De wens van een vader.

Ik keek naar mijn moeder.
''Mama bij Elisa blijven?''
Vroeg ik toen.
''Dan Elisa wel dappel zijn''
Zei ik zachtjes.
''Dan doktel wel voolzichtig mogen''
Ik liet Lis nog niet los.

''Ja, ik blijf bij je, hoor, Elisa,'' zegt Prue rustig en gaat bij Elisa zitten. Ze streelt Elisa over haar haren.



Ik trek een pijnlijk gezicht en zet mijn tanden op elkaar.
''Niemand luistert naar mij...'' mompel ik, niet in een goed humeur. Eli luistert wel naar Prue, maar naar mij, ho maar. Nou, ze IS technisch gezien ouder dan ik.
Ik piep, om opgelucht te kijken als er een dokter aankomt in de hoop dat ik losgepeutert kan worden uit Elisa's greep.

Ik zag de dokter.
''Elisa bang''
Zei ik zachtjes tegen mijn moeder.
''Mama niet weg''
Ik liet Lis uit eindelijk los.
''Bang''
Zei ik weer zachtjes.

Ik kreeg uitleg van Andy en snelde toen naar binnen toen nadat ik Cath overgenomen had van haar vader.
"Komt het goed?" vroeg ik en merkte toen dat er niemand van mijn familie om me heen stond."
Verdomme!"
Andy bleef even staan, maar lie ptoen toch ook maar het ziekenhuis binnen en keek om zich heen.

''Dokters zijn geen enge monsters, Elisa,'' zegt Prue rustig. ''Mevrouw, zou u kunnen zeggen wat u gaat doen om dit op te lossen zodat mijn dochter niet zo bang is?''
De dokter legt het uit.



Ik ben opgelucht dat ik niet meet wordt avstgeklampt, maar schiet dus NIET als een pijl uit de boog weg van Eli, maar blijf gewoon zitten.
''Het is niet eng, joh...'' zeg ik zachtjes.

Ik luisterde goed.
''Dat niet au doen?''
Vroeg ik toen.
De dokter deed wat ze moest doen en ik kreeg gips.
''Dat deed au''
Huilde ik toen.
''Doktel niet lief''

''De dokter heeft zojuist je bot gezet, lieverd,'' zegt ze tegen Elisa. ''Nu kun je over een aantal weken weer lekker spelen, en dus niet eeuwig blijven zitten. Over de lange termijn is het beter.''



''Helaas niet op de korte termijn...'' mompel ik. ''Maar tante Prue heeft gelijk, over een week of vier kun je denk ik wel weer vrolijk rondrennen! Toch, dokter?''
''Maximaal zes weken,'' zegt de dokter. ''Daarna een controle en dan kijken we hoe het gaat.''

Ik keek mijn moeder aan.
''Nu niet kunnen lopen?''
Vroeg ik toen.
''Maal hoe elisa elgens komen?''
Ik snapte het niet.
''Elisa wel lopen''
Zei ik toen.

''Je komt ergens door kort gebruik van een rolstoel en krukken. Dat is nodig om je been en arm van zoveel rust te voorzien dat ze goed genezen,'' zegt Prue rustig.



''Wees maar blij dat er bergen films bestaan, die ga je nodig hebben,'' zeg ik zachtjes. ''En hoop op geen warme dagen waarin je wil zwemmen... dat spelt trubbels met hoofdletters. Geloof me.''

Ik keek een beetje onzeker.
''Elisa lolstoel klijgen?''
Vroeg ik toen.
''Met mooie kleultjes''
Ik keek mijn moeder aan.
''Alsblieft''
Ik keek heel lief.

Ik paradeerde wat rond met kleine, jhuilende Cath op mijn arm en probeerde te achterhalen waar Elisabeth, Prue en Lisette zich op dit moment bevonden. Na een tijdej merkte ik dat mijn oom me volgde en naast me kwam staan toen ik ook stilstond.
"Lisette?!" riep ik plots. "ELISA?"
Cath begon harder te huilen.
"MAMA HEBBEN!"

''Tuurlijk, Elisabeth,'' glimlacht Prue. ''Een mooie rolstoel met mooie kleurtjes krijg je sowieso. En je mag vast uitkiezen!''



