Weerzien

Hij keek toe.
''gaan we zometeen?''
Vroeg hij toen.
Angela zuchte even.
''Ik wil niet dat er iets met je gebeurt''
Zei ik toen.
'"Daarom''

Ik had Angela verwachtingsvol aangekeken en was trots op mezelf omdat het gelukt was, maar blijkbaar was het niet luid genoeg. Hoe hard ik het ook probeerde, een tweede keer lukte me niet. Daarom verliet ik, nogal traag, de kamer en ging op zoek naar iemand anders die me kon helpen .Eerst liep ik naar de kamer van Angela waar ik hoopte Niki aan te treffen. Jammer genoeg was de deur dicht. Verdrietig begon ik aan de deur te krabben in de hoop dat ik toch gehoord zou worden. Anders zou ik het raam moeten gaan proberen.

"Wow..." zei ze enkel.
"Ik weet nog niet waar mijn grenzen liggen, ik ben nog niet in de buurt gekomen, enkel bij energietekort, maar dat was al gauw opgelost door de gave van Jamie... Ik heb zo'n vermoeden dat mijn grenzen bij mijn fantasie zelf ligt. Dus hoe meer ik over vanalles lees en ontdek, hoe verder mijn grenzen komen te liggen..."


Samuel keek naar alle aanwezigen.
"We moeten nog wachten op Drew. Daarna is iedereen er en gaan we. Maar ik wacht niet te lang; ik wil Samantha niet mislopen."


Samantha zuchtte.
"Ik zei toch al; Samuel laat me echt niets overkomen. Hij keert zich dan nog liever tegen zijn vrienden dan hun helpen tegen mij te vechten!"

Hij knikte.
''Ok is goed''
Zei hij toen.
Angela zuchte.
''Ik geloof je wel''
Zei ze toen.
''Ik wil gewoon zeker zijn''

Na even te hebben gekrabd aan de deur en wat te hebben gemiauwd, liep ik boos naar buiten toe. Plots vroeg ik me af waarom ik eigenlijk hulp was gaan zoeken, want er was niet echt iemand die me kon helpen. Sloom liep ik verder en voelde het zonnetje op mijn rug branden. Net buiten zocht ik in een plekje in het gras en ging daar liggen met een diepe zucht. Mijn hoofdje legde ik op mijn pootjes en bleef naar de deur kijken zodat ik iedereen die naar buiten kwam, kon zien. Ik was blij dat het zo'n mooi weer was.

hij had gemiauw gehoord en was opgestaan
"Niki ik ben zo terug ik ga even iets checken"
zei hij en sprong lenig uit het raam
hij liep naar An toe en tilde haar voorzichtig op
"Hey meisje jij lijkt me geen gewone kat wat is er aan de hand?"
vroeg hij zachtjes terwijl hij haar heel voorzichtig vast had om haar geen pijn te doen

Niki zuchtte toen Morfix er weer vandoor ging.
Altijd hetzelfde volgens mij, de vorige keer ook al! Raakte we een beetje aan de praat, gaat hij plots weg! Ik begrijp jongens echt niet als ze willen praten, enkel met sport en soms gedrag...
Ze schudde haar hoofd, borg haar laptop op en begon wat dingen voor de picknick in haar schoudertas te doen.


Samuel keek mopperend naar de tijd.
"Is er iemand die anders achter wilt blijven en ons in komt halen met Drew? Ik wil nu echt gaan!" zei Samuel.
Hij maakte al aanstalten om weg te lopen en Cervix volgde hem, niet van plan zijn zusje mis te lopen door op zijn vriend te wachten. Of toch wel? Cervix zuchtte.
"Ik wacht anders wel..." zei hij toen.


Samantha glimlachte.
"Vooruit. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken tijdens de reis. Maar beloof me één ding," stemde ze toe.
"Als Samuel alleen is, laat me dan alleen met hem, oké?"

ze knikte.
''Ja dan zal ik jullie alleen laten''
Beloofde ze toen.
''Ik zal me tas pakken.''
Rikkie keek Cerfix aan.
''Weet je het zeker?''
Vroeg hij toen.

Ik was erg verbaasd toen ik plots opgepakt werd omdat ik een tijd daarvoor bijna de hele tijd genegeerd werd. Toen ik zag dat het Morfix schrok ik nog een tweede keer. Deze kant van hem had ik nog niet echt opgemerkt. Ik wist zelfs niet dat hij bestond. Een deel van mij begreep nu waarom Angela voor hem gevallen was en ik glimlachte. Ik begon te miauwen in de hoop dat hij het zou kunnen verstaan. In mensentaal zei ik hetvolgende:
"Ik ben het, An, en ik ben weer zo stom geweest om teveel energie te gebruiken waardoor ik nu niet meer in mijn mensengedaante kan veranderen..."

Morfix glimlachte en streelde over An haar rug
"als je wat rust kan je zo dadelijk vast terug veranderen"
zei hij vriendelijk en hij zette haar op zijn schouder
"Waarom ga je niet even mee naar binnen met mij he?"
vroeg hij kalm
"Ik was net aan het praten met Niki"
vertelde hij terwijl hij zich weer omhog hees in het raam

En daar is hij weer, sneller dan de eerste keer, maar alsnog...
Niki keek naar Morfix die weer naar binnen klom en zag dat hij een poesje beet had.
"En ging je weg voor een poes?" vroeg ze even verbaasd.
Volgens mij voelt hij dieren van afstand gewoon, best lief...


