Een zomer in Hastings

Ik ging ook klaar staan.
''laat ze maar komen''
Zei ik toen.
Harry ging ook klaar staan.
''Ga maar''
Zei hij tegen Shar en An.
''Nu''

Ik wil verontwaardigd mijn armen over mekaar slaan, maar herinner me dan dat ik vastgebonden zit.
''Onbeleefderik...'' mompel ik, om het touw om me heen te bestuderen. De knoop zit aan de voorkant en heel misschien... heel, heel misschien... kan ik erbij om hem los te kunnen maken... Ik buig allebei mijn polsen en probeer de knoop te bereiken, met veel gemompel, gesnuif en gevloek.

Bellatrix zucht.
''Wees aardig tegen je neef, Alex,'' zegt ze onvriendelijk. ''Lucius is naar het huis met die welpen, met de rest. Hij kan wel voor zichzelf zorgen, hij is volwassen.''
Of... dat lijkt ie tenminste.

Ik zat diep na te denken en lette niet meteen op. Toen dacht ik aan het portret op de 2de verdieping en keek de anderen aan.
"Ik weet een uitweg!", zei ik, "Ik hoop dat ik het juiste wachtwoord nog heb...als men ouders het veranderd hebben dan hebben we een groot probleem."
Ik draaide me om en liep naar de trap.
"Loop snel naar de 2de verdieping.", zei ik, "Wacht daar bij het portret van mijn ouders."
George knikte en liep naar de 2de verdieping. Sneep liep dichter naar het huis toe en was klaar om aan te vallen.

Alex keek haar moeder nors aan.
"Oh ja, ik moet maar vriendelijk doen tegen iedereen, maar niemand doet hier vriendelijk egen mij !" Ze keek nors naar haar moeder.
"IK doe wat ik wil, of het jou nu behaagt of niet!" zei ze. "En als je zo slechtgezind raakt van mij, dan dood je me maar !"

Ik keek naar Harry en Hermelien en wilde hen meetrekken, maar zag dat Ron Harry al meetrok, dus trok ik Hermelien mee naar boven.
Jack trok Elisa mee en Fred rende naar Leen en bleef dicht bij haar. Hij zou pas gaan als zij zou gaan.
"Ginny, kom !" riep Ron.
Lucius bleef spreuken afvoeren.
"Een beetj hulp graag!"

Ik wachtte onzeker terwijl ik mijn bezem inspecteerde na de vlucht van net. Een ratelend geluid deed me opkijken en van schrik naar achteren - tegen de muur - struikelen toen via het ventilatiekanaal Nicks bezem tevoorschijn kwam met een klap.
Nick hielp me overeind en controleerde ook zijn bezem. Tegelijkertijd stapten we op en keken we elkaar aan. Ik haalde diep adem en keek de rest aan.
"Als we mijn ouders op de camping weten te bereiken, kunnen we de Orde waarschuwen," zei ik. Nick keek me verbaasd aan.
"Orde?"
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
"Een groep die gelooft in Voldemorts terugkeer" - ik negeerde de rilling in de ruimte - "en bekend zijn met de Dooddoeners. Een kleine groep Schouwers," zei ik snel en keek toen naar Leen.
"Moeten wij dan nog wel gaan?" vroeg ik toen twijfelend. Ginny bleef staan, niet wetend wat ze moest antwoorden. Ze negeerde met een norse uitdrukking op haar gezicht Rons geroep.


Draco keek verbaasd naar zijn nicht en trok zijn wenkbrouwen op.
Waar heeft zíj het nou weer over?! En wie denkt ze wel niet dat ze is, denkend dat ik het tegen haar heb? Alsof zij interessant is... Ha!
Hij keek zijn tante aan en van binnen schrok hij.
Welpen? Dus ook Sharon! Als vader nu maar haar niets laat overkomen... Niet alleen om problemen met haar vader - naja, pleegvader, maar alles beter dan Potter - te voorkomen, maar ook met mij... Weet Sharon trouwens wel hoe haar vader in elkaar zit?
Zijn stemming was laag en hij kon niet veel meer van Alex hebben. Hij trapte haar omver en liep met grote passen naar de kerker terug. Tot zijn schrik zag hij Lis' pogingen en met een slimpele zwaai verschenen er nog een laag touwen om haar heen.
Hij leunde tegen de muur in de hoek tegenover Lisette en dacht na.

