Margaretha scheurde snel een stuk van haar jurk en bond die om het hoofd heen, om de wonde. "Ik krijg je hier wel weg", zei ze zachtjes. "Ik beloof je dat alles in orde komt..." Ze scheurde nog eenstuk van haar jurk en hield dat beet. De soldaat tilde Maya op. "Ik breng haar naar de tweede schuilplaats..." Hij ging weg.
Ze kwam na een tijdje bij. ''MArga'' Zei ze moeizaam. De soldaat pakte Marga vast. ''Mee komen'' Ze sloot haar uiteindelijk op in een andere schuilplaats.
Margaretha huilde nog steeds, maar net toen hij haar wilde opsluiten gaf ze hem een enorm harde trap in zijn maag. "LAat me gaan!" gilde ze. "Ik wil naar Maya!" De soldaat keek naar Maya. "Rustig maar", zie hij. "Ik zorg er wel voor dat die wonde verzorgd wordt."
Ze keek rond. ''Marga'' Ze werd bang. ''Waar is Marga?'' Ze wou weg kruipen. De ene soldaat beet op zijn tanden. ''Ík laat je nooit gaan'' Hij sloot haar op en legde zijn arm om zijn maag.
Marga was woedend. "Oh nee?" Ze gromde. "Dat zullen we nog wel zien! Ik maak je gek tot je besluit om me te laten omdat je van me af wli!" De soldaat keek onzeker. "Rustig maar!" zei hij. "Ik zal je geen pijn doen!"
Ze kroop naar achteren. ''Ik wil naar Marga'' Riep ze moeizaam. ''Laat me gaan'' De soldaat stond buiten. ''Ik laat me niet gek maken'' Zei hij toen en ging daarna naar de anderen soldaat.
Margaretha was woedend. "JIj idioot!" Ze zakte toen huilend neer omdat ze wist dat ze hier niet zomaar uit kon gerake. "Dit kan niet waar zijn ..." De soldaat keek onzeker. "Ik ga wat spullen halen om je wonde te verzorgen!" zei hij tegen haar en glimlachte. "TOt zo!" hij ging naar buiten en zag zijn vriend.
Ze ging bang in een hoekje zitten. ''Marga'' Zei ze zachtjes. ''Steven'' De andere soldaat liep naar zijn vriend. ''Hoe gaat het met haar?'' Vroeg hij toen. ""Ze is best wel leuk''
De soldaat keek zijn vriend aan. "Het gaat wel met haar, Mark, als ik toch spullen kan gaan halen om haar te verzorgen!" Hij keek even om zich heen. "I kben zo snel mogelijk terug ..." Steven had niet door wat er aan de hand was. Margaretha huilde zachtjes. "Ik wil hier weg"
De soldaat ging ervandoor om de spullen op te halen die hij nodig had. Als de koning hierachter kwam, zou het hun kop kosten, dat wist hij. Daarom hoopte hij dat de koning er nooit achter zou komen. Toch kon hij hetn iet helpen dat hij vaak even over zijn schouder keek om te zien of hij gevolgd werd. Margaretha werd plots stil en keek om zich heen, al zag ze niet veel aangezien het donker was. Haar tranen droogden zomaar ineens op en de nieuwe tranen die er net nog wel hadden gezeten, waren nu helemaal verdwenen. Een tijd geleden, ze kon zich niet goed meer herinneren hoelang ondertussen, had haar moeder haar een belofte gedaan. Ze had haar gezegd dat ze nooit, maar dan ook nooit haar dochter zou verlaten. Ook al kon Margaretha haar moeder nu niet meer zien, haar niet meer vasthouden, haar stem niet meer horen, toch wist ze dat ze nog bij haar was. En hier in deze donkere ruimte, voelde ze zich dichter bij haar moeder dan ooit in haar hele leven. Ze sloot haar ogen en plots galmde er een stem door de kamer. Eigenlijk klonk die stem slechts in haar hoofd, maar het leek haar dat het heel de ruimte vulde. Margaretha, je hoeft niet bang te zijn! Ik ben bij je en je kan hier uit geraken en je zusje redden. Geef de hoop niet op. GEef de hoop nooit op! Plots leek ze twee handen op haar schouders te voelen, maar toen ze haar ogen opende en omkeek, zag ze niets behalve duisternis. Haar hand greep in de hoop haar moeder te vangen, maar het enige dat het ving, was lucht. Lege lucht. Nu pas merkte ze dat het gevoel verdwenen was. De kamer was weer kil en donker. Haar moeder was weggegaan, maar toch wist ze dat haar moeder haar in het oog hield en haar nooit helemaal zou verlaten. Waarschijnlijk hield ze haar enige dochter vanop een afstandje in de gaten. Met hernieuwde kracht en moed hees Margaretha zich overeind. Haar schouder voelde nog pijnlijk aan