Ik kijk op, An's gejodel gehoord hebbend.
''Oi... jullie kunnen het vast wel zonder mij af, ik moet op een missie!''
Ik spring van het bed af, snel de kamer uit en ga op zoek naar jodelaar An.
''ANSEL!'' brul ik.

Ik bleef staan.
"Ik denk dat ik daar iemand hoor!"zei iktegen Cath. Die stopte meteen met huilen en luisterde.
"Lis!"r iep ze .
Ik knikte.
"Ja!" Ik begon in de richting van Lis te horen en ging steeds sneller.
Andy volgde me op de voet.

Ik glimlachte.
''Nu kiezen?''
Vroeg ik toen.
''Nu lolstoel kiezen?''
Ik glimlachte een beetje.
''Alleen Elisa lolstoel hebben''
Ik bleef glimlachen.

Ze glimlacht.
Lolstoel...
''Ja, natuurlijk, Elisa,'' zegt ze en kijkt naar een dokter, die naar een zuster knikt die een aantal rolstoelen gaat halen en er even later mee terugkomt.



Ik ren de bocht om - en bots prompt tegen An op.
''An!'' roep ik, haar omhelzend. ''Oi, leef je nog? En Cath! Jij ook?''

Ik val achterov met Cath nog steeds in mijn armne, haar beschermend tegen de harde grond waardoor ik hard met mij nhoofd op de grond bonk. Snel ging ik recht zitten en wreef over mijn achterhoofd.
"Au", mompelde ik.
Cath begon van schrik te huieln.
"Lis pakken!"
Andy schrok.

Ik keek naar de rolstoelen.
''Mooi''
Ik wees naar 1 roze met glitters.
''Die willen''
Zei ik toen.
''Mogen?''
Vroeg ik lief aan mijn moeder.

Ze knikt.
''Omdat je zo dapper bent geweest.''



''Oei...'' mompel ik en pak Cath op, om An van de grond te trekken.
''Brokkenpiloot dat ik ben. An, heb je geen hersenschudding?''
Ik reik omhoog en trek An's hoofd omlaag naar mijn hoogte om de schade te bekijken.

"Ik ben in orde!" zei ik snel.
" echt waar, het is niets!"
Andy keek om zich heen.
"Waar is Elisa?"
Cath knuffelde Lisette.
"Lief zijn !"
Ik keek onzeker naar Lisette.
"WAar is Elisa en hoe is hte met haar?"

Ik klapte in mijn handen.
''Elisa dappel''
Zei ik trots.
''Elisa blij''
Ik keek mijn moeder aan.
''Nu naal huis''
Ik begon te gapen.

''Ja, je bent vast moe,'' glimlacht Prue, om Elisa in de rolstoel te tillen met behulp van een dokter, zo voorzichtig mogelijk. ''Wil je zelf rollen, of zal ik rollen?''



''Ik HOOP voor jou dat je echt oké bent, An Halliwell,'' zeg ik streng en met een grijns, om Cath terug te knuffelen.
''En Eli is oké. Ze heeft een paar botten gebroken, ze is een klein kind, maar verder is ze helemaal in orde.''

Ik schudde mijn hoofd.
''Niet zelf willen''
Zei ik zachtjes.
''Moe zijn''
Ik gaapte weer.
'Mama lollen''
Zei ik toen zachtjes.

"Ja, ik weet niet waar ik me het meeste zorgen om moet maken: om het feit dat ze botten gebroken heeft of het feit dat ze plots weer een klein kind is geworden en dan bedoel ik natuurlijk in de letterlijke betekenis!" Ik zuchtte diep en keek om me heen .
"Waar zijn ze nu?" was Andy me voor.
Ik keek dan maar zwijgend naar Lisette en wachtte op haar antwoord.
Cath keek blij.

Prue rolt Elisa's rolstoel naar buiten en gaat met haar naar huis toe.



''Ik weet alleen waar ze net waren, in een kamer een aantal afdelingen verderop. Ik heb geen idee of ze daar nog zijn...'' antwoordt ik. Ik glimlach naar Cath.
''En hoe gaat het met jou, Cath?''

Ik gaapte weer.
''Naal huis toe''
Zei ik zachtjes
''Waal papa zijn?''
Vroeg ik zachtjes.
''Moe''
Ik begon in slaap te vallen.