De strijd begint opnieuw...

De strijd begint opnieuw


((Wat: Pyro komt met een plan die ervoor zorgt dat de mutanten die hun krachten verloren hebben door het middel, ze weer terug kunnen krijgen. Daarvoor moeten ze echter Xaviers school binnen dringen. Deze avond, diep in de nacht, zijn ze van plan hun slag te slaan. Zal het hun lukken?
Waar: Xaviers school
Wanneer: Herfst, 's avonds. Het is nu nog avond - vlak voordat de studenten gaan slapen, ze staan op het punt naar hun kamers te gaan - en wanneer iedereen slaapt, zullen de mutanten van Magneto's groep hun slag slaan.
Genre: Actie, spanning,...
Wie: Wat logisch is.
Regels: Basisregels.))

Beginpost:


Uitgeput van een lange schooldag zat ze op de bank in een van de ruimtes op Xaviers school.
"Huiswerk is eindelijk af," zuchtte ze. "Waarom hebben we ineens zo veel?"
Ze keek opzij naar Iceman die was opgestaan en voor de zoveelste keer deze dag naar de voetbaltafel liep.
"Wil je nu weer een potje spelen, Bobby?" zuchtte ze glimlachend. Ze legde haar spullen op tafel en liep naar de jongen toe.


Iceman glimlachte tevreden.
"En dit keer win ik weer," zei hij vastbesloten. Het balletje werd losgelaten en het spel begon. Al gauw werd er gescoord door hem, maar vlak erna wist Niki weer een punt te scoren. Zo ging het een tijdje door, tot ze er genoeg van kregen omdat niemand het laatste puntje wist te scoren.
Vermoeid van de inspanning van de wedstrijd ploften ze weer op de bank neer.
"Waarschijnlijk komt zo weer iemand langs die zegt dat we naar bed moeten," zei hij tegen de rest. "Alsof we zelf de tijd niet zien, maar wel in slaap kunnen komen als we niet willen..." Hij lachte en keek de anderen aan.
"Weten jullie nog iets wat we kunnen doen?"

Ik keek naar hen en knikte.
"Je hebt helemaal gelijk", zei ik tegen Iceman en geeuwde toen. Ik werd een beetje rood.
"Sorry", mompelde ik. TOen schudde ik mijn hoofd.
"Nee, geen idee wat wre kunnen doen ..."



Kyle stak zijn armen uit naar zijn vader.
"Wanneer naar mama?"

Ik liep door de school.
''Mama''
Ik zocht door.
Richard tilde Kyle op.
''Als mama weer goed is''
Zei hij toen verdrietig.
''Dan mag je naar haar toe.''
Angela schudde ook haar hoofd.
''Ik weet ook niets, sorry''
Adriaan keek of ze al naar bed gingen.

Niki lachte om An.
"Anders gaan we toch gewoon naar bed? Zo'n ramp is het toch niet?" stelde ze voor. "Bovendien hebben we morgen een zware trainingsdag en niet een normale lessendag als vandaag. We hebben onze kracht nodig. En zo hoeven we ook niet weggestuurd te worden. Anders gaan we toch maar zitten hangen..."


Bobby zuchtte.
"Dat is dan misschien wel het beste. Je hebt gelijk," zei hij. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en stond op.
"Hebben we morgen de simulatie eigenlijk? Dan kan ik dat misschien nog beter even voorbereiden..."


Pyro sloop dichter naar Xaviers school, gezamenlijk met een stuk of 100 andere mutanten, allemaal volgelingen van Magneto.
"Wanneer ze slapen, slaan wij onze slag," zei hij. Hij nam een comfortabele positie in, want hij wist dat het nog even kon duren voordat alle studenten ingestemd hadden te gaan slapen, ondanks het al na de afgesproken tijd was.
Hij keek naar de jongen naast zijn. De jongen was een jaar of vijf ouder dan hem, dus eigenlijk kon je geen jongen meer zeggen. Samen zouden zij voor het eindresultaat zorgen, terwijl de rest voor de X-men zorgden. Alleen zij zouden dichtbij genoeg kunnen komen...

Ik kroop bij mijn moeder in bed.
''Mama''
Mompelde ik en viel in slaap.
Angela schudde haar hoofd.
''Ik blijf nog even op''
Zei ze toen.
''Ik wil nog even wat schrijven.''

