De liefde van Zankou

Nico knikte en liet zich vallen. Hij begon te lachen.
"Nog keel !" Hij stond weer op en begon weer te springen.
Esther knikte en gaf Hendrik een tik.
"Tikkie! " Ze rende weg.
Ik keek vrolijk toe.
"Wat zijn ze toch schattig..."
"Ja !" zei Thomas.

Ik bleef Nico in de gaten houden.
´´Doe je voorzichtig´´
Ik keek even naar Esther en Hendrik.
´´Hendlik zijn´´
Hij rent achter Esther aan.
´´Hendlik, Esthel pakken´´
Zei hij heel vrolijk

NIco knikte.
"Jaha !" riep hij terwijl hij weer omhoog vloog. Hij kwam weer neer en sprong opnieuw omhoog maar deze keer een beetje te dicht bij de rand en hij viel van bed af.
Esther keek lachend om.
"Hendlik niet kunnen pakken Esther !" riep ze en riep zo snel mogelijk als ze kon naar de anderekant van de kamer. TOen stopte ze met lopen omdat ze niet meer weg kon en keek lachend naar Hendrik die op haar af kwam lopen.

Ik bleef naar Esther en Hendrik kijken.
''Wat lief''
Zei ik vrolijkl, ik hoorde een knal naast me bed en zag dat Nico gevallen was.
''Nico, alles ok.''
Vroeg ik erg bezorgt.
Hendrik liep op Esther af en gaf haar een kusje op haar wang.
''Esthel is''
Hij rende weg.

Nico was eerst nog veel te verbaasd geweest om te beginnen huilen, maar toen begon hij heel erg hard te huilen.
"Evallen ! Au daan !"
Esther werd heel rood.
"Kusje klegen !" zei ze en rende toen achter Hendrik aan om hem te tikken.
Ik vond het erg lief en was trots op mijn zoontje. TOen keek ik bezorgd naar Nico.
"Is hij in orde?"

Ik stond op uit bed en tilde Nico op.
''Waar heb je au gedaan.''
vroeg ik hem bezorgt.
Hendrik rende zo de gang op.
''esthel, Hendlik niet pakken''
Zei hij vrolijk.
''Hendlik te snel''

Nico huilde nog en wees naar zijn lip.
"Au doen !" zei hij en begon nog harder te huilen.
Esther twijfelde even, maar liep toen ook de kamer uit.
"Esthel Hendlik wel pakken !"
Ik keek naar Nico en merkte daardoor eerst nog niet dat Esther en Hendrik de kamer uit waren. Ik keek om.
"Waar zijn Esther en Hendrik?" vroeg ik angstig en kwam uit bed.

Ik tilde Nico op en pakte een doekje en maakte die nat.
''Dit voelt even verveldend,''
Ik deed het doekje op zijn lip.
Hendrik keek naar achteren en zag de vrouw met de rolstoel niet,
de vrouw zag hem ook niet.
''Esthel Hendlik niet pakken''
Bleef hij zeggen.

Nico keek onzeker naar zijn moeder en bleef zachtjes nog huilen. Hij keek naar zijn moeder en werd langzaamaan rustiger. Hij durfde niets te zeggen.
Esther zag de rolstoel en bleef staan. Ze riep.
"HEndlik oppas !" Ze deed haar handen voor haar ogen.
Ik kwam uit bed en snelde naar de gang.
"HENDRIK? ESTHER?" riep ik in paniek.
Thomas kwam achter me aan.

Ik knuffelde Nico.
''Gaat het weer.''
vroeg ik aan hem.
Hendrik bleef naar Esther kijken en hoorde niet wat ze zei.
''Wat Esthel zeggen.''
Hij werd toen door de vrouw met rolstoel aangereden en was bewusteloos.

Nico knikte.
"Bij mama zitten !"
Ik zag het gebeuren, sprintte naar hem toe en probeerde hem bij te brengen.
"HENDRIK !"
Esther was geschrokken stil blijven staan.
"HELP !" gilde ik.
Thomas kwam buitengelopen en zocht een dokter.

Ik hoorde An gillen en stond op en rende naar haar toe.
''Wat is er gebeurt''
Ik tilde Esther op.
Hendrik kwam langzaam aan bij.
''Mama''
Zei hij zachtjes.
''AUUUUU''
begon hij te huiilen.

