De wens van een vader.

Ik keek lis nors aan.
''Niet eellijk''
Zei ik toen.
''Jij glote dan wij''
Ik bleef erg nors kijken.
''Jij haldel kunnen lennen dan wij''
Ik keek daarna naar de grond.

''Jullie zijn met drie tegen één,'' zeg ik veel te vrolijk voor dit feit, me omkerend naar Eli. ''Dat moet wel voor IETS tellen. Zeker omdat ik absoluut geen conditie heb. En heb ik het goed dat jij niet tegen je verlies kunt, Eli-poefje?''
Ik glimlach.
''Zo ken ik er meer in mijn adoptiefamilie...''

Ik keek Lisette nors aan.
''Ik wel tegen vellies kunnen''
Zei ik toen.
''Ikke gaan winnen''
Ik liep naar de trap toe.
''naal buiten toe''
Ik wou de trap aflopen.

''We zullen zien...'' mompel ik en volg Elisa.
''Nou, laten we maar naar beneden gaan, hè? Ik pak wel een bal... er moet er hierboven eentje liggen...'' zeg ik en snuffel door een aantal kastjes en kom inderdaad een bal tegen.
''Jeej!''
- Nou nou, nu al weer actief?
Niet dankzij JOU, snauw ik terug. Hoepel op en laat me spelen met die kids!
- En je laten winnen, zeker? Hmm... Nee.
Aargh...

Ik knikte.
''Ja naal beneden toe''
Ik rende naar beneden.
''Komen''
Riep ik naar Lis in de midden van de trap struikel ik en val ik naar beneden.
''Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa''
Begon ik hard te huilen.

''Bugger!''
Ik gooi de bal weg over mijn schouder, sta op en sprint naar beneden.
''Elisa, je moet dan ook uitkijken!'' sis ik en glijdt zowat op mijn knieen door tot waar Elisa is.
''Shhh, shhh!'' doe ik wanhopig en volg een instinct door haar niet op schoot te nemen zoals ik met elk ander huilend kind zou doen, maar naast haar te blijven zitten en haar bewegingsloos te houden zodat ze zich in elk geval niet meer pijn doet.
''Rustig maar,'' praat ik op een rustgevende toon. ''Prue komt er zo aan, en dan kijken we wel wat er aan de hand is, oké? Kalm aan. Adem gewoon door.''
Ik geef Eli mijn hand.
''Knijp maar als je pijn hebt, oké? Ik kan er wel tegen. Rustig. Heb je ergens pijn? Vertel het me maar, maar rustig. Haal langzaam adem.''



Prue verschijnt in de deuropening en snelt naar Lisette en Elisa toe.
''Wat is er gebeurd?''



''Elisa is van de trap gevallen!'' antwoord ik tante Prue. ''Het was mijn schuld, ik had haar niet zomaar alleen van de trap af mogen laten lopen!''
Dan richt ik me weer op Eli.
''Stil blijven liggen. Rustig maar.''

Ik bleef hard huilen.
''AU DOEN''
Huilde ik en kneep hard in Lis haar hand.
''Beentje en almpje au doen''
Zei ik toen huilend.
''Niet willen au doen''
Huilde ik tegen me moeder.
''Mama au weg halen''

''Ah!'' piep ik door Eli's harde knijpen. ''Mijn handje doet pijn...!'' piep ik op een hoog toontje. ''Maar dit armpje is sterk, Eli, sodeju! Ow...! Blijf knijpen voor ik van gedachten verander...! Oi, Prue.... Auw... Roep even Paige ofzo, want... AUW, galbakken! Jij kan niet helen en ik kan dit niet eeuwig volhouden! Vandaag nog, alsjeblieft!''



''Elisabeth, shhh...'' fluistert ze, om dan keiluid: ''PAIGE!'' te brullen.