Ik stond recht uit een zetel die in dezelfde kamer stond als waar Bobby, An en Niki zaten.
"Ik vind het ook een goed idee om al te gaan slapen.", zei ik en draaide me naar Bobby, "Ik heb gehoord dat we misschien de simulatie hebben."
Ik liep in stilte richting de deur.

Bobby zuchtte. De simulaties gingen bij hem altijd wel goed, de vorige had ertoe geleid dat hij toegelaten werd als X-men samen met twee anderen om te helpen bij het gevecht tegen Magneto, het gevecht waar hij tegen Pyro moest. Hoe zou het eigenlijk met John gaan?
Hij dacht na. Hij moest gewoon weer zijn best doen, veel voorbereiden kon hij toch niet, behalve in conditie blijven en dat was hij wel. Trainen deed hij bijna iedere dag wel een beetje...
"Ik ga ook maar. De simulaties worden steeds zwaarder en vooral als ze steeds meer van je gaan verwachten," zei hij. Hij moest denken aan zijn ijsvorm wat hij nog niet helemaal onder de knie had en doelde op het feit dat ze meer van hem verwachtten waarschijnlijk nu hem dat gelukt was.


Niki stond ook op.
"Ik ook. Het enige wat ik nu nog had kunnen doen, is wat schetsen maken, maar dat is alles. Bovendien werk ik nu beter zonder en altijd heb ik een paar handige schetsen wel op zak," legde ze uit en ze keek naar Angela.
"Als je hier blijft, zie ik je wel verschijnen. Maar vergeet niet dat bedtijd een half uur geleden al in ging en ze zo dus weer eens zullen klagen dat je er nog bent..."
Niki liep naar Leen, passeerde haar en liep de gang op in de richting van de slaapzalen. Bobby volgde haar en hield haar gezelschap tot hun wegen van elkaar scheidden toen Niki links de meisjesgang in ging en Bobby rechts de jongensgang.


Pyro keek achter zich en zag hoe ongeduldig de meeste mutanten eruit zagen. Weer voor zich uit kijkend, zag hij hoe enkele schaduwen voor de ramen liepen en dat bijna alle studenten inmiddels wel op hun kamers waren.
Nu was het wachtten tot deze ook werkelijk sliepen, de laatste zouden ze wel aan kunnen indien nodig. Ze waren met grote meerderheid en geen studenten meer. Maar de kans was groot dat ook de allerlaatsten inmiddels wel zouden vertrekken.
"We wachten tot twee uur vannacht, dan slaapt iedereen wel en is er een wisseling van de wacht, dat is onze kans," zei hij.

Ze knikte.
''Ja je ziet me straks wel verschijnen.''
Ze glimlachte naar Nikki.
''Ik ben bijna klaar met mijn verhaal, dus het zal niet al te lang duren''
Ze zwaaide toen de rest weg ging en ging verder met schrijven.
''Zo dat ik bijna klaar.''
Ze gaapte en uiteindelijk viel ze daar op die stoel in slaap.

Ik was ook teruggegaan naar mijn kamer en liet me op bed vallen.
"Hmmm wat ben ik moe", geeuwde ik en sloot mijn ogen. na een tijdje te hebben gelegen, stond ik op en kleedde me snel om waarna ik in bed kroop en in slaap begon te vallen.
"Trusten", mompelde ik nog.



Kyle keek verdrietig.
"WAarom?"

Ik was ondertussen naar de kamer gegaan en keek An even aan.
"Trusten.", antwoorde ik fluisterend, "Ik hoop dat je goed fit zal zijn morgen."
Ik zuchtte en kleedde me om. Daarna ging ik in mijn bed liggen en probeerde te slapen.
Storm deed haar armen om haar dochtertje en viel inslaap na een slaapliedje te hebben geneuriet voor haar.



(Sorry dat ik Storm even godmod. Ik hoop haar vandaag te kunnen posten...)

Met zijn rolstoel ging hij door de gangen en stopte bij zijn kantoor.
"Scott, Logan, ik zou graag willen vragen of jullie de wacht wat langer kunnen houden. Er is iets dat niet klopt en ik zou van jullie vragen tot drie uur de wacht te blijven houden. Er is iets met deze nacht," vertelde professor Xavier aan de twee mannen in de ruimte.
"Jean en Arora zullen jullie taak dan overnemen op de benedenverdieping en ook de bovenverdieping zal later pas gewisseld worden. Zij zijn al op de hoogte," vervolgde de man. Hij haalde diep adem en reed zijn kantoor verder binnen, de deur achter zich sluitend.


