Gaten in het Geheugen

Gaten in het Geheugen


((Wat: Sharon en Lisette zijn niet gezien op Zweinstein tijdens de week vakantie die ze hadden. De anderen waren allemaal op Zweinstein gebleven en hadden aangenomen dat ze beiden bij een van de twee waren. Wanneer ze de eerste lesdag weer in de saaie lessen zitten, word opgemerkt dat ze beiden nog altijd niet aanwezig zijn. Dan wordt Harry uit de les gehaald door Anderling tijdens zijn laatste uur en wordt hij naar de Ziekenzaal begeleid waar een bewusteloze en gewonde Sharon ligt... Twee tellen later wordt Lisette ook binnengebracht met dezelfde verschijnselen. Wanneer ze bijkomen, blijken ze geheugenverlies te hebben en zich de hele vakantie niet meer te herinneren, vanaf het moment dat ze het lokaal van de laatste les voor de vakantie uit liepen. Iedereen is bezorgd, maar dan beginnen de twee zich dingen weer vaagjes te herinneren en proberen ze samen uit te vissen wat er gebeurd is, zonder dat de rest zich nog overbezorgder gaat gedragen...
Waar: Begint in de Ziekenzaal... (met Harry die erheen gebracht word, en bijna meteen word Lisette binnengebracht. De andere leerlingen die om de twee geven, komen meteen als de les voorbij is).
Wanneer: De eerste dag na een week vakantie te hebben gehad
Wie: Voornamelijk...:
* Sharon Miller
* Lisette Moor
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Mijn lichaam was slap, mijn armen zaten onder de schrammen en krassen en enkele wonden over mijn hele lichaam bloedden. Ik voelde echter geen pijn; ik voelde niets, ik was buiten bewustzijn. Alles was zwart, maar om mijn heen was madame Plijster druk in de weer alles te vinden om me weer op te lappen. Op dat moment kwam Anderling binnen en had mijn broer uit de les gehaald.
De deur ging nogmaals open en Hagrid kwam met een bewusteloze Lisette binnengelopen. Hij legde haar op het bed naast mij neer en al gauw werd opgemerkt dat we dezelfde verwondingen en schade hadden, dezelfde kritieke toestand ook. Wat was er gebeurd?
"Potter, weet jij hier meer van? Waren die twee samen en waar?" vroeg Anderling streng terwijl ze vanuit haar ooghoeken bezorgd naar de twee Griffoendorstudentes keek.


Ginny stormde de gangen. Ze had iets opgevangen in de leerlingenkamer, iets over Sharon in de Ziekenzaal? Ze sprintte de kille gangen door, botste bijna meerdere keren tegen de muren in haar vaart en negeerde toen ze Malfidus voorbij liep en hij haar kwaad nariep. Hadden ze het goed gezien in het voorbij lopen? Wat was er dan gebeurd? Allerlei gedachtes en beelden gingen door haar hoofd en steeds sneller begon ze te rennen.
Toen struikelde ze over haar eigen voeten en knalde ze met een vaart op de grond, na eerst een paar treden van de verborgen trap achter een schilderij te zijn gevallen. Grommend keek ze naar haar knieën en probeerde ze zo snel mogelijk op te staan, zo snel als ze maar kon. Ze kneep haar ogen dicht van de pijn en baalde dat ze geen geneesspreuk wist. Ze veegde zo veel mogelijk van de straaltjes bloed op haar knieën weg en liep rustig verder - het snelste wat ze kon...

Hij schrok heel erg toen hij zijn zusje daar zo zag liggen.
''Ik weet hier helemaal niets van, Professor.''
Zei hij toen.
''Het komt toch wel met hun in orde''
Vroeg hij toen heel erg bezorgt.
''Het moet gewoon goed komen''
Ik wil niet haar ook kwijt raken.

