De ontmoeting van de eeneiige tweeling

Ik keek haar aan.
''Laten we dan maar gaan''
Zei ik.
''Waarom zou ze niet blij zijn''
Vroeg ik verbaast.
"'Je moeder is toch wel blij je te zien''
Vroeg ik.

Ik knikte.
"Omdat.. ik ...eh..." Ik keek naar de grond.
"Ik thuis een beetje ben weggelopen...", biechtte ik schoorvoetend op.
"Mijn moeder wordt woedend... Maar ja.." Ik begon in de andere richting te lopen.
"Dan moeten we langs daar ! Ik was nog niet zo heel erg ver... Maar al wel een nacht weg..." zei ik.
"Het kan ook zijn dat ze het nog niet eens door heeft !"

Ik keek haar aan.
''Ok''
Zei ik.
''Laten we maar gaan''
IK liep haar achterna.
''Hoe is je moeder verder.''
Vroeg ik

Terwijl ik met haar naar huis wandelde dacht ik na over de vraag die Elisabeth haar gesteld had. Na een tijdje keek ik haar aan.
"Ik... Ze is heel erg koppig en is vaak kwaad op me, maar vroeger toen ik kleiner was en ze nog niet hertrouwd was, had ik een heel goede band met haar... We hebben toen heel veel plezier gemaakt..." Ik zweeg even en glimlachte toen somber.
"Ze is geweldig...Alleen..." Ik zuchtte.
"Ik weet niet, mijn stiefvader is niet erg goed voro haar vind ik...en dat reageert ze af op mij... geen idee waarom..."

Ik luisterde naar wat ze vertelde.
''O dat is niet leuk''
Zei ik en legde me arm op haar schouder.
''Mijn vader is altijdd druk bezig.''
Vertelde ik toen.
''Hij ziet me niet eens staan''
Ik keek een beetje verdrietig

Ik haalde mijn schouders op.
"Ik ben er al aangewend !" zei ik en keek haar toen aan.
"Dat is ook niet leuk ! En de vriendin van je vader? Kan je daar goed mee om?" vroeg ik haar.
"En je zusjes? Kan je daar goed mee overweg?" vroeg ik ahar onzeker. Ik vertraagde mijn pas omdat ik het moment om mijn moeder te zien graag wilde uitstellen. Ik was erg bang voro haar reactie. Ik keek haar onzeker aan.
"Is hij dan zo druk met zijn werk bezig?"

Ik zuchte.
''Zijn vriendin mag me niet omdat ik niet haar dochter ben''
Zei ik.
'''En haar dochter mogen me ook niet''
Ik zuchte weer.
''Ja ook en hij is te druk met zijn vriendin en haar dochters, hij ziet me alleen staan als ik in de problemen zit.''
Vertelde ik.

"Wat erg voor je !" zei ik.
"Ik begrijp hoe je je voelt..." Ik zuchtte.
"Kom je dan vaak in de problemen?" vroeg ik ozneker en zei in gedachten tegen mezelf dat ik zo'n vragen niet mocht stellen en dat ze daar waarschijnlijk heel erg boos zou worden omdat ik die vraag gesteld had.
"Sorry, je hoeft niet te antwoorden als je niet wil !" zei ik snel en keek naar de grond. Ik begon sneller te stappen.

Ik knikte.
''Ja de laatste tijd wel.''
Zei ze zachtjes.
''Het geeft niet, ik vertrouw je''
Zei ze toen.
''Ookal ken ik je nauwlijks''

"Maar hij zal de boodschap waarschijnlijk nog niet begrepen hebben !" merkte ik schamper op. Ik grinnikte. Ik had ook het gevoel dat mijn moeder me alleen zag staan wanneer ik in de problemen kwam. Misschien was dat ook wel de reden dat ik wegliep en nu toch terug op weg was naar huis. Ik was best nieuwsgierig om te weten of ze al gemerkt had dat ik weg was en of ze boos zou zijn. Ik glimlachte.
"Ik heb net datzelfde gevoel ! Normaal doe ik nauwelijks mijn mond open en tegen jou kan ik de persoonlijkste dingen zeggen..."

Ik knikte.
''Ik denk het ook niet.''
Ik was erg vrolijk
''Ja dat is wel raar.''
Ik glimlachte naar haar.
''Als we geen zussen zijn kunnen we nog wel goede vriendinnen worden''
Zei ik en keek haar aan.

