Weerzien

Weerzien


((Wat: Samantha en Samuel voelen zich gedwongen elkaar weer te zien en vinden het niets zonder elkaar te moeten leven; ze hebben alleen elkaar nog maar. Beiden willen proberen de ander aan de andere kant te krijgen, maar vrienden gaan uit voorzorg mee dat er iets misgaat - soms gedwongen, soms gewild. Niet alleen bekenden zien elkaar weer, zoals de tweeling elkaar en Niki Jamie, maar ook nieuwe ontmoetingen, soms al vaag bekend...
Waar: Xaviers school en Magneto's kamp
Wanneer: Lente.
Genre: Actie, spanning, gevoelens... we zien wel!
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Samantha kon er niet meer tegen. Ze móést Samuel zien, ze kon niet anders. Ze miste hem te veel, hij was de enige die ze nog had - op haar vrienden na dan.
Ze schudde haar hoofd om erbij te blijven. Ze had haar besluit genomen; de waarschuwingen zou ze aan haar laars lappen en haar broer zou ze bezoeken, hoe gevaarlijk het ook zou mogen zijn. Ze kende haar broer, hij zou haar niets laten overkomen en zekerder van iets anders was ze niet en zou ze ook nooit zijn.
Ze haalde een tas uit de kast tevoorschijn en begon enkele spullen erin te dumpen.
Toen haar tas halfvol was, plofte ze op bed en verzamelde ze haar moed bij elkaar en stuurde ze een berichtje naar Samuel. Van opluchting ontspande ze even voordat ze weer druk ging inpakken.


Samuel keek verbaasd op van zijn bed waar hij lag te luieren toen zijn mobiel begon te trillen op zijn nachtkastje. Hij ging overeind zitten en bekeek het SMS-berichtje. Meerdere malen herlas hij het en zijn ogen vernauwden toen hij zijn besluit genomen had.
Ik moet Samantha hier zien te krijgen, aan onze kant... dacht hij.
Hij pakte wat spullen bij elkaar voor de reis naar de afgesproken plek en was er helemaal klaar voor. Hij moest en zou Samantha overhalen en hij wist al bijna precies hoe hij dat aan ging pakken.


Cervix liep wat rond in het kamp met zijn handen in zijn zakken en zijn zonnebril op zijn hoofd. De zon scheen nog niet door de bomen, dus nut om hem voor zijn ogen te houden in plaats van op zijn hoofd was er nog niet.
Zijn blik viel op de tent van Samuel, een veelbelovende aanhanger van Magneto, maar nog niet zo lang in het kamp aanwezig. Hij liep erheen en ging naar binnen. Tot zijn verbazing trof hij Samuel inpakkend aan.
"Zo, nu al van plan weg te komen? Zijn we zo beroerd?" zei hij sarcastisch.

Hij zat achter de computer.
''Even aan het verhaal werken.''
Zei hij vrolijk. Hij was altijd vrolijk als hij verhalen aan het schrijven was.
''Deze word erg goed''
Hij had een stuk af.
''Zo nu kan zij ook weer verder''
Hij ging op zijn bed liggen.

Niki zat rustig in haar kame op haar laptop te typen in een Worddocument die langzamerhand al behoorlijk lang begon te worden. Volgens haar was ze een van de weinigen met een eigen laptop, maar zeker wist ze het niet. Ze was in ieder geval blij dat zij er een had.
Het meisje klikte een internetpagina aan en zag tot haar vreugde dat er een ongelezen bericht was op het forum. Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze klikte naar het nieuw en post gepostte bericht.
"Zo, hij is dus ook online..." zei ze vrolijk. "Net gepost!"
Ze begon het nieuwe stuk van het verhaal te lezen en was zeer tevreden. Direct had ze inspiratie het nieuwe stuk, het stuk dat zij zou gaan schrijven.
Toen zag ze dat de ander nog altijd op online stond en klikte zijn profiel aan, waarna ze hem in een privé bericht vroeg hoe het ging en of hij misschien naar de chatbox kon komen - dit waren voorlopig de enige manieren nog waarop ze contact hadden, maar misschien dat ze ooit nog via MSN of iets beter contact zouden krijgen. Ze was in ieder geval blij met ieder contact dat ze samen hadden.
Ze klikte de chatbox aan en meldde zich aan, waarna ze afwachtte of de jongen ook zou komen. Ondertussen ging ze in Word verder aan het verhaal dat ze met de jongen samen schreef en liet ze haar eigen voor vandaag zoals het was.
Toen keek ze om en glimlachte ze naar Angela op het bed aan de andere kant van de kamer.
"Angela, wil jij anders Samantha uitnodigen voor de picknick straks? Dan maak ik even dit stukje af. Eerlijk zeggen als je het niet wilt, want dat ga ik zelf wel..." vroeg Niki.


