Slechte Tekens

Slechte Tekens


((Wat: Op het moment dat Cody in een heftige discussie is met zijn tweelingbroer Matthijs, ver weg van de boshut waar hij samen met Sharon en Aaron al een tijdje leefde, wordt de hut aangevallen en worden de twee inwonenden overmeesterd en van elkaar gescheiden. Aarons vader is er slecht aan toe en de Bron wilt dat de jongen die hem al enkele keren goed geholpen heeft - bovendien de zoon van zijn vorige rechterhand - de taak overneemt. Sharon wordt gevangen gehouden als dwangmiddel en slechte dreigingen (wel goed, maar kwaadbedoeld dus) worden genomen en alles lijkt slecht af te lopen. Sharon en Aaron zien elkaar maar niet en worden van elkaar gescheiden gehouden. Op dat moment weet Sharon Cody te informeren, die zijn gesprek met Matthijs - die beweerde goed te willen worden zoals hij in de toekomst was (onwetend) - direct stopt en net als Sharon tegen hem zei, scheid kreeg aan de gevolgen als ze hun onpartijdigheid opzegden. Kan hij de mensen in de Manor op tijd informeren en voorkomen waar alles naartoe wijst?
Waar: Manor en de onderwereld (zo nu en dan van Aaron en Sharon en evt anderen daar)
Wanneer: De ochtend voor Kerst.
Genre: Spanning, actie, avontuur, gevoelens,...
Wie: Zolang het logisch is, kan iedereen meedoen
Regels: Basisregels. Wel moet je goed doorlezen wat er al gebeurd is als je mee wilt doen.))

Beginpost:


Na het telepathische bericht dat hij van Sharon ontvangen had, wist hij wat hem te doen stond. Hij reageerde niet meer op de woorden en zinnen van zijn tweelingbroer en keek om zich heen.


"Cody! Luister je wel? Ik probeer je wat duidelijk te maken!" riep hij gefrustreerd uit. Hij stopte zijn handen in zijn zij en keek boos naar Cody, die nog altijd om zich heen keek. Iets leek hem heel erg dwars te zitten en hij scheen redelijk in paniek te zijn. "Cody?"


"Matt, ik heb nu geen tijd meer! Er dreigt groot gevaar! Ik moet nu acties gaan ondernemen voordat het te laat is! Een andere keer praten we wel verder! Ik moet nu echt gaan!" Hij wilde wegknipperen toen zijn broer zijn hand op zijn schouder legde en hem tegen hield. "Wat?!"


"Laat me meegaan! Laat me bewijzen dat ik het echt wil en meen! Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik kan helpen! Ik ben je broer, je tweelingbroer nogwel!"


Hij zuchtte.
"Vooruit! Maar wel goed luisteren, er mag geen tijd verloren gaan of we zijn te laat! Ik wil je weer vertrouwen, maar dan moet je me niet teleurstellen!" Hij zag zijn broer knikken en knipperde toen hun tweeën weg, om al direct in de Manor te verschijnen.
"Iemand thuis?!" riep hij luid en hij greep zijn broer bij zijn schouder toen deze een paar meter weg liep.
"Jij blijft bij mij. Ik weet niet hoe ze reageren als ik er ben, laat staan als ze jou als eerste zien!" siste hij, gemener dan hij bedoelde.
Ik begrijp je, bro... hoorde hij in zijn hoofd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht; zo kende hij hem weer. Zou Matthijs het oprecht menen? Hij zou het straks merken...
"Problemen!" riep hij vervolgens doordat hij nog geen beweging in het huis hoorde. De kleine Ashley liep als eerste de serre binnen en liep vrolijk op Cody af.
"Kan ik weer met Sharon spelen?" vroeg ze enthousiast en Cody schudde zuchtend zijn hoofd.
"Nee, niet dit maal. Sorry, Ashley," antwoordde hij en hij knielde. "Waar is iedereen?"
"Kerst voorbereiden, dommie!" giegelde ze.
"Ashley! Kom eens hier!" werd er geroepen en drie personen verschenen enkele seconden later in de opening, duidelijk geschrokken van wie er waren. Jessica, Joshua en Dennis keken verbaasd naar Cody, maar toen serieus naar Matthijs.
"Dit meen je niet, hè?" begon Jessica vol ongeloof. "Ben je nou weer overgestapt op -"


"Mond dicht, nicht," blafte Matthijs haar af. "Eerder andersom! Ik sta nu aan jullie kant! En trouwens; ik mag je toch wel nicht noemen? Je bent tenslotte familie geworden..." Een grijns verscheen op zijn gezicht, maar hij liet hem al gauw verdwijnen. "Sorry, moest er even uit."


Cody kwam tussen beiden.
"Kappen!" zei hij streng. "Waar is iedereen? Er zijn serieuze problemen!"
Joshua draaide zich om, riep iets en al gauw kwam ook Billie naar beneden, samen met Jeremy, Mitchell, Brad en nog wat jongens van Magicschool...

