((Wat: Maya en Margaretha's land wordt aangevallen. Van hun vader mogen ze niet mee het land gaan verdedigen. Doen ze wat hun vader zegt? Waar: In het begin in het paleis Wanneer: Maya en Margaretha weten dat ze halfzussen zijn. Genre: Spanning, gevoelens, oorlog Wie: Iedereen zolang het maar logisch blijft Regels: alleen de basisregels ))
Margaretha was net gaan luistervinken bij de deur van de troonzaal. Geschokt deed ze enkele stappen naar achteren. Dat kan toch niet waar zijn? OOrlog? ! Ze draaide zich om en rende naar de slaapkamer van haar halfzus Maya. In paniek klopte ze hard op de deur. "Maya, doe open ! Snel !" riep ze uit. Ze keek om zich heen en hoopte dat niemand gezien had dat ze haar vader had staan afluisteren.
Ze was net klaar met haar kamer opruimen. ''Rustig, ik kom eraan'' Ze deed haar deur open. ''Margaretha wat is er'' Vroeg ze. ''Was jij ook niet bezig met je kamer op te ruimen'' Vroeg ze
Margareth liep de kamer binnen. "Eh... ja, maar ik werd het beu en wilde iets gaan vragen...", zei ze in war. "Maar dat doet er nu niet toe ! Er is oorlog ! Ons land wordt aangevallen en vader zegt dat het niet lang zal duren voor ze hier in de buurt aankomen ! Het is een erg groot leger en papa denkt niet dat we het gaan winnen !" riep ze uit en deed snel de deur dicht zodat niemand hen zou horen praten. Onzeker keek ze haar zus aan. "Hij wilde dat wij met je moeder naar een bevriend buurland vluchten !"
"Ik weet het niet !" zei ze onzeker. "Vader zei dat die koning van dat andere land heel veel macht wil !" Ze keek onzeker om zich heen. "Ik wil ook niet gaan !" Even zweeg ze. "Maar hoe kunnen we ervoor zorgen dat we niet moeten meegaan?" vroeg ze onzeker. "We zullen nooit mogen blijven !" zei ze en wist dat wel zeker. "Dat laten ze niet toe ! Ze maken zich veel te veel zorgen en vinden dat meisjes niet kunnen vechten !"
Ze dacht na. ''Ik ga me vader praten.'' Ze liep naar de troonzaal. ''Pap is het waar komt er oorlog'' Vroeg ze. ''Ik wil mee helpen'' Zei ze tegen haar vader.
"Wacht, Maya, nee !" Ze zuchtte. Haar vader zou er nu vast achterkomen dat ze had staan luisteren en zou vast kwaad wordne. Haar band met haar vader was al niet erg goed en ze hoopte dat die nu niet zou verslechteren. Ze liep toen maar haar zus achterna. HUn vader knikte. "ja, hoe weet je dat?" Hij luisterde naar haar en werd kwaad. "Nee ! Je gaat niet mee helpen ! JIj gaat met je moeder en zus ergens onderduiken ! Jullie vertrekken mrogen !"
Ze schudde haar hoofd. ''Het gaat er niet om hoe ik het weet ik weet het gewoon'' Zei Ze boos.' ''Ik ga niet onderduiken'' Zei ze. ''IK wil mee helpen'' Zei ze koppig.
Ze kwam ook de troonzaal binnen gelopen en zag haar vaders blik. Ze deinsde even achteruit, maar stak dan haar kind vooruit en stapte naar binnen. De beschuldigende ogen van haar vader toen hij besefte dat ze weer al eens afgeluisterd had, boorden haar de grond in, maar toch liep zedoor naar haar zus. "Ik wil ook niet onderduiken ! we zijn best in staat om mee te vechten !" zei ze haar vader. Die schudde zijn hoofd. "Ik wil het niet !"
Ze bleef haar vader aankijken. Ze pakte marga's hand vast. ''pap u heeft nu niets te willen'' Zei ze en wist dar haar vader boos op haar zou worden omdat ze z'n grote mond had. ''Ik en Margaretha blijven'' Zei ze streng. ''Wij duiken niet onder'' Zei ze toen
Ze gaf een kneepje in de hand van haar zus om haar te laten weten dat ze er voro haar was en compleet eens was met haar. Ze zag haar vaders boze blik. "NEE !" schreeuwde hij. "Zij heeft je dit aangepraat, is het niet ? ! Alles was beter voordat zij hier was !" MArga was erg gekwetst door wat haar vader zei, maar liet het neit zien. "We zijn oud genoeg om zelf over ons leven te beslissen !" "ZIJN JULLIE GEK? ! DAT WORDT JULLIE DOOD !"