en was stijf, maar ze wist dat die goed te verdragen was. Ze was niet voor niets opgegroeid in een gewoon dorpje. Deze soldaten wisten niet wie ze voor zich hadden. Ze dachten vast dat ze een prinsesje was dat bang was om haar handen vuil te maken. Nou, daar vergisten ze zich sterk in! En ook Maya was zo niet, hoewel ze wel opgegroeid was in het paleis, omringd door dienaren die alles deden wat ze hen vroeg en bewakers die haar voor het kleinste gevaar beschermden, zelfs voor een spinnetje. Ze was niet heel haar leven al een prinses en daar was ze best blij om. Zelf wist ze ook dat ze nooit een goede prinses zou zijn. Ja, zij wist het al, maar ze wist niet hoe ze het Maya moest zeggen. Hoe had ze in hemelsnaam kunnen denken dat ze daar ooit thuis zou horen? Ze wilde het graag geloven omdat ze zo graag bij Maya was, maar ze kon niet veranderen wie ze was. Vroeger, toen ze nog wilde fantasieën had over haar vader, had ze ook een keer bedacht dat haar vader een koning was, maar het was slechts een droom en in dromen lijkt alles geweldig. Ze had echt gedacht dat ze het leven in een paleis gewoon kon worden, maar nu besefte ze pas echt dat dat niet klopte. Heel haar leven was ze al een doodgewoon, arm boerenmeisje. Ze hield van dat leven, al had ze dat vroeger nooit gezien. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. Hoe vaak was ze vroeger niet boos geweest op haar moeder of haar uitgekafferd omdat ze weer eens moest helpen werken waardoor haar vrije tijd zienderogend verminderde. Nu pas besefte ze hoe vrij ze toen geweest was. Zo vrij zou ze nooit meer kunnen zijn in het paleis. Ze had zichzelf nooit gezien als een prinses. Deze dure kleren die veel te strak zaten, waren niets voor haar. Zij was niet een persoon die zich op haar wenken liet bedienen en godganse dag koninklijke dingen deed. Dat was niet wie ze was, dat was niet wie ze wilde zijn. Ze wilde vrij zijn, door de bossen rennen met haar wolf. Ze wilde andere mensen helpen en levens redden. Op zoek gaan naar een slaapplaats voor de nacht, op zoek naar eten terwijl ze rustig door de natuur zwierf. Geen tijd, geen verplichtingen. Gewoon doen wat je wou... gewoon vrij zijn. Maar aan de andere kant was er weer Maya. Haar zusje. De persoon waar ze het meest om gaf. Ze wist dat ze haar niet kon vragen om met haar mee te gaan, maar als ze haar plannen doorzette, zou dat betekenen dat ze haar zusje nooit meer zou zien... of toch bijna nooit meer. Heel even verloor ze weer de kracht en ze sloot haar ogen, haar hoofd naar de grond gericht in de hoop dat haar moeder haar kon helpen bij het maken van deze loodzware beslissing. Maar er was niets: haar stem sprak niet, ze voelde haar aanwezigheid niet. Ze was alleen. Dat begreep ze. Alleen zij wist welke keuze de juiste was en niemand kon haar daarbij helpen. Ze vond het vreselijk en wenste zelfs dat ze haar zusje nooit ontmoet had omdat ze dan niet zou weten wat ze miste, maar kon ze zichzelf verloochenen omwillen van haar zusje? Ze zuchtte diep en keek weer op. Eerst moest ze maar eens proberen om zichzelf hier uit te krijgen. Haar ogen waren ondertussen al wat beter aan de duisternis gewend, maar veel kon ze niet zien. Veel was er ook niet te zien aangezien het enige dat zich in deze afgesloten ruimte bevond een strozak was waar ze op kon gaan liggen. Wat een idioten! Dachten ze nu echt dat ze zou gaan slapen? Dan kenden ze haar nog niet goed! Ze zou zich pas overgeven aan de slaap wanneer ze er gewoon bij neerviel. Ze moesten wel veel zelfvertrouwen hebben in zichzelf als ze dachten dat ze hier niet uit zou geraken. Heel even voelde ze angst opborrelen in haar maag, maar ze verdrong die meteen. Zo mocht ze niet denken. Des te sneller ze hier uit geraakte, des te sneller kon ze naar haar zusje en kon ze verzorgd worden, maar ook des te sneller moest ze een keuze maken. Zolang die niet gemaakt was, bleef ze er mee zitten en dat was nog een vreselijker gevoel. Dan was er ook nog Richard van wie ze