Ik mompel teleurgesteld aangezien mijn ontsnappingspoging zó uit het raam vliegt... Ik kijk dus maar een beetje verward op naar Draco, die tegen de muur tegenover me gaat staan leunen. Ik houdt mijn hoofd scheef.
Hij denkt na! denk ik als ik zijn ogen spot, die op en bepaalde stand staan, die dus duidelijk zegt dat iemand nadenkt. Een wonder, bel de krant, denkt mijn cynische ik.
Ik blijf kijken en zeg niks.
Waarover zou ie nadenken? Sharon? Z'n vader?

Bellatrix trekt haar schouders op en reageert op geen van beiden, het totaal zat.

Ron gromde en rende naar zijn zusje, keek naar Nick en Sharon.
"Kom snel mee!" riep hij en trok toen Ginny mee naar de trap toe.
"Kom gewoon, Ginny ! Zij volgen!"
Ik liep snel door naar het portret."
WAar blijft Leen?" mompelde ik in paniek.
Lucius vuurde een spreuk af en uiteindelijk begaf de deur het toch. Hij versplinterde in kleine stukjes.

Alex gromde.
"Fijn", mompelde ze en probeerde om los te komen. Ze begon met haar benen te spartelen en keek ondertussen op naar haar moeder.
"Beetje hulp graag!"

Ik keek Nick aan en schudde toen mijn hoofd. Ja, als we konden ontsnappen, dan konden we het beste bij elkaar blijven.

Ginny rukte zich los uit haar broers greep.
"Ron! Ik ben geen peuter meer waar je voor moet zorgen! Ik kan tenminste behoorlijke bezweringen uitvoeren in tegenstelling tot jou!" zei ze pissig. Ze liep de trap op en ging bij de groep staan op zo'n manier dat Ron haar niet kon zien als hij boven zou komen.

Geschrokken keek ik op toen ik recht in de ogen van Lucius keek. Ik hield mijn toverstok stevig beet, mijn knokkels werden wit.
"Leen, Fred, maak dat je wegkomt!" zei ik en steeg op. Nick volgde mijn voorbeeld zodat we in de weg vlogen voor de Dooddoeners. We vuurden een paar spreuken af op de bank zodat ze de weg versperden voor spreuken door de deuropening.
"Naar boven! Wij komen zo! We halen jullie makkelijk in met de bezems!" zei ik. "We kunnen toch moeilijk met z'n allen tegelijk erdoor! Ga! We volgen binnen enkele seconden!"
Ondertussen verplaatsten we nog meer spullen om de Dooddoeners hun weg te versperren...


Hij keek nors op.
"Blijf je me zo aanstaren, Moor?!" snauwde hij. Hij voelde vanaf zijn binnenkomst haar ogen al brandden.

Ik knikte naar Sharon en liep zo snel ik kon naar boven. Eenmaal op de tweede verdieping liep ik naar de anderen die bij het portret stonden.
"Ok", zei ik toen ik voor het portret ging staan, "Laten we hopen dat ze het wachtwoord niet hebben veranderd."
Ik keek het portret aan en mijn ouders bewogen op het portret.
"Turtegiel", zei ik en het portret ging open, "Yes! Het lukte! Kom snel! Iedereen erdoor. Wees niet bang je komt in de taverne van een familielid van mij uit."
George knikte en liep naar de opening van het portret om erdoor te gaan.

