"Het is een simpele jongen om op te passen."

"Het is een simpele jongen om op te passen."


((Wat: De Charmed Ones Nichtjes (-Sharon) worden gevraagd om op Joey te passen nu Sharon en Jared er beiden niet zijn om het te doen. Het lijkt een simpele klus te zijn, maar dan blijkt dat Joey - in tegenstelling wat de moeder zei - wel al over krachten te beschikken en word de taak een stuk lastiger...
Waar: Manor
Wanneer: Rond de overgang lente - zomer
Genre: Ontspanning, actie, avontuur,... Kijk maar welke kant het op gaat.
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen. Joey zowieso natuurlijk, maar dat lijkt me logisch
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is!))

Beginpost:


Hand in hand liep de kleine - nouja kleine, zo haatte hij genoemd te worden - Joey met zijn moeder over straat. De tegels van de stoep waar ze op liepen lagen redelijk ongelijk en bovendien verradelijk. Hij had al meerdere mensen zien vallen in de tijd dat de stoep er zo aan toe was, en niemand deed er iets aan!
Hij liep rustig mee met zijn moeder en keek naar al de spelende kinderen om zich heen. Hij keek verlangend uit naar het park, waar hij vaak was als hij naar zijn oppas gebracht werd. Eerst kon hij haar niet uitstaan, niemand kon hij uitstaan, maar dat veranderde na een tijdje. Ze had op de een of andere manier ervoor kunnen zorgen dat hij vaker in contact was met zijn broer Jared, zijn grote voorbeeld. Goed, ze had het dan niet voor hem gedaan - of misschien wel - maar met oppassen was nu vaak ook haar broer erbij als het bij hem thuis was. Ja, hij had haar de kans gegeven en uiteindelijk was het gezellig geworden.
"Joey, kijk me eens aan."
Joey keek opzij naar zijn moeder, die door haar knieën ging om op dezelfde hoogte als haar zoontje te zijn.
"Jared en Sharon kunnen niet op je passen. Ik ga nu vragen of anderen daar op je kunnen letten terwijl ik werk. Waarschijnlijk zullen haar nichten op je letten, die heb je toch vaker ontmoet? Ook zij zitten bij Jared in de klas."
Ze vertelde het glimlachend, iets dat Joey niet echt leuk vond. Hij had er naar uitgekeken, maar nu veranderde dat drastisch. Deze mensen, wie het ook zou worden, kenden hem niet. De dingen die hij gebruikelijk deed, kon hij niet doen!
Hij verborgd dit gevoel voor zijn moeder en liep als de nog altijd stille en rustige jongen mee in de richting van de deur van de Manor. Zijn moeder tilde hem op - alsof hij een baby was - en liet hem op de bel drukken en rustig wachtten ze af...

Ik zit in de woonkamer op de bank, nou, ik lig eigenlijk meer, muziek te luisteren en zo af en toe met het refrein mee te zingen. Als ik de bel hoor doe ik mijn mp3 uit en leg hem op de tafel. Ik sta op en loop naar de deur, doe die open en steek mijn hoofd om de deur heen.
''Hi?'' doe ik, om dan de vrouw en de jongen te zien. ''Hi!'' doe ik helemaal overnieuw, als ik de oppas-jongen van Sharon op de stoep zie staan. ''Joey! En mevrouw... eh... ik ben niet goed met namen, of zelfs maar met mijn geheugen, wat was het ook alweer?''
Ik glimlach een beetje schaapachtig.
''Waarvoor komt u?''

Ik was met Elisa in de manor en zat op de zolder op de bank die daar stond. Het BoS lag op mijn schoot en terwijl ik erin bladerde, keek ik af en toe even naar Elisa en zei wat tegen haar.
"Wanneer zou Leen komen?" vroeg ik. Ik had haar gevraagd om samen wat te doen met mij en Elisa en eventueel ook met Lisette en Sharon. Tante Piper was namelijk met Chris,MElinda en Wyatt naar de stad en ook tante Phoebe was er niet dus hadden we het huis voor onszelf. Een perfecte gelegenheid om elkaar beter te leren kennen. Daarbij kwam dan ook nog eens dat Noah en Ric samen met de kinderen iets gingen doen en wij ons ook om hen niet hoefden te bekommeren. Teon hoorde ik de bel.
"Zou dat Leen zijn?" Ik klapte het BoS dicht en ging recht zitten. "Zullen we eens gaan kijken?"