Als ik eenmaal op het bed lig, bewusteloos en al, blijf ik daar ook liggen. Ik heb ongeveer dezelfde verwondingen als Sharon, al heb ik dat zelf niet door. Ik zag niks, hoorde niks en voelde gelukkig ook geen pijn.
Ergens in mijn achterhoofd heb ik gewoon een rare droom, die ik wel vaker heb met mijn fantasie. Dit keer bijvoorbeeld over een gele slak die Semmie heet... Geen idee hoe ik d'r op kom.
Ik lig maar wat bewusteloos te liggen en als ik bij bewustzijn was geweest was ik vast Anderling gaan knuffelen aangezien zij de enige is tot nu toe die ook maar een blik op me heeft geworpen. Behalve Hagrid dan, maar daar krijg ik mijn armen met geen mogelijkheid omheen voor een goeie knuf.

Ook ik had iets gehoord over Lisette en Sharon. Meteen was ik in paniek en stond op.
"Elisa, gaan we in de ziekenzaal kijken?" vroeg ik en was al bijna de leerlingenkamer uitgerend.
"Wat zou er met hen zijn? Hopelij maken ze het goed !"
Ron keek bezorgd Harry na en vroeg zich af wat er precies aan de hand was. Hij baalde dat hij niet mee mocht. Hij was toch Harry's beste vriend? Alles wat hem aanging, ging hem dus toch ook aan?

Hij was erg bezorgt om Shar en Lis.
''Mag ik bij hun blijven?''
Vroeg hij toen aan professor Anderling.
''Ik wil graag hier blijven''
Ik stond ook op.
''Ja laten we gaan''
Ik rende achter An aan.

Ginny's mopperde luidkeels en strompelde nog altijd door de gangen. Haar enkel was inmiddels groot en dik, pijnlijk aanvoelend bij elke stap die ze maakte. Ze probeerde de pijn zo veel mogelijk te negeren; als de geruchten waar waren, waren Lisette en Sharon er erger aan toe, misschien wel zo erg dat...
De tiener schudde haar hoofd. Nee, daar mocht ze niet aan denken. Ze waren vechters, ze zouden niet opgeven.
Angstig keek ze om haar heen, zich afvragend waar haar vriendinnen waren geweest en hoe ze toegetakeld konden zijn zonder dat iemand er vanaf wist...

Anderling keek Harry aan.
"Waarom denkt u gehaald te zijn, meneer Potter?" zei ze op een kalme toon, maar een lichte laag van irritatie was toch duidelijk merkbaar in haar stem.
De bel ging en de meeste leerlingen sprintten direct het lokaal uit, op weg naar een plek buiten om te genieten van de warme lentedag.
Hermelien borg haar spullen op in haar tas en liep naar Ron toe.
"Kom op, Ronald! We moeten naar Harry toe. Ik weet niet, er klopt iets niet. Ik heb hier maar een slecht gevoel bij..."

Ron rende naar Hermelien. Zijn spullen had hij al opgeborgen en knikte.
"We gaan !" Hij rende het lokaal uit en bleef toen staan. Met een peinzende uitdrukking op zijn gezicht.
"Waar moeten we precies heen?"
Ik rende door.
"Ik hoop maar dat het in orde komt met hen !" Ik was erg bang en bleef daardoor doorrennen.

Hij ging tussen de bedden van Shar en Lis zitten.
''Word alsjeblieft wakker''
Fluisterde hij zachtjes tegen hun.
Ik bleef achter An aan rennen.
''Ja ik hoop ook dat ze het goed maken''
We kwamen aan.
''Laten we maar naar binnen gaan''

Ginny passeerde zonet het lokaal waar Ron uit kwam stormen, wat rustiger op de voet gevolgd door Hermelien.
"Hermelien! Ron!" riep ze en ze haastte zich naar hun toe. Haar enkel ging steeds pijnlijker aanvoelen, maar de gedachte dat ze bij de ziekenzaal een zalfje kon krijgen waarmee het meteen over was, verzachte de pijn lichtjes.
"Het gerucht gaat dat Sharon en Lisette op de Ziekenzaal liggen!" Toen merkte ze pas wat ze miste; er ontbrak iets toen ze Hermelien en Ron zag.
"Waar is Harry?" vroeg ze verbaasd.
"Professor Anderling haalde hem uit de les, maar dit verklaart waarom! Kom mee!" vertelde Hermelien en ze haastte zich naar de Ziekenzaal. Al gauw zagen ze Elisabeth en An voor de deur staan...