Samuel liep door en stopte toen Cervix begon te praten.
"Hij is mijn vriend. We halen jullie makkelijk later wel weer in," zei hij en keek toen naar Samuel.
"Vertel me waar jullie te vinden zijn." En dat deed Samuel...


Samantha knikte.
"Oké, ik ben klaar om te vertrekken, dus ik wacht hier wel op je..."

Ze knikte.
''Ok is goed''
Ze liep daar kamer uit.
''Tot zo''
Ze liep naar haar eigen kamer.
Rikkie knikte.
''Ok dan zien we jullie later''

Ik gromde even.
Ik ben geen poes ! Ik wist zelf ook wel dat ze dt niet kon weten, maar was slechtgezind en vermoeid en dan konden zo'n dingen me niets schelen. Ik nestelde me tegen Morfix nek aan, geeuwde even en sloot dan mijn ogen. Voor mijn netvlies verscheen Adriaan en snel opende ik mijn ogen weer. Onzeker keek ik wat om me heen en vroeg me af waar Angela was toen ik haar plots binnen zag lopen. Meteen miauwde ik.

"Het is geen gewone poes het is een vriendin van je"
zei hij rustig
Morfix tilde An van zijn schouder
"Wat is er?"
vroeg hij en keek rond voor de reden van haar miauw

Ze zag de poes.
''An ben je nog een poes?''
Vroeg ze toen.
''Morfix''
Ze glimlachte.
''Hey''
Zei ze vrolijk.

Niki stond op en nam de poes over om haar beter te kunnen bekijken.
"An?" zei ze toen vragend en zuchtte.
"Kom mee, meid. Ik zal je wel helpen," zei ze lichtelijk geamuseerd. Ze legde de poes in haar armen en begon haar te aaien terwijl ze terug liep naar haar stoel.
Toen kwam Angela binnen en liep Niki meteen naar buiten.
De twee tortelduifjes laat ik wel alleen... Kunnen ze het erover hebben hoe ze het van plan waren aan te pakken nu ik het weet...
"Zo An, even een stil plekje vinden en dan ben je zo weer de oude," zei Niki en ze liep een gezamenlijke ruimte verderop binnen waar niemand te bekennen was. Ze zette An op de bank en begon zich te concentreren. Voor zich zag ze meerdere malen hoe An terug veranderde en wachtte tot het ook in werkelijkheid gebeurde...

Morfix keek An en Niki na en gaf Angela daarna de roos die op haar kussen had gelegd het was een blauwe roos en hij glimlachte naar haar
"Hey angel"
zei hij zachtjes
"Ik dacht ik val haar even lastig"
zei hij

Ze glimlachte.
''Ooo wat een mooie roos''
Ze kuste hem.
''Je valt mij nooit lastig''
Zei ze toen.
''maar ik ga een paar dagen weg''
Ze begon haar tas in te pakken.

Morfix zuchte
"Ik kan niet mee dat weet je he?"
zei hij droevig
"Wil je me een plezier doen als je weg gaat?"
vroeg hij

Ik zuchtte opgelucht en keek Niki aan.
"Dankje!" Meteen richtte ik me op in mijn volledige lengte en strekte me een aantal keren uit.
"dat doet deugd!" vrolijk rende ik naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar.
"Echt bedankt om me weer gewoon te maken!" Mijn ogen straalden en ik was echt zo blij dat ik weer een mlenswas.

Niki glimlachte.
"Graag gedaan hoor!" zei ze vrolijk. Het gesprek met Rikkie had haar deugd gedaan.
"Wist jij het van Angela en Morfix?" vroeg ze plots onzeker op zachte toon en ze keek An aan.


Samuel ging nam afscheid van Cervix die achter bleef om op Drew te wachtten en liep het kamp uit...
Samantha was ondertussen klaar met inpakken en zat afwachtend op haar bed.

Ze knikte.
''Wat moet ik dan voor je doen?''
Vroeg ze toen.
''Zeg het maar''
Ze kuste hem.
''hmmm''

Hij liep naar Cervix.
"Ik ben er.", zei hij.
Hij keek Cervix aan.



Ik zat op mijn kamer en keek uit het raam.
"Weer niets te doen...", mompelde ik.

Ik ging zittene n mijn goed humeur was verdwenen. Mijn hoofd tolde helemaal.
"Ja", zei ik zachtjes. "Maar ik sweet nog altijd niet wat ik er van moet vinden." Een tijdje keek ik met een lege blik in mijn ogen voor me uit om daarna Niki aan te kijken.
"Wat vind jij ervan?"

Niki haalde haar schouders op.
"Als zij er gelukkig van wordt, ben ik blij voor haar, maar er blijft altijd een gevaar, maar dat zal in iedere relatie wel zo zijn..." Ze zuchtte en moest aan haar broer denken.


Samuel liep door met het kleine groepje door het bos en vroeg zich af hoe snel Cervix hun met Drew in zou halen.


Cervix keek op en grijnsde.
"Mooi, dan hoeven we maar een klein stukje in te halen. Kom op!" Hij begon te rennen in de richting waar Samuel heen gegaan was.


Samantha begon ongeduldig te worden. Ze stond op, pakte haar spullen en liep haar kamer uit. Ze zwerfde door de gangen in de richting van de ingang van de school.
Ik mag Samuel niet mislopen!