Ze werd woedend. ´´Hoe durf je zo te praten over mijn zus, JOU DOCHTER.´´ Schreeuwde ze, ze was erg beschermend tegen over haar zusje aktijd. ´´We blijven hier en niemand die ons om kan praten´´ Ze wou de troonzaal uitlopen. ´´Ik zal mee vechten´´ Zei ze
Tranen van ontroering sprongen in haar ogen toen ze Maya zo tegen hun vader hoorde brullen. "Ik vecht ook mee !" zei ze en draaide zich om. ZE liep achter Maya aan en trok haar mee naar haar kamer. "Heb je wapens?" vroeg ze en ging op bed zitten. Hun vader beval hen in hun kamer o pte sluiten en hen 's nachts al slapend te vervoeren naar de plek waar ze zouden onderduiken. "Geen denken aa n dat ze meevechten !"
Ze knikte. ´´Ja in een geheime ruimte in me kast in me kamer.´´ Zei ze. ´´Laten we ze gaan halen´´ Zei ze en liep naar de deur toe. ´´Kom je´´ Vroeg ze aan Margaretha.
Ze knikte en snelde naar Maya toe. "Ja, ik kom al !" Ze had haar zus ingehaald. "Ik wist niet dat je een geheime ruimte in je kast had !"zei ze opgewekt en wilde de deur openen. Ze legde haar hand op de deurklink en kwam toen tot de conclusie dat de deur op slot was. "We zitten opgesloten !" zei ze en werd lijkbleek. Ze draaide zich om naar Maya. "Ik weet zeker dat vader iets van plan is ! Hij wil ervoor zorgen dat we onderduiken !" riep ze in paniek uit.
"Dat is een goeie reden !" zei ze opgewekt. ZElf keek ze ook om zich heen en knikte. Ze wees naar het enige raam in de kamer. "Daar moeten we wel door kunnen !" Ze liep erheen. "Nee he ! Er staat een bewaker daar !" zei ze teleurgesteld en draaide zich weer om naar haar zusje. "Wat nu?" vroeg ze onzeker. "Wedden dat ze ons vannacht als we slapen naar onze schuilplaats willen brengen? !"
Ze dacht na. ´´Dan moeten we zoiezo wakker blijven.`´ Ze keek rond. ´´Maare hoe komen we hier weg.´´ Ze wist niets. ´´Hoe durft vader dit te doen´´ Ze werd boos.
"Als we wakker blijven, dan zijn we te moe om ons te verdedigen !" Ze liep naar haar bed toe en haalde daar haar pijl en boog en een zwaard onderuit. "Welke wapen wil je hebben?" vroeg ze en bekeek de 2 wapens. "Ik stel voor dat één van ons tweeën de wacht houd en de andere slaapt en dat we elkaar afwisselen !" zei ze toen onzeker en wist niet of het wel zo'n goed idee zou zijn, maar ze moesten iets doen, anders zouden ze snel niet meer de kans hebben om terug te keren. "Vindje dat goed?"
"Ik beter met pijl en boog !" zei ze met een grote grijns. "Laten we eerst inpakken wat we zeker nodig hebben... Je kan kleren van mij lenen.... want we kunnen niet naar jouw kamer toe..." Ze pakte snel in wat zij nodig had en ging toen op bed liggen. "Weet je het zeker?" vroeg ze onzeker en kee k haar zus aan. "Ik hoop maar dat jou niets overkomt !" Ze mogen haar geen pijn doen ! Hun vader was blij omdat hij dacht dat hij ze te slim afgeweest was.
Ze hielp mee met inpakken van de spullen die ze nodig hadden. ''Ja ik weet het zeker, ga maar lekker slapen.'' Zei ze glimlachend naar haar zusje. ''Mij zal niet overkomen en jou ook niet.'' Ze stond bij de deur. ''Trusten'' Zei ze tegen haar zusje.
Marga was best moe en glimlachte dankbaar. "Ok, dankje !" Ze ging in bed liggen, maar kon niet meteen in slaap vallen, ook al was ze nog zo moe. "Trusten !" beantwoordde ze haar zus en bleef naar haar kijken. "Misschien kunnen we toch beter onderduiken !" zei ze. "Als jou iets zou overkomen...", zei ze zachtjes. "Je bent het enige dat ik nog heb... Natuurlijk ook vader, maar als jij er niet meer bent, denk ik niet dat ik hier nog lang zou mogen blijven...Of het ook maar willen."
Ze liep naar haar zus toe. ''Als jij wil onderdeuken, dan moet je dat doen'' Ze omhelsde haar. ''Maar ik duik niet onder.'' Zei ze daarna. ''Ik wil helpen ons land te redden.''
Ze keek boos. "Nee ! Ik ben niet bang om dood te gaan of voor pijn ! Ik ben alleen bang om jou te verliezen en als jij niet wil onderduiken, dan duik ik zeker niet onder !" zei ze woedend. Ze wist zelf niet eens waarom ze zo kwaad was, maar ze wilde niet dat iedereen dacht dat ze een lafaard was omdat ze wilde laten zien dat haar moeder haar goed in haar eentje opgevoed had en dat ze haar vader helemaal niet nodig had. "Dan blijven we beiden !" zei ze rustiger.
Index 
Portal 
Viavia's 
za 27 dec - 14:15