Ik bleef hard huilen.
''Mama au weghalen''
Huilend keek ik me moeder aan.
''mama doen''
Paige orbte binnen.
''Prue wat is er aan de hand.''
Vroeg ze onzeker.
''Toch geen demon aanval he''

''Nee, dat moet er nog bijkomen!'' zegt ze opgelucht als ze Paige ziet. ''Elisa is van de trap gevallen... Oh, Elisabeth, je weet dat ik niet kan helen...''



''En ze knijpt mijn hand fijn aangezien ze pijn heeft aan haar arm en been...'' piep ik. ''Kan jij haar helen? OW! Voordat ze m'n hand door midden breekt, alsjeblieft!''
En ik wordt verdorie half genegeerd! De andere helft wordt fijngeknepen door Eli! Logisch, natuurlijk, maar ik ben er NIET gelukkig mee!
''En Prue, shh, voor je ons verjinx't!''

Ik bleef huilen.
''Mama doen''
Ik luisterde niet naar me moeder.
''Au doen''
Paige probeerde Elisa te helen.
''Het luk niet''
Zei ze toen.
''Waarschijnlijk is het gekneust of gebroken.''

''Oh, god, niet wéér naar het ziekenhuis!'' jammer ik, deels door dit feit, deels doordat Elisa blijft knijpen.
''Dit gaat vast pijnlijk worden voor Eli, meegesleept worden naar het ziekenhuis met een pijnlijk - en hoogstwaarschijnlijk gebroken - been! Ik kan het weten, ik heb een keer mijn scheenbeen gebroken en moest meegedragen worden... dat deed PIJN! Ook de rit naar 't ziekenhuis... Eli-poefje, je zult sterk moeten zijn...''



''Ziekenhuis... goed! Hoe krijgen we haar in de auto? Tillen? Dat is veel te pijnlijk voor haar!''

Ik schudde huilend me hoofd.
''Niet ziekenhuis''
Zei ik huilend.
Paige dacht na.
''Ik kan jullie er ook heen orben''
Stelde ze toen voor.
''Dan hoeft Elisa niet teveel te bewegen''

Andy en PIper waren zo in gedachten verzonken dat ze niet doorhadden wat er bij de anderen gebeurd was.
Cath en Chris stonden nog bovenaan de trap, verstijfd van angst door de val van Elisabeth. Nu nam CHris Cath's hand vast en liep met haar naar beneden. Angstig liet hij haar hand los en liep tot bij ELisa.
"Elisa au?"
Piper keek Andy aan, zette haar kop neer en rende naar haar twee zussen toe. "Wat is erg gebeurd?" Haar gezicht was krijtwit geworden toen ze Elisa daar zag liggen.
"Wat moet ik doen? Moet ik iets halen? Dokter bellen ? ziekenwagen bellen? Zeg het en ik doe het !"
Andy schrok op uit zijn gedachten toen Piper plots de kamer uitholde. Ook hij sprong op en rende zijn schoonzus achterna.
"Elisa !" riep hij en liet zich naast zijn dochtertje op de grond vallen om daarna Prue en Paige aan te kijken.
"Wat...?" Was het enige dat hij kon uitbrengen.

''Wél ziekenhuis, Eli. De dokters zijn heus niet eng.''
Ze kijkt naar Lisette om het aan de rest uit te leggen.



''Natuurlijk heeft ze au!'' snauw ik bijna naar Chris en Cath, al krijg ik daar spijt van.
''Bugger, of ik moet ongesteld worden, of dat geknijp van Eli brengt me in een pesthumeur... Sorry dat ik snauwde!''
Het lot weet dat 't dat laatste is...
Ik kijk op naar Andy.
''Ze is van de trap gevallen. Kijk maar naar de trap waar we onderaan zitten. Ik zocht naar een bal om een spelletje te gaan spelen en Elisa liep alleen van de trap af, om d'r vanaf te kukelen...''
Dan kijk ik naar Piper.
''Help ons alleen maar om haar veilig naar het ziekenhuis te krijgen. Paige? Orb-taxi alsjeblieft. Zorg dat we niet worden gezien bij aankomst.''
Ik ook met mijn leiderschap...