Piper was boven op Chris' kamer en kleedde hem aan. Ze had nog zoveel te doen tegen de volgende dag. Ze was van plan een groot feestmaal te bereiden voor heel de familie, al had ze dit jaar niet zoveel zin om kert te vieren: Sharon zou er niet zijn, Leo was er niet , ... Toch vond ze dat ze de kleintjes hun kerst niet kon ontnemen.Gelukkig had ze al cadeau's al gekocht en moest ze daarvoor niet meer naar het winkelcentrum. Ze zette Chris op de grond.
"Zo, je bent klaar !" zei ze en keek hem na terwijl hij vrolijk naar beneden holde om te gaan spelen. Terwijl ze in gedachten verzonken de denkbeeldige lijst van wat er nog gedaan moest worden overliep, hoorde ze iemand vragend roepen of er iemand thuis was.
Je kan beter vragen wie er niet is ! bedacht ze zich sarcastisch en liep dan maar meteen door naar waar ze de meeste stemmen hoorde. Haar hart sloeg een tel over toen ze Cody zag en meteen dacht ze aan Sharon. Zou het kunnen dat Sharon toch Kerstmis bij hen zou willen vieren? Doordat ze daar zo mee bezig was, had ze niet door dat MAtthijs er was, maar Sharon en Aaron niet.
Klein Chrisje kwam plots naar Cody toegerend en keek erg vrolijk.
"Sharon ook komen?" vroeg hij opgewonden en zijn ogen straalden bij de gedachte aan de komst van zijn zus.
Piper keek met een glimlach naar haar zoontje en keek toen Cody aan om zijn antwoord te aanhoren. Plots had ze door dat Sharon er niet was en dat ze waarschijnlijk niet zou komen. MEteen verdween haar vrolijkheid en maakte plaats voor angst.
"Is alles in orde met Sharon?"

Hij keek twijfelend naar kleine Chris toen die enthousiast naar hem toe kwam rennen en schudde zijn hoofd.
"Nee, sorry makker. We waren wel van plan te komen opdagen vanavond als verrassing, maar... Sharon is verhinderd," antwoordde hij. Hij keek naar de aanwezigen en zag dat Billie begreep dat het iets was waar hij liever de kleintjes niet bij had. Billie pakte Chrisje op en nam hem en Ashley mee naar de woonkamer, waarna ze terugliep en de deuren sloot.
"Zo, en vertel nu maar eens wat er aan de hand is," zei ze terwijl ze haar handen over elkaar sloeg en Matthijs in het oog hield.
Matthijs keek nors, maar hij kon ermee leven en Cody haalde diep adem en hoopte vurig dat hij dit niet straks nog tien keer moest gaan herhalen.
"Het zit zo: Ik was bij Matthijs in de onderwereld, omdat hij vertelde dat hij aan mijn kant wilde gaan staan of de goede kant, dus ik ging hem uithoren. Het moest wel snel, omdat Aaron, Sharon en ik van plan waren vanavond scheid te hebben aan de mogelijke gevolgen en gewoon kerst te vieren en jullie te verrassen. Het gesprek dat ik met Matt had, werd echter onderbroken na een tijd doordat Sharon telepathies iets wist te vertellen - nogal gehaasd en snel.
Het was iets als: 'Cody, ik heb niet veel tijd, dus luister goed! Die 'gevolgen' van als we ons niet aan de afspraak zouden halen, kunnen me niets meer schelen. Dit is veel erger! Aaron en ik zijn overmeesterd door een enorme groep demons bij de hut. Ze wisten binnen te dringen. Ik heb nooit zoveel demons zien komen opdagen om tegen slechts twee mensen het op te nemen! Ik zit nu ergens in de Onderwereld opgesloten en Aaron... Ik weet niet waar hij is, maar het is niets goeds. Ik heb al meerdere malen 'de Bron wilt dit en dat...' horen vallen, dus ik vrees het ergste! Je snapt al waar dit heen gaat, denk ik. En gezien ik nog altijd gezond en in leven ben, heb ik al zo'n vreselijk vermoeden wat ze met mij van plan zijn... Haast je en haal hulp! Ik weet niet hoe lang ik het kan voorkomen! Jikes! Daar komen ze al! Ik had weten te ontsnappen om je te kunnen informeren en Aaron te zoeken! Als ik weer in mijn cel zit, kan ik je niet meer bereiken. Haast je alsjeblieft! Doe wat voor jouw gevoel goed voelt en twijfel niet te lang! Er staat te veel op het spel, helemaal als ze gaan doen wat ik vermoed! Schiet op!'"
Cody nam even een pauze na het hele bericht zowat letterlijk opgezegd te hebben. Tenslotte had hij sinds het horen van dit allemaal het meerdere malen in zijn hoofd herhaalt...
"Bijna exact zei ze het zo. Erna hoorde ik niets meer van haar en waarschijnlijk hebben ze haar weer opgesloten. Ik begrijp hieruit dat het te maken heeft met Aarons vader, de rechterhand van de Bron, en de Bron zelf. Dit betekend slechte voortekens, gezien Aaron vroeger hierbij betrokken was en weggegaan was voor Sharon. Als ze haar echter gevangen houden, kunnen ze hem tot vanalles dwingen en helemaal als ze andere plannen hebben met Sharon..."
Hij pauzeerde weer even.
"Sharon had me eens verteld dat... Aaron het nare gevoel heeft dat de Bron hem weleens als 'zijn zoon' beschouwd in plaats van de zoon van zijn rechterhand, zo aardig was hij altijd en hij vertrouwde hem met alles. Ik heb hier een zeer slecht gevoel bij en nu de Bron erbij betrokken is, weet ik niet meer waar ik van op moet kijken en kan dit behoorlijk slecht aflopen als we te veel tijd verliezen!"
Niemand zei iets toen hij uitgesproken was en zelfs Matthijs keek hem angstig aan. Jessica en Joshua wisselden blikken uit, Dennis keek naar Mitchell en Jeremy, Brad liet Jake - zijn lichtgids - verschijnen in stilte en de rest leek nauwelijks te bewegen.


