. ''Ik kan geen belofte maken als ik die misschien niet kan houden. Iedereen zou zo verontrust zijn... En wie zegt dat JIJ je belofte houdt? Kijk, praten is prima, maar als er maar één dingetje voor mij niet klopt ben ik weg en kom ik niet... meer... terug. Snappie? Ik kan niks beloven.''

ik zuchtte en verscheen weer in de manor in Phoebe's schaduw.,
''is ze al terug?'' vroeg ik en deed rustig een paar stappen naar achter
om niet onprettig dichtbij haar te staan..,
''hij zei dat hij haar terug zou brengen''
zei ik rustig

Ze schrok toen Dominique weer verscheen.
"Euhm nee.", zei ze, "Ik dacht dat jij haar ging terug halen!"
Ze keek hem aan.
"En jij weet blijkbaar niet waar ze zijn.", zei ze.
Ze keek haar zussen aan.
"Wat moet ik nu doen?", vroeg ze.
Ze was radeloos.

''ging ik ook., jou dochter is degene die met hem bleef
discuseren terwijl ik klaarstond om haar terug te brengen''
protesteerde ik zachtjes
''en ik weet dat ze naar de aarde zijn gegaan maar ik wist
niet precies waar nee''
zei ik en keek Phoebe aan en zucht lichtjes.,
''hij doet haar niks.,'' zei ik dit keer vrij zeker.,
hij was nog niks van plan had ik zo mijn idee.,

Cole grijnsde tevreden en geamuseerd.
"Ik beloof je dat het alleen praten is. Zo niet, geef ik je dat wel op de een of andere manier aan. Kunnen we het op z'n minst proberen? Je familie hoeft niet te weten waar je precies heen gaat; tieners hangen rond en hoeven niet iedere minuut hun ouders te zeggen waar ze zijn. Ze kunnen heus voor zichzelf zorgen, nietwaar?" zei hij kalm.
"Maar geef me dan je woord dat je het op z'n minst probeert, dan breng ik je terug naar de kelder van de Manor; ik kan beter je familie niet tegenkomen als ik nog heel wil thuiskomen..."

''Dat je het weet, ik ben een ADOLECENT!'' zeg ik koppig. ''Proberen, proberen, prima. Maar dat hoeft niet te zeggen dat ik je vertrouw! Zo nodig zal ik voorbereidingen treffen mocht er toch iets misgaan. Ik zal het proberen, als jij je aan de regels houdt. Mag ik nou TERUG?''
Ik zou trouwens echt niet weten waarom ie zo nodig met me moet praten. Hij weet toch alles al, want dat is verteld! Wat is er nog meer te praten?

"Zolang je het maar probeert, vind ik het prima," zei Cole kalm en de reactie van Lisette leek hem alleen maar gerust te stellen, tevreden en trots.
Hij stak zijn hand uit naar Lisette.
"Pak beet, dan breng ik je terug..."
En dan zien we elkaar weer bij de volgende ontmoeting...

Sharon keek lichtelijk paniekerig om zich heen.
"Hallo! Iemand?!"
Waar zijn ze...?

Ze zuchtte.
"Hopelijk komen ze snel terug.", zei ze.
Ze keek haar zussen nog steeds aan en dacht na.
"Ik hoop dat je gelijk hebt Dominique", zei ze, "Je weet maar nooit wat Cole kan doen."
Ze keek Dominique even aan en keek dan weer naar haar zussen.

Onzeker hef ik mijn hand op, terwijl ik naar die van mijn vader kijk. Ik pauzeer even waarbij ik mijn hand een paar centimeter boven die van mijn vader houdt, neem dan een besluit en leg zelfverzekerd m'n hand in die van mijn pa Cole.
Goed. En breng me nu maar terug, Kidnappie. Hmmm... Goeie bijnaam, hihi.

Piper keek Phoebe aan. Ze was helemaal in gedachten verzonken en wist niet hoe de zaken ervoor stonden."
Sorry, lieverd ,i kwas even ver weg... Vertel me nog een ker wat er precies aan de hand is!"
Cath drentelde om haar moeder heen.
"Mama! Mama! Mama!" riep ze en bleef om haar heen lopen. Uiteindelijk werd ze moe en ging zitte. Cath hoorde Sharon.
"Loepen!"
Ik kwam uit de keuken.
"Sharon, wa tis er?"