"Hendrik is tegen een rolstoel aangelopen !" zei ik in paniek.
"Ik ben hier !" zei ik tegen Hendrik.
"Rustig maar, waar heb je pijn lieverd?"
Thomas kwam eraan gerend met een dokter.
"Hier is Hendrik !"
Esther trilde.
"Hendlik au?"

Ik knuffelde Esther.
''Alles komt goed, kijk daar is al een dokter.''
Zei iktegen haar.
''Au hoofd en almpje''
Huilde Hendrik.
''AUUUUUUU''
bleef hij huilen.

Ik was helemaal in paniek.
"Rustig.... De dokter gaat je helpen !" Ik nam hem op in mijn armen en legde hem op een brancard die 2 zusters brachten. Ik trilde helemaal.
"Dokter, doe iet s !"
Esther keek naar Hendrik.
"BAng !" zei ze en begon te huilen.
"Doktel helpen?"

Ik probeerde Esther te troosten.
''De dokter zal hem helpen.''
Zei ik tegen haar.
Hendrik werd onderzocht en later naar An toe gebracht.
''U zoontje heeftr een hersenschudding.''
Zei hij
''En zijn handje is gebroken die hebben we gegipst.''
Zei de dokter tegen An.
''Als zijn handje uit de gips is moet hij soms hier heen komen om oefeningen te doen zodat hij later gewoon zijn handje kan gebruiken.''

Esther knikte.
"Esthel schuld !"
Ik keek de dokter angstig aan en knikte.
"Mo....moet hij in het ziekenhuis blijven?" vroeg ik en hield mijn zoontje goed vast.
"Kan het dan zijn dat hij zijn handje later niet goed kan gebruiken?" vroeg ik bang en tranen vulden mijn ogen.
Thomas keek bang naar Hendrik.

Ik bleef Esther goed knuffelen.
''Het was niet jou schuld''
Zei ik streng.
''Ja als hij geen oefeningen doet wel''
Zei de dokter.
''Omdat hij nog in de groei is''
Hij schudde zijn hoofd.
''Hij hoeft hier niet te blijven.''

Esther keek onzeker haar moeder aan.
"Niet Esthel schuld...", zei ze toen, maar geloofde het niet echt.
Ik knikte en trilde op mijn benen. Met Hendrik in mijn armen liep ik de kamer weer in en zette hem op mijn bed.
"Heb je nog veel pijn ?" vroeg ik hem bezorgd.
Thomas volgde.
"Ik zal hem vanavond meenemen naar mijn huis !"

Ik schudde me hoofd.
''Nee het is jouw schuld niet''
Zei ik tegen haar.
''Nee''
Zei Hendrik.
''Hendlik pilletje geklegen''
Zei hij tegen zijn moeder.

"Ok !" zei Esther onzeker.
"Binen aan telug?"
"Gelukkig !" zei ik opgelucht. Ik ging ook op bed zitten en voelde me plots terug erg moe. Ik keek naar mijn moeder en vond het raar dat ze nog altijd sliep.
"Zou ze wel in orde zijn?" vroeg ik onzeker, niet aan iemand in het bijzeonder.
Thomas liep naar Hendrik.
"Is het goed als Hendrik bij papa komt logeren?"

Ik knikte.
''Is goed''
Ik liep met Esther de kamer binnen.
Hendrik keek zijn vader aan.
''Ja papa logelen.''
Zei Hij.
''Esthel ook''
Vroeg hij toen.

Esther keek bang naar Hendrik en hield haar moeder goed vast. Ze voelde zich nog altijd een beetje schuldig en dacht dat Hendrik boos op haar was. Haar ogen vulden zich met tranen en ze probeerde niet te gaan huilen.
Ik keek een beetje sip, maar knikte maar. Thomas was nu eenmaal Hendrik's vader en daar kon ik niets aan veranderen. Het zou ook niet eerlijk tegenover hem zijn als ik hem zijn vader zou ontzeggen.
Thomas schudde zijn hoofd.
"Nee, dat gaat niet !"

Ik zag het.
''Het is allemaal goed gekomen.''
Fluisterde ik tegen Esther.
Hendrik begon te huilen.
''Esthel ook''
Huilde hij
''Andels Hendlik ook niet.''

Esther knikte.
"Maal Hendlik boos?" vroeg ze bang.
Thomas keek onzeker even naar Esther.
"Maar ik weet niet of dat wel mag van Esther's mama...", zei hij toen en keek van Esther naar Elisa en dan weer naar Hendrik.
"Esther mag op een andere keer wel komen logeren bij jou, maar dan als je thuis bent bij je mama !" ging hij verder.