Opdracht afmaken

Ik staar naar mijn moeder en tante.
''Allereerst... leg die belachelijke wapens neer!'' zeg ik droogjes en kijk even naar Flame, glimlach naar hem en kijk weer naar mijn tante en moeder.
''We hebben een probleem. Zankou heeft besloten zijn 'taak' af te maken. Althans... dat denk ik. Shar, klopt dat? In elk geval, we moeten d'r beschermen!''

Piper grijnsde en liet de pan vallen.
"Ik zei het je nog!" zei ze tegen Phoebe.
Phoebe keek haar dochter aan.
"We waren net aan het koken en dit is nog altijd een beter wapen dan niets!" Ze keek Piper even aan en gaf haar een por met haar elleboog. Toen werden ze allebei serieus.
"wat?"
Piper werd lijkbleek en liep naar haar dochter toe. Voor haar bleef ze staan en bezorgd keek ze haar aan.
"Ben je in orde?"
Zankou schemerde binnen achter Phoebe en zette een mes op haar keel.

Ik mompelde nors en ontweek mijn moeders blik.
"Hij heeft nog niet meer gedaan dan hij al eerder gedaan heeft; ontvoeren en beetpakken bij je polsen, dat heb ik inmiddels al vaak bij hem meegemaakt. Ik heb hem wel nog lekker kunnen verwonden een aantal keer. Zo gemakkelijk werk ik niet mee!" zei ik.
Ik moet Aaron waarschuwen... bedacht ik me plots.
Aaron, Cody, Matthijs, Thomas, iedereen, ik heb hulp nodig en als iemand die me wilt bieden, graag! zei ik en hoorde dat Aaron er zo aan kwam en Matthijs en Cody verschenen achter me.
Op het moment dat ik me omdraaide om hun te omhelzen - ik had ze al een lange tijd niet gezien - verscheen Zankou en had ik het ook niet door dan...

Piper keek een beetje gekwetst.
"Alsof de anderen zo gemakkelijk meewerkten" Ze zweeg even en draaide zich om naar Phoebe. Meteen werd ze bleek.
"Phoebe!"
Zankou grijnsde en schemerde met haar weer weg.
Thomas sschemerde binnen.
"Wat is er?"

Ik reageer niet op mijn moeder en omhelsde mijn pleegbroers, maar ik zag ze nog altijd meer als vrienden.
Pas toen mijn moeder om mijn tante riep, keek ik geschrokken om en flikkerden mijn ogen weer duister.
"Zankou!!!" riep ik de Demon woedend na. Ik voelde twee paar handen op mijn schouders en keek om.
"Kalmeer, dadelijk gaat het fout," waarschuwde Cody. Met een nors gezicht keek ik opzij. Ik wist dat hij gelijk had, maar wilde dat niet bekennen. Toen schemerde ook Thomas binnen. Handig, Demonvrienden.
Ik legde hun kort uit wat er aan de hand was - direct ook telepathies voor de anderen die eventueel nog wilden komen helpen naast Aaron die nog even verhinderd was, zodat ik het niet nog eens duizend keer moest doen.
"En nu heeft hij dus tante Phoebe..." eindigde ik mijn verhaal.

''Mam!'' roep ik als mam wordt ontvoerd (en natuurlijk ook als Zankou een mes op m'n moeders keel zet).
Ik wapper met mijn hand naar Cody en Thomas in een voorstel-gebaar.
''Mag ik jullie voorstellen, dit is Flame. Leuk en aardig, maar mijn moeder is ontvoerd, Sharsel zit in de nesten en ik heb een paar meppen uit de delen aan die kwal! ...Tante Piper, ik GA mijn mam helpen, hoe erg je d'r ook op tegen bent, snappie?''
Ik ga op de grond zitten met Flame op schoot en begin weer een spreuk te krabbelen op mijn papiertje.

Piper knikte.
"Dat begrijp ik!" zei ze en liep dichter naar har toe. "Maar je zoontje gaat in geen geval mee!" zei ze.
"Begrepen?!"
Thomas keek onzeker.
"Wat kan ik doen?" vroeg hij.
Zankou sloot Phoebe op.

''Maar ik kan Flame hier niet alleen laten!'' piep ik. ''Ik neem aan dat de meesten van ons gaan! ...Behalve Shar natuurlijk. Hé! Kan Sharsel nou in een kristallencirkel?''
Ik glimlach verontschuldigend naar Sharon.
''Sorry joh. Jouw veiligheid en dat van Flame ook. Zou jij op hem willen passen?''

