De ontmoeting van de eeneiige tweeling

De ontmoeting van de eeneiige tweeling

((Wat: Elisabeth en An, een eeneiige tweeling die niets weten over het bestaan van de andere, komen elkaar tegen in Narnia nadat Elisabeth de Pevensie kinderen en Sharon gevolgd was. Hoe zullen ze reageren en wat zullen ze denken wanneer ze plots oog in oog komen te staan met hun eigen spiegelbeeld?
Waar: Ergens in Narnia, vlak bij een bron
Wanneer: na een Witte Kerst
Genre: gevoelens
Wie: Iedereen zolang het maar logisch blijft
Regels: alleen de basisregels ))




Ik keek onzeker om me heen en hoopte dat ik niet gevolgd werd. Eindelijk had ik de knoop doorgehakt en was thuis weggelopen. Ik was het beu om steeds maar weer achteruit gesteld te worden. Nu zal mijn moeder ten minste wel aan mij denken, dat hoop ik toch want anders heeft mijn wanhopige daad niets te betekenen en zou het allemaal voor niets geweest zijn. Hoewel ik wist dat ik vroeg of laat zou moeten terugkeren, bedierf het mijn goede humeur niet. Ik kwam plots bij een helder stromende rivier en liet me aan de oever vermoeid op de grond zakken. Ik ging op mijn knieën zitten en liet de zak met mijn schaarse dierbaarste bezitten naast me op de grond vallen. Ik keek in het water en bleef een tijdje zwijgend naar mijn eigen spiegelbeeld kijken. Toen schepte ik met mijn handen in de vorm van een kommetje wat water uit de rivier en verdweem mijn spiegelbeeld. Nu pas besefte ik hoelang het al geleden was dat ik nog iets gedronken had en gulzig dronk ik van het water en schepte opnieuw wat water in mijn handen.

Ik was rond aan het lopen.
''Wat is het hier toch mooi''
Zei ik tegen mezelf. Ik bleef rond lopen in Narnia.
''Ik moet wat drinken''
Ik zag een beekje en ik liep er naar toe en nam wat water.
''Hmmm dit doet me goed''
Ik dacht aan me vader en miste hem wel een beetje, maar ik wou nog niet weg, ik had het gevoel dat er hier nog iets was voor me waardoor ik hier moest blijven.

Ik keek naar mijn jurk en nam mezelf voor van zodra ik ergens een broek en ander blouse zou kunnen krijgen ik dat zou doen zodat de reis wat gemakkelijker was. Ik wist niet goed waar ik naar op weg was, maar het feit alleen al dat ik onder weg was, maakte de reis heel erg spannend. Plots zag ik links van me een meisje zitten. Verbaasd stond ik op en liep op haar af, mijn bezittingen achterlatend. Ik voelde me op één of andere manier tot haar aangetrokken en zag nog niet meteen dat ze precies op mij leek.
"Hallo !" zei ik onzeker.

Ze hoorde iemand hoi zeggen.
''Hoi''
Ze keek op.
"'Wat''
Ze schrok heel erg.
''Is dit een grap''
Vroeg ze

Toen het voor mij nog vreemde meisje opkeek, stokte mijn adem.
Dit kan niet waar zijn ? ! Hoe kan dat? Even dacht ik dat ik droomde en een paar keren opende ik mijn mond om iets te zeggen, maar kon gewoon niet bevatten wat ik nu zag. Het meisje leek als twee druppels water op mij en het vreemde was dat zij het ook erg vreemd vond waardoor het dus absoluut geen grap kon zijn. Nadat ik enkele minuten naar haar had staan staren, kwam ik weer tot mezelf en vroeg.
"Hoe kan dit?"

Ik bleef haar aankijken.
''Jij lijkt precies op mij''
Zei ik erg verbaast.
''Ik weet het niet.''
Ik bleef haar heel erg verbaast aan te kijken.
''Dit is erg eng''
Zei ze.

Ik knikte onzeker.
"Ja, raar !" zei ik en bekeek haar.
"Ik ben An trouwens...", zei ik onzeker en stak mijn hand naar haar uit.
"Ja, het is inderdaad eng...", zei ik onzeker en voelde op één of andere manier een verbondenheid tussen het meisje en mij.
"Ik heb je hier nog nooit eerder gezien...", zei ik omdat ik hier al wel vaker geweest was en hier vaak had gespeeld met vrienden.

Ik keek haar aan.
''Ik heet Elisabeth''
Ik schudde haar hand en schudde me hoofd.
''Nee ik kom ook ergens anders vandaan''
Zei ze onzeker.
''Het voelt net alsof ik je langer ken''

Ik voelde me bij haar meteen op mijn gemak wat niet vaak gebeurde bij mensen die ik helemaal niet kende of zelfs bij mensen die ik al jaren kende. Enthousiast knikte ik.
"Ja, ik heb net datzelfde gevoel, maar dat zal waarschijnlijk wel gewoon zijn omdat we zo hard op elkaar gelijken... Hoe zou dat eigenlijk komen?" ratelde ik. Toen ik besefte dat ik aan het ratelen was, werd ik rood.
"Sorry dat ik zo ratelde..." Ik keek haar onzeker aan en wist niet eens of ik haar wel kon vertrouwen. Toch had i khet gevoel dat ik haar kon vertrouwen.

Ik moest lachen.
''Het geeft niet''
Zei ik vrolijk.
''Ken jij het hier goed''
vroeg ik haar.
''Zou je me de mooie plekjes willen laten zien.''
vroeg ik haar.