Samuel keek naar Cervix en begon te lachen.
"Nee, maar ik ga inderdaad weg voor korte tijd," legde de jongeman uit.
"Ik ga mijn zus overtuigen zich bij ons aan te sluiten, jeweetwel Samantha, mijn tweelingzus."

Hij hoorde een geluidje dat aangaf dat hij prive bericht had. Hij ging weer achter zijn computer zitten en las het bericht.
''Dus ze is online''
Hij ging naar de chatbox en melde zich aan.
''Hey''
Zei hij tegen haar.
Angela knikt.
''Ja is goed, tot zo''
Ze ging naar Samantha en klopte en ging gelijk naar binnen.
''He Samantha ik wou je uitnodigen voor een picknick.''
Ze zag dat Samantha aan het pakken was.

Niki glimlachte dankbaar.
"Bedankt. Dan maak ik dit even af tot we naar de picknick met de rest gaan... Tot zo!" zei ze en ze richtte zich weer op de laptop. Direct zag ze dat er in de chatbox gepraat werd en zag ze dat het de jongen was waarmee ze het verhaal schreef; zij waren de enigen die regelmatig met elkaar in de chatbox spraken. Zo nu en dan kwamen er enkel mensen als ze zagen dat er iemand in was...
Heey, hoe is het? vroeg ze. Leuk stukje heb je geschreven! Het gaf direct de juiste inspiratie voor het nieuwe stuk dat ik van plan ben te gaan schrijven.


Samantha keek geschrokken om.
"Oh, sorry," zei ze toen.
"M-maar ik kan niet... Ik ga iemand bezoeken en zal een paar daagjes weg blijven, maar bedankt voor de uitnodiging!" reageerde het meisje.


Cervix knikte.
"Aha," zei hij enkel.
"Ze zit toch op Xaviers School?" vroeg hij toen en Samuel knikte.
"Dan ga ik met je mee. Ik ken iemand die daar zit en vast met haar mee gaat... Ik kan niet wachten om haar weer te zien..."
Een ondeugende gloed verscheen in zijn ogen, maar deze viel Samuel niet op doordat hij druk aan het pakken was.
"Oké, maar schiet dan wel op! En laat Samantha met rust, ik weet hoe ik haar aan moet pakken..." zei hij en hierna verliet Cervix de tent, op weg naar zijn eigen om in te pakken.

Hij glimlachte.
Met mij is alles goed en met jou?
vroeg hij toen.
Dankje, ik had erg veel inspiratie.
Zei hij toen.
Angela keek Samantha aan.
''Wie ga je bezoeken dan?''
Vroeg ze nieuwschierig.

Morfix floot opgewekt en klom door het raam Angela's kamer binnen en hij stond plots oog in oog met Niki
"Uh hoi Niki was het toch?"
aarzelde hij even
hij bleef nonchalant staan en voelde zich een beetje vreemd omdat hij Angela had verwacht niet Niki

Niki glimlachte en haar vingers gleden soepel, snel en vrolijk over het toetsenbord.
Prima, ik ga zo picknicken met een groep vrienden, maar ik neem mijn blok mee zodat ik kan schrijven. Zulke momenten zijn vaak een grote bron van inspiratie en het is zonde als die verloren gaat... Niet alleen het uitgaan is inspiratie natuurlijk, maar ook de plek waar we gaan zitten. Ik wacht enkel op een vriendin.
Ze dacht even na voordat ze verder ging typen. Ze haalde diep adem en verzamelde moed om het volgende te typen.
Heb je trouwens MSN of iets? We chatten al lang via privéberichten en de chatbox, maar zou dat andere niet misschien wat makkelijker zijn? Het geeft niet als je het niet wilt, het is maar een idee... Ik -
Haar vinger drukte perongeluk op enter toen ze schrok van een geluid in de kamer, vlak achter haar. Direct draaide ze zich om en stond ze overeind. Ze stond oog in oog met Morfix.
"Morfix?" zei ze toen twijfelend en verbaasd. "Wat doe jij hier?"
De laatste keer dat ze hem gezien had, liet hij haar plots staan in het kamp van Magneto...