Matthijs schraapte zijn keel, het eerste geluid dat de stilte verdrong, maar de spanning was nog altijd voelbaar.
"Misschien kan ik me er beter niet mee bemoeien, maar ik vind dat ik dit even moet zeggen: De Onderwereld is de laatste dagen nogal rumoerig en druk. Het leek wel of er allerlei grote plannen waren, allerlei vermoedens, maar niemand wist wat. Alle Demons schenen echter te merken dat er íets gaande was en veel gingen daar... nogal enthousiast mee om. Het was gewoon voelbaar!"
Hierna viel nog een stilte, om te snijden...


Cody en Matthijs keken elkaar in stilte aan, waarna Cody zijn hoofd langzaam wegdraaide en de anderen aankeek, onzeker afwachtend op de reacties...

Piper had met lege ogen aanschouwd hoe Billie Chrisje en Ashley wegbracht. De moed zonk haar in de schoenen: er was iets ernstig aan de hand met Sharon ! Toen Cody uitgesproken was, voelde ze zich helemaal leeg vanbinnen. De woorden dat Sharon naar het feest wilde komen als verrassing bleven in haar hoofd hangen, net als de woorden die Sharon tegen Cody had gezegd. Ze begreep heel goed hoe hopeloos de situatie eruit zag: Sharon zat ergens in de onderwereld, waar wist niemand en als ze die plek al hadden kunnen vinden dan waren er nog heel erg veel demons daar om haar te bewaken en een tweede keer zouden ze haar niet laten ontsnappen. Haar blik gleed over de gezichten van alle aanwezigen en hoopte ergens een spoortje hoop te vinden.
Leuke Kerst ! dacht ze sarcastisch. Altijd verpesten ze alles voor ons ! Net nu Sharon langs ging komen ! Haar ogen vulden zich met tranen en ze keek maar snel naar de grond. Haar ene hand zette ze tegen de muur om een beetje houvast te hebben. Ze probeerde een manier te vinden om dit op te lossen, maar als Cody en Matthijs met z'n tweeën al niets hadden kunnen verzinnen, waarom zou zij dat dan wel kunnen? Omdat ze een Charmed - One was? Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Het was één van de vele keren dat ze wenste dat ze dat niet was. Dat zij het was die op bezoek kon gaan bij de geweldige Charmed - Ones die meteen hun leven zouden stil zetten en Sharon voor haar zouden gaan halen.



Leah kwam uit de keuken de woonkamer binnen gelopen. Ze had Piper beloofd te helpen met het diner omdat Piper haar en haar zussen had uitgenodigd om met kerst bij haar te komen eten. Toevallig was ze net op het moment dat Cody zijn verhaal begonnen was, binnen gekomen. Nu het al een tijdje zo stil was, besloot ze dat ze gezien kon worden en liep ze naar Piper toe. Bezorgd vroeg ze op een zachte toon of het wel met haar ging, maar op één of andere manier leek Piper zo diep in gedachten verzonken te zijn dat ze gewoon niet hoorde wat Leah zag en zelfs niet zag dat ze nu voor haar stond. Daarom draaide ze even onzeker haar hoofd en keek de anderen in de kamer aan.



Ik was langs de voordeur naar binnen gekomen met enkele zakken die volgeladen zaten met boodschappen. Ik had mijn tante aangeboden haar te helpen en was voor haar naar de winkel gegaan. In de keuken zette ik ze met een zucht op tafel en begon toen alles in de kasten te tasten. Ik had Cody wel gehoord, maar wist dat er genoeg anderen in huis waren om naar hem toe te gaan. Net toen ik klaar was, orbde Leah binnen en ik glimlachte naar haar. Toen ze naar de woonkamer toeliep, volgde ik haar. Ook ik hoorde dus wat er gezegd werd en hoe meer ik aanhoorde, hoe bleker ik werd. De laatste tijd had ik het zo druk gehad met Charisa en Hendrik dat ik helemaal was vergeten dat Sharon nog steeds in die hut leefde met Aaron en Cody. Koortsachtig probeerde ik een manier te bedenken om Sharon te vinden en haar daar weg te halen, maar het leek alsof mijn hersenen even gewoon niet meer werkten. Ik keek naar mijn tante en had het gevoel dat het niet erg goed met haar ging.