"Ja, ik ken het hier wel redelijk goed !" zei ik en keek om me heen. Ik twijfelde even.
"Ik ben wel op doortocht en was niet echt van plan hier lang te blijven...", vertelde ik, maar zei toen snel.
"Maar ik kan nog wel even wachten voor ik verder ga !" Mijn moeder had me altijd gezegd dat ik niet met vreemden mocht meegaan, maar de laatste tijd waren mijn daden niet altijd geweest naar de zin van mijn moeder dus besloot ik daar ook niet mee te stoppen. Trouwens, dit meisje leek me helemaal niet vreemd...

Ik keek haar aan.
''Ik wil ook wel mee''
Zei ik tegen haar.
''Ik ken het hier nog niet''
Vertelde ik haar.
"'Ik kom ergens anders vandaan en woon daar bij me vader.''
vertelde ik

Ik keek haar opgewekt aan.
"Ok, is goed, je mag mee! " Ik was plots nog veel vrolijker dan ik al was.
"Ik woon bij mijn moeder en haar nieuwe man en hun kinderen", vertelde ik en kwam tot de conclusie dat ik normaal niet zo open was tegen mensen die ik nog niet of nauwelijks kende. Vrolijk keek ik haar aan.
"Waar kom je dan precies vandaag?" vroeg ik haar nieuwsgierig. Ik liep terug naar mijn zak en pakte die op.

Ik keek haar vrolijk aan.
''Dankje''
Ik dacht na.
''Uit een andere wereld''
Zei ik toen maar.
''Samen woon ik daar met me vader en zijn vriendin en hun 2 dochters en ze krijgen nog een kind.''
Vertelde ik open.

"Oh ok !" zei ik verbaasd en besloot er niet op door te gaan.
"Ik heb 2 broertjes en een zusje..."vertelde ik haar dan. Ik keek om me heen en begon dan naar rechts te lopen.
"Ik weet een heel mooi plekje dat je zeker gezien moet hebben !" zei ik. Ik bleef doorlopen omdat ik dacht dat ze me volgde.
"Hoe zou het eigenlijk komen dat we zo hard op elkaar lijken?" vroeg ik haar toen onzeker en keek om.

ik dacht na.
''Ik heb geen idee''
Toen bedacht ze zich iets.
''Ik heb 1 keer 2 meisjes gezien die opelkaar leken, het waren zusjes, tweelingzusjes.''
Vertelde ik.
Ik keek rond.
''Het lijkt me allemaal zo bekend.''

Ik was blijven staan.
"Tweelingzusjes? Maar hoe zouden wij nu tweelingszusjes kunn en zijn?" vroeg ik haar verbaasd.
"Ik ken jou niet eens..." Ik begon na te denken en vond het toen wel vreemd dat zij bij haar vader woonde en ik bij mijn moeder.
"Wanneer zijn jouw ouders uiteengegaan?" vroeg ik onzeker.
"En ken je je moeder?" Misschien kon het dus wel, vooral toen ze zei dat ze het haar hier bekend voorkwam.

Ik keek haar aan.
''Me ouders zijn al 15 jaar geschreiden.''
Vertelde ze.
''Nee ik ken me moeder niet''
Vertelde ze door.
''Jammer genoeg''

Ik begon een beetje bleek te worden.
"Mijn ouders ook... En ik heb mijn vader sindsdien niet meer gezien !" vertelde ik haar onzeker.
"Eh... denk je ....dat we misschien.... echt tweelingszussen zijn?" vroeg ik haar en werd blij met die gedachte, met de gedachte dat ik alleen o pde wereld was en als we toch geen tweelingszussen waren, dan zou ik er in ieder geval een vriendin bij hebben gekregen want bij haar voelde ik me echt goed op mijn gemak.
"Denk je dat dat kan?"

Ik keek haar aan.
''Ik weet niet''
Dacht ik.
"'Me vader kent het hier niet''
Zei ik.
''Ik heb hem er nooit over gehoord''

"Oh !" zei ik en probeerde mijn teleurstelling te verbergen. IK keek rond en wees toen in de richting van een pad dat een bos inliep.
"Daarheen !" zei ik haar. Zelf begon ik al meteen in die richting te lopen en was in gedachten verzonken.
"Weet je zeker dat je hier nog nooit geweest bent?" vroeg ik haar onzeker en bleef aan het begin van het bos staan.
"Kom je?"

Ik schudde me hoofd.
''Nee niet dat ik weet.''
Ze keek rond.
''Maar het ziet er wel allemaal bekend uit''
Zei ik.
''Wat raar toch''
Zei ik toen.

Ik liep terug naar haar toe en keek ook rond. Toen knikte ik.
"Ja, dat is inderdaad vreemd...Misschien komt het doordat je hier al eens eerder bent geweest", zei ik onzeker en keek haar aan.
Wat een belachelijk idee !
Ik werd rood en draaide me snel om. Ik begon terug naar het pad te lopen en hoopte dat Elisabeth me zou volgen. Ik wilde niet echt haar antwoord horen omdat ik een beetje bang was dat ze me zou uitlachen.

Ik knikte.
''ZOu kunnen''
Ik dacht na.
''Kunnen we het anders niet aan je moeder vragen''
Stelde ik voor.
''Zij zou het dan toch moeten weten''
Dacht ik

Ik werd bleek en wilde niet terug naar huis gaan omdat mijn wegloopplan dan niets uitgehaald had, dan was alles voor niets geweest, maar langs de andere kant... Als zij wel mijn zus was, dan wilde ik dat weten, wat de gevolgen ook zouden zijn.
"Misschien kunnen we dat wel doen...", zei ik onzeker. Ik knikte toen.
"Ja, laten we dat doen !" Ik was zeker van mijn besluit.
"Ik hoop dat zij er meer over weet !" zei ik.
"Maar ik denk neit dat ze blij zal zijn om me te zien..."