Samantaha keek even twijfelend en besloot toen dat de waarheid deels te zeggen geen kwaad kon.
"Mijn tweelingbroer, Samuel. Ik heb met hem afgesproken. We gaan allebei naar een plek toe reizen om elkaar weer te zien. Hij is de enige familie die mij nog niet verstoten heeft en we betekenen veel voor elkaar..." vertelde ze terwijl ze haar tas sloot.

Hij las het snel.
Ja ik heb msn
Zei hij toen.
Ik heb die sinds gisteren
Hij lachte een beetje omdat hij hetzelfde wou voorstellen. Hij stuurde een privebericht met zijn msn adres.
Angela keek Samantha nog aan.
''Hij hoort toch bij de groep van Magneto?''

Morfix keek haar even aan en plofte op Angela haar bed
"Ik heb nog niet de kans gehad om me te verontschuldigen omdat ik je toen daar negeerde maar Angela was in gevaar toen en ik voelde me verantwoordelijk omdat ik haar naar daar had meegenomen"
zei hij kalm
"Ik had graag wat langer met je gepraat ik heb nog niet het genoegen gehad... heb je de feniks nog?"
zei hij en hij keek vriendelijk

Niki keek Morfix aan.
"Het geeft niet. Ik wilde Angela beschermen door haar niet mee te nemen, maar ik had moeten weten dat ze ons zou gaan volgen... Het is mijn schuld eerder," reageerde Niki en ze keek wat sip omlaag, om vervolgens wat vrolijker weer op te kijken.
"Gelukkig is nu alles weer goed tussen ons, want we hadden een kleine ruzie op dat moment."
Toen Morfix naar de feniks vroeg, keek ze wat onzeker.
"Nee, ik moest hem achterlaten in het kamp toen ik terug ging. Samen met best wat andere spullen van mij hoort hij daar nog ergens te zijn. Ik was er altijd vanuit gegaan dat mijn broer hem zou hebben, samen met mijn achtergelaten spullen." Ze glimlachte zwakjes voordat ze verder ging.
"Maar dat verklaard trouwens niet wat je hier doet. Ik zie namelijk niet hoe jij weet waar ik woon en dat je enkel komt om met mij te praten..." zei ze toen.
Ze keek weer naar het computerscherm en glimlachte bij het lezen van Rikkie's antwoord.
Sorry als ik niets zeg, maar ik heb plots... onverwachts bezoek via het raam van iemand die ik eens ontmoet heb en zoiets verwacht je niet, zeker niet op zo'n manier... Maar het lijkt me leuk eens met je te chatten op MSN! En ik heb je bericht ontvangen en voeg je meteen toe!
Ze deed wat ze typte en logde in op MSN om de jongen toe te voegen en af te wachtten, waarna ze weer naar Morfix keek.


Samantha keek even onzeker.
"Ik weet niet. Ik ken geen Magneto, maar ik weet wel dat hij niet op de school wilde komen. Hij is krachtiger dan mij en hij leerde iemand kennen die hem helpen zou, geen idee wie. Tenzij Magneto een jongeman van begin twintig is, ken ik diegene die je bedoeld niet," legde ze uit.
Het meisje hees de tas op haar rug en keek haar kamer rond.
"Maar bedankt voor de uitnodiging, maar ik kan dus helaas niet..."


Cervix liep zijn tent binnen en trof daar Rikkie aan achter de computer.
"Zeg, computerverslaafde," zei hij lachend.
"Ik ga een paar dagen op reis. Ik ga die nieuwe, die Cognera, vergezellen tijdens zijn reis. Hij gaat zijn zus overhalen zich bij ons aan te sluiten en iets zegt me dat ik mijn zusje weer tegenkom dan en haar ook over kan halen..." vertelde hij.

((Oh, God, ja XD Ik was die Feniks alweer vergeten... Oeps!))

