Oorlog

Hij had ook zijn spullen gepakt.
''Ja laten we gaan''
Hij liep naar zijn paard.
''Ja laten we gaan''
Hij reed alvast richting de ziekenhuis.
''Hopelijk zijn we optijd''
Zei hij zachtjes.

Hij was al snel weer terug omdat een dorpeling hem had gezecht waar Little John in de kerkers zat. Hij had 2 paarden mee gekregen en gaf Robin een paard.
"Wij rijden wel even met jullie mee.", zei hij, "En Margaretha, ik denk niet dat het een goed idee is om je vader te vertellen dat wij jullie hebben geholpen met de plant. Hij is vrij boos op ons en wil ons dood."
Robin klom op het paard en reed Richard achterna.
"Wij zullen jullie op jullie weg wel beschermen.", zei hij en hij reed in stilte verder.
Nasir volgde als een trouwe vriend.

Ze steeg op en reed mee naar het ziekenhuis.
"Dit is een echte meevaller !" zei ze vrolijk en gaf haar paard de sporen. Ze schrok best toen ze plots Robin naast zich zag komen.
"Ik zal het mijn vader dan niet vertellen !" zei ze en glimlachte naar hem3.
"Bedankt om ons te beschermlen !" antwoordde ze toen dankbaar en keek toen Richard aan.
"Dankje om mee te gaan !"

Hij keek naar Marga.
''Graag gedaan''
Hij zag een tak niet en werd daardoor van zijn paard gelaceert.
''Au''
Hij greep naar zijn been.
''Rij door''
Zei hij tegen de anderen.

Robin knikte naar Richard en zorge dat Margaretha hem volgde. Hij reed verder naar het ziekenhuis. Nasir daarintegen stopte en stapte van zijn paard.
"Gaat het Richard.", zei hij en liep naar Richard, "Dat was een gemene tak."
Hij keek naar Richard zen been en voelde er even aan.
"Het spijt me dat ik je pijn doe maar ik moet weten of het gebroken is of niet.", zei hij, "Hmm volgens mij is je been gebroken. Kom ik help je op je paard en dan kan je je been laten verzorgen in het ziekenhuis."
Hij hielp Richard op zijn paard en liep terug naar zijn paard. Toen besefte hij dat Richard zijn naam niet wist. Hij lachtte even en klom op zijn paard.

Hij beet op zijn tanden toen Nasir aan zijn been voelde.
''Au dat doet erg zeer''
Zei hij toen.
''Dankje''
Zei hij nadat Nasir hem op zijn paard had geholpen.
''Laten we maar verder gaan''
Hij reed toen weer verder.

Margaretha keek om toen ze merkte dat Richard van zijn paard gevallen was. Eigenlijk wilde ze stoppen, maar Robin zorgde ervoor dat ze hem moest volgen. Toch keek ze nog een aantal keren om en hoopte dat het goed kwam met hem. Toen ze bij het ziekenhuis aankwamen, stapte ze af en keek Robin aan.
"Bedankt " zei ze en liep toen snel naar binnen toe.
"Ik heb de plant !" riep ze al meteen teon ze binnen kwam. "We zijn iemand tegengekomen die die plant had !"

Hij stopte bij het ziekenhuis.
Maya was wakker geworden.
''Marga''
Zei ze zwakjes.
De dokter nam de plant.
''Ik ga het tegengif maken''
Hij ging weg.

Robin had naar Marga geknikt en bleef buiten staan wachtten. Hij kon het ziekenhuis niet binnen omdat hij zeker wist dat er soldaten binnen zouden zijn. Nasir was met Richard aangekomen en keek Robin aan.
"Terug het bos in?", vroeg hij en hij draaide al terug, "We kunnen nu niet veel doen."
Hij keek even naar Richard.
"Ik zal je even helpen tot aan de deur.", zei hij, "Ik en Robin kunnen niet naar binnen want er zijn soldaten binnen."
Hij hielp Richard tot aan de deur en liep terug naar zijn paard.
"Als je ons zoekt, wij zitten in het bos.", zei hij, "In de buurt van het huisje. Vanavond doen we een poging om de dorpelingen vrij te krijgen. Tot weerziens vriend."
Robin knikte en vertrok met Nasir richting het bos.

Hij hinkte naar binnen.
''Hoe gaat het hier''
Hij leunde tegen de muur zodat hij niet op zijn been hoefde te staan.
''Gaat het met Maya''
Ze was weer in slaap gevallen.
''Marga''
Mompelde ze.

Margaretha was, zodra de dokter de plant van haar had overgenomen naar het bed waarop haar zus lag, gerend.
"Maya !" zei ze vrolijk.
Soraya, Maya's moeder, had tranen in haar ogen omdat ze zo opgelucht was dat Margaretha al zo snel t erug was. Ze had noooit durven dromen dat Margaretha al zo snel terug zou zijn.
"Maya?" vroeg ze en zag dat haar zus in slaap gevallen was. Ze hoorde een bekende stem achter zich en draaide zich om. Meteen liep ze naar Richard toe en omhelsde hem even.
"Gaat het?" vroeg ze bezorgd. "Het spijt me dat ik doorreed ... echt waar .."