Ron liep mee met zijn zusje en Hermelien en had eerst nog niet gemerkt dat ze gewond was. Toen hij het zag, ging hij snel naast haar lopen.
"Gaat het met je?" vroeg hij en bleef snel stilstaan omdat hij anders tegen An opgebotst was.
"Sorry !" zei hij snel.
Ik reageerde er nauwelijks op.
"Weten jullie wat er met Lisette en Sharon gebeurd is?"

"Ja, Ron! Ik ging gewoon door mijn enkel, dat is alles. Het is zo weer over, helemaal als madame Plijster ermee klaar is," reageerde Ginny. Ergens vond ze het wel grappig dat haar broer op een moment als deze bezorgd kon zijn om een klein dingetje als een zere enkel, maar ook ergerde het haar. Er waren belangrijkere dingen om aan te denken op momenten als deze en bovendien had ze geen zin om een overbezorgde broer te krijgen.
"Nee, ik hoorde enkel het gerucht dat ze -" begon Ginny, maar ze kapte haar zin af.
De deur van de Ziekenzaal ging open en professor Anderling verscheen op de gang.
"Een hele opkomst. Als jullie stil zijn en rustig blijven, denk ik dat madame Plijster er geen problemen mee heeft, maar luister goed naar haar. Wanneer ze zegt dat jullie weg moeten, doe dat dan ook!" Hierna liep Anderling weg en liep Ginny gehaasd naar binnen en zag ze Harry bij de twee meisjes zitten... Haar wangen begonnen rood te kleuren en haar pas vertraagde...

Uit mijn idiote droom wordt ik zowat geschopt en ik belandt voor mijn gevoel heel pijnlijk op de grond, waar ik in werkelijkheid gewoon in bed wakker wordt.
Ik kreun pijnlijk, beweeg mijn oogleden, maar wordt nog niet helemaal wakker. Alles doet pijn en ik heb absoluut geen zin om mijn ogen open te doen, maar aangezien ik dorst heb ben ik wel gedwongen mijn ogen open te doen.
''Oww... Mag ik een beetje water?'' vraag ik schor, om zowat besprongen te worden door madam Plijster voor een check-up. ''Ik wou alleen een glaasje water, geen volledige check-up!'' protesteer ik zwakjes.

Hij hoorde opeens Lis wat zeggen.
''Lisette je bent wakker''
Zei hij vrolijker.
''Nu Sharon nog''
Hij keek weer naar zijn zusje.
Ik keek naar Ginny.
''Ben je aan het blozen, Ginny''

"He? Wat?" zei ze geschrokken en ze keek naar Elisabeth.
"Nee, eh - mijn enkel begint me nu nogal af te knellen. De pijn komt met scheuten en steeds erger," vertelde ze gauw en ze liep naar de dichtbijzijnde stoel en bekeek haar dikke, knalrode - en lichtelijk blauwe - enkel.
"Moeten we Nick trouwens niet waarschuwen?" stelde ze onzeker voor.


Het zweet stond op mijn voorhoofd en voor het eerst kwam er weer beweging in mijn lichaam. Mijn hoofd bewoog als een gek, alsof ik een vreselijke nachtmerrie had en mijn blik stond ook vol angst.
Na nog even zo gewoeld te hebben in het bed, kneep ik met mijn ogen en opende ik ze langzaam, badend in het zweet. Ik ging met mijn hand naar mijn voorhoofd en voelde me zwak en pijnlijk. Iedere beweging, iedere ademhaling, alles deed zeer...