Ron liep maar snel naar boven.
Fred was Leen gevolgd en keek iedereen onzeker aan. Hij zou pas gaan als iedereen gegaan was.
JAck trok Elisa mee door het portretgat.
Ron keek even naar Harry, wenkte hem en klom er toen ook door.
"Kom, Harry ..."
Na Harry en Ron keek ik Hermelien even aan en ging toen achter hen aan. Ik hoopte dat Hermelien zou volgen.
Lucius vuurde meteen de Avada Kedavra vloek af op Nick.

Hermelien keek toen hoe iedereen door het portretgat klom en wilde ook gaan, toen ze Ginny bezorgd zag kijken.
"Ze komen zo wel! Desnoods ontsnappen ze via het raam, zoals eerder gepland was. Je weet dat ze zich niet over zullen geven en dat ze goed zijn in spreuken, ze zijn vast onderweg..." probeerde ze haar gerust te stellen.
Ginny ging ook het gat in, achter de jongens en An aan en Hermelien volgde ze op de voet, haar toverstok nog altijd stevig in haar hand.
"Lumos!" fluisterde ze zachtjes en het pad werd verlicht door de punt van haar toverstok.

Beneden waren Nick en ik nog altijd bezig de Dooddoeners op te houden. Toen we zagen dat Fred en Leen al even weg waren - en Ron, maar die viel buiten ons zicht - besloten dat het tijd werd dat ook wij ervandoor gingen.
Ik schrok toen ik Lucius de spreuk uit hoorde spreken en liet de kast waarmee ik bezig was de spreukweg blokkeren en in de deurportaal staan, potvast. Ik vloekte. Ik had gehoopt Lucius in zijn gezicht te raken, maar misschien was dit maar beter voordat hij nog kwader werd - als hij mijn opzet niet door had gehad tenminste...
Bezorgd keek ik Nick aan, maar hij stak zijn duim op als dank en dat alles prima was. Gauw vlogen we in de richting van de trap, hopend hier weg te komen voordat het te laat was...

''Jep,'' zeg ik droog. ''Waar kan ik anders naar staren? Het STOF? Nee dank je!''
Ik wiebel een beetje op mijn plek.
''Dus, waarom doe je zo gemeen tegen de rest en mij? We zijn Shar's vrienden, net zo goed als jij!''

Bellatrix kijkt op.
''Echt niet. Je blijft maar rustig zitten.''

Ik keek even om.
"Goed idee", zei ik toen zachtjes, eerder tegen mezelf dan tegen iemand anders. "Lumos! " zei ik ook.
Ron en Jack volgden Hermeliens voorbeeld.
"Is het ver?" vroeg Ron aan Leen.
Lucius gromde."
Verdomme!" Hij deed enkele stappen naar achteren en liet de kast toen tot duizend splinters vergaan.

Alex gromde.
"Bedankt hoor, mama !" mompelde ze en probeerde nog steeds om los te komen. "Ik had wel kunnen denken dat je niets voor me over hebt ! Je denkt alleen maar aan jezelf, stom wicht ..."

Hermelien leek kalm te zijn, maar daarentegen was Ginny bezorgd om de rest die er nog niet was. Ze stopte met lopen en draaide zich om.
"Moeten we niet wachten op de rest? Wachten tot iedereen er is?" zei ze toen. Ze was niet van plan een stap te zetten zonder dat iedereen veilig was.
Ik vloog achter Nick aan en slaakte een kreet van schrik toen ik de kast tot splinters zag vergaan. Ik zag er al een aantal op me afvliegen en sloot mijn ogen. Onzeker opende ik ze weer na een tijdje en zag tot mijn opluchting dat Nick ze had doen verdwijnen.
"Kom, we moeten doorgaan! Dadelijk halen ze ons nog in! We kunnen natuurlijk niet te snel vliegen in een trappenhuis!" maakte hij mij duidelijk.
Ik heb genoeg stilgehangen...
Nick vloog weer verder en ik volgde hem, maar moest best langzaam vliegen - normaal vloog ik echt honderden malen sneller - vanwege de korte vliegbare ruimte.
Als we maar op tijd bij de rest komen...


