Witte Kerst

Ik keek omhoog en zag dat de rest ook aan het afdalen was.
Hehe, er komt beweging in! Ze wisten toch waarom we teruggingen? Waarom treuzelen ze dan zo?!
Ik keek om me heen en de kale bomen deden een rilling over mijn rug lopen. Ik had hier een vreemd en angstaanjagend gevoel bij. Er klopte hier iets niet in Narnia... Alsof de periode niet klopte? Ik wist het niet, alleen dat er iets helemaal mis was.
Ik merkte niet dat Peter naast mij op de grond terechtkwam en me boos en geïrriteerd aan keek, mijn blik was door een ander vreemd verschijnsel gevangen...
"Zeg, waarom deed je dat? We moeten bij elkaar blijven en -" begon hij, maar ik stak mijn hand op.
"Kijk!" siste ik simpelweg en wees naar een bloem verderop, helemaal dood en zwart, maar hij zag er jong en speels uit. Langzaam veranderde hij naar een ijzige witte kleur. Wat was er gaande?

Ed keek haar na en haalde zijn schouders op.
"Waarschijnlijk wel ja !" zei hij en keek met een onzekere blik naar beneden. Hij hoopte maar dat er niemand zou vallen.
"Wel voorzichtig doen hé !" zei hij tegen Susan en keek even naar Lucy om te zien of het haar wel lukte om goed af te dalen.
"Ik kom ook !" riep hij naar Susan toen ze al een eindje naar beneden geklommen was en keek nog een keer om zich heen voor hij zelf de afdaling begon.

Ik keek bezorgd toe hoe de rest afdaalde en hoopte dat ze gauw beneden waren. Ondertussen moesten Peter en ik ons maar zien te vermaken hier beneden. Ik liep naar de ene kant en nam de omgeving in me op.
De bomen waren kaal en zwart, alsof er een brand gewoed had in het bos. De bloem deed mijn vermoeden echter twijfelen en onzeker liep ik een stukje verder. Ik hoorde water stromen en holde een klein stukje, in het zicht blijvend van de afdalingsplek. Het geluid werd steeds duidelijker, tot ik bij een beekje kwam. Mijn stemming daalde tot onder het vriespunt. Het beekje herkende ik; het stroomde ook vlak bij mijn huis, het huis waar ik woonde voordat ik naar Engeland meeging, een compleet andere plek. De plek was verandert, negatief. Allerlei dode vissen lagen in het water en het water zelf was niet mooi helder, maar donkerbruin en misselijk makend.
Ik draaide me weer om en liep terug naar de plek waar Peter toezicht hield op de anderen.
"Er is hier iets vreselijk mis..." zei ik toen en legde hem uit wat ik gezien had terwijl we op de anderen wachtten.

uiteindelijk kwam hij beneden aan en veegde even het zweet van zijn voorhoofd. Hij keek in de richting van Sharon en merkte meteen dat ze iets ontdekt had dat niet zo goed was.
"WAt is er?" vroeg hij en probeerde niet te laten merken dat hij een beetje buiten adem was.
"Wat heb je ontdekt?" HIj keek een beetje om zich heen en vond de omgeving allesbehalve gezellig.

Ik zag hoe eindelijk iedereen weer bij elkaar was. Ik haalde diep adem en begon toen te vertellen van de vreemde verschijnselen hier in Narnia die ik gezien had, te beginnen bij de vreemde bloem en de bomen en te eindigen met het beekje dat altijd zo helder was geweest.
Ik slikte.
"W-we zijn toch niet... ver in de toekomst?" vroeg ik onzeker. Misschien dat er dan vervuiling was of... weet ik veel wat! Maar het ergst; Caspian was dan misschien nog veel ouder dan mij!
"We moeten naar het kasteel, ik moet Caspian vinden!" zei ik toen en ik keek de anderen aan. "Als we de beek volgen, komen we er vanzelf. Hij stroomt daar via het dorp bij het kasteel..."

