De littekens verraden de pijn

De littekens verraden de pijn

((Wat: KAtja heeft nog steeds littekens van de aanval van een leeuw in een dierentuin. Hoe gaat ze heirmee om? Denkt ze dat Thoams haar niet meer zal willen?
Wanneer: Katja is nog zwanger en ze is twee en halve week geleden aangevallen door de leeuw.
Genre: Gevoelens
Wie: Iedereen
Regels: alleen de basisregels ))


Begin post



Thomas liep de woonkamer binnen. Hij zag Katja op de bank zitten en bleef wat onzeker even staan. De telefoon die hij in zijn hand hield en tegen zijn oor gedrukt had, liet hij een beetej zakken.
"Katja, vind jeh et goed als Hendrik straks komt spelen?" vroeg hij wat onzeker en liep dichter naar haar toe. "Als je het liever hebt, neem ik hem mee naar de speeltuin zodat jij er geen last van hebt." Hij wilde haar zo min mogelijk belasten en hoopte dat hij er goed aan deed door het op deze manier aan te pakken.
"Of je als je gewoon lievver hebt dat hij niet komt, dat begrijp ik ook wel. "AL zou hij dat vreselijk erg vinden. Zo vaak was het niet dat An hem vroeg om op HEndrik te passen.

Ze keek THomas aan.
''Natuurlijk is dat goed''
Zei ze toen.
''Het is jou zoon''

Thomas knikte.
"Ja, ik weet het, maar als het voor jou nog te zwaar is..." Hij maakte zijn zin niet af, maar zijn ogen gleden over de wonden van KAtja. Daarna keek hij haar weer aan en glimlachte. Hij hield zoveel van dat meisje dat ondertussen ook de moeder van zijn kind zou zijn.

Ze zag hem naar de littekens kijken en deed de kraag van haar vest goed omhoog zodat haar nek niet te zien was.
''Met mij is alles in orde.''

Thomas merkte het. HIj bracht de telefoon weer naar zijn oor.
"An, hij mag komen. Ja, twee uur is goed." Daarna nam hij afscheid en hing op. Daarna legde hij de telefoon weg en gliep tot bij Katja. Hij ging naast haar zitten, deed de hals van haar vest weer zoals het net was en gaf een kusje op het litteken.
"Je hoeft het niet te verbergen."

Ze deed de kraag weer omhoog.
''Niet doen''
Ze stond op.
''Ik ga de was doen.''

Thomas zuchtte en keek naar haar.
"Katja, alsjeblieft..." Hij zweeg omdat hij gewoon niet wist wat hij nog meer kon zeggen.
Ik tidle Hendrik op.
"Straks mag je bij papa gaan spelen."

Ze ging naar boven en zag toen zichzelf in de spiegel waar ze voorbij liep en zag haar littekens omdat haar kraag naar beneden gezakt was. Ze sloeg de spiegel kapot.
Hendrik was heel vrolijk.
''Jaaaaaaaa papa''

Thomas hoorde brekend glas, sprong op en rende naar boven.
"Katja?" riep hij in paniek en toen hij bij haar was, zag hij tot zijn opluchting dat ze niet aangevallen werd ofzo. Die opluchtign verdween echter toen hi jzag dat zij de spiegel stuk had geslagen.
"Katja, wat doe je?" Hij liep tot vlak bij haar en bekeek haar hand.
Ik glimlachte en knuffelde Hendrik.
"je moet wel braaf zin hé?"

Ze keek naar de kapotte spiegel en merkte niet dat haar hand pijn deed en bloedde.
Hendrik knikte.
''Ja mama''

Ik glimlachte en gaf hem een kusje.
"Ga nu nog maar wat spelen."
Thomas nam Katja mee naar beneden en verzorgde haar hand.
"We gaan ermee naar de dokter!"

Ze schudde haar hoofd.
''nee geen dokter''
Zei ze toen.
Hendrik knikte en ging spelen.