"Hoe gaan we haar dan terugbrengen?" vroeg ze plots en keek Cody aan. Ze haalde diep en paniekerig adem, maar het leek toch alsof ze geen lucht binnen kreeg. Tranen sprongen in haar ogen en de paniek maakte het haar onmogelijk om ze tegen te houden. Met een vluchtig gebaar veegde ze enkele tranen weg. Haar ademhaling werd steeds sneller en paniekeriger tot ze ten slotte begon te hyperventileren.
Leah nam haar bij haar armen en leidde haar naar een stoel toe en liet haar gaan zitten.
"We vinden er wel iets op !" sprak ze Piper bemoedigend toe, al had ze geen idee wat ze zouden kunnen vinden en hoe dit op te lossen.
Ongelovig staarde Piper haar aan en werd niet kalmer, in tegendeel.
"Hoe dan, Leah? Hoe gaan we dat in hemelsnaam doen? !" Deze keer liet ze haar tranen rollen en kon het haar niet schelen dat iedereen het zag. "Dat moet je me eens uitleggen, want ik weet het niet meer ! Ik weet het helemaal niet meer !"
An liep ook de kamer in en op haar tante af. Vastberaden zei ze.
"We vinden haar wel, tante Piper ! We geven niet op tot we haar veilig weer bij ons hebben, dat beloof ik je ! We hebben een grote familie en veel vrienden en bondgenoten ! Het zal ons wel lukken."



Thomas schemerde binnen en toen hij om zich heen keek, besefte hij dat iedereen al wist wat er gebeurd was.
"Hebben jullie al een plan?" vroeg hij aan Cody en keek even nieuwsgierig naar Matthijs en vroeg zich af of hij hier was gewoon om Sharon te redden of ook omdat hij goed geworden was of wilde worden.

"Daar ben ik nog niet over uit. Zodra ik het hoorde, gingen we meteen hierheen. Alleen kunnen we het niet af..." reageerde hij op de plotselinge vraag van Piper. Hij piekerde in stilte over de vraag waarom er zoveel demonen dan geweest waren om Sharon en Aaron te krijgen. Alleen om door de beveiliging van de hut te komen? Hij voelde dat er meer achter zat...
"Ik weet alleen dat we samen moeten werken met een grote groep om ze terug te krijgen. Als ze voor alleen hun twee al een hele grote groep demons hadden, wat zullen ze dan wel niet hebben om ze daar te houden?" Hij moest denken aan het feit dat hij eigenlijk hier niet eens hoorde te zijn, maar dood of ergens in het gezelschap van Sharon. Als Matthijs er niet voor gezorgd had dat hij daar was vanwege het gesprek van hun samen, was hij ook aanwezig geweest in de hut en was hij ook gepakt en had niemand hier iets vanaf kunnen weten...
Op dat moment schemerde Thomas binnen en vol ongeloof en achterdocht keek hij zijn oude vriend aan. Hij liep op hem af en stopte vlak voor hem.
"Thom? Wat weet jij hiervan? Sharon heeft alleen mij snel kunnen waarschuwen en ik zie Aaron er niet voor aan jou te waarschuwen!" vroeg hij achterdochtig. Thomas mocht dan wel een demon zijn, maar ondanks dat het onrustig was in de Onderwereld - wat Matthijs vertelde - wist niemand waarom het precies zo was en wat er gaande was. Iedereen had het gevoeld, maar niemand wist het plan of wat er gebeurd was. Daarom vond hij het zo onwaarschijnlijk dat Thomas er vanaf wist. Hij was toch goed of vergiste hij zich? Hij begon het alsmaar vreemder en vreemder te vinden...


Hij kwam dichterbij gelopen en stroopte zijn mouwen op.
"Ja, Thom. Vertel het ons eens..." stond hij Cody bij. Hij was nog altijd een beetje chagrijnig op zijn vriend die hem plotseling alleen had gelaten in de Onderwereld. Als hij zo goed was geworden als hij zei, hoe wist hij dan wat er gaande was? Hij wist er zelfs niets van en hij was degene die nog al die tijd slecht was geweest en in de Onderwereld leefde!


Hij deed zijn hand voor zijn tweelingbroer voordat hij zich uit ging leven op een ander.
Gedraag je, Matthijs! Ik vroeg het ook al. Rustig aan! waarschuwde hij zijn broer.
Matthijs wilde hem een ook wat telepathisch vertellen, maar een ander bericht was hem voor en nieuwsgierig - en later was hij hier opgelucht over dat hij het had gedaan - luisterde hij mee...


Cody? Cody! Hoor je me? Ze brengen me eten, dus deze plek is dan niet afgesloten van de rest van deze plek!


Sharon? Ja, ik hoor je! Alles in orde?


Ja, nog wel... Ik weet nog altijd niet wat er gaande is. Ben je - heb je al hulp?


Zojuist heb ik iedereen bij jou thuis geïnformeerd. Ik heb ze wel van onze plannen van deze avond verteld, maar we zoeken nu uit hoe we je kunnen vinden en redden. Red je het nog wel?


Sharon, we komen je halen hoor! We bouwen een leger op!


Matthijs? Jij - je bent er ook! Nee, niet die deur dichtdoen! Jongens, het zit hier vol demons, ik ben allang blij dat ik 2 minuten buiten mijn 'cel' wist te blijven! Schiet op! Ik weet niet of ik dit lang volhoud! Ik weet niet wat ze willen! En Aaron heeft misschien nog wel gro -


Sharon? Sharon!
Hij keek geschrokken naar Matthijs. Tijd mocht er nu al helemaal niet meer verloren gaan. Hij keek om naar de anderen.
"Ik heb zo'n vermoeden dat Sharon zo nu en dan - zo lang alles in orde is - contact op kan blijven nemen. Zonet deed ze het weer toen er eten werd gebracht. Haar verzorging is in ieder geval goed, maar we hebben alle hulp die we kunnen krijgen nodig! Het staat er vol demons zei ze!"
En die goede verzorging baart me juist de meeste zorgen... dacht hij onzeker.


