Aslans Afwezigheid

Aslans Afwezigheid

((Wat: Na hun avontuur om de vrede in Narnia te herstellen, zijn de Pevensies en de rest nog altijd in Narnia; een weg naar huis is vreemd genoeg nog altijd niet gevonden. Niet dat het erg gevonden wordt (door de meesten dan), maar het wekt wel wat argwaan op: zijn alle vijanden wel verdreven? Zijn er andere gebeurtenissen gaande? Of zou er soms iets met Aslan of de poorten tussen de werelden zijn?
Waar: Narnia
Wanneer: Na witte kerst - winter/voorjaar dus ergens
Genre: Spanning, onzekerheid, gevaar... we zien wel
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wil doen.))

Beginpost:


Peter zat bij de brandende haard zijn zwaard te poetsen. Hij glom zoals hij nog nooit gedaan had, maar er was dan ook geen tijd geweest waarbij hem dagen en misschien wel weken niet hoefde te gebruiken en hem iedere dag schoonmaakte. Hooguit voordat het zwaard in zijn bezit was gekomen, hooguit dan had hij misschien mooier geblonken.
Even keek hij om zich heen. Niet veel van hem verwijdert zaten broer en zus, Caspian en Sharon, een schaakspelletje te spelen. Afgelopen dagen hadden ze gebruik gemaakt van de tijd die ze nog samen hadden om vanalles over hun ervaringen in de afwezigheid van elkaars gezelschap te delen.
Peter draaide zijn hoofd de andere kant van het vertrek op. Als hij Edmund zou kunnen vinden in het kasteel, misschien dat ze dan een klein duel konden houden om scherp te blijven.
Hij stond op en begon te zoeken.

Lucy zat in haar dagboek te schrijven en pauzeerde even om nadenkend in de verte te kijken.

Edmund zag plots Peter in zijn richting kijken. Wat onzeker keek hij naar zijn broer en vroeg zich af wat hij wilde.

Caspian keek even om en zag Susan. Hij glimlachte voordat hij de zet bekeek die Sharon gedaan had.
Peter liep naar zijn broertje en hief zijn zwaard.
"Zin in een duel?" grijnsde hij.

Met een grote grijns op zijn gezicht.
"Altijd!" zei hij terwijl hij overeind kwam.

Sharon zag dat ze aan het verliezen was. Schaken was nooit helemaal haar ding geweest, maar zo kon ze tenminste weer eens wat tijd met haar broer doorbrengen. Vragend keek ze op toen ze enthousiaste stemmen hoorde en Caspian volgde haar voorbeeld.
"Mooi!" knikte Peter tevreden. Hij trok zijn zwaard weer uit de schede en legde de schede op een tafeltje neer terwijl hij naar het midden van het vertrek liep.
"Oh, maak alsjeblieft niet iets kapot!" zuchtte Sharon.