Kidnapping Sharon again..

wat: Het is een tijdje rustig geweest, maar cole heeft er genoeg van.,
Hij zoekt Nerez maar kan haar niet vinden, ook haar broer Dominique is
naar haar opzoek maar kan haar ook niet vinden, hoopvol en met tegen
zin loopt hij naar de kamer van zijn vader in de hoop haar daar te
vinden. Maar dat valt tegen want hij vind er enkel zijn vader, die hem
er weeropuit stuurt om Sharon te halen.., maja hoe loopt dit af? zou
Sharon meegaan? hefig tegenstribbelen? of vind dom er een onaangename
verrassing??
waar: underworld en dwaar waar sharon is
wanneer: vlak na kerst
genre: ontvoering
wie:Dom, shar,aaron en wie er nog meer bij moet komen
regels: -

Hij keek op van de stapels plannen op zijn bureau toen er op de deur geklopt werd en zijn zoon de ruimte binnen liep. Hij keek hem geïnteresseerd aan, alsof hij hem al jaren niet gezien had - wat deels wel klopte.
"Dominique, waar heb ik deze eer aan verdiend?" vroeg hij grijnzend. Het antwoord was te verwachten, maar dat interesseerde hem niet. "Nee, vermoedelijk is ze ergens wat Demons aan het uitroeien of bij haar vriendje - het klopt toch dat ze een demonenvriend heeft?"
Zoiets had hij de laatste tijd gehoord en hij had wel zo'n vermoeden dat het nog waar was ook.
"Heb je al bij je moeder gekeken? Zij weet het eerder. Maar nu je er toch bent; ik zou graag willen dat je er weer op uit gaat. De Charmed Ones zijn nogal afgeleid en dit is het perfecte moment om toe te slaan, zeker nu ons doel weer in de Manor is en niet in die veilige hut ergens verborgen... Je weet waar ik het over heb."

Hij keek zijn zoon na en zodra Dominique uit het zicht verdwenen was. Hij staarde nog kort voor zich uit, maar toen schoot iets hem te binnen en begon hij direct door zijn plannen heen te bladeren op zoek naar de juiste. Dit was het ontbrekende element geweest!


Ik lachte vrolijk om de manier waarop Aaron mijn slaapkamer in de Manor - waar ik voor het eerst sinds tijden weer was - binnen liep. Liggend op mijn bed, keek ik weer eens rond. Niets was nog verandert, misschien wat stoffiger, maar meer ook niet. Mam had het vast niet schoon kunnen maken omdat mijn deur nog altijd op slot was en beveiligd. Nu was dat anders. Hij stond wagenwijd open iedereen kon binnen komen. Maar dat kwam ook omdat hier niets waardevols meer was. Alles had ik nu ook in mijn kamer in de boomhut of had ik erheen verhuisd. Dit was meer een logeerkamer, die veel op mijn echte kamer van nu leek.
Ik zuchtte en staarde naar het plafond. Ik hoorde op zolder wat geluiden, waarschijnlijk waren ze weer bezig op Demons en alles te jagen, ik wist het niet. Daar deed ik tenslotte niet meer aan mee. Ik ging op mijn armen liggen en staarde naar de lege deuropening en mijn gedachtes dwaalden af...
Aaron plofte op de stoel in de hoek van de slaapkamer en staarde uit het raam.

Mijn gedachtes waren afgedwaald naar vroeger, naar momenten dat ik ook rustig op bed had gelegen en dat de deur rustig open zwaaide en mijn broer, mijn nichtjes, mijn moeder, mijn broertjes, vrienden, etc. allemaal binnen kwamen, allemaal andere momenten en andere herinneringen. Ik zuchtte. Dat was nu allemaal anders nu ik niet meer hier woonde en aan een andere kant stond, een onpartijdige...
Een gil ontsnapte uit mijn mond van schrik. Voor het eerst sinds lange tijd zag ik een bepaald bekend gezicht, Dominique's! Ik probeerde mijn arm los te trekken, maar liggend ging dat helemaal niet zo makkelijk en zin om mee te gaan met hem had ik absoluut niet!


Hij stopte met uit het raam te staren toen hij Sharons kreet hoorde. Geschrokken stond hij op en zag hij dat er een nieuwe gedaante op het bed lag - eentje die er een paar tellen geleden nog niet was. Zo snel als hij kon liep hij naar ze toe en begon hij zich ermee te bemoeien.
"Laat haar los!" Zonder enige moeite haalde hij ze uit elkaar. De greep was niet al te krachtig geweest, maar misschien kwam het door zijn trainingen en positie; hij zat in een betere houding om ze los te maken.
Sharon verschool zich achter hem en hij bekeek de onbekende jongen. Ergens kwam hij hem bekend van voor, maar even kon hij niet op de juiste persoon komen en waarvan...

Verbaasd keek ik van Dominique naar Aaron. Hoorde ik dat nou goed? Ze - ze kenden elkaar?
Ik bleef nog altijd achter Aaron staan, niet bereid om met Dominique mee te gaan, maar mijn verbazing en nieuwsgierigheid dwong me om een stukje opzij te gaan zodat ik Aaron aan kon kijken.
Toen begreep ik het en had zo'n vermoeden dat het bij Aaron ook langzaam op begon te dagen...