Ergens ver weg van de Manor in de onderwereld, zat ik angstig in een donker hoekje van mijn 'cel'. Mijn knieën had ik opgetrokken en mijn armen er omheen geslagen. Ik trilde van angst. Het eten dat me gebracht was, raakte ik niet aan. Het zag er lekker uit, daar niet van, maar ik luste het ten eerste niet en ten tweede vertrouwde ik het niet.
Ik stond op, liep naar de deur en begon te bonken.
"Laat me hieruit! Laat me gaan! Ik wil hier weg!" riep ik zo luid en zo woedend als ik kon. Ik deed een paar stappen naar achteren en probeerde de deur telekinetisch weg te slingeren. Plof! Met een luide smak knalde ik naar achteren, hard tegen de muur aan in plaats van de deur die weg moest vliegen. Ik vloekte zacht, krabbelde overeind en negeerde de pijn in mijn rug. Woedend liep ik terug naar mijn hoekje en wachtte angstig af op het onbekende...

Thomas keek een beetje bang naar Matthijs en hoopte dat hij hem niet zou aanvallen omdat hij zich dan zou moeten verdedigen tegen de jongen die ooit zijn beste vriend was geweest. Boos keek hij hen plots aan en trok een wenkbrauw op. Hij draaide zich om en liep tot bij An en ging naast haar staan.
"An heeft me in gedachten gevraagd hierheen te komen ! Ik was in de onderwereld omdat ik al enkele demons bovengronds tegengekomen was die me vertelden hoe het er in de onderwereld aan toe ging en om uit te vissen wat er aan de hand was, ben ik er heengegaan !" zei hij. "Tot ik plots An hoorde vragen om te komen en ze vertelde me kort wat er aan de hand was !" legde hij verder uit. "Weten jullie trouwens al wat er aan de hand is in de onderwereld?"
An was een beetje rood geworden en knikte.
"Ik dacht dat ik hem mocht roepen... Ik wist in ieder geval dat hij zou willen helpen om Sharon terug te krijgen !"

Phoebe kwam binnen met een hele hoop zakken waar al haar cadeautjes inzaten die ze net was gaan halen voor iedereen toen ze doorkreeg dat er zoveel mensen in het huis waren.
"Wat is hier aan de hand?", vroeg ze en toen zag ze Piper zitten, "Piper wat is er? Is alles wel goed met jou?"
Ze liet haar zakken vallen, liep bezorgd naar Piper en ging voor haar zitten.
"Waarom zijn jullie hier allemaal?", vroeg ze, "Is er iets gebeurd?"
Ze was enorm bezorgd bij het zien van Piper en voelde zich ongemakkelijk omdat er zoveel mensen waren.
"Thomas wat doe jij hier?", vroeg ze toen ze Thomas zag.

Piper was dolblij - als je dat in een situatie als de deze kan zijn - toen ze Phoebe zag en sloeg meteen haar armen om haar zusje heen.
"Oh Phoebe !" kon ze alleen maar uitbrengen voor ze in tranen uitbarstte.
Thomas keek onzeker naar Phoebe.
"Ik kom helpen om Sharon terug te halen !" Bij het horen van de naam van haar dochter begon Piper harder te snikken.
Leah was opzij gaan zitten zodat Phoebe nu vlak voor Piper kon zitten en ze stond op om wat naar achteren te gaan staan.
Piper wist dat het Sharon niet zou helpen als ze hier gewoon zat te huilen en ve rdreitig zijn, maar ze kon even de kracht niet opbrengen om een goed plan dat zou werken te bedenken omdat ze dacht dat dat plan gewoon niet bestond. Langzaam en hakkelend begon ze phoebe uit te leggen wat ze zelf wisten. Ze wreef over haar voorhoofd toen ze klaar was en hoopte dat haar zusje zo vindingrijk zou zijn om een plan te bedenken.
"Phoebe, zeg dat jij een goed plan hebt, alsjeblieft !" zei ze erg zwakjes en zachtjes. tranen waren alweer in haar ogen gesprongen.



Chris had al even het gevoel dat er vanalles gaande was in de onderwereld en hij had er dan ook een tijdje rondgehangne in de hoop het één en ander op te vangen. Jammer genoeg was hij niets wijzer geworden. OMdat hij dit verontrustend vond, besloot hij even naar de manor te orben en zijn familie op de hoogte te brengen. Toen hij de woonkamer binnen orbde, zag hij de drukte in de kamer en zijn moeder huilen. MEteen had hij door dat er iets aan de hand was en dat het niet goed was ! Onzeker deed hij een stap naar voren, naar zijn moeder toe.
"Wat is er aan de hand?" vroeg hij bezorgd en zag plots Cody, Matthijs en Thomas. Zijn blik gleed langs de andere gezichten, maar de persoon die hij zocht, vond hij niet. Hierdoor raakte hij alleen nog maar meer in paniek en hij vroeg.
"Waar is Sharon?"