Hij bekeek Lisette aandachtig toen ze de deur open deed. Hij had haar inderdaad meerdere malen gezien, maar dat was alles. Hij baalde en keek zijn moeder aan.
"Jefferson. Maar, ehm, ik weet niet precies hoe ik het moet vragen, maar... Kan je misschien op Joey passen? Mijn andere zoon, Jared, ken je vast wel van school, maar hij is in het buitenland voor zijn studie en Sharon is ook niet beschikbaar - geen idee waarom. En ik moet echt naar mijn werk, anders word het onmogelijk om twee kinderen in mijn eentje op te blijven voeden," vertelde Joey's moeder.
Joey keek haar aan. Hij was oud genoeg om op zichzelf te kunnen letten. Bovendien woonden ze zowat letterlijk in Magicschool zelf, dus geen probleem qua veiligheid. Maar ondanks dat moest zijn moeder persé nog een oppas voor hem regelen, zo was zij nu eenmaal...

''Aha...'' zeg ik begrijpend. ''Tuurlijk wil ik op je passen, Joey!'' zeg ik tegen Joey. Ik weet dat iedereen het irritant zou vinden om te horen dat er over je gepraat wordt alsof je er niet bent. ''Wil je dat ik meekom naar je huis, of wil je hier blijven? Ik heb wel ergens een paar goeie films liggen, als je dat wilt... Wat vind u, mevrouw Jefferson?''
Ik glimlach naar allebei de mensen en leun tegen de deurpost.

Ik liep naar de manor en zag Lisette aan de deur staan samen met een jongetje en zijn moeder. Ik liep naar de deur en keek hen aan.
"Hoi.", zei ik, "Ik ben Leen."
Ik richtte me even op Lisette.
"Lis, is An er?", vroeg ik, "We hadden vandaag afgesproken..."

Joey keek met een neutraal gezicht toen Lisette antwoordde dat ze wel op hem zou passen, tot zijn grote teleurstelling. Goed, hij wilde niet dat zijn moeder problemen kreeg, maar hij wilde niet een oppas en zeker niet een andere dan hij gewend was!
Hij verborg al zijn meningen in zich en straalde nog altijd de slimme, rustige jongen uit, de jongen die zijn moeder kende.
"Heel erg bedankt!" bedankte zijn moeder Lisette. "Als het mogelijk is hier. Onze woonruimte vlak bij school wordt verbouwd, nu het uitkwam dat Jared er niet was. En op de dagen dat ik werk, nemen ze alle ruimte in."
Ze liet haar zoon los en omhelsde hem. "Wees een brave jongen, hè. En tot vanavond." Ze stond op en keek Lisette aan.
"Nogmaals bedankt. Ik kom hem ophalen wanneer ik klaar ben. Dat zal waarschijnlijk rond een uur of zeven, half acht worden." Ze keek haar zoon aan, aaide hem over zijn bol, glimlachte naar Leen en liep toen weg, Joey bij de twee meisjes achter latend.
Joey wurmde zich tussen hun door en rende naar binnen, om zich heen rondkijkend. Hoe kon hij zich de komende dag vermaken?
Hij dacht na en zijn blik viel op de mp3 op tafel. Hij liep erheen, zette hem aan en begon te luisteren.
Wat is dit nou weer?! was zijn eerste reactie in gedachten. Hij rukte de oortjes uit zijn oren en gooide de mp3 kapot op de grond om weer door te lopen, in de richting van de keuken en uit het zicht verdween, de keuken in...

''Leen, An is op zolder,'' zeg ik, om dan mevrouw Jefferson uit te zwaaien en dan achter Joey aan te lopen.
''Aww, man...'' mompel ik en pak mijn arme kapotte mp3 op. ''Ik heb daar een heel maandsalaris aan besteed...''
Ik pruil, doe hem in mijn zak en snel achter Joey aan.
''Zeg, ik gooi jouw spullen ook niet kapot!''

Ik zag Elisabeth knikken en liep toen samen met haar mee naar beneden toe en zag daar Leen.
"Leen !" zei ik vrolijk en liep tot bij haar. Een beetje onzeker keek ik haar aan en wist plots niet meer wat zeggen. Ik had Lisette net zien weglopen en hoorde wat ze zei.
"Wie is er?" vroeg ik toen verbaasd.
"Geen idee !" antwoordde Elisabeth. "Lisette?"

((toestemming om Elisabeth te godmoden))

Joey zat met zijn knieën op een van de keukenkastjes toen Lisette de keuken binnen kwam. Met in zijn ene hand een pakje chocomelk probeerde hij met de andere - vrije - hand koekjes uit het hoge keukenkastje te pakken.
Hij gromde toen dat mislukte en ging staan op het blad. Hij griste de zak koekjes en chips weg, sprong van het keukenblad af en holde via de andere keukendeur de ruimte uit, een enorme troep acherlatend. Zijn voetafdrukken waren duidelijk op het keukenblad te zien, het kastje was een puinhoop en overal op de grond lagen restjes uit een kapot chipszakje te zien...
Aandachtig keek Joey om zich heen toen uit de keuken uit was, zag een groep meisjes staan en holde regelrecht de andere kant uit, de serre in. Daar plofte hij op een van de bankjes, zette de tv aan en begon aan zijn snacks.