Niki zuchtte en keek op de wekker. Ze voelde de vermoeidheid van de dag in haar hele lichaam. Vandaag had ze weer eens intensief getraind, intensiever dan normaal. Morgen was een belangrijke simulatie, anders dan alle anderen die ze eens gehad had, een die ze goed voorbereid wilde hebben. Ze merkte het aan haar lichaam en viel met een plof op bed.
Langzaam draaide ze op haar zij, knipte ze het nachtlampje uit en haalde ze diep adem.
"Wat moest Angela eigenlijk nog schrijven?" dacht ze verbaasd hardop. Ze haalde haar schouders op, draaide op haar andere zij en viel al redelijk gauw in slaap zonder er nog over na te denken.


Bobby staarde naar het lege bed aan de andere kant van de kamer. Sinds Johns vertrek was hij de enige op deze kamer - behalve de tijd dat Marie kort op het bed geslapen had voordat ze naar huis ging. Rogue...
Hij schudde zijn hoofd en wendde zich af van die gedachtes. Nee, het was over en uit en hij moest er niet meer aan denken. Hij ging op zijn rug liggen, knipte het licht uit en probeerde de slaap te vatten, maar het lukte niet bepaald. Hij bleef wakker liggen en hoorde de geluiden van de akelig stille nacht...


Pyro hield de tijd scherp in de gaten en zag hoe de tijd maar langzaam voorbij kroop. Eindelijk was het dan bijna zover.
Hij stond op en rekte zich uit. Ze hadden een goede schuilplaats hier en hij kon moeilijk zo binnen vallen met een stijf lichaam!

Ik hoorde niet meer wat Leen zei en sliep rustig. Na een tijdje echter begon ik een nachtmerrie te krijgen.
"Nee", mompelde ik.
Kyle was erg moe.
"Moe"
Bassy keek zijn vreind aan.
"HIer gaan we dan!" zei hij vrolijk.

Ik was nog wakker en hoorde dan An een nachtmerrie had. Ik liep naar haar bed en schudde met haar.
"An!", zei ik, "Word wakker! Het is maar een nachtmerrie!"
Logan knikte naar de professor.
"Ok professor.", zei hij, "We zullen de wacht wat langer houden.

Bobby bleef maar draaien, hopend de slaap tenslotte toch nog te pakken te krijgen, maar iedere keer mislukte het maar weer. Niets hielp. Tenslotte bleef hij maar nutteloos op zijn rug liggen.
Morgen, tijdens de simulatie, ben ik gebroken, mopperde hij op zichzelf in gedachten.
Hij wilde het licht aan doen, maar op het laatste moment veranderde hij van gedachten.
Ik blijf wel rustig liggen, gesloten ogen, dan rust ik nog iets uit...


Pyro knakte nog even zijn vingers en floot toen.
"Het is tijd!" zei hij en hij begon naar de school toe te sluipen. Hij zag hoe de meeste mutanten hem inhaalden om als eerste bij een van de ingangen te zijn om zo veel mogelijk schade binnen aan te richten. Pyro vond het niet erg; hij had een andere taak, zijn plan uit te voeren voor Magneto...

tiffy wou net de school binnen sluipen en ziet pyro ze gaat nieuwsgierig bij de deur staan kijken naar de menigte

Ik schoot wakker en keek Leen aan. PLots barstte ik in tranen uit en hoe ik ook probeerde om te stoppen, het lukte niet.
"Sorry", zei ik tegen haar toen ik uiteindelijk toch gekalmeerd was.
Richard kwam bij Angela en zuchtte. Meteen maakte hij haar wakker.
"Wakker worden, Angela!"
Kyle sliep ondertussen.
Bassy liep ook naar binnen.
"Adriaan, waar gaan we heen?"

Tiffy kijkt nieuwsgierig naar de stormende groep en focust
"Kom op werk voor een keertje"
ze focust haar krachten op de groep aanvallers
"Stop jullie willen dit helemaal niet doen, jullie willen gewoon naar jullie families gaan"
haar kracht om mensen hun gedachten gang te beinvloeden op volle sterkte egoot door al hun hoofden zelfs de mensen in de school horen haar
"jullie willen geen geweld en gaan dez school niet aanvallen"

ze begon wakker te worden.
''Laat me met rust''
Zei ze slaperig.
''Ik wil slapen''
Zei viel weer in slaap.
Adriaan dacht na.
''Bij de slaapkamers''

