Oorlog

Ze keek Richard aan.
''Je mag gewoon Marga en Maya zeggen''
Zei ze toen vrolijk.
''je hebt me leven gered''
Ze glimlachte.
''En volgens mij heeft me zusje een oogje op jou.''
Richard begon te blozen.

Margaretha werd knalrood en vond het niet fijn dat maya dat zomaar ineens gezegd had.
"Niet !" zei ze boos en st ond op.
"Dat heb ik niet !" Ze werd knalrood en keek even naar Richard waarna ze snel wegkeek.
"Ik ga een wandeling maken !" zei ze toen snel en begon in de richting van de deur te loepn.

Ze keek Marga na.
''sorry''
Zei ze toen.
''Ik had dat niet moeten zeggen''
Richard hinkte Marga achterna.
''Wacht''
Hij liet haar omdraaien en kuste haar toen.

Hij zag alles door de deur en knikte tevreden. Daarna richtte hij zich tot Robin.
"Is het tijd om tot actie over te gaan?", vroeg hij, "We moeten snel zijn."
Robin knikte.
"Kom.", zei hij en hij liep weg.
Nasir liep nog even naar de deur van de kamer.
"Tot de volgende keer.", zei hij en hij boog even.
Hij draaide zich om en liep naar buiten. Samen met Robin ging hij naar de kasteelmuur en zocht een paar soldaten om neer te slaan om een vermomming te hebben.

Margaretha schrok zo hard dat ze hem na enkele seconden van zich afduwde en hem vol verbazing en ongeloof aanstaarde.
MAya's moeder was opgestaan en zei.
"Wat een schande! Je hebt het recht niet om zomaar een prinses te kussen !"
Margaretha keek naar Maya's moeder.
"Dan ben ik maar geen prinses !" zei ze en deed een stap dichter naar Richard toe, sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem.

Ze keek naar haar moeder.
''Mam laat hun''
Zei ze toen.
''Ze zijn verlieft op elkaar''
Ze keek vrolijk naar Richard en Marga.
Richard keek Marga aan.
''Ik hou van je''

Marga was knalrood en voelde zich erg warm vanbinnen. Ze sloeg haar ogen even verlegen neer, maar keek hem toen weer aan.
"Ik hou ook van jou", zei ze zachtjes.
Soraya zuchtte en shcudde haar hoofd."
Dat maakt toch niet uit " zei ze een beetje nors. "Het past niet voor een prinses om met een dienaar te trouwen ! IK ga het jullie vader moeten vertellen !" Ze wilde de kamer uitlopen, maar zei eerst nog.
"Als ze een prinses wil blijven, moet ze hem alleen laten !"

Ze keek boos naar haar moeder.
''Dan wil ik ook geen prinses meet zijn''
Zei ze boos.
''Liefde gebeurt gewoon''
Zei ze boos.
Richard bleef Marga kussen.
''Hmm''

Soraya draaide zich om en liep naar haar dochter toe.
"Ik wil je zo nooit, maar dan ook nooit meer horen praten !" Ze was rood aangelopen.
"Begrepen ? !" Ze keek haar dochter streng aan.
"Als prinses heb je verplichtingen en je land komt hoe dan ook o pde eerste plaats! Denk je ssoms dat je vader en ik verliefd op elkaar waren toen we met elkaar trouwden?"
Margaretha liet Richard los en kek onzeker naar Maya en Soraya.

Ze keek haar moeder aan.
''Je kunt liefde niet verbieden''
Zei ze toen.
''dat kun je niet maken''
Ze werd heel boos.
''Anders wil ik echt geen prinses meer zijn''
Richard keek ook toe.
''Ik kan beter gaan.''

Margaretha keek hem geschrokken aan."
Wanneer zien we elkaar dan weer?" vroeg ze en nam zijn hand snel vast zodat hij niet weg kon voor hij gezegd had waar ze elkaar nog een tweede keer konden ontmoeten.
Soraya zuchtte.
"Nee, dat weet ik !" zei ze. "Ik begrijp dat ze van elkaar houden, maar ze kunnen niet samen blijven!"

Ze was heel boos.
''Ik ga slapen''
Ze ging met haar rug naar haar moeder liggen.
''Trusten''
Zei ze toen nors.
Richard keek Marga aan.
''Vanavond?''
Vroeg hij fluisterend.

Marga knikte.
"In mijn kamer, goed?" vroeg ze hem zachtjes en liet teon zijn hand langzaam en met tegenzin los.
"Tot dan !"
Soraya zuchtte.
"Slaapwel !" Ze liep toen weg op zoek naar haar man om hem te vertellen wat er gebeurd was.

Ze zuchte.
''Ze verpest ook altijd alles''
Ze zuchte verdrietig.
Richard knikte.
''Tot vanavond''
Hij ging weg.