Ron had nog niet gemerkt dat Lisette en Sharon wakker geworden waren. Bezorgd liep hij tot bij Ginny.
"Mevrouw Plijster moet echt even naar je voet kijken !" zei hij en zag dat die er niet goed uitzag.
"Als jij dat doet, zal ik NIck waarschuwen !"
"Lisette !" rie pik bijna. Ik kon me nog net inhouden. Ik was dolblij dat ze wakker geworden was en keek vrolijk Elisa aan. Toen Sharon ook wakker geworden was, werd mijn humeur nog wat beter.

"Ron!" kreunde Ginny en haar gezicht betrok van de pijn.
"Ronald, ze wilt niet. Laat haar nou! Madame Plijster heeft bovendien wel betere dingen te doen! Kijk!" schoot Hermelien ginny te hulp.
Ginny sprong overeind, zakte door haar enkel en beet hard op haar tong om een kreet binnen te houden en hield zich overeind door op het bed te steunen.
"Lisette! Sharon!" zei ze opgelucht. Ze zag Plijster van de een naar de ander sprinten en keek toen onzeker naar de anderen.
Wat hebben die twee meegemaakt?

''Damn...'' mompel ik. ''Hé! Zou iemand Gin overeind kunnen helpen? Ik wil wel, maar ga dood van de pijn als ik ook maar een vin verroer... Umf! Madame Plijster! Dat was geen vraag om een smerig geneesmiddeltje! Ew...''

Ik snelde naar Ginny toe en ondersteunde haar.
"Gaat het nog?" vroeg ik bezorgd. "Kan je niet beter terug gaan zitten?"
Ron keek Hermelien een beetje boos aan. Daarna keek hij naar de twee meisjes en zei niets meer.

Ginny ging met tegenzin zitten en zorgde voor een rechte rug zodat ze nog goed zicht had op de twee in de bedden.
Sharon kreunde en trok smerige gezichten toen madame plijster haar allemaal vieze drankjes gaf. Langzaam, hoeveel irritatie en pijn het ook deed, probeerde ze zichzelf met haar armen te beschermen, alsof ze aangevallen werd.
Hermelien keek bezorgd. "Wat is er gebeurd?" stelde ze de vraag die iedereen dwars zat.
Sharon zei niets. Gedachtes schoten door haar heen, maar het laatste wat ze herinnerde... was de laatste les voor de vakantie. Wie weet hoeveel uur dat geleden was.

((Dat wordt erg wanneer ik ontdekt dat ik gewoon een week uit mijn leven mis xD *slikt* please don't tell me anyone told Draco, because he and Harry are gonna kill each other!))

''Mfff,'' zei ik door een lepel vol smerig drankje heen, voor ik slikte en dat gemurmel wat duidelijker eruit kon krijgen. ''Ik kan me niks herinneren,'' gaf ik verward toe.

Ik keek onzeker naar beiden.
"Dat is vreemd! Maar je weet toch nog wel wie je bent?" vroeg ik wat onzeker.

''Zou ik niet een béétje meer gefreakt doen als het geval zou zijn dat ik dat niét meer wist?'' vroeg ik simpelweg. ''Natuurlijk weet ik nog wie ik ben! Lisette! Zeven letters zijn niet zo moeilijk te onthouden, weet je.''

Ik grijnsde.
"Ja... je bent duideijk nog jezelf."

"Hopelijk kunnen we snel van de vakantie genieten," mopperde Sharon pijnlijk toen ze het smerige drankje ingenomen had. Ze meende te voelen dat het direct in werking ging.
Hermelien keek wat geschrokken en onzeker naar de anderen.
Ginny's lichaam verstijfde toen er een pijnschok door haar been trok.

''Inderdaad,'' was ik het met Sharon eens. ''Ik voel me alsof ik door tien muren ben gerend, 5 kilometer heb gerend en een paar keer in mekaar ben getrapt. Da's geen fijn gevoel, weet je.''