Hij keek nors naar de jongen.
Oh, wacht. Ik weet het al weer...!
"Nu weet ik het weer. Jij bent een van die kinderen van Hem!" zei hij met rollende ogen. Dacht hij weg te zijn van zijn afkomst, komt het naar hem toe! "Wat moet jij hier kan ik eerder vragen... Ik ben al een tijd onpartijdig als je dat nog niet wist en daarbij: je moet Sharon met rust laten!"
Hij keek vastbesloten naar Dominique. Hij had hem wel eens gezien, maar nooit gesproken ofzo. Zijn vader zou hem vermoord hebben als hij dat had gedaan. Bovendien had hij altijd gedacht dat zijn kinderen nogal verwaand waren, dat merkte je vaak bij die rijke kinderen of kinderen met machtige ouders...

Ik slikte en keek onzeker van de een naar de ander, tot Dominique verdween. Gespannen hield ik mijn adem in. Ik slaakte een kreetje van schrik toen ik door Dominique beetgepakt werd en weggetrokken in mijn eigen schaduw. Ik was erop voorbereid geweest, maar te laat en er was niets meer aan te doen. Ik had een hekel aan deze manier van reizen, maar vermoedelijk moest je er gewoon aan leren wennen, net zoals ik aan orben had moeten wennen in het begin.
Ik probeerde me direct los te rukken toen we ergens weer verschenen en ik nam niet eens de tijd en moeite om rond te kijken. Het enige wat ik wilde was terug, terug naar Aaron...


Woedend draaide hij zich om en zag nog net hoe Sharon verdween. Hij vloekte en keek om zich heen. Hij wist maar een ding dat hij nog kon doen, maar liever deed hij dat niet. Hij gromde zacht en verdween in zwarte rook, om weer te verschijnen in de Onderwereld, Cole's basis.
Kwaad liep hij in het rond, op zoek naar de twee die zonet nog de Manor verlaten hadden.
"Als hij niet trots erop is Zijn zoon te zijn, waarom luistert hij dan?" mompelde hij furieus in zichzelf. "Ik heb het tenslotte toch ook geweigert en vertrokken?" Hij schudde zijn hoofd en ging op zoek. Ergens moesten ze hier zijn en hij zou ze vinden!

Ik was eindelijk los en wilde het op een lopen zetten, Aaron roepen, maar ik zat tot mijn verbazing vast aan de grond. Al gauw had ik door wat er aan de hand was en woedend sloeg ik mijn armen over elkaar heen. Cole was er gelukkig niet, maar ik moest een manier bedenken om hier weg te komen.
Voordat ik het wist was een plan echter al niet meer nodig en bevond ik me samen met Dominique terug in mijn kamer. Ik plofte van verbazing hard op mijn bed en keek hem aan.
Ik schudde mijn hoofd om erbij te blijven.
"Weet je - je hebt best wat dingen met Aaron gemeen..."
Over Aaron gesproken, waar is hij?
Ik keek om me heen en zag hem niet.
Aaron? Waar ben je? Ik ben terug in mijn kamer!
Aaron verscheen met zijn gebruikelijke zwarte rook en hij liep kwaad op Dominique af. Gauw sprong ik tussenbeiden.
"Kalm aan! Hij heeft me weer teruggebracht. Jezus, jullie zien volgens mij lang niet zo veel als ik zie. Jullie zijn allebei tegen jullie vader, beschermed over iemand,... moet ik nog doorgaan?" Ik keek ze een voor een aan en plofte weer op bed neer; Aaron in de bureaustoel.
Ik kon eigenlijk nu wel zien en begrijpen dat ze beiden van dezelfde plek komen...

Ik vroeg me af Dominique bedoelde met 'de laatste keer'. Ik had al vaak met Nerezza aan de stok gehad, maar iets zei me dat hij iets heel anders bedoelde...
Ik stond op, liep naar het raam en ging weer zitten. Wat moest ik nu met die twee jongens? Aaron zweeg Dominique dood...
"Kennen jullie elkaar eigenlijk goed? Ik bedoel, jullie komen uit hetzelfde gebied in de Onderwereld. De een als zoon van De Bron, de ander als zoon van diens rechterhand... Je zou zeggen dat jullie zowat samen opgegroeit zijn. Ik ken mensen die op zo'n manier meer broers zijn geworden dan 'zoon van die en die'."

Aaron keek Dominique aan. Hij was - moest hij eerlijk bekennen - anders dan hij verwacht had. Na al die jaren op bijna dezelfde plek wonen en dan dit.
Hij zuchtte en keek van Sharon naar Dominique.
"We hebben zelfs tot hiervoor nauwelijks woorden uitgewisseld," voegde hij aan Dominique's verhaal toe. "Die trainingen kan ik me nog goed herinneren, vreselijk. Ik heb er zelf ook genoeg gehad, misschien wel een groot deel dezelfde."
Hij zag dat Sharon nieuwsgierig toekeek.
"Maar tot een jaar terug woonde ik daar en toen verhuisde ik naar boven. Uiteindelijk bleef ik doordat ik mijn opdracht halverwege eindigde en we nu zijn waar we zijn."

Aaron keek naar Dominique en haalde zijn schouders op.
"Trainingen zijn trainingen, hard," zei hij kalm. "En ik werd dan misschien wel niet getraind om de Bron zelf op te volgen, maar wel mijn vader, jouw vaders rechterhand."
Sharon keek van de een naar de ander, proberend het gesprek op gang te houden en nieuwsgierig naar vroeger.
"Nerezza is gevaarlijk, praat me er niet van," mompelde ze. "Ik heb er genoeg ervaringen mee en dan is ze nog zichzelf volgens mij..."
Aaron keek naar Dominique.
"Je zuster is inderdaad gehecht aan haar vader, maar is daar niets tegen te doen? Iets kan haar toch veranderen? Ik was ook altijd braaf en deed mijn best mijn vader op te volgen, maar nu... nou, dat is dus anders."