Ik staar naar Joey als ik hem zo in de keuken zie zitten, als ie opstaat, dingen meegrist, springt en verder holt.
Ik kijk naar de rotzooi.
''Ommegad... dit wordt een dagje die we nog wel even zullen herinneren...'' mompel ik. ''We worden vermoord door dat joch, onze ouders doen er daarna nog een schepje bovenop voor die rotzooi en ze mogen ons gaan begraven... of mij. Ik heb 'ja' gezegd... Oké, that's it. Ik bel Shar.''
Ik haal mijn mobiel uit mijn zak, draai Shar's nummer en wacht af.

Verbaasd staarde ik het joch aan en keek toen even mijn zus aan.
"Leen, ik ben zo terug !" Ik liep snel naar de keuken waar ik Lisette aantref, maar zie dan dat ze aan het bellen is waarna ik naar de serre loop en tot bij het jongetje loop.
"Hallo, ik ben An, Jij bent Joey, is het niet?" vroeg ik vriendelijk aan hem en hoopte van hem de antwoorden te krijgen die ik zocht.
"Heb je genoeg snacks gevonden ? En Sharon, zij is er toch niet? Past zij normaal niet op je?"

Joey zat rustig te zappen en koekjes te eten toen An binnen kwam lopen. Hij zag er nu zo rustig uit, maar dat was maar tijdelijk waarschijnlijk. Zonder An aan te kijken, hoorde hij haar gepraat aan en zuchtte hij voordat hij antwoord gaf.
"Klopt. En doe niet alsof ik je nog nooit gezien heb. Ik ben hier best vaker geweest, ondanks Sharon vaak thuis op me pastte. Nu moet die Lisette op me passen..." Hij gromde wat en at verder.
"Verder nog iets?" In zijn stem was irritatie te horen. Uit alle macht probeerde hij bij de aflevering op de tv te blijven.


Ik voel mijn mobiel plots gaan trillen in mijn zak en haal hem eruit. Ik zie dat het Lisette is die belt, zucht en neem op.
"Wat is er, Lis?"

Ik liep achter An aan naar de serre.
''Hey Joey''
Zei ik vrolijk tegen hem.
''Hoe gaat het met je''
Ik keek An aan.
''An wat zullen we vandaag gaan doen?''
Vroeg ik toen aan haar.

Een beetje ontsteld keek ik Joey aan.
"Het klopt dat we elkaar al vaker gezien hebben, maar ik wist niet of je mijn naam al kende ...DUs ik dacht: ik s tel me even voor ..." Ik zette mijn handen in mijn zij en keek hem boos aan.
"Is er soms iets mis met Lisette? !" Even keek ik Elisa aan en zei troen.
GEen idee, wat wil Leen doen?" Mijn goede humeur was plots gedaald tot onder het vriespunt.

''Hi Shar. Wat zijn we weer vrolijk vandaag... Anyway, mevrouw Jefferson kwam zonet langs en kwam Joey brengen. Hij is dus binnen, heeft mijn mp3 kapotgegooid en de hele keuken overhoop gehaald. Hoe in hemelsnaam hou jij hem in bedwang?''
Ik kijk even wanhopig naar de rotzooi.
Laat haar antwoorden...

Ik keek An aan en knikte.
"Ok tot zo.", zei ik en stapte al naar binnen.
Uit nieuwschierigheid volgde ik An en Elisa en ik keek het jongetje aan.
"Hoi.", zei ik nogmaals tegen hem.

"Hoi," reageerde hij redelijk grommend op Elisabeth's begroeting.
"Als je jullie je monden hielden, ging het bijna perfect," fluisterde hij er achteraan, meer alleen tegen zichzelf en maar zo zacht als het kon dat het niet tot nauwelijks te verstaan was.
Toen keek hij met nauwe, geïrriteerde ogen naar An.
"Ik zeg niet dat er iets mis met haar is, dat maak jij ervan," snauwde hij. Hij draaide zich om en ging weer tv kijken met zijn hand in de zakken chips en koekjes graaiend.
Hij keek opzij, staarde Leen even aan, mompelde 'hoi' - niet geïrriteerd, niet vrolijk, maar neutraal - en ging weer verder met wat hij bezig was, alsof hij nooit opzij gekeken had.