Ze sloeg haar armen om Piper om haar te troostten en luisterde gespannen. Ze was enorm geschrokken toen ze hoorde dat Sharon gevangen was en begon meteen een plan te bedenken.
"Piper, momenteel heb ik nog geen plan maar ik weet zeker dat ik, Chris en de anderen wel een goed plan zullen bedenken.", zei ze, "We moeten zorgen dat we een plan bedenken waarmee we Sharon niet nog meer in gevaar brengen."
Ze keek Chris aan toen hij binnenkwam en legde op haar beurt het verhaal uit dat Piper net tegen haar verteld had.
"Weet jij iets goed Chris?", vroeg ze, "Ik kan alleen maar op roekeloze plannen komen momenteel en die brengen Sharon alleen nog maar meer in gevaar..."
Ze wou Piper niet meer doen panikeren en bleef haar troostten.
"Wees er maar zeker van dat we Sharon zo snel mogelijk gaan bevrijden Piper.", zei ze, "Ik rust niet voordat ze weer veilig bij ons is."

Ik kwam de manor binnen geloppen.
''Hallo is er iemand.'' Ik keek rond.
''Tante Piper'' Riep ik.
''Waar is iedereen toch.''
Ik liep door naar de serre toe.
''O hier zijn jullie''
Ik zag dat er iets aan de hand was.
''Wat is er aan de hand.''

Ze stond onder de douche, helaas kon ze beneden stemmen horen. Ze stapte maar uit de douche en kleedde zich aan na zich afgedroogd te hebben. Prue ging maar naar beneden en stapte ook de serre binnen, met een handdoek om haar hoofd gebonden.
''Kan ik niet eens rustig douchen?'' vroeg ze geirriteerd, en zag toen de gezichten. ''Oh... wat is er aan de hand?''



Ik gooi mijn boek dicht op mijn bureau en snel naar beneden, bijna tegen tante Prue opbotsend.
''Sorry!'' roep ik, om voorzichtig naar binnen te lopen en rond te kijken.
''Probleem?''

Hij keek Thomas aan na zijn verhaal en een grijns verscheen op zijn gezicht.
En beloof me nu dat je me nooit meer plotseling alleen achterlaat. Maakt niet uit of het hier of in de Onderwereld is, maar ik wil niet nogmaals in mijn eentje achter gelaten worden. Nu werd ik gek van Sander...! zei hij telepatisch tegen Thomas.


Zoals hij al verwacht had, begon hij voor de tweede keer het hele verhaal uit te leggen aan de laatkomers, dit maal wat korter en sneller.
Sorry van daarnet. Ik vond het gewoon... vreemd. Ik snapte niet hoe je het kon weten en bovendien zat ik met mijn gedachtes ergens anders, biedde hij Thomas zijn excuses aan. Hij keek rond en zijn gedachtes begonnen op topsnelheid te werken. Een plan, een zeer goed plan, dat moesten ze hebben, maar hoe en welk?


Ze hield de drie jongens nauw in het oog. Ergens, diep van binnen, vertrouwde ze hun niet, geen van allen. De een nog minder dan de ander, maar ze gunde ze allemaal het voordeel van de twijfel. Allen waren eens goed geweest, de een op dit moment nog, de ander onpartijdig en de ander was nog tot voor kort slecht. Echter heeft ze er veel misbruik mee gezien en ze was niet van plan er weer in te trappen. Ze zou ze goed in het oog houden, dat was ze zeker van plan...


Hij keek iedereen aan, nog altijd niets hardop gezegd te hebben. Een plan was hem nog altijd niet te binnen geschoten en dit ergerde hem mateloos en de gedachte dat hij eigenlijk bij Aaron en Sharon hoorde te zijn, of erger, hielp daar niet bij.
Zijn blik viel op zijn stille tweelingbroer, die een uitdrukkingloze blik op zijn gezicht had en naar de grond staarde.
"Matt, alles goed? Wat is er?" vroeg hij, het eerste wat hij uitsprak.


Hij keek lichtelijk verschrikt op en keek Cody twijfelend aan.
"Ik weet hoe we waarschijnlijk erachter kunnen komen waar ze zijn, misschien wel meteen een van de twee vinden..." begon hij onzeker. Hij keek iedereen aan en wachtte voordat hij verder ging.

Piper keek Matthijs aan en werd bijna gek.
"Matthijs , als je een idee hebt, zeg het dan meteen ! We hebben geen tijd te verliezen, ok ? ! Ik heb mijn dochter graag terug voor Kerst !"
Leah keek onzeker en vroeg.
"Zal ik mijn zussen vragen om te helpen?" vroeg ze. "OF hebben jullie liever van niet?"
Thomas keek Matthijs en Cody niet aan.
An ging naast Elisa staan.

Ze keerde zich naar Leah.
''Ikzelf vindt van wel - alle hulp is gewaardeerd, maar ik weet niet hoe de rest erover denkt...''