zielsveel hield. Zou hij met haar meegaan als ze dat vroeg? En zouden ze dan ook nog zo vrij kunnen zijn? Ze begreep dat het nooit meer zou zijn zoals het was na de dood van haar moeder en voor ze haar vader had gevonden. Dat kon gewoon niet: er was teveel veranderd. Een diepe zucht ontsnapte uit haar lippen toen ze zich naar de gesloten deur toebewoog. Haar handen verkenden op de tast de deur in de hoop iets te vinden dat haar kon helpen om te ontsnappen. Ze had vast wel wat tijd eer de soldaat langskwam om haar te controleren en hopelijk wat eten of drinken te geven. Dat hoopte ze tenminste. Toen ze niets gevonden had, deed ze enkele stappen opzij waardoor ze al meteen in een hoek van de kamer stond. Ze wist dat er geen gaten in deze houten muur zaten want dan zou het niet zo donker zijn geweest, maar daar was ze ook niet echt naar op zoek. Ze zocht eerder een rot stuk hout dat ze gemakkelijk kon openbreken of beuken, al zag haar schouder dat laatste niet echt meer zitten. Waarschijnlijk zag hij al hekemaal blauw, maar dat zou ze pas kunnen zien tegen de tijd dat ze in de open lucht stond en wat licht had. Dit hutje dat als haar gevangenis diende, was niet groot en ze begon het benauwd te krijgen. Eerst scheurde ze de mouwen van haar gloednieuwe jurk die ondertussen al erg kapot en vuil was, af zodat enkel haar schouders nog bedekt werden. Daarna probeerde ze de onderkant van haar jurk af te scheuren tot net boven haar knieën. Toen dat gelukt was, liet ze zich hijgend op de grond zakken om even op adem te komen. Haar ogen voelden zwaar aan en even dacht ze dat ze in slaap zou vallen, maar van het ene op het andere moment was ze plots niet meer moe, maar juist heel energiek, alsof ze net uren aan een stuk had liggen slapen. Even dacht ze ook dat ze toch ingedommeld was zonder het zelf te beseffen, maar ze besloot er maar gewoon niet meer aan te denken en een uitweg zien te vinden. Opnieuw ging ze op zoek naar een uitweg en tot haar grote vreugde vond ze enkele verrotte planken. Bijna was ze van geluk in tranen uitgebarsten, maar ze werkte snel verder. Ze beukte met haar pijnlijke schouder, omdat ze geen twee pijnlijke schouders wilde, tegen de planken aan en gaf er enkele trappen tegen tot ze uiteindelijk braken. Haar kleren bleven haken toen ze door de smalle opening naar buiten probeerde te klimmen en één keer bleef ze zelf ook bijna vaststeken, maar na enig getrek, wat haar wel nog meer scheuren en enkele wonden in haar buik opleverde, geraakte ze er toch uit. Dol van vreugde, maar te moe om dat te laten tonen, knipperde ze met haar ogen tegen het zonlicht dat er nu meer dan genoeg was. Zelfs in het hutje was het nu niet meer zo donker doordat het licht er naar binnen viel door het gat dat ze gemaakt had. Met half dichtgeknepen ogen, keek ze naar de stralende zon die haar nog nooit zo vrolijk was voorgekomen.
Margaretha leek al haar kracht plots te zijn verloren en ze zakte door haar knieën op de grond neer. Ze wist dat ze hier weg moest en snel! VOor de soldaat terugkwam. Toch bleef ze een aantal minuten liggen. Toen ze een klein beetje uitgerust was, hees ze zichzelf overeind en ging op weg, op zoek naar hulp. De soldaat had alle spullen. "Nu terg!"
Na een lange tijd, het leken haar wel jaren te duren, gelukkig waren het maar enkele uren, vond ze het kamp waar Steven zat. "Steven", riep ze waarna ze neerviel. Ze was voor het eerst in haar hele leven en vooral de periode dat ze hem kende, wat eigenlijk nog niet zolang was, blij om de jongen te zien. "Wat is er gebeurd?" Hij boog zich over haar heen en hielp haar overeind. Huilend begon Margaretha te vertellen. De soldaat kwam weer bij eht huisje en liep naar binnen. "Ik ga je verzorgen, meisje!"
De soldaat liep tot bij haar. "Rustig maar!" zei hij en streelde haar wang. Steven vloekte. "Ik ga haar zoeken!" MArgaretha keek hem bang aan. "Ik ga mee!" Hij dchudde zijn hoofd. "Iemand moet op de kinderen letten!"
Index 
Portal 
Viavia's 
vr 5 jun - 17:41