Hij keek om toen hij Cerfix hoorde.
''Ik ben geen computerverslaafde''
Zei hij toen.
''Wanneer ontmoet ik jou zusje een keer?''
Vroeg hij toen.
''Je hebt al zoveel over haar verteld''
Hij logde zich in de tussen tijd ook in op msn.
angela keek haar aan.
''Is het wel slim om alleen te gaan?''

Niki wachtte op antwoord van Morfix en zag vanuit haar ooghoek tegelijk met het deuntje dat iemand online kwam op MSN. Direct zag ze wie het was; Rikkie.
Ze klikte hem aan, een gesprek opende en ze begon te typen.
Heeey!


Cervix begon druk in te pakken en keek toen Rikkie aan.
"Man, ze is 16! Ik zie niet waarom je haar zo graag zou willen ontmoeten eigenlijk, maargoed..." zei hij en schudde zijn hoofd.
"Ga anders mee. Ik denk dat ze wel bevriend is met Samantha, Samuels tweelingzus, en als ze erachter komt dat ze afgesproken hebben met elkaar, laat ze haar vriendin niet alleen gaan, om meerdere redenen."


Samantha keek verbaasd naar Angela.
"Hoezo? Samuel zou mij niets aan durven doen! En hij zou zijn vrienden eerder aanvallen als ze mij aanvielen dan meedoen met hun om mij aan te vallen.."

Hij zag dat er tegen hem gesproken werd op msn.
Heeeey!
Daarna keek hij Celvix weer aan.
''Het lijkt me gewoon leuk om te ien hoe jou zusje is''
Hij knikte.
''Ok ik ga mee''
Angela keek Samantha aan.
''Als hij wel bij Magneto's groep hoort dan denk ik dat hij niet alleen gaat komen''

Ik was mijn krachten aan het oefenen buiten. Na een tijdje was ik zo moe dat ik niet meer in een mens kon veranderen.
Nee he! mopperde ik in gedachten op mezelf .Waarom moest ik nu altijd het uiterste van mezelf vragen? Nors likte ik even over mijn pootje om daarna naar binnen te trippelen. Nu moest ik de anderen zien te overtuigen dat ik niet zomaar een poes was, maar dat ik het was. Toevallig zag ik een kamerdeur open staan waaruit een bekende stem klonk. Meteen versnelde ik mijn pas en duwde de deur nog wat verder open met mijn hoofd. Miauwend liep ik tot bij Angela en begon kopjes te geven tegen haar benen.

Niki's vingers gingen snel en soepel over het toetsenbord.
Ik heb zo'n vermoeden dat dit makkelijker gaat communiceren, maar waarschijnlijk helaas niet vandaag. Ik weet niet precies wat het onverwachte bezoek komt doen en zo ga ik natuurlijk picknicken...


Cervix lachte.
"Nou, dan zul je moeten zoeken naar de overeenkomsten. Wij beiden zijn in zes jaar tijd enorm verandert en dat zie je ook aan de plaatsen waar we ons bevinden," zei hij.
"Maar Samuel wilt gauw vertrekken, dus ik zou inpakken als ik jou was."


Samantha keek verward naar Angela.
"Maar waarom? We spreken gewoon af om elkaar weer te zien en bij te praten. Waarom zou hij dan niet alleen komen als het om mij gaat? En wie is die Magneto nou eigenlijk waar je het steeds over hebt?!"

Hij knikte.
Ik moet gaan, ik zal een paar dagen weg zijn.
Typte hij.
Als ik terug ben kom ik gelijk weer on, doei
Hij zette de computer af en pakte snel zijn tas in.
''Zo ik ben klaar.''
''Magneto is slecht''
Ze legde uit wie hij ongeveer was en keek toen naar de kat.
''An ben jij dat?''

Ik bleef zitten en begon met haar been te krabben met mijn poot. Verdrietig keek ik op en knikte. Daarna begon ik om haar heen te lopen om uiteindelijk naar Samantha te lopen en om haar heen te lopen. Boos was ik op mezelf omdat ik toch weer zo stom was.
Bassy liep ondertussen naar Adriaan toe terwijl hij met zijn gedachten bij Vikkie zat. "Ooo, wanneer zou ik haar nog eens kunnen zien?" vroeg hij zachtjes aan zichzelf en klopte Adriaan toen op de schouder.
"Hoe is het ermee, maat?"