Ik keek haar aan en knikte.
"Ja, dat zou ik fijn vinden !" zei ik opgewekt.
"Het lijkt echt alsof ik je al jaren ken !" vertelde ik haar toen en begon verder te lopen.
"Het is nog wel een eindje tot bij mij thuis...", zei ik haar.
"Heb je al gegeten vanmorgen?" vroeg ik haar toen.
"Ik heb nog wel een beetje eten als je wil !" Ik bleef staan en keek haar aan. Zelf begon ik honger te krijgen.

Ik schudde me hoofd.
''Nee ik hoef geen eten''
Zei ik tegen haar.
''Maar volgens mij heb jij wel honger.''
Zei ik tegen haar.
''Eet maar even wat.''

"OK, dankje !" zei ik. Ik liep naar een open plekje en ging op de grond zitten.
"Weet je zeker dat je niets wil eten?" vroeg ik en haalde een stuk brood uit haar tas.
"Heel veel heb ik niet, maar het is genoeg voor ons tweeën !" zei ik
"En we kunnen ook altijd nog een appel uit een appelboom plukken !" Ik stond op en gaf haar het brood. Ik zette mijn tas naast me en keek naar de booom.
"HIer, daar zijn appels !" zei ik.
"Zal ik er plukken?"

Ik moest lachen.
''Nee ik hoef niets''
Toen knorde me maag ineens.
''Blijkbaar is me maag het niet ees met mij''
Zei ze vrolijk.
''Ja mag wel''

Ik begon te lachen.
"Goed, ik zal er voor jou ook één plukken !" Ik klom behendig de boom in en zocht naar de mooiste en grootste appels. Ik plukte er vijf en keek naar beneden."
Vangen !" riep ik en wierp de eerst appel naar beneden. Terwijl ik de tweede naar beneden gooide, klom ik weer terug naar benedne. Vanaf het moment dat ik op een springbare hoogte was en sprong naar beneden.
"Smakelijk !"

Ik vong de twee appels.
''Jij kan goed in bomen klimmen''
Zei ik vrolijk.
''Mij lijkt het erg eng''
Ik keek haar glimlachend aan.
''Komt heb wat last van hoogtevrees.

"Had ik in het begin ook last van !" bekende ik. "Iedereen hier lachte me uit, totdat een vriend me eens gezegd heeft dat het niet zo eng is en dat ik gewoon naar boven moet kijken en niet moet denken aan beneden ! Het hielp wel !" Ze beet in de appel en keek Elisabeth ondertussen nadenkend aan.
"Ik wil je anders wel helpen om van je hoogtevrees af te komen !" vertelde ik haar.
"Als je wil !" Ik glimlachte naar haar.
"Het hoeft natuurlijk niet !"

Ik dacht na.
''Ja dat zou ik wel willen''
Zei ik toen.
''Dankje''
Zei ik vrolijk en nam een hap uit de appel.
''Hmm lekkere appels.

"Ok, dan zal ik je nadat we gegeten hebben van je hoogtevrees afhelpen !" zei ik met een glimlach en at mijn appel op. Ik nam nog een appel en begon die op te eten terwijl ik in gedachten verzonken voor me uit staarde.
"Ja he !" zei ik vrolijk en keek haar even opgewekt aan.
"Ik vind ze ook lekker !" Ik nam mijn rugzak en begon erin te rommelen en haalde er een stuk cake uit.
"Stuk hebben?" vroeg ik.

Ik knikte.
''Ok is goed''
Ze at de appel op.
''Ja is goed''
Zei ze tegen An.
''Heb je die zelf gemaakt.''

Ik schudde mijn hoofd en glimlachte.
"Nee, mijn moeder !" zei ik.
"Ik heb die gestolen toen ik vertrok !" lachte ik. Daarna besefte ik iets.
"Ze zal vast kwaad worden als ik nu naar huis ga !" zei ik onzeker en haalde mijn schouders op en probeerde mijn angst te verbergen.
"Nou ja !" zei ik zo nonchalant mogelijk. Ik gaf Elisabeth een stukje van de cake en pakte ook voor mezelf een stukje.

Ik keek An aan.
''Ok ok''
Ze nam een hap van het stuk cake.
''Hmmm smaakt lekker zeg''
Zei ik vrolijk.
''Je moeder heeft het wel lekker gemaakt.''
Ze eet de stuk helemaal op.