Thomas keek haar streng aan.
"Verdomme, Katja! Daar had je eerder aan moeten denken. Wat als je hand gaat ontsteken ofzo?"
Ik zuchtt en ging zitten.

Ze keek hem niet aan.
''Kan mij niet schelen''
Ze was sinds ze thuis was erg somber
Hendrik bleef spelen.

Thomas' ogen vulden zich met tranen en hij wendde zich even af. Met grote moeite kreeg hij de tranen weggeknipperd. Daarna keek hij haar weer aan.
"Kan je dan niets meer schelen?" vroeg hij zachtjes. "En wat met onze baby?"
Ik haalde Chloë uit har bedje en knuffelde haar.
"Heeft mijn kleine meid goed geslapen?" Charisa had ik ervoor al uit haar bedje gehaald.
Nicolaas liep chagrijnig door het huis en maakte veel lawaai door met zijn voeten op de vloer te bonken. Af en toe gooide hij ook iets om.

Ze had de tranen gezien en wist dat ze niet goed bezig was.
''Sorry''
Zei ze toen zachtjes.
Ik ging naar Nico toe.
''Nico niet doen''
Zei ik toen streng.
Chloë glimlachte vrolijk.
''Dadaga''

Thomas keek Katja aan.
"Laat me je helpen." Hij nam haar handen vast.
"Katja, alsjeblieft."
NIcolaas keek zijn moeder woedend aan.
"PAPA WILLEN GAAN!"
Ik knuffelde Chloë.

Ze knikte toen.
''Ok''
Zei ze zachtjes.
Ik keek Nico aan.
''Wat heb je toch?''
Chloë was heel vrolijk.

Nicolaas snikte.
"Nico papa willen zien!"
Thomas zakte plots op zijn knie neer en hield Katja's handen vast.
"Katja,... wil je... wil je alsjeblieft met me trouwen?"
Ik kietelde Chloë.

Ze keek hem aan.
''Wil je echt trouwen met iemand die er zo uit ziet als ik?''
vroeg ze met tranen in haar ogen.
Ik knuffelde Nico.
''Mama zal je papa straks even bellen of je mag komen spelen''
Chloë moest hard lachen.

Nicolaas knikte snikkend.
Thomas stond weer om en nam haar gezicht vast in zijn handen zodat ze gewoon niet kon wegkijken.
"AL had je nog duizend meer littekens, Katja, dan nog zou ik met je praten. Ik hou van je om wie je bent. Ik hou van je omdat je zo lief bent, zo koppig, zo schattig. Ik hou van jou, Katja. Zonder jou heeft mjn leven niets te betekenen."
Ik hield ermee op en knuffelde haar.

Ze begon te huilen.
''maar ik haat mezelf''
Cloën bleef vrolijk.
Ik knuffelde Nico en belde naar Thomas.

Thomas schrok en omhelsde Katja.
"Wat?" vroeg hij met een brok in zijn keel. Hij hoorde zijn mobiel overgaan, maar negeerde het.
"Katja, dat moet je niet doen. Je bent zo'n geweldig persoon. Ik zou bij niemand leiver zijn dan bij jou en ons kind heeft de beste moeder van de hele wereld gekregen!"
Ik liep met aar naar beneden.
"Heeft mijn kleine meisje honger?" vroeg ik vrolijk.
Nico keek naar zijn moeder.
"Papa al opnemen?"

Ze huilde.
''Maar ik ben zo lelijk''
Huilde ze.
Ik schudde mijn hoofd.
''Nog niet''
Ik bleef bellen.
Cloë begon te brabbelen.

Thomas keek haar weer aan.
"Lieverd, ik zie twee mooie ogen, een schattig neusje, twee prachtige lippen en wondermooie haren."
Nicolaas snikte.
"Waarom niet?"
Ik lachte.
"Ja denk ik!" Ik begon fruitpap voor haar te maken.