Ik bleef huilend me hoofd schudden
''Niet ziekenhuis''
Ik bleef huilen.
Paige knikte.
''Ja we gaan.''
Ze orbte met hun dicht bij het ziekenhuis.
´´We zijn er´´

Cath en CHris schrokken erg van Lisette en deden snel een stap naar achteren van schrik.
Piper keek om zich heen en had iemand willen bevriezen die zou gezien hebben dat ze er heen orbden, maar gelukkig was er niemand.
"Snel !" zei ze en tilde Cath en Chris op.
"Naar binnen !'"
Andy knikte.

Ze besluit niet meer naar Elisa's gezeur van 'niet ziekenhuis!' te luisteren. Het is immers voor HAAR bestwil.



''Ga dan een stelletje broeders en zusters vragen om een brancard te halen! We kunnen haar been niet teveel bewegen en we kunnen haar niet zomaar optillen en meesleuren! Het is al erg genoeg zonder dat 't bot ook nog verschuift! Shoo! Kom op!''
Ik zit alweer in mijn leiderstoel.

Andy renden naar binnen en kwam even later terug met enkele zusters en een brancard. Elisa werd erop gelegd en daarna naar binnen gebracht. Andy volgde hen op de voet.
Piper volgde ook.
"Kom, Prue, Lisette !" zei ze en keek even om naar hen beiden.
Chrisje was stil.
Cath keek om naar haar moeder.

Prue volgde ook snel, met Lisette zowat op het bed aangezien haar hand nog half fijngeknepen werd door Elisa.



''Oh,'' zeg ik tegen Elisa. ''Voel jij je ook de koningin? Zo lekker voortgeduwd te worden door je onderdanen?''
Ik hef haar goeie handje op, die ene die bijna is fijngeknepen.
''Zullen we naar onze onderdanen zwaaien, prinses Elisa?''
Natuurlijk probeer ik Elisa te amuseren zodat ze niet zo op d'r arm en been is gericht. En, geef toe, ieder jong meisje wil wel een prinses zijn.

Ik schudde huilend me hoofd.
''Ik niet willen''
Ik bleef nog huilen.
''Naal huis toe willen.''
Huilde ik.
''Niet ziekenhuis''
Ik ging nog harder huilen.

Ik grommel een beetje. Die uk laat zich niet afleiden.
''Zeg, we zijn niet allemaal gediplomeerde bottenzetters in onze familie, hè! Straks groeien je botten nog scheef als er geen dokters aan te pas komen! En ik kan je beloven... dat... doet... pijn.''
Elisa's gehuil ook, aan onze arme oortjes.
''Hmm... zou ik ook zo gejankt hebben toen ik mijn sleutelbeen brak op mijn vierde?''

Ik had door dat er iets mis was met Elisa, maar tone ze niet opnam op mijn mobiel orbde ik baar een plek vlakbij het ziekenhuis en liep teon naar binnen. Het duurde niet lang voor ik mijn familie - ze waren met een nogal grote groep en ze hadden Lisette bij zich- spotte. Meteen liep ik naar hen toe."
Wat is er gebeurd?"
Andy keek zijn dochtertje na.
Cath huilde.
"Mama !"

Ik bleef huilen.
''Maal doktel, Elisa au gaan doen.''
Zei ik toen.
'''Heel au doen''
Ik bleef knijpen.
''Niet willen''
Huilde ik hard.

''Ik doe al auw!'' piep ik, bijna kromgebogen van Elisa's geknijp.



Prue negeert Lis voor nu.
''Elisa, kom op, wees even dapper, het doet maar heel even pijn, maar daarna zijn de botten weer gezet!''



''En dan kun je na een aantal weken ook weer vrolijk rondhuppelen zonder pijn!'' piep ik. ''No problemo, hoef je ook niet voor de rest van je leven in een rolstoel ofzo!''