Morfix keek onschuldig
"Is het niet normaal om via het raam ergens binnen te gaan?"
vroeg hij nonchalant en hij voeg zich af waar Angela bleef
"Ik kom wel vaker naar binnen door het raam snachts daarom slaapt Angemla met open raam"
lachte hij

Ow, oke... Jammer, maar ik begrijp het. Doeeg.
Niki sloot MSN af, sloeg wat documenten op en sloot toen ook haar laptop af vast voor de picknick.
Toen richtte ze haar aandacht weer op Morfix.
"De meeste mensen komen gewoon via de deur, Morfix," zei Niki.
"En jij komt voor Angela?" herhaalde ze toen. "Wacht, jij en zij -" Ze sloeg haar armen over elkaar.
"Leuk dat ze het eens vertelde..." mompelde ze nors.


Cervix was vlak voor Rikkie klaar en hees zijn tas op zijn rug.
"Laten we dan naar Samuel gaan," zei hij en liep de tent uit. Op dat moment botste hij tegen Pyro die ook een rugzak had.
"Kijk uit je doppen," snauwde deze geïrriteerd voordat ze alle drie naar Samuels tent liepen.
"Wie gaan er allemaal mee?" vroeg Cervix verward.


Samantha keek Angela aan.
"Nee, daar zou Samuel nooit bij zitten. En waarom zou iemand naast hij komen als ik hem vroeg te komen? De rest weet er dan niets van als hij daar al is!"

Een glimlach speelde rond zijn mond
"Ik had haar gevraagd het een geheim te houden zodat niemand in het kamp het te weten zou komen"
bekende hij met een kleine glimlach
"Dus als je kwaad wil zijn op iemand wees het dan op mij"
zei hij en glimlachte oprecht naar haar en zijn rode ogen blonken speels
hij had zijn hemd opengeknoopt ondat hij het te warm had

Hij knikte.
''ja laten we gaan''
Hij liep met Cerfix mee.
''geen idee.''
Angela keek Samantha nog aan.
''Het lijkt me toch beter als iemand met je mee gaat''
Zei ze toen.

Ik begreep niet goed waar het over ging, maar kon het niet vragen omdat ik als dier niet kon praten. Ik had er al op geoefend, maar het enige dat ooit gelukt was, was toen ik "Ja!" antworodde op iemands vraag. Het gebeurde toen eerder spontaan en ik wist niet hoe ik het gedaan had en later was het me niet gelukt. Ik liep terug naar Angela en ging voor haar zitten. Ik moest het proberen. Nadat ik een lange tijd gemiauwd had, lukte één woordje me toch:
"Help"

"Alsof ik het aan iemand in het kamp vertel. De enigen die ik daar goed ken, zijn John en Jamie, maar ik ga geen anderen in de problemen brengen," zei ze. Ze begreep niet dat Angela haar niet vertrouwd had hiermee.
Omdat ze geen zin had om vandaag boos te zijn, besloot ze maar over te gaan op een ander onderwerp.
"De vorige keer vertelde je me over je gave. Jij activeerd het ook via je fantasie?"


"Steeds meer gaan er mee. Iedereen om andere redenen. Volgens mij omdat een paar Samantha leuk vinden door haar uiterlijk en anderen omdat ze denken dat ze niet alleen is, maar met wat bekenden van de school..." antwoordde hij terwijl hij de tas over zijn schouder hees en de tent uit liep.


"Maar waarom wil jij dan zo graag mee? Je kent mijn broer amper; dit is de eerste keer dat ik iets over hem vertel hier en dan nog wel dat ik naar hem toe ga, dat is alles. Ik vertrouw Samuel..."

Morfix knikte
"Ja en sinds kort kan ik ook elfjes enzo maken niet langer enkel dieren maar alle levende wezens zelfs planten"
zei hij enthousiast tegen Niki hij voelde zich niet een klein kind dat zijn eerste keer iets alleen deed zo trots was hij
hij liet zijn knikker even veranderen in een roos en legde die op Angela haar kopkussen
"Zolang het leven in zich heeft kan ik het maken"
zei hij trots