''Nou, tenminste is 't hier nooit saai...'' mompel ik, om dan vrolijk naar Billie te zwaaien. Zo vrolijk als ik kan zijn, althans...
''Als dit zo doorgaat kunnen we een club oprichten: de Ontvoerde Club ofzo...'' grap ik, om dan te grommen. ''Hoeveelste keer is dit nu al? Ik wordt het zo langzamerhand zat... Op een dag jat ik gewoon een bom uit een militaire basis en zet die in de onderwereld... BOEM, WEG ontvoerders en moordenaars...''

Hij keek nors naar Piper. Alsof hij al die tijd met dat plan in zijn hoofd had gelopen! Snapte ze dan niet dat zij niet de enige is die om Sharon gaf? Goed, die Aaron boeide hem niet zo erg, maar nu hij 'goed' is, moest hij alle 'onschuldigen' helpen, ook hem ondanks hij hem niet kende, niet echt tenminste.


"Alle hulp is nodig. Trommel zo veel mogelijk mensen op. Als er echt zoveel demons zijn als waar ik bang voor ben, word het een moeilijke strijd," zei hij. Hij slikte en keek toen weer naar zijn broer. "Wat is je plan?"


Vastbesloten keek hij alleen maar naar Cody en Thomas, ondanks dat de laatste hem niet aan wilde kijken.
"Nou, jullie herinneren je vast nog wel Sander, zoon van paps collega?" begon hij. "Hij was de enige die er nog was toen jullie beiden weg waren... Hij - hij zei net..." Hij bleef hangen en dacht hoe hij dit het beste uit kon gaan leggen.
Jeweetwel, via telepathie... Zonet toen jij iets merkte, Bro. Hij keek of Cody en Thomas dit ontvangen hadden. Langzaam vervolgde hij zijn verhaal, twijfelend.
"Hij vroeg zich af waar ik was, gezien ik niet thuis was. Hij - hij zei dat ik zo moest komen, voor pa, omdat de Bron iets belangrijks mede gaat delen, iets wat te maken had met al die opwinding en rumoer beneden in de Onderwereld. Als de Bron ermee te maken heeft, moeten we er vermomd - voor de heksen onder ons dan - erheen gaan. Daar ergens moeten ook onze vermisten zijn, anders op z'n minst wel ergens een aanwijzing waar ze dan zijn."
En ik heb trouwens ook zo'n gevoel dat zijn bericht met de twee te maken hebben... vervolgde hij tegen alleen Cody en Thomas.

Piper werd woedend en sprong overeind.
"Luister hé ! " riep ze naar hem. "Je bent hier niet alleen in de kamer ! We zijn er ook dus ik zou het op prijs stellen als je tegen ons allemaal praat en niet alleen tegen je broer en Thomas, afgesproken? Wij zijn nog altijd Shar's familie !"
An keek een beetje onzeker naar haar tante en keek toen weer naar de jongens.
Leah knikte.
"Dan ga ik ze halen !" Ze orbde weg en legde Meredith en Jade uit wat er aan de hand was.

Hij schoot bijna uit zijn vel toen Piper zo tekeer ging. Even kreeg hij behoorlijk spijt van zijn besluit mee te gaan hierheen. Goed zijn was oké, maar moeders... Nee, daar kon hij het nog altijd niet mee vinden, zo bazig altijd! En dan nog nagaan dat dit Sharons moeder was... Man, man, man, ze was nogal... anders dan toen hij met Sharon had, maar of dat positief of negatief was, wist hij niet.
"Zeg, je hoeft niet alles te weten, mamska Halliwell! Sommige dingen hoor en hoef je niet eens te weten, sommige dingen zijn privé, ondanks je aan dezelfde kant staat! Sommige dingen over bijvoorbeeld mijn vriend Sander is niet voor ieders oren geschikt en dat houd ik dan ook zo!" zei hij woedend. Het was dat Cody zijn hand voor hem hield zodat hij niet naar haar toe kon, anders was het misschien heel anders afgelopen. Hij kon nogal slecht tegen dit soort commentaar, zeker op momenten als deze. Furieus draaide hij zich om en wendde zich naar Cody.
"Je roept me maar als jullie dit plan willen uitvoeren en dan zover zijn. Ik ga er in ieder geval heen en kijken of ik iets kan vinden en of Sander meer weet." Hij sprak op een normale, rustige toon, niet al te luid en moeilijk hoorbaar voor alle omstanders.


Cody verstond het echter luid en duidelijk en merkte in de stem van Matthijs nog wat van de woede om Piper. Hij knikte en zag hoe zijn tweelingbroer met over elkaar geslagen armen en nog altijd opgestroopte mouwen wegschemerde, waarna hij de anderen aan keek.
"Dit plan is het enige plan dat waarschijnlijk goed genoeg is om te werken. Ik ga het in ieder geval proberen. Wie doen er mee?!" riep hij luid en duidelijk. Jessica, Joshua en Dennis staken als eersten direct hun handen op, gevolgd door Jeremy, Brad en Mitchell. Billie volgde hun voorbeeld, met iets meer twijfel, maar haar uitdrukking was vastbesloten.


Hij keek rond, liet net als de al opgestoken handen zijn hand zakken en liep naar Cody.
"Melanie is weer terug van haar schooltijd op Magicschool in Europa. Ik zal haar hierheen halen. Ze zal meewerken en kan mooi helpen. Ik kan me zo onzichtbaar maken, dat de aanwezigheid van magie niet eens gevoeld word. En dan kan ik haar meenemen, dat hebben we al eens geoefend en kan ze onzichtbaar met haar Projectionkracht opschudding veroorzaken als het nodig is."
Hij liep door, gooide een drankje op de grond om op Magicschool te komen en verdween met de rook...