Hij liep samen met Robin vermomd als soldaten naar de poort van het kasteel en liep naar binnen.
"Robin?", vroeg hij, "Weet je zeker dat dit zal werken?"
Robin keek hem aan.
"Tuurlijk!", zei hij, "Als de dorpelingen vrij zijn hebben we genoeg mensen die kunnen vechten!"
Hij liep verder richting de kerkers.
"Little John is de beste van hen allemaal en hij zal er zeker bij zijn!", zei hij.
Nasir lachtte even en liep Robin achterna. Richard keek zijn dochters aan.
"Laten we naar huis gaan.", zei hij.

Margaretha knikte naar haar vader.
"Ja", zei ze zachtrjes.
"Maar ... papa ... ik heb eigenlijk nog ee nvraag !" zei ze met een twijfelende, onzekere stem.
"OVer die gevangenen..." Ze haalde diep adem.
"Ik wil dat je ze vrij laat!"
Soraya kwam naar haar man toegelopen. Ze hoorde net wat Margaretha zei en schrok.
"WAt?"

Ze draaide zich om.
''Welke gevangenen?''
Vroeg ze toen.
''Wij nemen toch nooit iemand gevangen?''
Ze was erg verbaast.
''Pap waar heeft ze het over?''
Vroeg ze een beetje streng.

Hij liep samen met Robin de kerkers binnen en zag meteen Little John in 1 van de cellen zitten.
"John!", zei hij, "Het zal niet lang meer duren. Je bent hier straks weg."
Richard keek Margaretha aan.
"Die gevangenen worden niet vrijgelaten Marga!", zei hij, "Ze hebben onze opslagplaatsen overvallen!"
Hij keek Maya even aan.
"We hebben een aantal personen gevangen genomen wegens het stelen van eten uit onze opslagplaatsen."

Ze keek hem aan.
''Laat ze gaan''
Zei ze toen.
''Ze zullen wel geen geld gehad hebben voor eten''
Zei ze toen.
''Laat ze gaan''
Zei ze nog een keer streng.

Margaretha keek boos.
"Als u er in de eerste plaats voor zorgen dat er geen honger meer heerste over je volk, dan hebt u dat recht!" Ze wist dat ze brutaal was en zeker voor een meisje, maar het kon haar niet schelen. Deze mensen verdienden het niet om zo behandeld te worden. Alleen dankzij hen leefde Maya nu nog. Anders was ze vast veel te laat geweest.
"Zij hebben het leven van uw dochter gered! Verdient dat niet vrijlating?!"

Hij haalde samen met Robin de soldaten die in de kerker zaten onderuit en bevrijdden de dorpelingen en Little John.
"Kom snel.", zei hij, "Deze kant uit."
Robin wees de weg.
"En neem wat wapens mee.", zei hij, "Er zullen buiten wel een hele hoop soldaten zijn die zullen vechten."
Richard keek Marga en Maya aan.
"Ik laat ze niet vrij.", zei hij.
Daarna drong opeens door wat Marga zei.
"Wat bedoel je met 'Zij hebben het leven van uw dochter gered'?", vroeg hij, "Ze zaten in de kerker dus ze kunnen Maya niet gered hebben!"

Margaretha vloekte zachtjes en keek even weg. Toen keek ze weer naar haar vader en haar ogen vonkten.
"Hun leider heeft ons de ingrediënten gegeven! Had hij dat niet gedaan dan waren we er nooit op tijd geweest!" Ze kreeg meer moed door haar woede voor wat haar vader zou doen.
"Dus het misnte dat je kan doen is hen vrijlaten! Of betekent het leven van je dochter niets voor je?"

Hij liep samen met Robin en de dorpelingen naar buiten en nam een hoop wapens mee.
"We zullen hen mee in het bos moeten nemen Robin", zei hij.
Robin knikte.
"Ik weet het Nasir", zei hij, "Maar nu hebben we meer mannen."
Hij liep snel verder.
Richard keek Margaretha boos aan.
"Natuurlijk betekend het leven van mijn dochter veel!", zei hij, "Maar Robin Hood moet dood! Je had hem moeten aangeven!"

Ze stond op en keek haar vader aan.
''Hij heeft mijn leven gered''
Zei ze toen boos.
''En dan wil jij hem doden''
Ze was echt woedend.
''Ben je gestoord ofzo''
Het kon haar niet schelen dat haar vader heel boos zou worden.
''Ik wil dat je die gevangen laat gaan''

Margaretha knikte.
"Als je de man die het leven van jou dochter redde, gaat vermoorden, hoe laat je dan merken dat je daar blij om bent? dan zeg je eigenlijk dat je liever had gehad dat je dochter dood was! Als je blij betn dat ze nog leeft, eer je Robin Hood en laat je de gevangenen vrij!"