Ik keek op en mijn blik ging van mijn moeder naar Lisette.
"Hè, wat?!" zei ik kwaad.
"Mag ik nu niet eens mee op Demonjacht, alleen omdat nu Zankou me niet vermoordden wil, maar wat anders wilt? Dit is toch niet te geloven!" riep ik woedend uit.
"Argh!" vervolgde ik gefrustreerd en liep naar mijn kamer.
Als jullie me helpen willen, kom naar mijn kamer over een paar minuten, voegde ik telepathies eraan toe bij de jongens en orbde naar mijn beveiligde kamer. Ik controleerde of hij nog veilig was en liet me gefrustreerd op bed vallen.

''Puh! Als mevrouw niet meekan op 'demonenjacht' omdat d'r veiligheid in het geding is wil Shar dus niet oppassen...'' mompel ik. ''Ik kan Flame niet alleen laten! En ik kan hem niet naar Magicschool brengen! Dat duurt te lang!''
Ik begin een beetje in paniek te raken.

Piper keek Sharon na.
"Sharon, alsjeblieft", smeekte ze zachtjes; maar haar dochter was al weer de zolder uitgelopen. Even keek ze met tranen in haar ogen naar de grond en probeerde zich te concentreren.
"Het was gewoon een voorstel! Als ze meewilde, hoefde ze dat gewoon te zeggen", mompperde ze. Ze haalde diep adem en keek op.
"Ok, hoe gaan we het doen,"
Thomas bleef onzeker staan.

Ik wachtte tot de jongens zouden komen en slaakte een zacht kreetje van schrik toen er onverwachts iemand in mijn kamer verscheen. Opgelucht haalde ik adem toen ik Aaron herkende en viel hem om de hals.
"Wat ben ik blij dat je er bent! Je hebt het verhaal gehoord?"
"Ja. Zijn er veel gekomen om je te helpen?"
"Naast jou Matthijs, Cody en Thomas. Misschien nog anderen, maar voorlopig dit. En natuurlijk mijn moeder en Lisette, maargoed."
Matthijs en Cody zeiden te gaan kijken bij mij en namen Thomas mee en klopten op de deur waarna ik ze binnen liet toen ik wist dat zij het waren en gauw de deur weer sloot, op slot.
"Weet iemand wat ik moet doen?" vroeg ik onzeker terwijl ik weer op bed plofte. "Ik heb geen zin om de rest van mijn leven opgesloten te moeten doorbrengen. Ik wil geen kind zoals hij het wilt! Ik wil een kind wanneer ik het wil! Niet weer zoals ik eerst met Tony al had!" voegde ik het laatste er zachtjes aan toe. Ik wilde geen kind, nog niet.


Mitchell belde aan. Hij was de afgelopen tijd wezen reizen over de wereld en was eindelijk terug en wilde graag zijn vriendin Lisette weer zien, niet wetend hoeveel er verandert was...

Ik hoor de bel en hoop dat het niet iemand is die ik even niet kan hebben, zoals een verkoper of iets dergelijks. Ik hou Flame stevig vast en loop naar de deur om die open te doen.
Onderweg speel ik een beetje met Flame. Ik glimlach naar hem en loop verder. Als ik dan bij de deur kom open ik de deur en kijk ik wie er voor de deur staat.
''Mitchell!'' zeg ik verrast. ''Hé! Hoe is het?''
Ik geef Flame een aai over zijn bol en kijk weer naar Mitchell.

Mitchell keek vrolijk toen zijn vriendin de deur zelf open deed; zijn komst was zo tenminste nog een beetje een verrassing en hij zag duidelijk aan Lisette's gezicht dat dit ook het geval was.
"Hé! Met mij goed, met jou? Ik ben net terug van het reizen en besloot meteen bij je langs te gaan," vertelde hij en toen viel zijn blik op Flame.
"Nieuw familielid?" vroeg hij nieuwsgierig en vroeg zich af wie van haar familieleden nu weer bevallen was. Misschien haar moeder of haar tantes, misschien wel een van haar nichtjes - al kon hij bijna verzekeren dat het niet van Sharon zou zijn, noch van Lisette.

Ik glimlach.
''Met mij is het ook goed! En eh...''
Mijn glimlach verdwijnt even.
''Mag ik je voorstellen... mijn zoontje Flame...''
Niet boos worden, niet boos worden, niet boos worden... Vea, ik vermoordt je nog eens... Aljeblieft, Mitch, vermoord me niet...

Piper keek verward Lisette na en rende toen naar de gang.
"Sharon, lieverd?" vroeg ze.
"Je mag best helpen!" zei ze toen.
"Van mij moet je niet hier b lijven, helemaal niet, maar laten we samen werken, alsjeblieft!"
Thomas keek Sharns kamer rond."
Wat kan ik doen?"