Hij keek haar aan.
''Geeft niet''
Zei hij tegen Marga.
''Ik zei zelf dat je door moest rijden.''
Hij keek naar zijn been.
''Me been is gebroken''
Zie hij toen tegen haar.

Ze keek hem bezorgd aan.
"Dat moet pijn doen !" zei ze en dacht aan toen ze een jaar of vijf was en haar arm gebroken had. Ze had toen ook erg veel pijn.
"Ik kan vragen of je een bed toegewezen krijgt", zei ze, na even naar zijn been te hebben gekeken.
"En ook vragen of een dokter je wil helpen." ZE keek om zich heen op zoek naar een andere dokter.

Hij knikte toen maar want zijn been deed heel erg pijn.
''Dank u sire''
Zei hij toen.
''Dat vind ik heel aardig van u''
Hij ging even zitten.
''Ohhh wat doet dat zeer''
De pijn kon je aan zijn gezicht zien.

Margaretha glimlachte.
"Je hoeft geen sorry te zeggen !" zei ze en knielde bij hem neer. het kon haar niet schelen of het ongepast was of niet. Hij had er mee voor gezorgd dat haar zus, Maya, weer beter werd en dat zou ze nooit vergeten.
"Waar doet het precies overal pijn?" vroeg ze en keek op. Haar ogen kruisten de zijne en ze werd een beetje rood. Snel sloeg ze haar ogen neer.
Er kwam een dokter aan.

Hij keek haar aan.
''Net onder me knie.''
Zei hij toen.
Maya kreeg het tegengif.
''Ze zal binnenkort beter moeten zijn''
Zei hij toen.

Maya'smoeder zuchtte opgelucht.
"Dat hoor ik graag !" zei ze en streelde even haar dochters haren.
"het is toch zeker dat het tegengif werkt hé?"
Margaretha knikte en keek om.
"Zou u hem ook kunnen verzorgen, dokter?" vroeg ze en stond op om plaats te maken voor hem.
"Hij heeft last van zijn been !"

Na lang te overleggen onderweg terug naar het bos besloten Robin en Nasir om toch terug te keren en vermomd het ziekenhuis binnen te dringen om te kijken of alles goed was met Maya. Ze waren vermomd als boeren het ziekenhuis binnegedrongen en zagen Margaretha en Richard staan en liepen naar hen.
"Hoe is het met Maya?", vroeg Nasir toen hij naast Marga ging staan, "Wees niet bang ik ben het Nasir."
Hij fluisterde zijn naam en lachtte even.

Margaretha schrok even, maar ontspande toen ze hen herkenden. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Toen hoorde ze hun vraag en haar blik versomberde een beeetje omdat ze bezorgd was.
"Normaal moet ze beter worden ! Ze heeft het tegengif gekregen en ik hoop dat het snel begin te werken ! We zijn veel vroeger teruggekeerd dankzij jullie ..." Ze zweeg even. "Ik zal mijn vader ervan proberen te overtuigen die levens te sparen !" zei ze en keek even naar haar vader. Ze had nog wel niet zo'n goed band met hem, maar ze hoopte wel dat het haar zou lukken.

Zijn been werd verzorgt.
''Ik ben er weer''
Zei hij toen hij de kamer in kwam.
Maya begon wakker te worden.
''Marga''
Ze voelde zich al een stuk beter.
''Dankje''

Ze wilde net iets zeggen tegen Richard toen hij de kamer weer binnen liep, maar ze hoorde Maya, draaide zich om en sprintte naar haar zusje toe.
"Maya, je bent wakker !" Ze kon het niet laten om haar zusje te omhelzen, en tot haar grote verbazing glimlachte Maya's moeder.
"Ik ben zo blij dat je beter bent !" Ze bleef haar zsuej een lange tijd omhelzen omdat ze zo blij was dat ze beter was.
"Echt waar !"

Ze keek Marga aan.
''Allemaal dankzij jou''
Zei ze toen.
''Dankje''
Ze knuffelde haar.
''Écht waar bedankt.''
Richard keek toe.

Margaretha glimlachte en knuffelde haar zusje terug.
Nee, niet alleen dankzij mij !" zei ze toen en liet haar zusje los om even naar Richard te kijken.
"Ik heb hulp gekregen van Richard en nog van enkele anderen ... "Ze stond op en wenkte Richard.
"ik wil je aan mijn zusje voorstellen !" zei ze tegen hem en ze voelde zich warm worden vanbinnen toen ze naar hem keek.

Ze glimlachte naar me zusje.
Richard kwam naar hun toe.
''dankje voor het helpen van me zusje''
Zei ze toen tegen hem.
Richard glimlachte.
''Graag gedaan Sire''
Hij keek Marga aan.

Margaretha keek hem lachend aan en sloeg de bovenkant van haar hand zachtjes tegen zijn buik aan.
"Jij moet geen sire meer zeggen !" zei ze toen.
"Jij niet meer ..." Ze knuffelde Maya weer en was zo vrolijk als ze nog nooit geweest was.
"JI jhebt haar gered !" zei ze.
"Dat zal ik nooit vergeeten !"