Ze is eindelijk ook beneden aangekomen, na veel gestuntel bij het klimmen. Lucy komt aangelopen, om dan geschokt naar de bloem te kijken en naar Sharon's verhaal te luisteren.
''Ik hóóp dat we niet al te ver in de toekomst zijn! Weet je nog dat de tijdsloop hier heel anders is? Een seconde bij ons kan jááááren hier zijn!''
Ze knikt naar Sharon.
''Als ze ons nog maar herkennen...''

Ik was eindelijk uit de grot.
''Hehe frisse lucht''
Zei ik toen opgelucht.
Susan was ook beneden.
''Hopelijk ik caspian in orde''
Zei ze toen zachtjes.
''Hopelijk.''

Mijn angst werd steeds groter toen Lucy begon over een compleet andere tijdsverloop. Wat als Caspian inmiddels 40 was? Of 80? Wat als hij dood was?!
Mijn ogen werden wazig en ik schudde mijn hoofd. Nee, hij leefde nog, dat wist ik zeker. We moesten hem enkel vinden en uitvogelen waarom ik dit nare gevoel had. Ik jammerde zachtjes.
"Ik wou dat we bekenden zagen, Reepicheep of weet ik veel wie..." zei ik zacht.
Peter keek iedereen aan.
"Laten we gaan. Hoe eerder we bekenden vinden, hoe beter. We zijn ook niet gewapend, dus we moeten zorgen dat we die snel vinden en in veiligheid komen. Ik ken het hier niet en mogelijk is het nu gevaarlijk gebied..." Hij begon in de richting van het beekje te lopen en ik volgde hem, hopend mijn broer en de rest gauw weer te zien...

Hij was naast Lucy gaan staan en legde zijn arm om haar schouders heen. BEzorgd keek hij naar SHaron. Hij zag dat ze het moeilijk had, maar vond het de taak van zijn broer om haar te troosten. Als hij het zou doen, zou Peter vast ook nog erg kwaad op hem worden, ook nog.
"Ja, laten we gana !" zei hij en voelde zich erg naakt zo zonder wapens. "Ik wil snel een zwaard in mijn handen !" Met een glimlach keek hij even nar Lucy en haalde zijn arm toen weg.

Sharon keek wat rond en liep naar wat bomen. Ze frommelde aan een oude tak en wist hem uiteindelijk af te breken. Ze liep terug en gooide hem in Edmunds handen.
"Het is dan wel geen zwaard, maar je kunt je tenminste verdedigen," zei ze schouderophalend en ze gooide de andere ook een tak toe.
Ze keek naar het beekje en volgde Peter erheen.
"Laten we doorlopen, dan hebben we een grotere kans voor het donker bewoonde wereld te vinden..." zei Peter. Gekraak in de verte bereikte zijn oor en het beviel hem totaal niet.

Edmund ving de tak net op tijd op en keek er wat teleurgesteld naar. Hij had veel liever een zwaard gehad. Een diepe zucht ontsnapte zijn lippen toen hij besefte dat er niets beter was.
"Laten we dan maar gaan!" Hij sloeg enkele keren met de stok om zich heen om er wat gewoon aan te worden.
"Ik hoop maar dat we wie er ook achter ons aanzit, hiermee kunnen verslaan!" zei hij en keek bedenkelijk.

Ik keek rond.
''Waar ben ik?''
Vroeg ik me hard op af.
Susan ving haar tak op.
''Kan ik geen pijl en boog maken?''

''Ja, net zoals we vroeger deden!'' riep Lucy opgewekt en liep achter de rest aan. ''Alleen... deden die het niet zo goed als we hadden gehoopt. Suus, een fatsoenlijke boog maken duurt toch een week of zoiets? Daar hebben we echt geen tijd voor!''
Lucy beet op haar lip, maar zette het probleem snel van zich af en stapte opgewekt verder, de tak die haar was toegegooid compleet vergetend.

"Als er iets achter ons aan zit," verbeterde Sharon.
"Het kan ook een goed wezen zijn..." Ze begon te lachen toen ze terugdacht aan haar broer met de muis. "Zoals Reepicheep."
Peter keek om en had al verscheidene meters voorsprong.
"Komen jullie nog of blijven jullie als oude vrouwen tot de nacht praten?" grijnsde hij.
"Het is niet dat we zo dichtbij zitten."