"Wat denk jij dan? Dat is vrolijk ben als ik geen telefoontjes verwacht en druk bezig ben? Ik ben in het buitenland, meid," zei ik. Ik keek om me heen naar de anderen en rolde even vrolijk glimlachend met mijn ogen en luisterde aandachtig naar wat Lisette te vertellen had.
"Ze wist dat ik er niet was. Ik had iedereen afgebeld, al geruime tijd terug... Maargoed, over je vraag; ik weet het niet precies wat ik doe. In het begin was hij opstandig, maar dat veranderde geleidelijk. Enkel de eerste keer was het best erg, maar probeer je in te leven in hem. Hij voelt zich groot en wilt geen oppas en daarbij wilt hij gewoon plezier hebben. Ik denk dat dat alles is wat ik je mee kan geven... Oh, en misschien dingen vertellen over Jared - positieve dingen! - wat zijn broer is zijn grootste idool."

''Ah, Jared is dus de positieve invloed,'' zeg ik glimlachend. ''Maar ik moet zeggen, Joey gedraagt zich niet erg groot. En dingen kapot maken vind ik geen lol maken... Ik hoop dat dat joch heel snel dimt, of we krijgen het vanavond aan de stok met mevrouw Jefferson over een dooie zoon... Dan zijn wij waarschijnlijk ook goed dood. Nou, wens ons succes, veel plezier daarzo en... whatever. Bye, bedankt.''

Ik gromde heel zachtjes en keek toen Leen en Elisabeth vrolijk aan.
"WAt zullen we gaan doen?" Ik keek weer even naar de jongen en teon weer naar de anderen.
"Misschien moeten we Lis voorstellen om haar te helpen met het oppassen ..." Het was niet echt mijn idee van een leuke tijd, t och niet met deze jongen, maar het zou gemeen zijn om Lisette alleen te laten bij die knul.
"Wat denken jullie?"

Ik knikte als antwoord op An haar vraag.
''Ja dat is wel een goed idee''
Zei ik toen.
''Voordat Lis hem iets aan doet.''
Ik liep naar Lis.
'''Lis moeten we je helpen met oppassen?''
Vroeg ik haar toen.

Ik knikte naar An.
"Ja, dat kunnen we doen.", zei ik, "Maar hoe kunnen we de jongen vermaken?"
Ik keek even naar de jongen en daarna terug naar An.
"En ik wil zeker niets verkeerd doen.", zei ik, "Ik heb alleen maar ervaring met reizen. Ik heb nog nooit van men leven op iemand gepast."

De jongen deed alsof hij niets door had over wat er om hem heen gebeurde, maar in feite hield hij alles nauwlettend in de gaten. Hij gromde en baalde. In plaats van één onbekende oppas, had hij er dadelijk nog eens drie bij! Vier dus!
Wat heb ik misdaan?! Waarom mag ik niet op mezelf passen?
Hij keek om en zag dat ze allemaal druk aan het praten waren, twee in de keuken en twee vlak naast hem. Mopperend liet hij zich terug in de bank vallen en dacht na. Hoe kon deze dag toch nog leuk worden?
Toen had hij een idee, sprong hij op en liep weg. Tijdens het opspringen waren de zakjes met chips en koekjes van hem en de bank af gevallen en lag alles verspreid over de ruimte. Ook de afstandsbediening vloog door de lucht, maar landde zonder problemen op de tv, alsof iets magisch ervoor zorgde.
Joey holde naar de trap en rende die met een vrolijke blik op zijn gezicht op. Bij de deur naar Sharons kamer stopte hij en wilde hij hem openen. Dicht. Hij stampte woedend op de grond en rammelde aan de deur, maar hij gaf niet toe. Chagrijniger dan hij al was, liep hij verder de gang uit en voerden zijn voeten hem naar de zolder...

"Geen idee, Leen", zei ik tegen haar en keek Elisabeth na waarna ik naar JOey die zich in beweging zette, keek
"WAt? Pas een beetje op wil je !" Ik schudde mijn hoofd en begon alles snel op te ruimen. Ik legde alle afval op een tafeltje en rende toen naar boven.
"Wie weet waar hij nu weer heengaat !" Ik hoorde hem ergens aan rammelen en versnelde mijn pas.
"Joey ! KOm terug!"

Ik keek An na en liep naar de keuken.
"Volg jullie An en Joey?", vroeg ik aan Lisette en Elisabeth, "Dan ruim ik even alle rommel op en gooi ik alle afval weg."
Ik begon met opruimen en nam alle afval van het tafeltje om dat in de vuilnisbak te gooien.