Hij snoof luid.
"En moet men persé vrienden zijn met vrienden van een vriend? Dacht het niet! Zie je, Moor. Als je zoiets vind, moet je ook vrienden zijn met mij en dus ook met mijn vrienden en diens vrienden en zo ben je vrienden met iedereen! En zo kom je ook uit bij de mensen die je het meeste haat, zoals mensen die je hier brachten," zei hij grijnzend.
Hij leunde weer achterover en zuchtte.
"En ter informatie: ze zijn nu bij het gespuis," zei hij zuchtend. Hij dacht aan zijn vader en Sharon.
Als ze haar maar ook een haar krenken... Ze hoort meer bij ons dan bij hen! Waarom is ze familie van... POTTER!?!

Ik hoorde Ron zijn vraag al was ik zelf niet in het portretgat gegaan.
"Niet ver", zei ik, "Vraag maar aan George die zou normaal al bij men tante zijn..."
Ik keek Fred aan.
"Ga!", zei ik, "Ik wacht nog even op Sharon en Nick. Ze zullen hier zo zijn!"
Sneep liep het huis binnen en begon samen met een paar andere dooddoeners het huis te doorzoeken.

Ikb leef even staan om te zien of Hermelien ook volgde. Ik liep een eindje terug en hoorde wat Ginny zei.
"Ze komen zo !" zei i kgeruststellend tegen haar en keek door de gang. "je zal zien dat ze er zo aankomen !"
Fred bleef bij Leen.
"Het komt goed", zei hij zachtjes.
Lucius rende achter Nick en Sharon aan.

Ik kijk Draco even aan zonder iets te zeggen.
''Ik haat ze niet,'' zeg ik dan, heel serieus. ''Ik vind ze niet aardig, maar ik haat ze niet.''

Bellatrix negeert die opmerking van haar dochter.
''Je bent dan mijn dochter, maar om gedood te worden door de Heer der Duisternis omdat ik mijn dochter help met ontsnappen, is niet mijn favoriete lotsbestemming. Zeker niet omdat JIJ dan ook meegaat! EN Rodolphus ook, hoogswaarschijnlijk!''
Domme meid!

Ik keek geschrokken achterom toen ik gehaastte voetstappen hoorde. Angstig keek ik Nick aan.
"Nick, hij volgt ons!" riep ik geschrokken uit en ik wilde sneller vliegen - dat was geen goed idee. Al gauw moest ik zo'n scherpe bocht maken om niet te botsen tegen de muur, waardoor ik alleen maar tijd en vaart verloor.
"Dat lukt dus niet," mopperde ik. Ik zocht naar een andere manier om snel bij de rest te komen.
Nick vloog een stukje voor me uit en hield Lucius goed in de gaten. Door goed te kijken zag hij Leen en Fred al een verdieping boven hun.
"Malfidus volgt ons!" waarschuwde hij hun.


Hij begon hatelijk te lachen.
"Dus je beweerd dat je mijn vader niet haat?" Zijn lippen krulden vrolijk om.
"En volgens mij hoorde je niet wat ik zei. Ik gaf je de informatie die je net vroeg..." Hij schudde zijn hoofd.
Moor is echt nog dommer dan ik al dacht. En ik heb haar ooit nog eens geholpen met ontsnappen toen ze met Sharon en die vreemde Tops was... Tss!

Lucius rende achter hen aan, maar struikelde over zijn eigen gewaad en viel plat op de grond.
"Verdomme !"
Ik werd wat onzekerder.
fred vloekte.
"Maak dat je hier komt ! Ik vuur wel een spreuk op hem af zodra hij dicht genoeg is !"

Alex keek haar moeder nors aan.
"Ik zou mijn leven graag opofferen zodat jij en die stomme man van je dood waren hoor !"