Edmund zuchtte.
"We komen al hoor, Peter!" Zijn humeur was absoluut niet geweldig en zijn broer maakte het er niet bepaald beter op.
"Jee, moet hij nu altijd zo ongeduldig zijn?" vroeg hij nors aan zichzelf en ook zo dat alleen hij het kon horen. Even keek hij naar zijn zusje en glimlachte vriendelijk naar haar.
"Kom op!" Hij ging achter zijn broer aan.

Sharon zuchtte en volgde Edmund naar Peter toe.
"Peter, kalmeer. Wees blij dat je terug bent. Oké, we moeten niet treuzelen, maar zo gehaast als jou is nou ook weer niet nodig," zei ze geamuseerd.
Ze rende een stukje tot ze naast Peter liep en probeerde de omgeving te herkennen, maar dat deed ze niet. En dat beangstigde haar.
"Ik wil gewoon geen enkel risico nemen. We hebben geen wapens die tegen zwaarden opgewassen zijn, dus we moeten opschieten voordat we in problemen komen die onze dood kunnen betekenen," zei Peter kalm.

Lucy moest een beetje sneller lopen dan ze op haar gemakje zou doen omdat ze de rest moest zien bij te houden met haar kortere benen.
Ze ging - zo goed als het ging - naast Edmund lopen en glimlachte kalmerend naar hem.
''Peter maakt zich vast zorgen,'' zei ze. ''Maar kom op! Ik zou niet graag dood willen. Ik ben GEHECHT aan mijn leven! Dus laten we maar doorlopen. Ik hoop dat alles goed komt! Hoe ver in de tijdstroom denk jij dat we zijn, Edmund?''

Hij was door het bos aan het wandelen en hoorde bekende stemmen.
"Zijn dat?", mompelde hij tegen zichzelf, "Nee dat kan niet"
Hij liep de richting van de stemmen uit.

Sharon bleef stilstaan en trok Peter terug toen hij door bleef lopen.
"Wat?" vroeg hij geïrriteerd.
Direct bracht het meisje haar vinger naar haar lippen.
"Zwijg!" fluisterde ze. "En luister!"
Ze luisterde aandachtig naar de stille omgeving en toen hoorde ze het weer; geritsel in het gras.
Peter hief zijn stok beschermend op, duwde de rest achter hem; kon hij zich beschermen met een armzalige stok?

Hij bleef even in de struiken verborgen staan en keek naar iedereen die er stond.
Dit kan niet waar zijn!
Hij deed een stap naar voren en hield zijn zwaard in aanslag.
"Zeg me dat ik droom!", piepte hij luid.

Sharons mond viel open en ze duwde Peter een stukje opzij zodat ze schuin voor hem stond.
"Reepicheep!" zei ze vrolijk.
"Nou, als ik droomde, zou het eerder een nachtmerrie worden die mijn verlangens groter maakte om terug te keren," grijnsde ze.
Peter liet zijn stok wat zakken en deed ook een stap naar voren.
"Hallo, Reepicheep."

''Reepicheep!'' lachte Lucy blij. ''Dus we zijn niet zó ver in de tijdstroom verder gegaan! Edmund, Peter, Susan, Sharon, misschien zijn de anderen er ook nog! Reepicheep, hoe is het met de rest? Is alles goed met ze?''

Edmun was in gedachten verzonken en had daarom niet gehoord dat zijn zusje hem iets vroeg.
"Inderdaad", zei hij toen snel tegen Lucy en glimlachte. "DAt is goed nieuws!"

Ik ging rond kijken.
Suzan keek de anderen aan.
''Ik ken die stem''

Hij keek hen aan.
"Met de anderen is het goed.", zei hij, "Hoe zijn jullie hier teruggekomen? Gaat er iets slechts gebeuren?"
Hij wist niet wat hij moest denken, maar was wel dolblij dat ze terug waren.