"Ik zal vast spreuken opzoeken om ons als demons te kunnen vermommen voor de enkelen die zich niet kunnen veranderen van uiterlijk of zo kunnen zijn dat ze niet verdacht zijn. Alles projecteren kost te veel kracht en alle magie zullen we straks nodig moeten hebben."
Ze liep zo snel als ze kon weg, naar zolder. Daar begon ze gehaasd te bladeren in het Book of Shadows, op zoek naar de juiste spreuk...

Piper was gekwetst, maar had nog teveel trots om dat te laten zien aan iedereen. Ze bande de pijn en bezorgdheid uit haar ogen, rechtte haar schouders en richtte haar hoofd op.
"Wat kan ik doen?" vroeg ze en keek COdy aan. "Als je een plan hebt, zeg dan maar wat iedereen kan doen !"
LEah orbde terug binnen met JAde en Meredith.
"Wat kunnen we doen ?" vroeg ze.
Thomas keek om zich heen.

Hij dacht diep na.
"Verzamel alles wat kan helpen om je vermomming echter te maken. Straks in de Onderwereld tussen al die Demons mag je niet betrapt worden, of het hele plan valt in duigen. Ik vermoed dat grotendeels van alle Onderwereldbewoners komt, dus voorzichtigheid is zeer belangrijk," vertelde hij.
En dan, als we binnen zijn, wat gaan we dan doen...?
"Ik weet niet - niemand nog - wat de Bron gaat melden, maar daar moet een deel aanwezig blijven. Het kan te maken hebben met Aaron en Sharon. Als het niet zo is, blijft het nog altijd verdacht als je rond gaat lopen als je voor die bekendmaking komt. Het beste is dus als degenen die onzichtbaar kunnen worden ZONDER dat de aanwezigheid van magie gevoeld word, zich niet vermommen, maar de gangen gaan verkennen. Mogelijk ontdekken ze daar een aanwijzing of misschien wel hun zelf. We moeten echter goed bewapend zijn. Het is vaker voorgekomen dat er strijden na plaatsvinden of dat ze er op los gaan. Bovendien is er extra veel beveiliging en demons aanwezig als de Bron zelf echt komt!"
Hij dacht na of hij alles goed nagedacht had en keek Thomas aan voor wat hulp.
"Dat is wat ik in mijn hoofd heb en vermoedelijk het enige plan dat kan werken en we voorlopig hebben... Nog vragen?"

Piper dacht na.
"Waar kunnen we die dingen voor die vermommingen dan halen?" vroeg ze na een tijdje. "Moeten we winkels gaan aflopen om zo'n speciale kledij te kopen die de meeste demons dragen?"
An keek om zich heen.
"Wat kan ik doeN?" vroeg ze onzeker.
Ook Leah en Jade keken in de richting van Cody.
"Ik wil dat wel doen !" zei JAde en keek Piper aan. "Ik wil wel kleren gaan zoeken, maar dan moet er nog even iemand mee !"

Hij zuchtte.
"Ik weet ook niet wat iedereen kan doen. Ik weet alleen dat we kleding, wapens en dat soort dingen nodig hebben om het zo echt mogelijk te laten lijken. Daarnaast hebben we spreuken nodig om te kunnen veranderen, drankjes om je te kunnen beschermen mocht het nodig zijn en daarnaast moeten we goed uitdenken hoe we gaan. Gaan we in koppels, zo ja wie?"
Hij keek rond.
"Dat van Jeremy vond ik prima. Hij kan onzichtbaar met Melanie gaan en dan kan zij voor afleiding zorgen als het nodig mocht zijn. Maar we moeten ons verspreiden over de hele omgeving, dus grote groepen kunnen niet en bovendien valt dat te veel op."

Jade keek naar Meredith en hoopte dat die met haar mee zou gaan om kleren te verzamelen die ze zouden kunnen gebruiken.
Piper keek ook even in het rond en zei na een tijdje.
"Ik wil wel wapens gaan halen !" zei ze.
"Billy maakt de drankjes toch hé?" vroeg ze.
An keek naar Cody en had geen idee van wat ze kon doen om te helpen. Onzeker bleef ze naar hem kijken.

Ik keek de anderen aan.
''Kan ik ook iets doen''
Vroeg ik toen aan de rest.
Meredith keek Jade aan.
''Ik ga wel met je mee kleren zoeken''
Zei ze toen tegen Jade.

Piper liep al de manor uit.
Jade keek Meredith vrolijk aan.
"OK, daar gaan we dan !" Ze liep naar buiten.
An liep naar Elisa toe.
"Zullen wij ook maar wat wapens gaan zoeken?" vroeg ik aan haar en maakte me zorgen om Sharon.
"We moeten haar redden !"

Ik knikte.
''Ik heb thuis nog wel wat wapens''
Zei ik toen.
''Laten we die gaan halen''
Meredith liep achter Jade aan.
''Waar gaan we het halen?''
Vroeg ze toen.