''Ik hoorde het wel degelijk, meneertje,'' zeg ik. ''En natuurlijk maak ik me zorgen. Wie zou dat niet doen? Maar, inderdaad, ik haat je vader niet. In dat opzicht... vreemd genoeg haat ik niemand, of iedereen evenveel. De level van het aardig vinden echter... kan verschillen.''

Bellatrix negeert dat maar, voor ze weer uitflipt.

Ik keek om en sloeg gauw mijn hand voor mijn mond voordat ik in een lachbui uit zou barsten. Het kostte me grote moeite, maar het lukte me... uiteindelijk. Ik keek met ingehouden lach naar Nick en zag dat ook hij geen vrolijke glimlach op zijn gezicht had.
"Zie je, Dreuzelkleding hebben kan best fijn zijn..." lachte ik. Ik haalde diep adem, liet de lachbui van me af glijden en vloog verder, proberend naast Nick te kunnen vliegen. Dit mislukte echter doordat we precies bij een bocht kwamen. Ik zuchtte.
Laat ons hier zo snel mogelijk weg komen...!
Ginny bleef vastbesloten stilstaan met haar toverstok in haar hand.
"Ik wacht tot hun er ook zijn. Leen en Fred zijn er ook nog niet!"


Hij keek verward met een opgetrokken wenkbrouw Lisette aan en wendde zijn blik van haar af.
"Nou, mijn tante schijnt anders zorgeloos te zijn, enkel om mijn nicht die zich niet naar behoren gedraagd," zei hij. Hij zuchtte en probeerde voor zich te zien wat er bij Leens huis gebeurde...
Kon ik maar Verschijnselen! Waarom is dat verdomme nou verboden voor minderjarigen?! Dit systeem slaat echt nergens op!

Ik knikte.
"Ik wacht ook !" zei ik toen en vroeg me af hoe we ooit Alex en Lisette zouden kunnen redden. Wanhoop begon zich van me meester te maken en ik hoopte dat Sharon en Nick ten minste veilig zouden zijn.
Lucius rende snel verder en vuurde een verlammingsspreuk op Sharon af terwijlhij achter haar aan rende.

Alex sloot haar ogen.
"Ik voel me niet zo goed", mompelde ze plots.

Ginny was echter zo ongeduldig dat ze spontaan terugrende naar de ingang van de opening en tegen haar broer op botste.
"Zijn ze er al?" vroeg ze wanhopig.
"Nee!"
Ginny's ogen werden groot toen ze Nick zo hoorde roepen en ze in de richting van de trap rende.
Nick zag hoe Sharon in haar rug getroffen werd en maakte zo snel als hij kon een draaiing op zijn bezem en wist Sharon op te vangen voordat ze met een klap op de trap terecht zou komen.
"Fred, Sharon is verlamd!" riep hij en hij probeerde naar boven te vliegen, maar door het extra gewicht ging het minder snel en werd het sturen lastiger...

''Wie gedraagt zich ooit wél,'' mompel ik filosofisch. ''En heb je je tante gezien? Die d'r draadjes zijn doorgesleten, geloof ik! Haat is niks voor mij, sterke afkeer voel ik heus wel eens... maar buh. Genoeg over mij. Sharon kan zich wel redden, zeker met de rest,'' zeg ik symphatiek tegen Draco. ''We zijn als onkruid met z'n allen! Haha!''

Bellatrix kijkt naar haar dochter.
''Moet je overgeven, dan sommeer ik wel een emmer voor je,'' zegt ze, niet van plan haar los te maken.

Ik hoorde Nick en liep naar de trap.
"Fred ga door het portret!", riep ik nog snel, "Nick ik weet een andere weg om te ontsnappen!"
Ik riep mijn bezem op en ging naast Nick vliegen.
"Laat me helpen.", zei ik.
George was aan de andere kant van het portretgat en keek rond in een kamer waar allerlei dranken stonden. Sneep liep richting de trap om Lucius te helpen.