Ik vuurde een nieuwe beveiligingsspreuk op mijn kamer af zodat ik niet afgeluisterd kon worden en keek toen naar Thomas.
"Ik weet het niet, ik weet niet eens wat ik het beste kan doen, behalve Zankou vernietigen voor eens en altijd. Maar hoe doe je zoiets en waar kan ik hem vinden?"


Mitchell viel stil en zijn vrolijkheid was verdwenen.
Zoon? Heb ik of een ander -
"Je zoon?" herhaalde hij vol ongeloof en verbazing.

''Uhhuh,'' piep ik bijna. Dan kom ik erachter dat het geen zin heeft om te piepen of bang te zijn, want we ZIEN wel hoe het gaat en of ie me vermoordt of niet. Ik schraap mijn keel en begin opnieuw.
''Ja. Mijn zoontje,'' zeg ik en weet dat het nogal opvalt dat ik niet zeg 'ONS zoontje' of iets in die richting. Nou, het GAAT een beetje moeilijk, aangezien Mitchell en ik nog nooit... Ik kuch.

Mitchell keek Lisette doordringend aan.
"Goed, jouw zoontje," zei hij kalm, maar hij voelde zich vreemd van binnen.
"Ik denk dat ik maar beter weer kan gaan. Ik ben duidelijk te lang voor je weggeweest," zei hij teleurgesteld.
Het kan niet de mijne zijn, dus ze heeft een ander...
Hij draaide zich om en liep weg van de deur.
Nooit verwacht dat dit gebeuren zou tussen mij en Lis. Was ik echt te lang weg met het reizen? Ze had het dan op z'n minst toch tegen me kunnen zeggen?!

''Mitch!'' zeg ik verontwaardigd en ren achter hem aan (met Flame nog in mijn armen), om voor zijn neus te springen.
''Het was een v.a! Ik heb GEEN relatie met Flame's vader! En nu even over iets anders! Mijn moeder is zonet ontvoerd en ik ga dus gezelligjes noodzakelijk gezien Flame meenemen! Het spijt me dat ik geen tijd heb om het verder uit te leggen!''
Ik bijt even op mijn lip, vind dat ik geen recht heb om Mitchell een gedag-kusje te geven en sjok terug naar de deur. Wel op een behoorlijke snelheid, want ik heb een moeder te redden.

Piper had wel door dat haar dochter niet zou antwoorden en leunde even vermoeid tegen de muur aan. Ze wist niet wat ze moest doen om te laten zien aan Sharon dat ze er echt voor haar was. Na enkele keren diep te hebben ademgehaald richtte ze zich op en liep naar beneden.
"Eerst even Phoebe!"
Thomas keek onzeker.
"Dat wordt lastig denk ik"

"Dat had ik nog niet door..." mompelde ik.
"Sorry!" voegde ik er gauw aan toe.
Argggh! Rotmoment en legde mijn hand tegen mijn slaap. Kalmeer!


Mitchell hoorde Lisette aan en bleef roerloos staan. Toen ze bij de deur was, had hij zijn moed bij elkaar geschraapt.
"Wie is de vader?" vroeg hij plots.
Langzaam draaide hij zich om en wachtte op antwoord.

Ik verstijf en draai me om naar Mitchell. Ik zeg even niks en kijk hem gewoon aan in de hoop dat hij me niet gaat vermoorden, om dan met de deur in huis te vallen.
''Zankou,'' zeg ik en vervolg mijn weg naar binnen, om een spreuk op een papiertje te krabbelen en aangezien ik niemand beneden zie en ik ongeduldig ben gewoon roekeloos in mijn uppie de spreuk uit te spreken en met Flame in mijn armen ergens vlakbij de kooi waar mijn moeder inzit te landen.
''Auw...'' mompel ik en ren naar de kooi.
''Mam?'' vraag ik en verzet Flame naar mijn linkerarm.

Zankou kwam uit de dusiternis tevoorschijn.
"Leuk dat mijn zoontje even op bezoek komt!" zei hij.
Phoebe schrok.
"Lisette, maak dat je wegkomt!" zei ze streng want ze wilde niet dat haar dochter iets zou overkomen door haar schuld.
Piper liep naar beneden.
"Lisette?!"

''Niet zonder jou!'' zeg ik koppig tegen mijn moeder en draai me vervolgens om naar Zankou. ''Oh, natuurlijk, en ik ben er niet, zeker.''
Ik hou hem in de gaten en houdt Flame stevig vast.
''Waarom ontvoer je toch telkens mensen...'' mompel ik en kijk met één oog naar Flame en met het andere naar Zankou om hen allebei in de gaten te houden. Flame omdat ie misschien iets wil en Zankou... omdat ie Zankou is.