Tiffy keek vastbesloten naar de groep ze wist dat het kleinste foutje nu haar het leven zou kosten en dan zou haar oom wolverine nooit vinden dus ze kon alleen maar hopen dat niets mis liep
"Ga terug naar Magneto laat deze school met rust"
ze moest hen snel weg krijgen of ze zou haar energie opgebruiken

Ik keek An aan.
"Rustig maar meid.", zei ik, "Waar ging je nachtmerrie dit keer over?"
Logan liep door de gang.
"Wat zou er raar zijn aan deze nacht?", vroeg hij aan Scott, "Dit is toch een nacht zoals alle andere..."
Ik keek gaf An een knuffel.
"Je nachtmerries zullen wel weg gaan.", zei ik.

Tiffy liep langzaam achteruit shotte met haar hielen tegen de school deuren zonder zich af te wenden van de groep aanvallers
"KAN IEMAND DIE DEUR OPENE!!! Ik moet Logan vinden!!!!!! DOE OPEN ALSJEBLIEFT!!!"

Ik keek Leen aan en knikte maar snel
"Ja, ze zullen wel over gaan" Ik kon haar niet vertellen waar de nachtmerrie over ging.
"Ik ga even wandelen!" Ik deed snel mijn kleren aan en liep de gang op.
Richard maakte Angela nog een keer wakker.
"Angela!" zei hij woedend. "Nu wakker worden!"
Bassy kjnikte.
"OK, laten we gaan!" Hij liep in die richting.

Ze begon om zich heen te slaan.
''Laat me slapen''
Riep ze boos in haar slaap.
''Ik wil niet wakker worden''
Ze sliep gewoon door.
''Hmmm''
Mompelde ze.
Adriaan liep ook in die richting

Tiffy staat shot hard tegen de deur nog steeds de bende terug houdend met haar kracht maar haar grip verzwakt snel
"DOE DIE DEUR OPEN!!!!!!!!!!"

De professor zag hoe Scott en Logan zijn kantoor verlieten en sloot zijn ogen. Hij voelde iets, iets merkwaardigs aan deze nacht. Zijn gedachten vlogen door het gebouw heen en stopte bij de ingang. Een grote stroom gedachten ontving hij.
Scott, Logan, check de ingang. Er is iets gaande...
Toen ving hij de gedachten en pogingen van het meisje op. Hij merkte wat ze probeerde te doen, maar het zou niets uithalen, zelfs hij kon niet zo'n grote groep aan.
Hulp is onderweg, mijn kind. Verzwak ondertussen jezelf niet en vind de ingang in de bosjes.
Hij concentreerde zich op de rest van de school en hoopte dat alles goed af zou lopen. Terwijl hij in de richting van de kamers van Storm en Jean reed, merkte hij dat Angela sliep.
Angela, mijn kind, word wakker. Gevaar luurt om de hoek. Je moet jezelf wapenen...


Bobby's ogen schoten open toen hij kabaal meende te horen, zo klonk het tenminste. De stilte had plaats gemaakt voor geluiden die in zijn oren luid klonken, van buitenaf.
Hij gooide de dekens van zich af en liep naar het raam en schoof de gordijnen open. Hij tuurde in de duisternis, maar zag niets. Toch vertrouwde hij het niet en trok gauw betere kleding aan om in te vechten; zijn pak voor de simulatieles van morgen. Misschien was het een training, misschien niet, maar het nam het zekere voor het onzekere.
Omgekleed liep hij de gang op en rende naar de trap. Bij het raam keek hij naar buiten; vanaf hier zou hij de ingang kunnen zien. Tot zijn schrik zag hij de ingang niet, maar een gigantische menigte die naar binnen kwam, deels al binnen was!
Hij rende terug de gang in en bonkte op alle deuren.
"Alarm! Een aanval op de school! Opstaan!"
Hij schrok. De meisjes waren nog niet gewaarschuwd! Zo snel als hij kon, begaf hij zich in de richting van de meisjeskamers, maar hoe snel hij ook sprintte, het zou nog even duren; hij was helemaal aan de andere kant van het gebouw!


Pyro zag dat Bobby en Adriaan in dezelfde richting gingen als hem.
"Vergeet niet; we hebben jullie straks nodig om met het middel te ontsnappen!" zei hij.
"Magneto heeft het nodig, dit is misschien wel de enige om het proces te versnellen."
Hij begon zich een weg te banen tussen de menigte mutanten door en zag in de verte al de trap naar boven naar de slaapkamers.
So far, so good...